De Winkelstraat

Woody liep naar de kassa en voelde Isobels warme hand weer in de zijne. Teder wreef hij met zijn duim over haar handpalm en haalde met zijn andere hand zijn portomonnee tevoorschijn. Met contant geld dat hij verdiend had in de winkel van zijn moeder, betaalde hij de cadeautjes en liet ze inpakken. Vervolgens nam hij ze aan en liep zo tevreden met de cadeautjes én Isobel de winkel uit.

Isobel groette de verkoopster en liep achter Woody aan de winkel uit. Een bescheiden glimlach versierde haar gezicht en had haar humeur een stuk lichter gemaakt. 'Sorry van al die commode in de winkel - maar het moest er gewoon uit.' verontschuldigde Isobel zichzelf en liep iets dichter tegen hem aan. 'Maar ik ben blij dat er nu gewoon duidelijkheid is.'

Naarmate ze de winkelstraat verder door liepen, werd de prop in Woody's keel groter. Hij had nooit een 'meisje' gehad en nu liep hij hier met Isobel. Zij verklaarde dat er duidelijkheid was, terwijl Woody geen idee had wat er nou precies aan de hand was. Hij was terughoudend, wist zich geen houding aan te meten en glimlachte ongemakkelijk naar Isobel. Hij vond haar geweldig, echt waar, maar hij was hier zo ongelooflijk slecht in.

Isobel fronste haar wenkbrauwen toen hij niets tegen haar zei en toen ze zijn gezicht zag werd haar frons nog groter. 'Ben je niet blij dan?' vroeg ze hem verbaast en lachte wat ongemakkelijk. In de winkel had hij gezegd dat hij haar ook ontzettend leuk vond en nu zei hij ineens niets meer. Blijkbaar was het nog steeds even verwarrend als daarvoor. 'Laten we anders maar gewoon naar huis gaan,'

'Jawel!' gaf Woody resoluut als antwoord. Natuurlijk was hij blij. Het was alleen dat hij geen jongen was die zich ooit bezig had gehouden met dit soort dingen. Een maand geleden zou hij nooit hebben gedacht dat hij een meisje leuk zou gaan vinden. En niet zomaar leuk. Hij keek haar met grote ogen aan en knikte toen maar als reactie op haar voorstel.

'Dan is het goed.' Isobel glimlachte eventjes. 'Ben je met de auto of met de fiets?' vroeg ze zich hardop af en kroop wat dichter in haar sjaal. Ze haatte de kou en al helemaal als ze morgen ochtend - naakt weliswaar - wakker zou worden op de koude bosgrond. Ze haatte het, en dan moest ze ook nog eens doodstil het huis insluipen, want ja - leg maar eens aan twee broertjes uit waar je vandaan komt om vijf uur 's ochtends.

'Met de auto.' Gelukkig wel. Hij had haar al 2 keer op de fiets thuis gebracht en ook al was dat goed gegaan, hij wist niet hoe dat in het donker en in de kou af zou lopen. Hij nam haar mee naar zijn auto die hij net buiten het centrum had geparkeerd. 'En wat gaan jullie vanavond doen met de familie?' vroeg hij haar om een gesprek op te starten en hopelijk te verbloemen dat hij bloed nerveus was.

Isobel haalde haar schouders op. 'Uit eten en waarschijnlijk eindigt het met saaie familie spelletjes en iedereen die zegt dat ik gegroeid ben.' verzon ze en begon te lachen. 'Het is nogal saai - maar dat kan ook niet anders met zo'n saaie familie.' Ze kon het nou eenmaal niet zo goed vinden met sommige leden, maar ja - niets aan te doen.

Hij lachte met haar mee en schudde zijn hoofd. 'Het kan nooit zo erg zijn, het is maar familie, die horen zo te zijn.' Woody haalde de auto van slot en opende de deur aan de passagierskant voor Isobel. Toen ze ingestapt was sloot hij deze deur weer en ging zelf achter het stuur zitten. Met een draai aan de sleutel starte hij de auto en reed richting Isobel's huis.

Toen Isobel eenmaal in de auto zat, deed ze haar muts af en deed ze deze in het tasje van de spullen die ze had gekocht. Het was stil en naar haar idee zelfs iets té stil, maar ze had geen idee waar ze over moest praten. Ze had geen zin om nóg meer te moeten liegen en als ze zou beginnen over hen twee was ze bang dat hij weer dicht zou klappen.

In stilte reden ze het centrum van Mystic Falls uit. Aan de ene kant wilde Woody de stilte opvullen, maar aan de andere kant beviel hem die stilte veel beter dan een geforceerd gesprek. Hij zette zachtjes de radio aan en toen hij genoeg moed bij elkaar had geraapt liet hij koppeling los en pakte daarvoor in de plaats Isobel's warme hand vast. Zonder haar aan te kijken reed hij verder en streek over het zachte handje.

Isobel keek met een glimlach op haar mond - en ook een klein beetje trots - naar hun handen en ze gaf een zacht kneepje in dat van hem. 'We kunnen onze afspraak van volgend weekend ook naar aankomende maandag verschuiven?' Meestal voelde ze zich dan wel goed genoeg om weer naar school te kunnen. Ze was wel moe, maar dat moest ze dan maar accepteren.

'Ja?' Woody keek haar verbaasd aan, maar was blij dat ze het voorstelde. Hij had het zelf niet durven vragen, omdat hij er nog niet aan uit was waar ze precies stonden. Waren ze 'samen' of 'datende'? Hij had werkelijk geen idee. 'Wat mij betreft wel.' zei hij vervolgens glimlachend en wierp toen een blik op haar. het was nog moeilijk te bevatten wat er zich allemaal afgespeeld had die avond. Toen hij weer naar de weg keek, zag Woody dat ze al bij Isobel's huis waren. Met een draai reed hij de oprit op en zette de auto stil.

Isobel knikte. 'Gezellig, ik zie je maandag sowieso op school.' Ze glimlachte. Het viel haar nu pas op dat ze stil stonden en ook nog eens voor haar huis. De gordijnen waren al gesloten, wat haar opluchtte: dat betekende geen spiekende broertjes. 'Ik heb er zin in.' zei ze oprecht en keek even naar hun handen. 'Tot maandag dan.' Ze twijfelde eventjes, maar boog zich toch naar boven toe en kuste hem zachtjes op zijn lippen.

Spoiler:

'Ja, tot maandag.' Woody glimlachte naar haar en liet haar hand gaan. Hij wilde haar nog een fijn weekend wensen, maar werd gesmoord door de kus die Isobel hem gaf. Sprakeloos keek hij haar aan, maar glimlachte toen warm en wende verlegen zijn blik af. God, soms was hij net een 14-jarig meisje en niet de grote kerel die hij werkelijk was. 'Fijn weekend nog.' mompelde Woody nog.

Isobel begon stralend te lachen en klikte haar riem los. 'Jij ook, en ik zie je maandag.' Ze gaf nog één klein kneepje in zijn hand, pakte haar tas en opende de auto deur. 'En doe Elle de groeten van me, en verzin een leuke manier om het haar te vertellen.' Ze lachte bij het idee van Elle's gezicht en gooide de auto deur achter zich dicht.

Woody zei niets meer maar keek slecht Isobel na met een blik vol ongeloof. Hij kneep zichzelf in zijn arm en moest lachen toen hij de pijn voelde. Om niet voor halve zool uitgemaakt te worden, starte hij de auto weer en reed de oprit af. Onderweg naar huis moest hij zichzelf er steeds aan herinneren dat dit allemaal echt gebeurd was én dat hij Elle onder ogen moest komen.

Gone

NEW

Emelia was dol op de kleine boutiekjes in de winkelstraat en liep dan ook met aardig wat tassen in haar hand, op zoek naar de volgende. Aangezien ze voor altijd leefde, had ze ook nooit genoeg kleding. Ze hield van variatie. Ze was dol op jurkjes, tuniekjes, fleurige rokjes, zwierende topjes en alles wat fel gekleurd was.

Helaas gingen zowel kleding als mode niet zo lang mee als dat Marc mee ging en had hij besloten dat het tijd werd voor wat nieuwe kleding. Hij had niet per se een hekel aan kleding kopen, zolang er winkels waren waar ze iets normaals hadden, maar het grootste gedeelte van de kledingwinkels waren bestemd voor of enkel vrouwen, of kinderen of anders het grootste gedeelte wel. En nu liep hij met een tas met boeken en zonder kleding.

Emelia liet haar oog vallen op een schattig winkeltje, maar alles zag er aan de binnenkant zo propvol uit, dat ze besloot niet naar binnen te gaan. Ze hield niet van drukte en al helemaal niet van kleine, volle ruimtes. Een stukje verderop zag ze weer een leuke kledingzaak. De ene helft ingericht voor de mannen, terwijl de andere kant vol hing met leuke vrouwenkleding.

Hij hing de Canvas tas om zijn schouder terwij Marc een nieuwe winkel binnenliep waar in de etalage mannelijke mannequins stonden. 'Op hoop van zegen dan maar...' mompelde hij. Al snel was hij klaar met het eerste rek. Hij begreep niet bepaald dat mensen kleding kochten waar de gaten al in zaten. Dan had hij geen nieuwe kleding nodig. Kleding met gaten had hij zat.

Emelia zag alweer veel te veel leuke dingen en pakte deze allemaal uit het rek. Natuurlijk was het weer veel te veel en zonder dat ze het merkte, gleden er wat dingen onder haar arm vandaan. Toen ze zich omdraaide zuchtte ze uit. 'Hè verdorie..' mompelde ze en liep terug om alles van de grond af te pakken.

Marc keek op hij het gemompel en gekletter van hangertjes en zag een vrouw met een jong uiterlijk kleding van de grond afruimen. 'Jij slaagt duidelijk een stuk beter dan dat ik doe wat betreft kleding kopen. Hulp nodig?' vroeg hij terwijl hij toekeek hoe ze duidelijk veel te veel kleding tegelijkertijd vast wou pakken en ook nog tassen vol andere dingen had. Hij gokte op nog meer kleding.

'Oh, ja bedankt.' zei ze met een glimlach naar de man die haar kwam helpen. Dit keer pakte ze de kleding anders beet. Het hielp wel beter, maar nog steeds was het teveel om alleen te dragen. 'Ik kan je zo wel helpen als je wilt! Als bedankje dat je me hier hebt geholpen, en daarbij vind ik het gewoon leuk om te doen.' lachte ze. 'Emelia, aangenaam. Als ik mijn handen niet zo vol had, had ik je een hand gegeven'

Marc hurkte bij de vrouw en de stapels kleding neer en begon met het oprapen van kleding en alle hangertjes dezelfde kant op leggen. 'Dat is een aardig aanbod,' glimlachte hij waarbij hij haar met een glimlach aan keek. 'Marc, en als ik een hand had om aantekenen had ik dat graag gedaan,' lachte hij. Hij raapte de laatste kledingstukken op en keek naar de volle handen van Emelia. 'Ga je dit allemaal passen? Dan kan ik het net zo goed gelijk in een hokje hangen, want dit gaat niet werken denk ik,'