De Winkelstraat

'Oh, oké.' zei ze ietwat teleurgesteld, maar herstelde zich al snel weer. Op dit soort momenten kon ze goed merken dat haar emoties met haar speelde. Teleurstelling werd verdriet en irritatie werd al snel woede. Het was vreselijk en zeker omdat ze niets aan kon doen. 'Dat is waar.' zei ze met een glimlach.

'Maar het was een goed idee.' voegde Woody nog vluchtig toe omdat de teleurstelling duidelijk van haar gezicht te lezen was. Hij vond die emotie verschrikkelijk; teleurstelling. Alsof je alles fout deed en het niet goed gemaakt kon worden. 'Misschien kunnen we bij dat sieradenzaakje op de hoek even kijken?' vroeg hij doelend op haar eerdere idee dat een kettingkje misschien wel iets was. Of misschien hadden ze er wel leuke oorbellen.

Isobel knikte. 'Ja, dat is een goed idee - eerst eventjes afrekenen hoor.' Ze liep naar de kassa toe en legde de twee shirtjes op de toonbank om deze vervolgens af te rekenen. Met een tas in haar handen liep ze terug naar Woody, zo kom - op naar de sieraden winkel. Ze pakte zijn hand vast maar liet hem ook weer los. 'Sorry, dat - dat was ongepast.' mompelde ze. Isobel stond er om bekend om alles nogal te overhaasten en dat wilde ze bij Woody zeker niet doen: het kon namelijk alles verpesten.

Woody wachte geduldig tot Isobel had afgerekend en glimlachte toen ze klaar was. Haar hand gleed in de zijne en verbaasd keek hij naar hun handen, toen zij ze alweer los liet. Woody bleef naar de grond staren. 'Nee, het is niet erg.' zei hij zachtjes. Hij had het juist fijn gevonden, maar had te weinig moed om haar hand uit eigen initiatief weer vast te pakken. Dus liep hij maar naar het winkeltje met zijn hoofd naar beneden gekeerd.

Isobel keek opzij naar hem nadat hij wat had gezegd en ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom was ze altijd zo dom en impulsief? 'Sorry Woody... ik ben mezelf vandaag niet helemaal.' murmelde ze. Ze had geen idee waarom, maar ze stond echt op het punt van uitbarsten. Toch pakte ze zijn hand weer vast en kneep er zacht in.

Woody was teleurgesteld te horen dat ze zichzelf niet was vandaag. Hij had het wel door gehad, maar vroeg zich af of het ook betekende dat ze helemaal zijn hand vast wilde houden. Maar Woody's teleurstelling veranderde in geluk toen ze toch zijn hand weer pakte. Hij durfde haar niet aan te kijken, maar gaf een voorzichtig kneepje terug.

Isobel glimlachte naar hem en liet haar hoofd voor een seconde tegen zijn schouder leunen en liep vervolgens het winkeltje binnen. Vrij direct zag ze allerlei leuke oorbellen, kettingen en ringen. Een echte armbanden fan was ze niet. 'Hoe vind je deze?' vroeg ze aan hem en pakte twee parelmoer knopjes uit het rekje. Ze waren simpel, maar elegant. 'Anders kan je een soort set maken voor Elle? Een mooie ketting met oorbellen en een ring erbij?' stelde ze voor.

Woody liep tussen de glinsterende rekken door en zijn oog viel op een paar dat tussen de kleine knopjes hing. Het waren rondjes met een boom in het midden gekerfd en vallende blaadjes rondom. Het leek op het wapen van hun familie. De achtergrond leek groen, maar toch ook amberkleurig en bruin. Enthousiast haalde hij ze van het rekje en keek naar wat Isobel had gevonden. 'Die zijn mooi. Zou ze deze ook leuk vinden denk je?' vroeg hij haar serieus en knikte omdat het een goed idee was er iets bij te doen.

Isobel knikte. 'Ja, die zal Elle geweldig vinden.' verzekerde ze hem. Elle hield wel van dat soort dingen. De parelmoer knopjes hield ze voor zichzelf vast en keek naar hem. Ze liet haar hand weer in die van hem glijden en liep met hem mee door de winkel heen. 'Maar je moet ook iets kiezen wat jij zelf mooi vind.' zei ze tegen hem.

Ondanks al de mooie spullen in de winkel had Woody moeite zich op het goud en zilver te concentreren. Zijn blik vond zich steeds een weg naar Isobel en hij moest zichzelf er op wijzen dat hij hier was voor een cadeautje en dat zij de beste vriendin van zijn zus was. 'Ik vind ze ook mooi.' vertelde hij haar glimlachend en zag toen een kettingkje hangen dat zijn aandacht trok. Met zijn vrije hand hield hij het tussen zijn vingers en keek naar de kleine zwaluw die de uiteinden van de ketting verbond.

Isobel glimlachte . 'Dan is het goed.' zei ze met een glimlach. Af en toe keek ze opzij naar hem, maar ze vestigde haar aandacht vooral op Woody. 'Woody, we moeten binnenkort praten.' zei ze plots. Ze wilde weten hoe het zat. Er was overduidelijk iets, maar wat was er? Dat was de vraag en daar wilde ze antwoord op.

Woody haalde het kettingkje van het rekje en keek met een frons naar Isobel. 'Waarover?' vroeg hij voorzichtig en keek naar de sieraden die hij vast had. Praten was niet echt zijn ding en als iemand met die woorden begon, zag het er al niet rooskleurig uit voor Woody. Het kon misschien meevallen maar hij zag het ergste al staan te gebeuren.

Isobel liet zijn hand los en zette beide handen tegen haar slapen aan. 'Over ons, daar moeten we over praten. Hebben we iets - hebben we niets? Wat voel je, want op een of andere manier kan ik geen hoogte ervan krijgen en ik wordt er gek van.' Stom. Stom. Stom. Dit was precies de reden waarom ze niemand wilde zien als ze moest veranderen, want dan ging ze dit soort dingen zeggen - ze werd impulsief en emotioneel.

Ja en toen gebeurde het. Zwijgend keek Woody naar de vloer en probeerde de goede woorden te vinden. Hij keek haar kort en oprecht aan. 'Ik, eh-' Hij haalde adem en staarde langs haar heen. Woody vond Isobel leuk, dat was zeker, maar hij wist niet wat hij wilde en of zij dat wilde. De confrontatie zorgde ervoor dat hij dichtsloeg.

Isobel voelde de tranen in haar ogen branden toen hij niets zei. Ze wilde geen scene maken middenin een winkel, dus slikte ze deze weg. 'Oké, ik snap het al - laat maar.' mompelde ze en draaide haar rug naar hem toe om de tranen die toch kwamen weg te vegen. Waarom kon het nou nooit makkelijk zijn? Wat wilde hij, want op dit moment wist ze het echt niet meer.

Ze begreep het al? Woody keek naar Isobel's rug en legde zijn hand op haar schouder. 'Hee, gaat het wel?' vroeg hij haar. Zo naïef als hij was, had hij geen idee wát er gaande was en waarom ze zo reageerde. Zoveel gevoelens sloot hij meestal binnenin op, onzichtbaar voor de buiten wereld. Dat betekende dat hij ook niet met andermans gevoelens om kon gaan.

'Nee Woody, het gaat niet.' Ze draaide zich om en probeerde haar volume zo laag mogelijk te houden. 'Ik weet het niet meer oké, ik weet niet wat ik voel - ik weet niet wat jij voelt. Je vind het niet erg om mijn hand vast te houden, maar ík ben degene die alle stappen moet zetten. Wat wil je? Wil je wel iets, wil je niets? Wees alsjeblieft duidelijk Woody want ik wordt gek.'

Woody keek haar hopeloos aan. Ze stelde precies die vragen die zich ook in zijn hoofd maalden. Misschien wist hij wel een antwoord, maar dan durfde hij het niet te erkennen. 'Isobel, ik weet het ook niet.' stamelde hij. Woody was niet iemand die het initiatief nam, die het voorbeeld was voor alle anderen die volgden. Hij deed slechts wat gedaan moest worden of wat anderen hem voordeden. En dat maakte alsof hij onverschillig was.

Isobel verschool haar gezicht in haar handen en ging op een bankje achterin de zaak zitten. 'Want ik, ik voel wel iets en ik wil een antwoord weten, want als jij dat gevoel niet hebt, dan kan ik dit niet doen.' snikte ze. En ze had het weer voor elkaar gekregen: heisa maken in het midden van een winkel. 'Sorry Woody - maar ik wil gewoon zekerheid..'

'Isobel, Izzie..' Woody probeerde haar te sussen toen hij voor haar neer knielde en haar handen vast pakte. Hij probeerde haar blik te vangen en gunde haar een klein glimlachje. 'Ik vind je leuk.' zei Woody gehaast en glimlachte zwakjes. 'Alleen ik ben nogal dysfunctioneel op sociaal gebied?' Hij keek haar vragend aan en wist niet wat hij nog meer moest zeggen om het beter te maken.

Isobel keek hem verbaast aan en veegde haar tranen weg. 'Echt?' vroeg ze verbaast en glimlachte. 'Sorry, ik - ik ben gewoon wat emotioneler, dat blijkt maar weer.' Bij zijn volgende woorden begon ze zacht te lachen. 'Je bent niet dysfunctioneel.' zei ze met een lach. Het was een voordeel dat er aan dit winkeltje een soort "achterban" zat; een plek die afgeschermd wordt door kralen gordijnen.

'Ja.' zei Woody zacht en keek haar met een glimlach aan. 'Dat is niet erg.' Woody had al gemerkt dat ze niet zo haar zelf was, of in ieder geval niet zoals hij haar normaal altijd zag. Hij wierp een blik over zijn schouder, maar zag dat ze nog vrij beschut zaten. Dat was voor hem een opluchting, Woody stond niet graag in de belangstelling. Hij pakte één van haar handen vast en lachte met haar mee. 'Dat zeg jij.'

Isobel veegde haar tranen weg en begon te lachen. 'Het ligt nogal ingewikkeld, maar ooit leg ik het je nog wel uit.' Dat zou ze niet doen, maar het idee erachter was tenminste leuk. 'Dat zeg ik inderdaad ja.' Ze glimlachte naar hem en legde haar vrije hand op haar wang. 'Dan weten we nu in ieder geval waar we staan.' Daar was ze blij mee, want ze haatte onzekerheden.

'Alleen als het wilt vertellen.' Woody veegde een resterende traan van haar wang, maar trok vluchtig zijn hand weer terug. Daarna kwam hij overeind en trok haar mee. 'Dan ga ik nu afrekenen en misschien kan ik je naar huis brengen?' Woody keek Isobel vragend aan. Hij hoopte dat ze zijn aanbod niet af zou slaan. Woody wachtte niet op antwoord maar liep alvast naar de kassa om af te rekenen. Hij was erg kalm en dat verbaasde hem. Het meisje dat hij leuk vond, had verklaard ook iets voor hem te voelen en hij was de rust zelve. Woody snapte er niets van.

Isobel knikte. 'Ja, ja graag.' zei ze met een glimlach en fatsoeneerde zichzelf in de spiegel die er hing. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan om er zo'n show van te maken, maar het was gebeurd en dat kon ze niet veranderen. Toen ze er weer een beetje goed uitzag, liep ze naar de kassa toe en liet ze haar hand voorzichtig in die van hem glijden.