De Winkelstraat

Emelia begon te lachen. 'Laten we het erop houden dat mijn kledingkast eens een opfrisser nodig had, dus dan kan je het maar beter meteen goed doen - vind je ook niet?' Het maakte haar niet veel uit hoeveel geld ze zou uitgeven aan kleding, als ze zich er maar goed bij voelde vond ze het allemaal prima. 'Oh, dankjewel!' kirde ze enthousiast toen hij voorstelde om het in het hokje te hangen en liep er zelf al naartoe. 'Is het goed als ik eerst alles pas en je daarna kom helpen?'

'Mag ik de gok wagen dat je eigenlijk al te veel kleding hebt?' vroeg hij met een glimlach. Hij hing de hangertjes aan de daarvoor bestemde kapstokpuntjes. Dat bleken er al snel niet genoeg, de railing van het gordijn deed daarna dan ook dienst als kapstok. 'Is prima, ik heb genoeg nieuw leesvoer, terwijl mijn boekenkasten al te vol staan,' zei hij waarbij hij zijn tas op hield. Hij was het behoorlijk zat alles te bekijken en terug te hangen, dan had hij liever gezelschap van iemand, zoals bijvoorbeeld van Emelia.

'Jij hebt teveel leesvoer, ik teveel kleding. Ik vind het een eerlijke deal.' grinnikte ze, terwijl ze het eerste bloemenprint jurkje aantrok. Het was zwierig aan de onderkant en strak aan de bovenkant zodat haar lichaam er mooi uitkwam. Het kwam boven haar knie en zo kwam ze het hokje uit. 'En, staat het een beetje?' Ze vond zichzelf geen goede keurmeester: ze vond namelijk praktisch alles leuk.

'Mijn kleding begint te weinig te worden, hoe zit dat met jou leesvoer?' Marc nam plaats op de leren stoel die er stond. Waarschijnlijk bedoeld voor mannen die wachtte op hun vrouw of vriendin of kinderen wachtend op hun moeder, vrouwen wachtend op een vriendin of hun vriendin of vrouw en misschien wel voor enkele vrouwen die moesten wachten op nouja een man. Hij had het eerste boek uit zijn tas gepakt en bekeek de buitenkant. Het was een in leer gebonden boek die in het tweedehands gedeelte had gestaan. Geen titel, geen achterkant met een samenvatting of warmmaker. Voor hij hem had open geslagen was Emelia alweer uit het hokje in een bontgekleurde bloemetjes jurk. Geen oude vrouwtjes bloemetjes jurk. Het had iets fris. Haar lichaam zag er geweldig uit in die jurk en even vond hij het zelfs jammer dat de jurk niet korter was zodat er meer van haar benen zichtbaar was. 'Hij staat je geweldig,' zei hij dan ook naar waarheid waarbij hij haar aankeek.

'Dankjewel!' zei ze enthousiast en draaide een rondje. De jurk bolde een beetje op en het liet haar lachen. 'Nog maar tien te gaan.' grinnikte ze en liep het pashokje weer in. Ze wisselde het jurkje om voor een skinny jeans met een blouse erop. De blouse had ze in de broek gestopt en er weer half uitgetrokken voor een nonchalant effect. Zo liep ze weer naar buiten om in de spiegel te kijken. 'Hoe het met mijn leesvoer is? Het staat in de kast, om nog gelezen te worden.' gaf ze lachend toe. Ze las af en toe wel wat, maar dat waren vaker tijdschriften dan iets anders.

Marc schudde met een glimlach zijn hoofd toen ze zei dat er nog maar tien te gaan waren. Hij keek toe hoe ze weer het hokje uitkwam met een blouse die half in en half uit haar broek hing. Iets wat hem vaker was opgevallen de laatste tijd en iets wat hij niet snapte. Het zag er rommelig uit en eigenlijk vond hij het maar bar weinig hebben. 'Ik zou bijna voorstellen te ruilen, het is dat bloemetjesjurken mij niet staan,' merkte hij op. Hij had het boek nog steeds vast, maar echt er in lezen ging zo niet bepaald.

'Rustig, we gaan zo voor jou kijken en dan mag ik een eeuwige tijd wachten voor het pashokje.' grinnikte ze en keek goedkeurend naar haar spiegelbeeld. Eigenlijk was ze niet zo streng als het ging om kleding; ze vond haast alles leuk, dus het was ook altijd makkelijk kopen. Daarbij was het ook nog eens makkelijker omdat ze genoeg geld ervoor had: dat waren de voordelen als je zolang leefde: je kon voor eeuwig sparen.

'Ik kan niet wachtte,' lachte Marc. Hij glimlachte even waarna hij besloot haar maar gewoon te leren kennen. 'Woon je hier al lang of niet? Want ik kan me niet voorstellen dat als je hier al eeuwen woont je nog steeds zo veel nieuws kan vinden,' het was deels plagend en deels nieuwsgierig. Zijn ogen gleden kort over de rand van haar blouse. Niet dat hij haar ging tegen houden, maar hij vond het nog steeds niets. Het mocht haar dan wel staan, het bleef rommelig overkomen.

Emelia verdween weer in het hokje. 'Nee, ik woon er net - en dan ook echt net. Een week geleden denk ik.' Tijd was niet iets wat je bijhield als je eeuwig leefde en ook Emelia liet dat verwaarlozen: Een week kon voor haar net zo goed een maand zijn. 'En jij, woon jij hier allang? Anders kan je me wellicht helpen met het een en het ander, ook al is het klein - je kan hier verdwalen en niet zo'n beetje ook.' Ze had weer een jurkje aangetrokken en weer het had een bloemenprint, echter was de stof veel zachter, de bloemetjes waren kleiner en feller gekleurd en het jurkje was korter.

'Nee, ik woon hier ook nog niet zo heel lang. Het is januari toch? Dan woon ik hier nu iets langer dan een maand geloof ik.' Het maakte eigenlijk niet zo veel uit hij had net zogoed kunnen zeggen dat het drie maanden waren. 'Ik vind het een hele prestatie als je hier kunt verdwalen. Goed in het bos misschien, maar verder zelfs als je even niet meer precies weet waar je bent vind je de weg zo terug.' Emelia kwam weer uit het hokje met een bloemetjes jurk die korter was dan de eerste, haar benen kwamen er prachtig in uit. Of eigenlijk onderuit.

Emelia lachte. 'Als je Emelia heet is dat heel makkelijk.' grinnikte ze en draaide een rondje. Ze voelde zich heerlijk in jurkjes, helaas was het winter en was het veel te koud. Hoewel, zijzelf had daar geen last van - maar mensen gingen raar opkijken als je jurkjes droeg in de winter en dat wilde ze niet.

'Ik kies deze boven die eerste, maar ik zal je helpen herinneren dat ik een man ben en er verder weing verstand van heb,' zei hij met een glimlach rond zijn lippen. Hij keek haar even aan en moest toch lachen bij wat ze zei. 'Je kan altijd nog je naam veranderen, maar dat is zonde want Emelia is een mooie naam,' dat laatste merkte hij naar waarheid op. Het was niet een standaard naam, althans vond hij en het klonk op een of andere manier als een wat oudere naam, dat vond hij wel wat hebben.

Emelia lachte. 'Dat is het punt, je bent een man - dus je kijkt naar hoe bloot een vrouw is, verder maakt het je niet zoveel uit volgens mij.' Ze lachte even en ging weer terug het hokje in. Sommige dingen liet ze voor wat het was en het laatste wat ze wilde laten zien was een hoog getailleerd, fel roze gekleurd rokje. Het was een kokerrok en daarboven had ze hetzelfde witte blousje, dit keer er wel ingepropt en niet half eruit hangend. 'En, kan dit - of prefereer jij een zwarte rok?' Ze hield absoluut niet van zwart.

'Klopt, als je mijn zusje was geweest had ik voor de eerste gekozen als ik dan toch moest kiezen,' gaf hij met een glimlach toe. Bij het opnieuw verschijnen van Emelia verscheen ze in een rok waar je in ieder geval niet overheen keek. 'Ligt eraan. Zwart wordt erg zakelijk en ik heb totaal niet het idee dat jij ooit zwart draagt of zakelijk wilt overkomen. Zolang je bij deze roze rok er niemand van gaat beschuldigen dat ze naar je billen of benen kijken.' Marc zei het op een toon alsof hij er verstand van had en vertelde het met een serieus gezicht. 'Hier dat was objectief!' zei hij vervolgens met een glimlach. Hij voegde er maar niet aan toe dat haar billen en benen er perfect voor waren, dat ging misschien een stapje te ver.

Emelia begon te lachen. 'Zwart is niets voor mij, veel te saai en grauw. Daar is het leven te kort voor, niet waar?' Niet als je eeuwig leefde, maar dat was een oninteressant detail voor hem. 'Zie je wel, ik ken mannen en ik weet hoe ze denken over dat soort dingen.' Ze was echter zo onschuldig dat ze er nooit kwaad van in zag. Één keer was dat bijna verkeerd afgelopen, maar gelukkig bestonden er ook altijd goede mensen op de wereld. 'Nou, jij bent aan de beurt hoor, ik trek dit even uit en dan gaan we voor jou kijken.'

'Dat valt wel mee toch?' zei hij doelend op het korte leven gedeelte. Goed, voor anderen gelde dat misschien niet helemaal. 'Oke ik kan niet anders dan toegeven dat het vaak wel iets voorspelbaar is,' lachte hij. Hij legde het boek weer in de tas, voor zover dat ging. 'Can't wait,' zei hij met een glimlach.

Emelia rekende alles wat ze had gekocht af en kwam terug met lege handen. Ze had haar tassen even bij de kassa laten staan, zodat ze Marc kon helpen met zijn aankopen. 'Nou, waar ben je naar opzoek?' vroeg ze nieuwsgierig en keek naar de dingen die aan de rekken hingen. Mannenkleding was altijd lastiger dan kleren voor zichzelf, maar ze kwamen er vast wel uit.

'Zo je bankrekening is inmiddels ook weer leeg?' vroeg hij toen Emelia terug kwam. Bij haar vraag haalde Marc onverschillig zijn schouders op. 'Kleding. Draagbare kleding. Iets fatsoenlijks.' Antwoorde hij, waarschijnlijk veel te vaag, maar dit was wel zo'n beetje waar het aan moest voldoen. Marc stond op en voegde zich bij Emelia. 'Succes,' voegde hij er plagend aan toe.

NEW

Zoë had de auto geparkeerd en liep naar de plek waar ze met Eleanor had afgesproken. Beiden hadden ze een gaatje in hun drukke agenda gevonden om eindelijk weer eens te gaan winkelen. Het was alweer veel te lang gelden dat ze dat hadden gedaan, maar dat kwam ervan als je beide een druk leven leidde.

Spoiler:

Eleanor draaide haar hoofd een stukje en zo ontmoette haar ogen die van Zoë. Ze waren beiden weinig veranderd; nog steeds gekleed met geen moeder-gehalte. Dit hield in dat ze géén jogging droegen om naar de supermarkt te gaan. 'Hey meid!' lachte ze en omhelsde haar beste vriendin. 'Klaar om te shoppen? Ik wil Teoh nog eens een keertje verrassen met wat moois. Nou ja, misschien én ik heb eindelijk tijd om die ene jurk te gaan kopen... Pas maar op, Starling. Ik heb er zin in.'

Zoë omhelsde haar vriendin stevig en begon te lachen. 'Oh god, we gaan toch niet de hele middag doorbrengen in de lingerie zaak omdat je er 's nachts goed uit wilt zien voor Teoh hè?' vroeg ze lachend en haakte haar arm in die van haar. 'Ik ben er helemaal klaar voor, ik heb me mentaal helemaal voorbereid, dus dat komt helemaal goed.'

'Niet heel de namiddag,' lachte Eleanor en nam haar mee naar binnen om zo op de roltrappen te gaan staan. Ze hadden hun favoriete winkels. 'Niet meteen lingerie, liefste Zoë. Misschien een mooi kleedje dat hij wel leuk zal vinden... Ik wil hem nog eens verrassen met wat te gaan doen. En hoe is het met Danny-boy en de kids?'

Zoë schudde lachend haar hoofd en haalde haar schouders op. 'Met Dan gaat het wel goed, maar ik heb het idee dat er bij de drie onderling wat dingen aan de hand zijn en ze willen het geen van drieën kwijt. We gingen laatst met z'n alle wat doen en het liep uit op één grote ramp.' Hoe goed de communicatie tussen hen vroeger was, zo slecht leek het nu. 'En hoe gaat het met Tara? Is ze al een beetje aan het idee van Teoh gewend?'

Eleanor keek met een bezorgde frons naar Zoe. 'Zeg maar als tante Ellie eens moet bijspringen. Ik ben zoo geweldig met kinderen, vooral met tieners.' Het was sarcasme, toch het laatste. 'Tara is Tara; onwijs koppig, maar ze vindt Teoh al minder erg. Misschien ziet ze eindelijk in dat hij een leuk, knap vaderfiguur voor haar wilt zijn. Maar sinds Teoh bij mij woont... We lijken zelf wel weer tieners. Vooral als Tara weg is.' Eleanor lachte en keek haar beste vriendin aan. 'Zijn jij en Dan nog zo? Ik bedoel... Op seksueelgebied? Of zijn ik en Teoh abnormaal?'

Zoë keek Eleanor aan en glimlachte. 'Ze zal er vast wel aan wennen.' verzekerde ze haar vriendin: Zijzelf had ook moeten wennen toen de moeder van Teoh ineens bij hen introk. 'Je kent het, beide een drukke baan en drie kinderen laat niet veel tijd voor jezelf over.' zei ze zuchtend. 'Geloof me, ik zou er alles voor doen om een weekend voor onszelf te hebben. We willen binnenkort even een weekend er tussen uit, je wilt vast wel even bij de kids checken af en toe. Dat ze niet een of ander ziek feest geven.' zei ze lachend en keek Eleanor smekend aan.