Het huis van de Familie McKenzie-Starling

'Huilen?' herhaalde ze vragend en begon te lachen. 'Ik ga helemaal nergens om huilen.' Haar benen bungelde wat langs het aanrecht, dat ze af en toe met haar hiel aanraakte, waardoor het een irritant tikkend geluid gaf. 'Ik weet niet, gewoon - eerst ergens wat drinken en we zien wel waar het schip strandt. Als je maar niet weer eindigd met het laten zien van je spierballen aan een stel hoog blonde, veel te bruine barbie toeristen.' Het was één keer gebeurd, maar Lexi vond het leuk om het boven te brengen.

'Zolang jij je slipje maar bij houdt. Of je BH aan,' viel hij haar terug aan en sloeg hierbij lichtjes op haar achterwerk. 'Je bent echt zo'n zielige zus.' Hierbij deed hij de eerste pannenkoek op het bord waarbij hij de volgende in de pan deed. 'Echt... Mijn hele voetbalteam zit op je te geilen. Als je cheerleader was... Oh god...'

'En helaas voor hen ben ik geen cheerleader, dus tja.' Nee, ze had een hekel aan die sport, het was voor tutten. Mensen noemde haar wel zo, maar ze zag zichzelf zo echt niet. 'En over dat BH en slipjes verhaal hou je je mond, dat zou tussen ons en dat andere zekere persoon blijven.' Na het "ongelukje" - waar overigens verder niet zoveel in gebeurd was - had ze gezworen de naam van de jongen nooit meer te noemen. 'De naam die niet genoemd mag worden.' grapte ze en liep naar hem toe. 'Maar weetje Thomas, ik ben ook gewoon ontzettend knap.'

Thomas proestte het van het lachen uit. 'De volgende keer laat ik je die striptease gewoon doen, zuster. En ik zal er nog weten van te genieten ook!' Hij plaagde haar enkel. Maar serieus was het echt vuil geweest om zijn zus zo naakt te zien. Zeker omdat ze nu werkelijk borsten had. 'Stop met me zo te complimenteren. Jij vleier! Ik weet dat ik knap ben,' Hierbij kwam de vierde pannekoek in de pan. 'Emmy mag opschieten.'

'Ik zei dat ik knap was - niet dat jij knap was, maar aangezien we een tweeling zijn moeten we haast wel allebei knap zijn.' zuchtte ze en ging lachend op de tafel zitten. 'Emma is altijd te laat, ik zou er niet op rekenen dat ze voor het eten thuis is.' Emma dacht niet aan de tijd en deed wat ze zelf wilde - hoe erg haar ouders dat dan misschien ook vonden. Ze ging dan misschien, nog, niet uit - maar als ze geen zin had om thuis te eten deed ze dat ook niet. 'Maar weetje Thomas - ik ben er trots op om je zus te zijn, dat je dat weet.' grinnikte ze.

Thomas keek even over zijn schouder. 'Oké, feitje van Emma en feit dat ik knap ben, maar dat laatste... Wat heb je nu weer nodig van me, zuster? Hoedje op om de tafel te dekken!' Hij grijnsde poeslief waarna hij doorging met alle pannekoeken af te bakken en op een groot bord te leggen. Hun gezin was hecht, maar samen heten dede ze haast enkel op zondag.

'Ik wil helemaal niets van je, ik mag toch wel zeggen dat ik trots ben?' Ze pakte wat borden uit de kast en zette deze op de tafel. Al snel volgde het bestek en de bekers en toen ze klaar was ging ze op een stoel zitten. 'Mam is er denk ik over een half uurtje en Emma - ach we zien wel wanneer Emma komt - ik heb d'r gesmst dat we zo gaan eten.'

'Pap moet een uurtje langer vlijven voor papierzaken. Inspectie komt langs of zoiets...' De ene keer was het een kat in de boom vast, de andere keer brand of mensen die dachten dat ze een gaslek hadden, maar dat enkel in hun zieke hoofd haalde. Thomas zette het bord op tafel samen met de stroop, choco, suiker en confituur. 'Trots dat je zo'n top-pannekoeken-bakkende-broer hebt als mij zeker?

'Oh oké.' Ze baalde ervan dat ze nooit eens als een gezin konden eten. De ene moest hier naartoe en de andere moest overwerken. Er was altijd wel iets aan de hand waardoor ze niet thuis konden zijn. 'Ik ben gewoon trots op je oké, dat mag toch wel?' Er was niet echt een bepaalde reden, ze was gewoon blij dat Thomas haar broer was.

'Hey schat: Je hebt mij nog. Je persoonlijke wederhelft.' Hij was ook trots op Lexi, maar zou het misschien niet zo snel toegeven. Ze was werkelijk zijn wederhelft en één van degene waar hij werkelijk iets om gaf. Zijn familie was belangrijk voor hem, maar zij veel belangrijker. 'Ja, dat mag, maar je moet het niet zo vaak zeggen op één dag. Jongens houden van bescheidenheid.' Hij stond op en ging een kusje op haar wang drukken. 'Ik hou van je, Lex. En nu eten!'

Lexi keek hem lachend aan en ging aan de tafel zitten. 'Goed, ik zal je de aankomende week geen complimentjes meer geven dan.' grinnikte ze en pakte een pannenkoek van de stapel af. Ze deed er een paar schepjes suiker op, rolde de pannenkoek vervolgens op en nam er een hap van. 'Ik moet toegeven dat ze echt lekker zijn. Oh - wacht, shit, geen complimentjes meer voor jou. Ik heb niets gezegd.' lachte ze.

'Je gaf jezelf een compliment,' merkte hij droog op en deed chocopasta op de zijne waarbij hij deze langzaam, maar toch nog op een redelijk tempo naar binnen werkte. 'Maar ik heb ze wel goed gebakken. Heerlijk hé, Lexi. Nu er wél melk in zit.' Hierbij nam hij geamuseerd nog een hapje. 'Dus hoe gaat het met de geheime aanbidders? Heb je eindelijk eens een liefje?'

- Tom is dikke, vette, shitttt. Excuse me.

Lexi grinnikte en schudde haar hoofd. 'Ik heb geen idee hoe het met de geheime aanbidders gaat, ze zijn niet voor niets geheim.' grinnikte ze. 'En nee, ik heb geen liefje - en jij dan?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en pakte een tweede pannenkoek. Ja, wat betreft eten was ze altijd snel. Normaal waren het de jongens die snel aten, maar in dit gezin was zij het.

- NEW! Papa-en-mama-tijd ten huizen McKenzie-Starling.
Daniël kwam thuis na een werkdag. Niet dat hij erg veel zware klussen had gehad, maar heel de kazerne was toe aan een opknapbeurt. Dit eiste weer dan veel organisatie en bracht hopen werk met zich mee. Maar nu was hij thuis. Het leuke was dat de kinderen ook nog eens weg waren dus dat maakte dat hij alleen was met Zoë. Na al die jaren, na drie schatten van een kinderen, - die hem soms de ogen uit konden krabben -, en nog voor de tijden die zouden komen, zou hij van haar houden. Er was dan ook geen twijfel op de dag dat ze afstudeerde; hij was op zijn knie gaan zitten voor haar en had haar alsdan nog verrast. Natuurlijk hadden ze wel eens ruzie, maar Danny was nooit lang boos.
Hij liep de keuken in (?) en sloeg zijn armen rond haar middel. Knuffel langs achteren; vrouwen bleken het leuk te vinden. 'Hallo schoonheid,' Zacht drukte hij een kusje in haar hals. 'Hoe was je dag?'

'Lieverd,' zei Zoë met een glimlach rond haar lippen en draaide zich om, zodat ze tegen haar lieftallige man aan kon staan. 'Mijn dag was vermoeiend en nogal deprimerend - maar dat is nu weer goed.' Ze kuste hem zachtjes en streek een pluk haren uit zijn gezicht. 'Je moet echt je haar eens goed doen Dan, die pluk gaat de hele tijd uit model.' zei ze tegen hem en draaide zich weer om, om het vuur laag te zetten. 'En hoe gaat het met jou? Had je een drukke dag op je werk?'

Daniël grinnikte bij haar klagen. Zijn handen streelde zacht de stof over haar heupen en legde haar het zwijgen op door haar te kussen. Liefdevol en verlangend. Zoals altijd en daarvoor. Het was voor hem altijd magisch; het momentje dat ze elkaar volledig lief konden hebben zonder begrenzingen of mee kijkers. 'Ja, mevrouw,' fluisterde hij waarna hij met een hand door zijn haar ging. 'Was wel oké. Druk vooral, maar ik keek er naar uit om nog eens wat meer tijd voor elkaar te hebben dan enkel in slaap vallen met ons getweeën voor de televisie zoals gisteren én eergisteren.' Hun werk was opeens zo druk. 'Danny-en-Zozo-tijd, daar ben ik aan toe.'

Zoë begon te lachen. 'Ja, daar kan ik inderdaad ook wel wat van gebruiken ja. De kinderen zijn vanavond allemaal weg. Emma en Thomas zijn allebei trainen en Lexi slaapt bij een vriendin als ik het goed heb.' Lexi had haar gebeld toen ze aan het werk was en aangezien Zoë niet zo moeilijk was, had ze dat goedgekeurd. 'Dus genoeg tijd voor Danny en Zozo,' zei ze met een lach en kuste hem teder. Het gevoel wat ze vroeger kreeg, was nog steeds aanwezig en zeker op de momenten dat je elkaar weer kon liefhebben na een tijd.

Daniel wist niks van Lexi haar plannen, maar voor een keertje stelde hij zich er geen vragen bij. 'Wat had je dus in gedachten, lieve Zoe van me?' Hij zette haar op het aanrecht en ging tussen haar benen staan. Dit deed hem denken aan de tijd dat ze net samen waren. Met een speelse grijns vond hij haar lippen weer. Je zou zeggen dat dankzij al die jaren ze elkaar de nek uithingen, maar wek en knderen zorfde ervoor dat ze niet constant op elkaars vingers keken. Dan vertouwde haar dan ook; als Zoe uit wou ging ze uit... Hij wist dat ze van hem hield. En zolang ze dat van elkaar weten, was alles goed.

'Ik dacht aan, wij - samen een filmpje pakken?' Ze grinnikte bij de laatste twee woorden. 'Herinner je je die tijd nog, vroeger - hoe ons "filmpje kijken" altijd afliep?' lachte ze, en schepte de spaghetti op twee borden. Ze strooide er wat Parmezaanse kaas overheen en liep met de twee borden naar de bank toe. Als de kinderen thuis waren aten ze nooit aan de tafel, slechte gewoonte.

Dan volgde Zoe met het bestek waarna hij grinnikte bij haar woorden. 'Waarom heb ik een sterk voorgevoel dat het ook zo dit keer gaat aflopen?' Zacht drukte hij een kus tegen haar wang. 'Weet je nog dat je zo'n ruzie had met Teoh dat ik je kwam oppikken en dan... Onze eerste keer? Toen ik naar huis reed hoorde ik hetzelfde liedje in mijn auto als die avond op de radio toen ik je kwam oppikken...' Hij ging zitten en nam zijn borst in zijn handen. Honger had hij zeker-en-vast.

Zoë begon te grijnzen. 'Ja, dat weet ik nog wel ja.' glimlachte ze naar haar man. Vanaf dat moment werd hun relatie alleen maar beter. 'Ik vraag me af hoe het met Teoh gaat, waar hij nu weer eens woont.' Ze miste Teoh en ze vond het vreselijk dat ze niet samen met hem oud kon worden. Terwijl er bij haar de eerste rimpels al tevoorschijn kwamen, was hij nog een piepjong ventje. 'Ik heb al een tijdje niets meer van hem gehoord.'

'Oh! Ik was het gisteren helemaal vergeten te zeggen, maar heb dus met hem gebeld. Sorry... Het is druk en ik word dan verstrooid.' Dan was lastig op zichzelf omdat hij dat vergeten was. 'Hij is vaak bij Eleanor. Nou ja, ze zien elkaar. Nog steeds. Ik snap het niet helemaal en ik zei dat hij maar eens langs moest komen. Als de kinderen thuis zijn maakt het niet veel uit. Of wel?' Dan vond het ook irritant dat Teoh zo weggesopt moest worden. Iedereen zat in hun veertig jaar. Dus ook de mensen die bij Teoh in de klas hadden gezeten.

'Nee, dat maakt niets uit.' verzekerde ze hem. Ze had het nooit aan de kinderen uitgelegd wat er precies aan de hand was. Ze wist nog wel hoe ze zich voelde toen zij erachter kwam en dat wilde ze Lexi, Thomas en Emma zeker niet aandoen. Hoe dan ook, ooit zouden ze er eens achter komen, maar ze hoopte dat die dag nog erg lang duurde. 'Maar ik ben blij dat het goed met hem gaat. Eleanor moet ik binnenkort ook eens bellen, maar we zijn allebei veel te druk bezig op dit moment. Zij met Tara en haar werk...' Zoë keek Daniël aan en glimlachte. 'Wie had twintig jaar geleden gedacht dat wij hier zouden zitten, samen op de bank, met drie kinderen?'

Daniel grijnsde naar zijn vrouw. Ze was na die twinit jaar nog altijd even prachtig. Zijn lippen kwam verleidelijk in haar hals waarbij hij haar nog enkele zachte kussen gaf. 'Teoh,' grinnikte hij. 'En die drie kinderen zijn hetgene dat me geluk schenken. Op jou na dan.' Hij keek naar zijn eten en nam het terug vast. 'Laten we op dubbel date gaan?' grinnikte hij nog een keer. Dat idee van Teoh en Eleanor bij elkaar was gewoon lachwekkend.

'Op dubbeldate met Eleanor en Teoh?' vroeg Zoë lachend en knikte. 'Ik vind het goed, als ik Ell weer spreek dan zal ik het wel voorstellen.' Wie weet zei ze er wel ja op. Teoh zou het sowieso goedkeuren. Die hield wel van dat soort ongein. Haar lege bord zette ze op de tafel neer en ze draaide zich naar Daniël toe. Een glimlach sierde haar lippen en ze kuste haar man teder.