Modern Myth

Ze had hem al gevoeld op het moment dat hij binnen kwam. Ariël keek niet op en staarde enkel naar haar koffie, tot hij een eindje verderop tegenover haar kwam zitten. Hun ogen ontmoette elkaar toen ze opkeek en ze glimlachte hartelijk. Al snel was ze opgestaan met haar koffie in haar handen en liep naar zijn tafeltje toe. 'Is het goed als ik erbij kom zitten, Joe?'

Joe rolde met zijn ogen toen ze opstond en vroeg of ze erbij mocht komen zitten. 'Doe wat je niet laten kan.' mompelde hij en keek dankbaar naar het meisje dat zijn koffie bracht. Licht geïrriteerd roerde hij er doorheen en keek haar aan. Was het inmiddels nog niet duidelijk dat hij niets met haar te maken wilde hebben?

Ariël negeerde zo goed als het kon zijn woorden en ging met een glimlach zitten. Even twijfelde ze en besloot het onderwerp toch maar aan te spannen. 'Joe-' begon ze zachtjes, 'ik snap het niet. Waarom lijkt het alsof je me totaal niet mag? Wat heb ik fout gedaan? Het spijt me echt als ik je ooit pijn heb gedaan of gekwetst heb.' Ze nam een slokje van haar koffie en wachtte geduldig zijn woorden af, met enige vrees.

Joe keek haar spottend aan en sloeg zijn armen over elkaar. 'Waar zal ik eens beginnen?' vroeg hij zich hardop af. 'Zie je nou nog steeds niet dat je mijn leven verpest? Zie je niet wat je met mijn vader doet? Als hij niet bij ons was - wat nogal vaak was - dan was hij bij jou, hij heeft meer van zijn leven gedeeld met jou dan met ons en wíj zijn zijn familie, jij niet.'

Ariël had al zoiets verwacht en keek hem aan. 'Dat was de keuze van je vader en niet van mij. Als hij op reis was, dan was ik inderdaad bij hem, en dat komt omdat de enige vrienden die we hebben, elkaar zijn. We hebben elkaar nodig, Joe, en niet op de manier die jij denkt. Je vader en ik hebben nooit-' Ze zocht naar de goede woorden en keek hem strak aan. 'Seksueel contact of iets in die aard gehad. We zijn gewoon hele erge goede vrienden, al sinds onze jeugd. En het spijt me heel en heel erg dat hij niet vaak bij jullie was. Maar beschuldig mij alsjeblieft niet daarvoor.'

'Oh, dus als het aan jou was, dan had je geen contact meer met hem? Ik zie wel hoe je naar hem kijkt, die blik in je ogen. Ik ken die blik en ik weet welke gevoelens je daarbij hebt.' Hij voelde hetzelfde, zo voelde hij zich ook als hij naar Alex keek, dus hij kende het maar al te goed. 'Als jij er niet was geweest was hij vader bij ons, dus ja - ik geef jou de schuld wel.'

'Nee, nee, Joe, je begrijpt het verkeerd,' zei ze wanhopig en keek hem aan. 'Je hebt helemaal gelijk, ik ben verliefd op je vader, al sinds dat we vrienden werden. Hij voelt niet hetzelfde, Joe, en dat heeft hij me heel vaak laten weten. Hij houdt van jou en van je moeder, zoveel meer dan dat hij van mij houdt.' De waarheid boorde zich in Ariels hart en moeizaam slikte ze. 'Het was zijn carrière die hem bij jullie weg hield. Niet ik. Ik volg hem overal en altijd. Maar daar zal ik mee stoppen, als je dat wil.'

'Graag ja.' zei hij kortaf tegen haar en dronk van zijn koffie. Hij was niet overtuigd van haar woorden, bij lange na niet. 'Als hij het je zo ontzettend vaak heeft laten weten, waarom loop je dan overal nog achter hem aan? En doe je alsof hij wel van jou is? Geloof me, ik ben op dat punt geweest, maar zie je mij hopeloos achter iemand aanhuppelen? Nee.'

'Dat weet ik niet, Joe, ik ben gewoon verliefd en het is mijn enige vriend die ik heb. De enige persoon die om me geeft,' wierp ze wanhopig tegen en pakte haar kopje met trillende handen op. 'En ik heb al gezegd dat ik jullie voortaan met rust zal laten, dus ga er niet over door.' Ze nam een slokje en keek hem aan. 'Ik doe niet alsof hij van mij is. Dat is onzin, Joe, en dat weet je heus wel. Je bent oud genoeg om niet meer zo kinderachtig te doen.'

'Oh nee? Heb je jezelf wel eens gezien als je samen met hem bent? Het is af en toe gewoon zielig om te zien, wetend dat jullie niet eens samen zijn.' Het was echt een wanhopig aanzicht. 'Geloof mijn woorden als ik zeg dat ik weet hoe het voelt om kei hard in je gezicht afgewezen te worden, maar sorry hoor - je leven gaat gewoon door.' Blijkbaar dat van haar niet.

Ariels gezicht werd hard door zijn woorden en in een snelle beweging was ze opgestaan. 'Ik snap waarom je afgewezen bent, Joe, want je bent een van de gemeenste mensen die ik ooit ben tegengekomen.' Ze pakte haar tasje op en zonder nog naar hem te kijken liep ze naar buiten. Zuchtend leunde ze tegen de muur aan en sloot haar ogen. Zo snel mogelijk zou ze haar spullen inpakken en Mystic Falls verlaten. Misschien was het wel beter als ze geen afscheid nam van Eli.

Joe rolde met zijn ogen toen ze opstond en wegliep. De trut. Zelf bestelde hij nog een koffie en dronk deze op zijn gemak op. Mooi niet dat hij achter haar aan zou gaan, ze kon het uitzoeken met haar zielige gedrag.

Toch liep ze nog naar binnen en bleef voor Joe stil staan. 'Ik ga zometeen mijn spullen inpakken en vertrekken. Maar wil je je vader alsjeblieft vertellen dat ik weg ben? Dan... Dan hoef ik geen afscheid te nemen. Ik denk niet dat dat een goed idee is.' Ze wiebelde op haar benen en keek naar haar voeten. 'Ik hoop dat hij vaker bij jullie zal zijn nu ik weg ben. Dat meen ik.'

'Zeg het zelf maar tegen hem,' zei hij tegen haar. 'Ik mag je misschien niet, maar dat betekend niet dat ik je geen afscheid gun.' En hij wist dat zijn vader furieus op hem zou zijn, als hij erachter zou komen dat Ariël weg was, geen gedag had gezegd én het ook nog eens Joe's schuld was. 'Neem afscheid van hem, echt. Geloof mijn woorden, je gaat er spijt van krijgen als je dat niet doet.'

Ze glimlachte vriendelijk naar hem en ging weer zitten, om vluchtig een berichtje op een briefje te schrijven. 'Joe-' zei ze en keek met droevige ogen naar het blaadje, 'als ik afscheid van je vader neem, dan weet ik zeker dat ik níet meer wegga. Het moet dus maar zo. Ik stop hem wel in jullie brievenbus.' Ze vouwde het blaadje op en keek Joe weer aan. 'Nou, Joe, het ga je goed en pas goed op je ouders, oké?'

Joe rolde met zijn ogen en keek haar aan. Hij wist zeker dat hij van zijn volgende woorden spijt zou krijgen, maar toch zei hij het voor zijn vader. 'Ik - ik ben onredelijk geweest...' zei hij en keek haar aan. 'Ik ben onredelijk geweest tegenover jou, tegenover mijn vader, tegenover Alex, tegenover iedereen eigenlijk en daar heb ik spijt van.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Als je echt weg wilt gaan hou ik je niet tegen, maar als je weggaat door míj, dan - dan kan je net zo goed blijven.' Hij wilde haar niet wegjagen, zo was hij helemaal niet.

Ze keek hem verbaasd aan en leunde tegen de tafel aan. Een enkele seconde overwoog ze nog haar besluit, maar deze stond vast. 'Daar is het nu een beetje te laat voor,' zei Ariël, 'maar ik vind het wel aardig. En ik meende het niet dat je gemeen bent.' Ze deed haar jas aan en beet even op haar lip. 'Ik meen het wel, pas goed op je vader. De eerste dagen zal hij wel boos zijn, maar hij komt er vast snel overheen.' Als hij haar echt graag bij zich wou, had hij zich wel anders tegenover Ariël gedragen.

Joe haalde zijn schouders op. 'Oké dan.' zei hij. Wat hij kon proberen, had hij geprobeerd, al hoopte hij voor zijn vader wel dat ze een ander antwoord had gegeven. 'Heeft hij ooit wel eens een transformatie alleen doorstaan, nadat hij jou leerde kennen?' vroeg Joe zich nieuwsgierig af. Dat zou waarschijnlijk het ergste voor hem zijn: de transformaties alleen doormaken.

Abrupt stopte ze met het café verlaten en keek hem aan. Ze schudde langzaam haar hoofd, terwijl de waarheid opeens tot haar doordrong: Eli zal voortaan zijn transformaties zelf moeten doen. 'Nee, enkel toen hij jong was,' zei ze zachtjes en keek naar Joe. 'Maar hij kan het wel zonder mij. Jullie kunnen het zonder mij. Wat voeg ik nou toe?'

'Voor mij voeg je niet veel toe, daar ben ik heel erg eerlijk in, maar voor mijn pa?' Hij keek haar aan. 'Wil je dat ik eerlijk ben? Ik denk niet dat hij het kan zonder jou, ik weet het wel zeker dat hij het niet kan zonder jou. Ik wil het niet toegeven, maar hij heeft je nodig.'

'En ik heb hem nodig, maar het kan niet zo langer verder. Hij heeft jou en Meg, een huis, een baan. Het enige wat ik heb, is... je vader.' Ze slikte moeizaam en haalde een hand door haar haren. 'Ik... Ik moet hem los laten. Dat is wat jij wil, wat Meg wil, Eli zal het ook niet zo erg vinden. Na een tijdje zal hij merken dat hij best op zichzelf kan passen. En ik ga ook een eigen leven starten, misschien een vriend zoeken, een baan, of huis.'

'Zeg dan op zijn minst gedag tegen hem, als je het niet voor jezelf wilt doen, doe het dan voor hem.' Hij zou het zelf ook vreselijk vinden als Alex zomaar weg zou gaan zonder gedag te zeggen. 'Weet je al waar je naar toe gaat?'

Ze zuchtte en knikte toen instemmend. Ondertussen was ze weer gaan zitten en had haar gezicht in haar handen gelegd. 'Je weet ook dat hij me nooit zal laten gaan,' mompelde ze en sloot vermoeid haar ogen. 'Waar ik naartoe ga? Geen idee. Toen ik samen met je vader in Europa was, vond ik het daar erg leuk. Misschien ga ik daar dus maar naartoe. Of ik blijf in Amerika. Eerst maar eens geld verdienen.'

'Als je echt weg wilt gaan, dan is het niet aan hem om je tegen te houden.' zei hij schouder ophalend. 'Maar je moet het zelf weten, ik ga je nergens toe dwingen, ik ga niet zeggen wat je wel of niet moet doen.' Inmiddels had hij zijn jas opgepakt en stond hij naast zijn stoel. Hij had betaald voor beide van hen en keek haar aan.

'We zullen zien wat er gebeurt,' zei ze en stond ook weer op. Achter hem aan liep ze naar buiten en deed haar muts op. Vluchtig pakte ze weer een papiertje en schreef haar nummer erop. 'Voor als er eens wat gebeurt, Joe, dan kan je me bellen. Altijd.' Ze stopte haar handen in haar zakken en glimlachte naar hem. 'Doe de transformaties alsjeblieft met je vader, oké? Jullie hebben elkaar nodig.'