Modern Myth

Joe keek haar aan en stopte het papiertje met haar nummer in zijn zak. 'Ik zal erover nadenken.' zei hij toen ze over de transformatie begon. 'Neem alsjeblieft afscheid van hem, alsjeblieft.' Hij gunde het zijn vader. 'Dan ga ik er maar weer vandoor,' zei hij tegen haar en liep een stukje vooruit. 'Als er iets met jou aan de hand is kan je ons ook altijd bellen, ik neem aan dat je het huisnummer wel hebt?'

Ze schoof met haar voet over de grond en gaf toen eindelijk toe. 'Ik zal afscheid van hem nemen, dat beloof ik.' Ze knikte en liep naar achteren. 'Ik ga ook maar weer. Ik zal zo snel mogelijk afscheid nemen en dan zal ik ook nog even langs jou komen. Als je dat zou willen.' Ze knikte opnieuw en glimlachte. 'Ik ken het nummer en zal bellen als er iets is. Tot ziens!'

Nieuw

Tara hield van dit café en al helemaal hoe het zich 's avonds vaak omvormde tot een heus danscafé. Deze was waarschijnlijk één van de recentste. Ze had Lynn meegevraagd, maar die ging iets doen met haar ouders naar het schijnt. Dus nu danste ze hier, helemaal alleen. Om eerlijk te zijn kon het haar helemaal niets schelen; ze danste en had een leuke avond. Even had ze getwijfeld om Pete mee te vragen, maar die wist blijkbaar nog altijd niet wat hij wou van haar en zij evenmin wat hij van haar wou.

Peter had een avond te lang thuis gezeten. Ofwel: hij had een avond te lang geen vrouwelijk schoon om zich heen gehad én geen mogelijkheid om zich uit te leven op dat vrouwelijk schoon. Vandaar dat hij in de Modern Myth stond met een biertje in zijn handen en een meisje tegenover hem. Met zijn charmes in de aanslag praatte hij met haar en scande hij ondertussen de ruimte op zoek naar bekende gezichten.

Tara draaide zich een kwartslag om. Met een brede glimlach door het heerlijke nummer dat door de speakers knalde en de sfeer die er hig. Misschien ook wel deels aan de alcohol die ze vast had. Eenmaal ze haar ogen helemaal opende, merkte ze hoe recht voor haar een bekend persoon stond. Peter. Achterdochtig viel haar blik op het meisje bij hem. Ze was niet mooi, noch lelijk, maar niets voor hem. Enkel keek ze hem aan voor enkele tellen, draaide zich weer om en dnaste verder. Mooi niet dat zij terug kwam kruipen.

Peters aandacht voor het meisje was al snel verdwenen toen hij Tara in het oog kreeg. Hij had al snel twee biertjes besteld om zich vervolgens een weg door de dansende mensen te banen. 'Wat een geluk dat ik jou hier vanavond tegen mag komen.' riep hij boven de muziek uit toen hij eindelijk bij haar aangekomen was. Ze rook nog even heerlijk. Ze zag er nog even verleidelijk uit.

Tara voelde hoe Peter zijn lichaam tegen dat van haar kwam. Ze gaf er enkel niet veel om in deze zwarte jurk en een stel hoge stiletto's. Als haar moeder en Teoh een avondje weg gingen nam zij het er ook altijd van. 'Wat kan ik zeggen... Het is moeilijk leuker gezelschap te vinden dan mezelf.' Hierbij knikte ze naar het meisje. 'Wat schoot ze te kort?' Enkel glimlachte ze naar een jongen waar ze daarjuist had mee zitten praten en danste verder op de muziek. Pete en zij... Wel, ze voelde zich aangetrokken tot hem. Het voelde fout en blijkbaar was het ook fout. Tara weigerde zich enkel te laten gebruiken als tweede keus.

'Ze schoot niets tekort, maar was niet geschikt voor mij. Ze is jou niet.' Hij hield haar het drankje voor dat hij voor haar had meegenomen en wenkte naar een tafeltje dat nog niet bezet was door een of ander klef stelletje. Misschien zouden zij wel dat stelletje worden. Peter nam niet de moeite om te dansen. Hij dronk van zijn bier en wachtte af wat Tara's reactie zou zijn.

Tara keek hem enkel aan en stopte met dansen. 'Ik geef je nog exact vijf minuten om me uit te leggen waarom ik nog tijd verdomme in je zou steken.' Hierbij nam ze het ene drankje en nam plaats aan het tafeltje waarbij ze naar Peter keek. 'Leg het me maar uit.' Soms kende ze werkelijk geen genaden. Als hij zou aankomen met het feit dat hij van haar hield, was haar antwoord een platte hand in zijn gezicht.

Peter was totaal niet geintimideerd door haar woorden. Hij nam zijn tijd om te gaan zitten en dronk zelfs nog wat van zijn bier voordat hij haar recht aankeek. 'Omdat je zelfs nu nog steeds vijf minuten aan mij wilt verspillen. En omdat ik die vijf minuten graag zou willen uitbreiden naar meer.' Hij knipperde niet, zei niets en bewoog niet terwijl hij haar de resterende tijd aan bleef kijken met een glimlach op zijn lippen. De keuze hing geheel van haar af wat ze met zijn woorden zou doen.

'Weet je, Peter? Je spelletjes waren zo leuk in het begin, maar ik denk niet dat je eigenlijk beseft hoeveel onzin je uit kraamt. Denk je echt dat ik hiervoor val? Ik voelde wel degelijk wat voor je, maar nu verpest je het met de minuut.' Hierbij stond ze op. 'Bedankt voor het drankje. En de volgende keer dat je komt; heb me wat beters te vertellen. Of blijf weg.' Ze vond zich al snel weer een plek op de dansvloer.

Peter keek naar Tara en deed eigenlijk niets. Hij had het geduld van tientallen jaren opgespaard. Hij zou wel kunnen wachten, ook al kon zij dat misschien niet. 'Geen dank. En ik blijf wel hier als je nog wat gezelligheid zoekt. Of iets anders.' Hij glimlachte niet naar haar, maar leunde naar achteren en leegde langzaam zijn glas. Hij kon wel wachten, prentte hij in zijn hoofd terwijl hij zo nu en dan naar Tara keek.

Voor Tara was dat het hek van de dam. Ze zou niet toegeven aan hem. Als hij haar wou, moest hij moeite doen. Ze had het gevoel dat deze jongeman in zijn hele leven nog nooit ergens moeite voor had gedaan. Hierbij daste ze in die tijd verder en hield de alcohol op een laag pitje. Ze had plezier maar dit zonder hem. Toegegevn had ze ook liever staan dansen met zijn sterke armen rond zich. Ze had ook liever zijn lippen gevoeld tegen de hare in plaats van een glas, maar dat was zijn schuld omdat hij koppig was. Te koppig.

Dat ze beiden zo koppig waren, maakte het alleen maar erger. Peter bleef op zijn plek zitten. Kletste zo nu en dan met een meisje dat bij hem kwam zitten, maar besteedde aan niemand meer aandacht dan aan Tara. Hij wilde haar en hij zou haar krijgen, maar hij zou het niet makkelijk voor zichzelf maken. Dan was het spel ook zo gespeeld. Dit ging niet om het hebben, maar om het krijgen. Hoewel hij Tara nu erg en erg graag in zijn armen had.

Tara keek enkele keren naar Peter, maar wanneer hun ogen elkaar ontmoette, was hun oogcontact dodelijk. Ze ging niet naar hem kruipen. Dat deed ze niet, voor niemand. Echter had ze het idee dat hij nog nooit moeite had gedaan voor iemand, voor iets. Daarbij leken ze te hard op elkaar; relaties waren niets voor hun. Peter flirtte er liever op los, dat liet hij toch blijken. Tara werd vastgenomen door een jongeman. Deze wou opdringerig dansen waardoor ze deze probeerde weg te duwen, maar uiteindelijk weer terugkwam.

Peter was er al gauw bij toen een of andere jongen zich opdrong bij Tara. Met een simpele handbeweging en een veel betekende, dwingende blik, had hij de jongen zo weggestuurd. Hij richtte vervolgens zijn ogen op Tara en moest moeite doen om de woede te verbloemen. Dat was nog zo iets dat hij mee had gekregen toen hij veranderd werd: versterkte emoties. Hij mocht dan altijd wel zo koel lijken, van binnen was het een chaos. Uiteindelijk draaide hij zich om en beende naar de uitgang.

Tara keek hem aan en zag de razende woedde. Nog voor ze iets kon zeggen was zowel degene die haar lastig viel als Peter weg. 'Pete?' Ze liep hem achterna en nam hem vast bij zijn hand. 'Wat is er toch aan de hand met je? Verdomme! En waag het niet om weer grote praatjes tevoorschijn te halen.'

Peter had pas door dat Tara achter hem aan was gekomen toen hij haar hand voelde. Hij draaide zich om en keek haar recht aan. Hij reageerde niet op haar woorden maar nam haar mee de club uit. Hij werd gek van al dat lawaai en van al die ogen. Zoiets kon hem totaal overdonderen met zijn overgevoelige zintuigen. Toen ze in de koele buitenlucht stonden, legde hij zijn beide handen op Tara's wangen en keek haar aan. 'Wat wíl je van me horen, Tara? Wat wil je dat ik doe?'

Tara kon nergens anders meer heen aangezien hij haar stevig vast hield. Uiteindelijk zouden ze weer ruzie krijgen en de een of de andere weer weglopen. 'Niet dit in ieder geval. Wat ik van je wil horen? Wat ik wil dat je doet? Ik wil godverdomme je eens leren kennen en niet zoals een oppervlakkige connectie. Je moet beseffen, Pete, dat ik niet zo ben als je denkt.' Ze was dat speelse meisje, maar daaronder wou ze ook niets liever dan opgekruld in iemand zijn arme liggen. 'Wat ik wil dat je doe... Wel, het lijkt me beter als ik dat nog eens niet hardop zeg.' Deze laatste woorden fluisterde ze meer, maar hij had ze sowieso gehoord.

Peter zuchtte en voelde hoe heel zijn houding verzachtte. 'Tara-' Waar eens frustratie en woede op zijn gezicht te lezen was, was nu een vermoeidheid te lezen. Hij legde zijn voorhoofd tegen het hare en sloot zijn ogen. Hij dacht zijn eigen hart te horen bonzen, wat natuurlijk niet kon. Met zijn duimen streek hij teder over de zachte huid. 'Ik snap helemaal niets van je Tara. Vertel me alsjeblieft wat ik moet doen voordat ik weer iets fout doe.'

Tara keek hem enkel aan waarbij ze haar handen langzaam langs zijn heupen liet gaan. Haar vingers verkende zijn borstkas. Ze voelde de spieren die hier onder zaten. Zijn huid tegen de hare deed voor haar kriebels oplaaien. Zacht drukte ze haar lippen tegen de zijne. Er waren genoeg afwijzingen geweest van Peter en hij leek ondanks alles haar niet te willen. Toch wist ze dat als ze het nooit probeerde ze het niet zou weten. Snel haalde ze haar lippen weer van de zijne, dit enkele centimeters zodat ze weer woorden tegen zijn lippen kon fluisteren. 'Niet stoppen, Pete...' Hiermee bedoelde ze dat ze werkelijk zijn aandacht wou, ze wou ook moeite doen voor hem en ze wou dat hij moeite deed voor haar. Enkel kon ze de woorden zo niet uitbrengen; telkens leken ze niet goed genoeg.

Peter voelde haar handen over zijn huid gaan en met ingehouden adem keek hij haar aan. Weer een verrassing. Hij had nooit gedacht dat dit nú al zou gebeuren. Tara zat voor hem vol verrassingen. Haar lippen waren zo snel al weer weg, dat hij pas laat reageerde op haar woorden. En hij deed precies dat wat ze hem vroeg. Hij leunde naar voren, omcirkelde haar taille met zijn armen en kuste haar teder terug.

Tara werd er zich van bewust hoe ziekelijk haar hart sprongetjes van vreugde leek te maken en hoe meer dit in een heuse soapserie veranderde die ze maakte voor tieners. Enkel herinnerde ze zich eraan dat ze het nooit erg had gevonden om One Tree Hill te kijken. Met die gedachten en een lichte glimlach, kuste ze hem terug waarbij een hand even zacht door zijn haren woelde. Iets wat ze altijd al had willen doen. Hoewel... Het heeft lang geduurd eer ze aan deze verleiding had willen toegeven.

Peter liet Tara's lippen een seconde met rust en keek haar met een frons aan. 'Zijn we hier nou al die tijd zo koppig voor geweest?' Een glimlach raakte zijn mondhoeken en teder gleed hij met zijn handen langs haar zij naar boven tot hij zijn vingers rond haar gezicht had liggen. Hij kuste haar weer en deze keer met meer passie dan daarvoor.

Tara lachte even bij zijn woorden en keek hem aan. 'Ja, we lijken te hard op elkaar.' Ze voelde hoe de haartjes op haar lichaam rechtop gingen staan van zijn aanrakingen. Met een glimlach sloot ze haar ogen toen ze zijn gezicht weer dichterbij zag komen en boog zich rustig zijn richting in. Ze voelde hoe deze kus anders was dan de vorige. Intenser, prettiger en naar haar mening erg verlangend. Het kon immers ook geen kwaad; ze hadden lang op elkaar moeten wachten. Zacht woelde ze door zijn haren, maar nam na enkele tijd weer afstand. Toch trok ze hem tegen zich aan terwijl haar rug de muur van het gebouw ontmoette. 'Kom hier jij,' glimlachte ze en streelde met haar hand langs zijn hals.