Het huis van de Familie McKenzie-Starling

Thomas keek Woody aan met vernauwde ogen. Hij merkte dat hij stilaan de bovenhand kreeg en die had hij juist nodig om Woody weg te krijgen. 'Sommige dingen gaan je niet aan, Woody. Laten we het erop houden voor jou dat het niet goed met me gaat, ik voel me niet lekker. En dat ik niet kom naar trainingen? Is toch goed voor jou. Veel plezier volgend jaar als team captain. Ben je nog voor iets nuttig naar hier gekomen?' Echter wou hij niet praten met Woody. Hij wou gewoon niks meer met hun te maken hebben. Het was beter voor Elle om uit zijn buurt te blijven.

'Thomas dit gaat over Elle, mijn zus, natuurlijk gaat het me aan! Heb je haar al gesproken? En denk je nu werkelijk dat ik liever heb dat je niet komt trainen? Ik wil net zo goed dat jij óók een beurs krijgt van die scouts. Maar als je er niet bent-' Woody begon langzaamaan weer opgewonden te raken en probeerde zichzelf te kalmeren. 'Ik heb nog nooit gehoord dat 'niet lekker zijn' jou stopt om naar trainingen te komen of om met Elle af te spreken.' mompelde hij.

Thomas voelde hoe de woede door zijn lichaam stroomde. Hij vond dat Woody hem niet zo moest opjagen. Hij had tijd nodig als hij niet de hele buurt wou leegzuigen. 'Denk je dat ik iets van Elle heb gehoord in die tijd?' Hij had haar enkele malen gebeld. Die gesprekken waren lang geweest, maar hij mijdde het werkelijke contact. Als hij zich goed voelde bij haar, opgewonden, wist hij dat die gevoelens veel sterker zouden zijn.

'Komop Thomas, je kent Elle. Zij denkt dat jij afstand van haar wilt en ze zou niet durven om daar tegenin te gaan. Ze denkt meteen dat het allemaal aan haar ligt. Ze boort zichzelf helemaal de grond in! En trouwens je laat het team stikken en mij. Het is gewoon belachelijk.' Zijn woorden werden steeds minder overtuigend. Misschien was er werkelijk iets ergs aan de hand en stond Woody hem nu gewoon uit te foeteren.

'Woody, binnenkort sturen we af. Mijn ouders hebben geld genoeg om me iets anders te betalen. Denk je echt dat ik als footballer verder ga? Dat is meer iets voor jou, Dallas. Stop jij met me er van langs te geven. Andere keren kan je me niet hebben en nu wil je opeens de vriend uithangen? Stop met die grote broer te zijn. Ik mijd Elle compleet niet. We kunnen elkaar nu even niet zien en datweet ze. Of ze dat snapt is iets anders, maar ik vind het bepaald ook niet leuk. Dus hou je kop en ga weg.' Hij sloeg zijn armen over elkaar. Als Woody ruzie wou was hij naar het verkeerde adres gekomen.

'En heb je haar ook een reden gegeven waarom je haar 'even' niet kunt zien?' probeerde Woody nog. Hij wilde het niet opgeven, maar het was zoveel makkelijker. Hij wilde niet ineens de vriend uithangen, zoals Thomas het noemde. Naar zijn mening waren ze al een tijdje vrienden geweest, alleen was Woody niet iemand die dat op een normale manier uitte. Daarom maakte hij zich nu zorgen. En trouwens: hij was werkelijk boos dat Elle zo in het midden werd gelaten door iemand die ook al eens vreemd gegaan was. Kon hij Elle dan niet beter helemaal met rust laten?

'Weet je, het is te laat om de bezorgde broer uit te hangen. Ze is oud genoeg. We praten nog steeds. Dus maak je eens geen zorgen. En val vooral een ander met deze praat lastig. Als je het je toch zo aantrekt; laat Elle met me praten, het gedaan maken, weet ik veel wat jou beter zal laten voelen.' In Thomas zijn ogen was Woody werkelijk de dramaqueen aan het uithangen én onvolwassen. 'Omdat jij die reden niet weet, weet zij die nog niet.' Hij had verzonnen dat hij last kreeg van klierkoorst of zoiets.

'Oh kom op Thomas, als je Elle ook maar een beetje kent en ook maar een beetje om haar geeft wéét je dat ze niet zomaar op je af zal stappen als jij haar op een afstand houdt! Ze is al een paar keer langs geweest, wist je dat? Of wacht, nee, natuurlijk weet je dat wel, maar je bent gewoon te laf om haar onder ogen te komen! Wat heb je nu weer geflikt dat je haar niet durft te zien? Ben je een ander meisje tegengekomen om mee te doen wat je dan ook doet met andere meisjes?' Woody begon nu echt gefrustreerd te raken. Thomas was onzin aan het uitkramen en steeds in zijn achterhoofd herinnerde hij zich die blik van Elle.

'Rot op, Woody. Echt waar! Dat je zo over me durft denken. Ik wist dat je smerig over me praat achter mijn rug, maar dit heb ik niet verdiend. Niet van jou. Praat terug tegen me als je die vriendelijkheid hebt teruggevonden, want zo moet ik al helemaal niets van je weten.' Hierbij gooide hij de deur dicht. Zijn reflexen waren sneller, zijn kracht sterker dan daarvoor, waardoor Woody eigenlijk geen schijn van kans meer had.

Woody staarde ontzet naar de gesloten deur. Hoe haalde Thomas het in zijn hoofd dat hij achter zijn rug slecht sprak over hem? De enige persoon met wie hij over Thomas had gepraat was Elle en de coach had hem gevraagd waar hij uithing, maar die vraag had hij ontweken. En eerlijk gezegd dacht Woody niet anders dan dat Thomas het verdiend had. Hij liet verdomme Elle en al het andere gewoon zitten! Wat was er dan zo erg? Voor hij het wist had hij tegen de deur getrapt en liep toen verslagen naar zijn auto. Als hij niet uitkeek kon hij zijn krachten nogal eens per ongeluk inzetten.

[new]
Elle keek hem verrast aan na het vlugge kusje, maar ook met een beginnende glimlach. Toen ze eenmaal bij Thomas thuis kwamen, stapte ze uit de auto en pakte al snel weer Thomas' hand vast. Langzaam streelde ze met haar duim over zijn huid en glimlachte toen naar hem. 'Jouw huis was wel het laatste waar ik verwacht had dat ik vannacht zou belanden,' giechelde ze zacht, 'maar het was wel de plaats waar ik het liefst wou belanden. Zijn je ouders trouwens thuis?'

Thomas stond toe dat hun handen elkaar vonden. 'Nee, ze zijn naar de welness, maar ik heb mam laten weten dat je kwam.' Bij deze woorden stak hij zijn mobiel weg en keek haar aan. 'Waarom zou je hier niet belanden? Je bent tenslotte mijn vriendin.' Enkel hoopte Thomas dat ze niets meer verwachtte aan deze avond. Hij kon zichzelf niet tot lichamelijkheid, zonder haar pijn te doen, brengen.

'Nou ja, we hadden elkaar natuurlijk al paar weken niet meer gezien, dus ik dacht...' Ze haalde haar schouders verlegen op en stapte naar binnen, toen Thomas de deur open had gemaakt. Al snel had ze haar jas en schoenen uit en gebaarde naar de keuken. 'Ik haal even wat water en zullen we dan naar je slaapkamer gaan?' stelde ze zachtjes voor. Ze wou alles weten over wat er met hem gebeurd was de laatste weken. En hoe ze hem kon helpen.

Thomas knikte en keek hoe ze water ging halen. Echter prulde hij wat met zijn schoenen eer hij deze uit had. Hij was nerveus om terug bij Elle te zijn. Eenmaal hij voor haar stond, ging hij haar voor op de trap. 'Het gaat niet gemakkelijk zijn, Elle. Maar ik geloof best dat we het redden. Toch? Mijn oom heeft ook geduld moeten hebben met zijn vriendin toen ze even oud waren als ons... En nu zijn ze nog steeds samen... Ik kan je sommige dingen niet geven. Nie tnu, het is zo snel...' Hij geraakte steeds maar half uit zijn woorden. Hierdoor ging hij op bed zitten en keek haar aan.

Elle liep met het glas in haar hand achter hem aan en stond midden in zijn kamer stil. Na zijn woorden glimlachte ze en ging ze naast hem zitten. Het glas zette ze op zijn nachtkastje en liefdevol legde ze een hand op zijn knie. 'Het gaat heel erg moeilijk worden, Thomas. Nu, over paar weken, paar maanden, zelfs de komende jaren worden moeilijk.' Ze gleed met haar hand over zijn buik naar zijn hart en hield haar hand op die plaats. 'Maar we gaan het zeker weten redden. En we weten niet of we nog over paar jaar samen zijn, maar nu, op dit moment, is er geen persoon die ik liever als geliefde wil dan jij. En ook al moeten we het intieme een tijdlang stoppen, we redden het wel. Ik hou van je.'

'Daarom weten we ook niet of we het gaan redden, Elle.' Als ze niet over een jaar wou spreken waarom zouden ze dan nog moeite doen om er zo positief over te praten. 'Ik wou verdomme dat ik intiem met je was op dit moment.' Hierbij zakte hij achterover in de kussens en keek haar aan. 'Ik blijf nu eenmaal een jongen, sorry...'

Even keek ze hem peilend aan, maar al snel moest ze zacht lachen. 'Ik wou dat het ook kon. Maar we doen het gewoon op jouw tempo en dan zien we wel wanneer we dat weer kunnen doen.' Zacht drukte ze een kusje op zijn schouder en stond toen op. Zacht zette ze een muziekje op en ging toen weer op bed zitten. 'Is het trouwens goed als ik hier vanavond blijf slapen? Ik kan wel op een logeerbed liggen op de grond?' stelde ze voor.

'Ik slaap niet meer.' Thomas keek haar aan en ging door zijn haren. 'We kunnen het altijd proberen. Anders lukt het misschien ook nooit.' Hierbij ging hij beter op het bed liggen en sloeg een arm rond haar heen. 'Ik heb je gemist.' Toch hield hij haar op een lichte afstand zodat hij niet in de verleiding kwam.

'O ja, dat is waar ook,' murmelde Elle en keek hem verontschuldigend aan. Ze wou dat ze meer wist over vampiers. Thuis zou ze meteen boeken over vampiers opzoeken en alles leren wat nuttig kon zijn om Thomas mee te helpen. Met een glimlach ging ze ook op het bed liggen en legde haar hand op zijn borst. Haar hoofd lag op ooghoogte met de zijne en zo keek ze hem diep aan. 'Ik heb je ook gemist. Ik wou dat ik meer had gedaan om contact met je te krijgen, ik wou dat ik er voor je was geweest in de tijd dat je iemand nodig had... Weten meer mensen dan Julian, je oom en ik het eigenlijk? Had je iemand die je steunde toen ik er niet was, je oom of Julian?'

Thomas staaarde haar aan, maar raakte haar niet echt meer aan. Hij had even tijd nodig om zichzelf te vinden tussen de choas in zijn hoofd. 'Nee, niemand. Ik had Teoh. Mijn oom. Hij is eigenlijk echt wel grappig... Daarbij is hij al zo'n dertig jaar, als het niet meer is, bovennatuurlijk dus hij weet wat ik doorga. Daarbij is hij ook samen met een mens. Met Eleanor Greenheart als je haar kent.' Hij sloot even zijn ogen en streelde door haar haren. 'Kijk, ik wil niet echt denken aan jij die een heks bent en ik die een vampier ben. Jij bent er voor me, Elle. Maar je bent mijn vriendin. Ik moet me focussen op mijn menselijk deel. Dat is het enige waarin je me kunt helpen.'

Ook al was het intieme contact weg, zo naast elkaar liggend in bed was na zo'n lange tijd elkaar niet gezien te hebben al heerlijk. 'Teoh? Is- is dat niet een vriend van mijn ouders? En van jouw ouders? En Eleanor... Dat is de moeder van Tara!' Verbaasd keek ze hem aan en verwerkte ze de informatie. Als Teoh samen was met een vampier, dan- dan zouden Thomas en Elle dat ook kunnen! Ze verstrengelde haar vingers met de zijne en glimlachte liefdevol naar hem. 'Daarmee ga ik je helpen, Thomas. Het gaat helemaal goed komen, met jou, met mij, met ons...'

'Ja, het is raar hoe opeens alles op zijn plaats valt... Mam en pap zeiden dat Teoh was verhuisd en we hem daarom nooit konden ontmoeten. Dat hij ergens zijn dromen aan het beleven was...' Hij had wat foto's gevonden en er vragen bij gesteld wie de jongeman was. Toen had Thom nog gedacht dat hij een intressant persoon was om een verhaal rond te bedenken. Nu zijn fictie, non-fictie was geworden wist hij niet meer wat te denken van verhalen, schrijven. 'We kunnen altijd proberen, Elle.' glimlachend keek hij haar aan en drukte een snelle kus op haar lippen. 'Het is moeilijk voor me met jou zo dicht bij me. Maar om eerlijk te zijn voel ik me best wel... Ik verlang naar je ergens. Niet in de bloed-manier.'

'Mijn ouders hadden inderdaad ook weleens over hem verteld. Dat ging er ook over dat hij als enige van hun vriendengroep Mystic Falls had kunnen ontvluchten...' vertelde ze met een glimlach. Ze wist nog hoeveel bewondering ze indertijd voor die meneer - Teoh - had. Opnieuw was ze verrast door de kus, maar ze nam hem met evenveel verlangen aan. Het was niet per se verlangen naar nog meer intimiteit, maar het was verlangen om weer bij de persoon te zijn waar ze het meest om gaf en waar ze zich het beste op haar gemak voelde. 'Ik zal heel braaf zijn en mijn handen thuis houden,' grapte ze zachtjes en glimlachte plagerig naar hem. Het waren grappen zoals gewone mensen met elkaar maakten. Zo konden ze weer vergeten wat ze nou echt werkelijk waren.

Thomas keek haar met een klein glimlachje aan. 'Ja, hij ziet eruit alsof hij erg veel kattekwaad heeft uitgehaald. Ellie vertelde wel eens over een jongeman waar ze op verliefd was geworden, maar nooit had ze de naam Teoh uitgesproken... Een leugen voor het beschermen van haar liefde. Na al die tijd lijken ze nog steeds van elkaar te houden...' Hierbij legde hij zich beter en nam haar hand vast. 'Hmmm, moest je ze maar niet bijhouden.' Veel betekend keek hij haar aan. Hij wist niet wat het was, maar hij wou maar al te graag Elle in zijn buurt.

Elle glimlachte breed om zijn woorden en vooral omdat ze een hoopvolle toon erachter hoorde. Thomas en zij konden het samen redden. Het was Eleanor en Teoh ook gelukt, waarom zouden zij dat niet kunnen? Met dezelfde speelse glimlach keek ze hem terug aan en gleed liefdevol met haar duim over zijn hand, langs zijn knokkels, over de muis van zijn hand. Het liefst had ze hem een kus gegeven, maar ze wilde het hem niet moeilijker maken dan dat hij het al had. Ze vond dat hij al enorm veel risico nam en daar was ze blij om. Dat betekende dat hij geloofde in haar krachten en dat ze zichzelf wel kon beschermen als het mis ging.