Het Huis van Julian

Julian luisterde met ontzetting naar haar verhaal. Zoiets had hij niet verwacht te horen. Het was zo onwerkelijk. En hij maakte zich niet eens zoveel zorgen om het feit dat ze voortvluchtig was, de overheid was soms zó naïef dat ze haar vast niet zo makkelijk zouden pakken. En dan zouden er nog honderd manieren zijn om de wet te omzeilen. Maar dat iemand het in zijn hoofd had gehaald om Florrie te bedriegen, dat begreep hij niet. Plus dat het hem zorgen baarde. Zoiets was moeilijk om mee om te gaan. 'Oh, Florrie-' Hij nam haar in haar armen. 'Die man is erger dan menigeen vampier of weerwolf.' zei hij zachtjes en drukte een kus op haar haar.

Ze liet haar in zijn armen nemen en legde opgelucht haar hoofd tegen zijn arm aan. 'Dit lucht echt op om het te vertellen,' fluisterde ze en keek hem toen aan, terwijl ze zacht met haar vingers langs zijn kaak streelde. 'En dat je het zo goed lijkt op te nemen.' Een zachte kus drukte ze op zijn wang en met een treurige blik stemde ze met hem in. 'En het stomme was ook nog dat ik zo naïef smoorverliefd op hem was en dacht dat ik eindelijk eens een leuke man had ontmoet. En dan gebeurt zoiets ergs...' Ze nestelde zich tegen hem aan en zuchtte.

'Ik ga je echt niet bij de overheid afleveren hoor. Dan doe ik mijzelf net zoveel leed aan.' Julian glimlachte en ontspande zelf ook. Hij had een veel erger scenario verwacht dan dit. Iets honderd keer ergers. 'Maar ze komen niet aan je. Ik zorg er wel voor dat ze je niet vinden. Desnoods geef ik je een tijdelijke vermomming als ze je hier komen zoeken. Wat vind je van een pad?' Hij grijnsde naar haar met zijn eigenzinnige charme. Of misschien was het wel gewoon arrogantie.

Ze keek hem serieus en ernstig aan. 'Het is niet zo gemakkelijk, Julian. Er zijn paar agenten op de zaak gezet en die kammen heel Amerika uit om mij te zoeken. Ze weten alles over me, en het zal me niet verbazen als ze me snel vinden. Ik ben eigenlijk al veel te lang hier,' streste ze opeens en keek hem met paniekerige ogen aan. Ze was inmiddels uit zijn omhelzing gekropen en had haar handen op zijn schouders gelegd. 'Dit is serieus, Julian. Ik ben echt doodsbang.'

Julian's blik werd op slag donkerder toen Florrie zo serieus over de zaak sprak. Als Julian die eikel van een ex-vriend tegenkwam, dan had hij een groot probleem. 'Florrie, je hoeft niet bang te zijn. Niet zolang je mij hebt. Ik bescherm je wel, dat beloof ik je.' Hij zou er alles aan doen om haar hier bij hem te houden. Hij zou tot het uiterste gaan.. Julian slikte en stond op van de bank. Hij liep naar de keuken toe en wende zijn rug naar haar toe. 'Wil je misschien iets eten?' vroeg hij met moeite terwijl hij zichzelf inhield. Hij had zich net gerealiseerd dat hij voor Florrie zou moorden. Geen geld, geen eer, hij zou het voor Florrie doen.

Florrie streelde ontroerd door zijn haren tijdens zijn woorden. Zelfs Julian was niet opgewassen tegen de politie. 'Dus eigenlijk vraag je me indirect om nog meer bij je langs te komen?' giechelde ze, om zo de spanning en druk wat weg te nemen. Ze volgde hem naar de keuken en voordat hij ook maar wat kon pakken, had ze haar lippen tegen de zijne gedrukt. 'Ik ben mijn woorden nagekomen, na wat je gezegd hebt, hou ik nog steeds van je. En ik voel me veilig bij je en dan gevoel is zo onrealistisch en geweldig tegelijk.' Ze keek hem met een glimlach aan en keerde zich toen naar de koelkast toe. 'Heb je misschien nog wat kliekjes van je avondeten? Door de zenuwen kreeg ik geen hap door mijn keel.'

Julian had op het punt gestaan om zijn eigen keuken aan diggelen te slaan, maar Florrie's lippen waren er op het juiste moment. Hij streek over haar wang en glimlachte triest terug. Hij was zo boos dat hij dit verpest had door zich zo bloot te stellen aan Tristan en Marise, maar hij wilde Florrie hier niet mee belasten. En Julian wist dat hij Florrie, zeker na haar verhaal, niet achter kon laten hier in Mystic Falls. Dat zou haar breken en hij gaf te veel om haar. 'Ja, vast wel, zoek maar wat uit.' Hij opende de koelkastdeur voor haar en liet haar kiezen.

Ze glimlachte weer naar hem en wilde zich toen omdraaien naar de koelkast, maar iets in zijn uitdrukking leek haar aandacht vast te houden. Zijn gezicht was meer gesloten en donkerder dan normaal, en op de een of andere manier beangstigde het haar een beetje. Met een lichte frons draaide ze zich uiteindelijk naar de koelkast en pakte er een schaal pasta uit. Na deze even in de magnetron gezet te hebben, bracht ze het naar de tafel en trok Julian behoedzaam mee. 'Lekker, pasta,' zei ze uiteindelijk opgewekt, nu ze eenmaal zaten, en keek hem aan. 'Wil je ook wat?' Ze bleef zijn blik peilen en hoopte dat ze hem zo goed en zo kwaad kon afleiden dat deze wat milder en kalmer werd.

Julian ging bij haar aan tafel zitten en pikte een paar pastaatjes van haar bord, maar meer niet. Hij had juist nu geen honger. Hij leunde wat naar haar toe en drukte een kus op haar slaap. 'Florrie, zou je hier willen blijven vannacht?' vroeg hij haar. Zoals hij had gezegd: hij wilde haar beschermen en dat ging het beste als ze bij hem was. Bovendien was hij bang haar te zien gaan. Hij kon haar echt niet verliezen.

Florrie at tevreden van de paste en keek hem verbaasd aan na zijn woorden. Bijna onmiddellijk stemde ze knikkend in. 'Natuurlijk! Enkel... Ik had er niet echt op gerekend, dus ik heb geen extra spullen bij me. Zou ik een tandenborstel en wat kleding om in te slapen van je kunnen lenen?' Ze legde haar vrije hand op zijn knie en glimlachte zo naar hem, waar de opluchting in te zien was. Er was niets tussen hen veranderd na hun woorden.

'Misschien-' zei Julian met een grijns en legde zijn hand op de hare. Hij probeerde zo goed hij kon zijn zorgen te verbergen. Daar kon hij zich later wel druk om maken. Met zijn hand gleed hij langs haar arm en liet deze rusten op haar schouder. 'Ik ben blij dat we gepraat hebben. Het is fijn eerlijk tegen je te zijn Florrie. Om alles met je te delen.' In Julian's oren klonken de woorden dubbelzinnig. Hij hield nog steeds dingen voor haar achter, maar toch hadden ze beiden dingen opgebiecht.

'Pas maar op Julian, straks pik ik nog jouw tandenborstel. Echte mannen lenen die uit aan hun vriendinnen, hoor!' plaagde ze en knikte toen instemmend. Ze verplaatste zich naar zijn schoot en legde een hand op de achterkant van zijn nek. 'Het voelt inderdaad fijn om geen geheimen meer tussen ons te hebben,' murmelde ze en drukte een kus op zijn lippen. Ze pakte haar lege bord op en stond op het punt om naar de keuken te lopen. 'Ik zal hem even afwassen.'

Julian lachte en legde zijn handen om Florrie's middel heen. Toen ze overeind kwam, hield hij haar tegen en pakte het bord uit haar handen om het terug op tafel te zetten. 'O nee, echt niet. Jij blijft mooi hier.' Hij drukte haar voorzichtig tegen zijn lichaam aan en beroerde haar lippen zacht. Daarna keek hij haar aan en glimlachte. Ze was prachtig en Julian was trots dat zij bij hem wilde zijn.

Toen ze vastgehouden werd, ontsnapte er een lach uit haar mond die zo zorgeloos en vrolijk was dat ze er zelf van schrok. Al snel had ze zich weer hersteld en glimlachte terug naar Julian. Ze legde haar handen op zijn wangen en drukte liefdevol en met meer overtuiging haar lippen op de zijne. 'En toch zal je me eens los moeten laten, want ik moet naar het toilet!' giechelde ze. Ze stond op en liep richting de badkamer, maar kon het niet laten om te blijven staan voor die geheime deur van hem die altijd op slot leek te zijn. Gelukkig kon je vanuit de woonkamer de deur niet zien, dus probeerde ze het nogmaals. Op slot. Waarom bleef ze toch dat idee hebben dat hij iets voor haar verborg?

Julian liet haar met een lach los en keek haar na. Vervolgens pakte hij het bod zelf op en poetste het af en liep hij naar de woonkamer om daar op de bank te ploffen en te wachten totdat Florrie terugkwam. Ondertussen peinsde hij over van alles en nog wat, maar probeerde zijn gezich in de plooi te houden. Hij leunde achterover en staarde naar het plafond.

Florrie keek nog even naar de gesloten deur, gebruikte toen de toilet en ging zo snel weer terug naar Julian toe. Ze plofte naast hem op de bank en krulde zich tegen hem op. 'Wat kijk je weer serieus,' glimlachte ze en drukte een kus op zijn wang. Even twijfelde ze of het wel een goed idee was, maar besloot het toen toch te vragen. 'Die deur he... die ene die altijd gesloten is. Wat voor kamer is dat?'

Julian sloeg automatisch zijn armen om Florrie heen toen ze tegen hem aan kroop en streek over haar rug. 'Sorry, ik ben nou eenmaal erg serieus. Wen er maar aan.' Hij grinnikte en glimlachte bij de kus. Haar vraag beantwoordde hij zonder er over na te denken. Julian wist dat die er aan zat te komen. 'Oh, die gaat naar de kelder, maar de trap is verrot en ik heb nog geen behoefte of geld gehad om een nieuw te maken. Dus houd ik voor mijn eigen dronken veiligheid de deur op slot. Ik ben al wel eens in een vergetelachtige bui naar beneden gevallen toen ik dacht dat het de deur van mijn slaapkamer was.' Hij lachte onbezorgd.

Zijn woorden kwamen er zonder enige aarzeling uit, dus zij geloofde hem dan ook voor honderd procent. Ze moest lachen en schudde ongelovig haar hoofd. 'Dronken Julian... Dat ik dat maar eens mag meemaken,' fluisterde ze met een plagende glimlach en pakte toen zijn hand vast. 'Oh, komt daardoor misschien de verwonding aan je hand?' Liefdevol streek ze langs zijn vingers en keek hem aan.

Julian was opgelucht dat ze niet meer vroeg over de inhoud van de kelder. Dat zou hij haar nooit kunnen vertellen. 'Ik heb verantwoordelijkheden als conciërge, dus helaas drink ik niet meer zo veel.' Hij lachte naar haar en keek vervolgens naar zijn misvormde hand. 'Oh, nee, dit heb ik al veel langer..' Hij zag dat haar ogen op hem gericht waren, maar hij kon haar niet aan kijken. Het was pijnlijk om terug te denken aan dat ongeluk. 'Ik- Ik had een ongelukje met een spreuk. Fout gegaan, dat is alles. Risico van het vak.' legde hij zacht uit.

Ze slikte moeizaam en richtte haar blik toen weer op zijn hand. Teder spreidde ze zijn hand en drukte op elke vinger een kusje. Ze vond het moeilijk om te accepteren dat Julian ooit zo'n pijn had geleden en dat hij zich ook vaak bloot stelde aan zulke spreuken. Bij de brand had het ook helemaal fout kunnen gaan. 'Maar, was de spreuk zo hevig? Moest je je verdedigen tegen iets of iemand?' Ondertussen had ze haar shirt opgestroopt en wees naar een litteken op haar middel. 'Schampschot van een kogel. Ongelofelijk he, wat ze er voor over hebben om me terug te krijgen. Nou ja, ik had toen ook een pistool in mijn handen waar ik niets eens mee om kon gaan.'

Julian keek naar zijn eigen hand en schudde zijn hoofd. 'Nee, het was gewoon een stom ongeval. Ik viel, was uit balans en toen was daar een glazen tafel en zat ik er met mijn hand doorheen.' Hij keek met grote ogen naar haar litteken. Tijdens hun nacht samen had hij dat niet eens gezien. Voorzichtig raakte hij met zijn vinger toppen haar huid aan. Het zag er uit alsof het ten tijde van de wond slecht behandeld was. Ze kon natuurlijk moeilijk naar een dokter gaan met een schampschot zonder verklaring. 'Jeetje, wat zijn wij voor een stelletjes dwazen toch.' zei hij met een grijns.

Ze hield haar adem in bij zijn aanraking en keek hem met grote ogen aan. Zijn gezicht sprak boekdelen. 'Ik heb het door een oude vrouw laten hechten. Ze was diegene die me vond, toen ik geraakt was.' Ze had nog kilometers gerend met de wond en was uiteindelijk door overmatig bloedverlies bewusteloos geraakt. Ze is er nooit mee naar het ziekenhuis geweest. Met een glimlach sloeg ze haar armen om zijn nek heen en drukte haar lippen tegen de zijne aan. Het was een goede manier om al die beelden die haar hoofd instroomde weg te stoppen.

'Als je ziek bent of als je je verwondt hebt, dan moet je maar gewoon naar mij toe komen. Ik heb het binnen enkele seconden gefixed.' Julian was daar best trots op, dat hij kon helen. Dat was echter niet zijn grootste talent, maar het kwam vooral voort uit ervaring. Hij had zichzelf al zo vaak op moeten lappen. Zijn gedachten verdwenen meteen toen hij haar lippen voelde en teder kuste hij haar terug. Zijn armen gleden om haar blote rug heen en hielden haar zo vast.

Vol liefde bleef ze hem maar kussen en trok hem dicht tegen haar aan. Nadat ze zich realiseerde wat hij nou had gezegd, stopte ze de kus en keek hem vol verbazing aan. 'Je kan.. Je kan helen? Mensen genezen?' Ze nam even de tijd om dat te verwerken en trok toen haar broek op, tot haar knie zichtbaar werd. 'Vandaag met cheerleaden werd ik niet goed gevangen en viel dus. Het veld is van kunstgras, dus dat deed best zeer.' Ze wees naar de grote schaafplek op haar knie en beet twijfelachtig op haar lip. 'Kan je die dus genezen?'

Julian moest lachen omwille van haar verbazing. 'Ja, met wat spreuken. En bepaalde kruidenmengsels kunnen ook erg goed werken.' Hij keek naar haar knieeën en legde voorzichtig zijn handen om de schaafwonden heen. 'Wil je dat ik het genees?' Hij wist dat het vreemd moest voelen voor mensen die niet gewend waren aan magie. Dat helen was niet zoals het normale natuurlijke proces. Nouja, dat was het wel alleen dan zoveel malen sneller.