Huis van Florrie

In het bos en erg klein.

Florrie stond op het grasveld naast haar huis waar ze de honden meestal los liet lopen. De laatste tijd hadden veel mensen puppy's gekocht en waren er maar drie hondjes bij haar thuis overgebleven. Stiekem miste ze de drukte wel. Peinzend maakte ze paar bewegingen en schreef die toen op in haar blocnote. De cheerleaders hadden behoefte aan nieuwe dansjes, dus was ze de laatste tijd hard bezig geweest met cheers en danspasjes vol met moeilijke sprongen.

Julian was na zijn ochtend ritueel - koffie, sigaret, ontbijt - meteen naar Florrie's huis gegaan. Dit was de eerste keer dat Julian hier kwam. Het maakte hem aan de ene kant nerveus, maar tegelijkertijd ook opgewonden. Hij keek er tevens ook naar uit om Florrie weer te zien. Eenmaal aangekomen bij haar huis parkeerde hij zijn auto en stapte met een lach uit. 'Florrie!' Julian zwaaide naar haar en liep het grasveld op waarna hij de honden begroette die op hem afrende. 'Dat is nog eens een onthaald.' lachte hij.

Geschrokken keek Florrie op en zag Julian aan komen lopen. Ze had hem zoveel vroeger verwacht en besefte nu pas hoe ze eruit zag; zweterig, zonder make-up of haar haren gedaan, en ook nog eens in haar kapotte, oude turnpakje. Toch zette ze zich daar overheen en liep glunderend op hem af. 'Zouden ze je ook met mij willen delen?' giechelde ze en sloeg haar armen om hem heen. 'Goeiemorgen Julian!'

Julian aaide de kleinste hond met een lach en stond toen op om Florrie te omhelzen. 'Dag lieve Florrie.' Hij kuste haar zacht en glimlachte toen. 'God wat zie je er jong en fruitig uit. Ik voel me al zo oud.' grapte hij met een grijns. Julian was niet zo iemand die in een mid life crisis terecht zou komen, hij voelde zich nog zo fit als 10 jaar geleden. Dat deed zijn werk nou eenmaal met je: je moest altijd in top conditie zijn. Toch was hij nog altijd oud in vergelijking met Florrie. 'Lekker geslapen?' vroeg hij haar.

Ze dacht terug aan haar nacht en knikte tot haar verbazing. 'Ik heb in tijden echt weer goed geslapen,' zei ze eerlijk. Nadat ze achter die hele nieuwe wereld was gekomen waar ook Julian deel uit maakte, had ze alleen nog maar angstige nachten gehad. Ze legde haar hand op zijn wang en schudde lachend haar hoofd. Hij had het ook altijd over zijn leeftijd. 'Wil je wat koffie? Dan kan ik me ondertussen omkleden.'

'Dat is mooi.' Julian had zelf een stuk minder goed geslapen. Het was zo stil in zijn huis zonder Florrie. Ze was nog maar een paar keer bij hem blijven slapen, maar hij miste haar nu al in zijn bed. Toch wilde hij dit niet overhaasten. Zo lang kenden ze elkaar nog niet eens. 'Ik zeg nooit nee tegen koffie.' Hij sloeg zijn arm om haar schouders en liep met haar naar het huisje toe. 'En ik ben erg benieuwd wat je nou al die tijd voor me verborgen hebt.' lachte hij zacht.

Ze sloeg haar eigen arm om zijn middel en glimlachte bescheiden naar hem. 'Het stelt helemaal niets voor. Het is zo'n oud huisje dat enkel te huren is en nooit wordt opgeknapt.' Voor de deur klapte ze in haar handen, zodat ze honden naar binnen kwamen, en stapte daarna zelf het huisje binnen. 'Stoot je hoofd niet!' zei ze nog snel en wees naar de lage deurpost. Gelukkig werd het in huis al een stuk hoger en breder. Al bleef het overal erg klein. Snel zette ze wat koffie op en keek gespannen naar de reactie van Julian op haar huis.

'Dat jij er woont maakt het voor mij al heel speciaal.' Julian bukte zich bij haar waarschuwing en stapte zo het huisje in. Hij vond het niet eens zo 'niet voorstellend'. Voor hem was het precies goed. Hij hield niet van die grote, overdreven huizen. 'Het ziet er hartstikke leuk uit, Florrie. Je hebt het geweldig ingericht.' Met een glimlach keek hij rond en ging vervolgens op de bank zitten. 'Het is zo gezellig.' merkte hij op.

Gerustgesteld en opgelucht blies ze al haar adem zachtjes uit en schonk koffie voor hem in. Het kopje zette ze op het tafeltje voor hem neer en zelf ging ze naast hem op de bank zitten. 'Het heeft ook eigenlijk wel iets leuks, niet waar? Ik had me stiekem geen beter huis kunnen voorstellen om in te wonen.' Zacht drukte ze een kus op zijn wang en liep snel naar de slaapkamer toe om normale kleding aan te doen en haar haren te borstelen. Daarna schonk ze thee voor haar zelf in en plofte opnieuw naast haar neer.

Julian glimlachte terug naar Florrie en knikte. Hij vond het eigenlijk wel bij Florrie passen. Het had zo'n huiselijke sfeer. Heel anders dan zijn kale appartement. Toen ze even weg was, pakte hij zijn koffie op en dronk er voorzichtig van. Hij nodigde één van de honden op de bank uit en stoeide met het dier. 'Ze mogen toch wel op de bank, hé?' vroeg hij haar toen ze terugkwam. Hoewel Julian zelf nooit een huisdier in huis zou halen, vond hij het leuke beesten. 'Hoe heten ze?'

Ze krabte een andere hond achter zijn oor en knikte glimlachend. 'Wat een voorrechten hebben deze honden toch,' lachte ze en wees daarna een voor een de honden aan. 'Dit is Belle, de ander is Lady en de kleinste heeft nog geen naam... Het is nog een pup en ik verwachtte dat ze verkocht zou worden. Maar ze heeft niet zo'n goede gezondheid, dus hield ik haar zelf.' Ze schoof naar Julian toe en drukte een zachte kus op zijn lippen. Ze had hem de laatste tijd erg gemist.

'Ieder dier en ieder mens met jouw gezelschap mag zich bevoorrecht noemen.' Julian glimlachte en knoopte de namen van de honden in zijn oren. 'Je kunt die hond toch niet zonder naam laten rondlopen?' Hij keek haar vragend aan, maar glimlachte toen Florrie hem kuste. Hij wond zijn armen om haar heen en hield haar lichaam tegen het zijne aan.

'Is het stom dat ik ze beiden naar Disney sprookjes heb vernoemd? Belle en het beest, Lady en de vagebond. Weet jij nog een goede?' Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en drukte een liefdevolle kus op zijn wang, om daarna haar hoofd op zijn schouder te leggen. 'Ik heb je gemist,' gaf ze toe en keek hem nieuwsgierig aan. 'Wat heb je de laatste tijd gedaan? Zelf ben ik druk geweest met nieuwe routines voor de cheerleaders te bedenken.'

Julian grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Nee hoor! Ik vind het geweldig. Alhoewel je zoiets niet aan mij moet vragen. Ik ben niet opgevoed met Disney. We keken vrij weinig TV thuis.' Hij streek door haar blonde haren gaf haar een tedere kus. 'Ik jou ook.' Zijn hand streek zacht over Florrie's schouderbladen. 'Ik kan natuurlijk moeilijk zeggen dat ik het druk gehad heb met mijn conciërge werk geloof ik.' Hij lachte.

'Oh, mijn ouders sleepte mij van het ene Disney park naar de ander,' lachte ze, 'vooral mijn broer was er gek op.' Ze keek hem nieuwsgierig aan en legde haar benen over zijn schoot, zodat ze nog dichter bij hem kon zitten. 'Leven je ouders trouwens nog? Of andere familie leden?' Ze pakte zijn gewonde hand vast en hield deze teder vast. 'Vind je het misschien leuk om zo met mij en de honden door het bos te lopen?'

Julian legde zijn armen op haar benen en gaf haar met ee glimlach antwoord. 'Mijn vader is al een hele tijd geleden overleden. Hij had een slecht hart. Mijn moeder woont nog in mijn geboortedorp. En ik heb een oudere zus. Zij is in Canada gaan wonen zo'n tien jaar terug met haar man. Mijn nichtje en neefje zijn nu een jaar of 10 en 7.' Zijn duim maakte cirkeltjes op haar zachte huid. 'Dat lijkt me gezellig.' zwijgend bleef hij zo zitten totdat hij het haar durfde te vragen: 'Florrie, zie jij je familie nu nog wel? Sinds je zo op de vlucht bent?'

'Zou ik een keer je moeder kunnen ontmoeten, Julian? Of... Gaat dat misschien te snel?' Bedachtzaam leunde ze achterover in de kussens en giechelde ondertussen door zijn aanrakingen. Het was heerlijk om weer zo gezellig en intiem bij elkaar te kunnen zitten. Toch was ze overdonderd door zijn vraag en even zei ze dan ook niets. Daarna zuchtte ze en keek hem aan. 'Nee, ik heb ze nauwelijks meer gesproken. Soms stuur ik ze een brief of bel ik ze, maar persoonlijk heb ik ze niet meer gezien. Het is vreselijk en ik mis ze zo erg.'

'Nee, natuurlijk niet! God wat zal mijn moeder blij zijn te zien dat ik eens een serieuze relatie heb.' Julian lachte, maar eerlijk gezegd dacht hij niet dat die ontmoeting erg positief zou zijn. Zijn moeder was nogal een eigenzinnige vrouw en ze vond niet veel goed genoeg voor haar 'talentvolle zoon'. Het liefste zag ze hem met een heks trouwen. Iemand zoals hem, om de lijn voort te zetten. Medelevend legde hij een hand op Florrie's wang. 'Florrie, wanneer is die zaak tegen jou nou eens veroudert? Na zoveel jaar kunnen ze je niets meer doen. Hoe lang is het precies geleden?'

Opgewekt keek ze hem aan. 'Nou, dan gaan we je moeder een keer een bezoekje brengen. Dat zal ze vast leuk vinden! Alhoewel... Denk je niet dat ze me te jong zal vinden?' vroeg ze onzeker. 'Of me uit gaat horen over mijn leven? Wat moet ik dan zeggen?' Ze zuchtte en leunde tegen hem aan. 'Het is gebeurd toen ik negentien was. Twee jaar dus ongeveer. Ik vrees dat dat voor zo'n soort zaak niet erg lang is, Julian. En anders dan gaan we een keer samen naar de bibliotheek en zoeken we het uit!'

'Ze vindt je niet te jong. Dat kan ik je in ieder geval garanderen.' Julian besloot er verder niet te veel woorden over vuil te maken. Dat maakte het waarschijnlijk alleen maar erger. 'Ik heb al wat onderzoek gedaan, maar eerlijk gezegd kwam ik niet erg ver. Al dat rechten gedoe en die politiek, dat ligt me allemaal niet zo.' Het was juist zijn werk om buiten de wet te werken. Hij ontweek regels en wetten. 'Maar laten we daar niet te veel over na denken.' Julian glimlachte en kuste haar zacht.

Verbaasd keek ze hem aan. 'Je hebt al onderzoek gedaan? Ja, ik begrijp je volkomen, zelf snap ik er ook weinig van. Daardoor ben ik zelf ook niets verder gekomen.' Ze had het meerdere malen proberen uit te zoeken, maar zonder enige kennis van zaken kwam ze niet verder in de lastige regels en wetten. Ze beantwoordde zijn glimlach al snel en streek met haar vingers over zijn stoppelige kaak. Liefdevol kuste ze hem terug en kroop ze op hem. Ze had geen lievere vriend kunnen wensen.

Julian knikte. 'Niet erg intensief, maar ik wilde weten in wat voor problemen je precies zat. Ik heb een aantal artikelen over eerdere vergelijkbare zaken gevonden, maar dat is het tot nu toe.' Hij zou er niet meer woorden over vuil maken. Teder drukte hij een kus in haar nek en vervolgens op haar lippen. Hij legde zijn handen op haar wangen en keek haar gelukkig aan. 'Je wilt niet weten hoe blij ik ben dat ik hier terecht ben gekomen.'

Ze voelde hoe ze warm werd door zijn woorden en even niet wist wat ze moest zeggen. Teder haalde ze zijn handen van haar wangen af en nam ze in de hare. 'Ik ben ook blij dat je hier belandt bent,' glimlachte ze gelukzalig en lachte daarna. 'En dat je me uit de club hebt gered, waarna we de nacht samen hebben doorgebracht.' Ze legde haar armen rond zijn nek en drukte een kus op zijn lippen. 'Trouwens, tijdens de kermis, toen je de vlammen doofden... Hoe heb je dat uiteindelijk gedaan?'

Julian bekeek haar gezicht met enige concentratie en glimlachte omwille van haar vraag. 'Het is moeilijk uit te leggen, maar de basis is een spreuk die ik van mijn moeder heb geleerd. Ik heb hem wat ontwikkeld en kan er nu vuur mee doven.' Als iemand niets wist over heksen, was het moeilijk duidelijk te maken hóe het precies werkte. Het was er gewoon en je deed het gewoon.