Het huis van Augustus

Hij woont in een standaard, klein rijtjeshuis.

Emelia was direct na haar les in de auto gestapt en naar het adres gereden wat hij had opgegeven. Het was een standaard huis, waar je er in iedere stad wel een aantal van tegen kwam. Op een parkeerplaats aan de overkant parkeerde ze en met haar tas over haar schouder liep ze naar het huis toe. Ze had er zin in.

Augustus had zijn les eerder stopgezet, zodat hij thuis nog snel kon opruimen. Dat was gelukkig gelukt en nu bekeek hij zijn gitaren één voor één, denkend welke het meest geschikt was voor haar als beginneling. Opeens hoorde hij de bel en stond geschrokken op. Na nog snel een hand door zijn haren gehaald te hebben en zijn shirt recht getrokken, deed hij de deur open. 'Hé Emelia.'

'Hé!' Emelia glimlachte naar hem en stapte het huis binnen. 'Wauw, ik weet niet waarom - en vat het niet beledigend op - maar ik vond jou echt iemand die niet opruimde en zo'n rommelig huis had.' lachte ze, terwijl ze haar jas ophing. 'Maar het is opgeruimd, opgeruimder dan dat van mij in ieder geval.' Je zou het misschien niet verwachten, maar ze was echt een sloddervos.

Hij krabte even lachend door zijn opkomende baard en keek schuldbewust. 'Ik heb alles opgeruimd. Normaal is het hier echt een zwijnenstal. Het is maar goed dat ik geen huisgenoot heb, want die jaag ik daardoor allemaal weg.' Hij grinnikte en liep naar de keuken. 'Wil je wat drinken? Iets fris of juist thee? Koffie?' Hij schonk voor zichzelf een kop koffie alvast in en keek haar vragend aan. 'Of iets te eten? Je komt net uit school, je moet vast bulken van de honger.'

'Zie je, ik wist het!' lachte ze, deed haar schoenen ook uit en liep achter hem aan naar de keuken. 'Je hebt wel een leuk huisje.' Ze hield van kleine schattige huisjes die knus waren en rommel vond ze absoluut niet erg. 'Een kopje thee is prima en eigenlijk heb ik geen honger, ik heb mezelf tijdens m'n tussenuur getroost met eten.' grapte ze.

'Bedankt. Het is erg klein, maar toch wel knus. Ik heb niet zoveel ruimte nodig,' kletste hij en zette water op voor haar thee. Nu hij thuis was, was hij altijd veel zelfverzekerder. Hij ging op het aanrecht zitten en keek haar aan. Ze was echt een heel erg mooi meisje en ze had ook nog eens een geweldig karakter. Alles leek te stralen als zij ergens binnen kwam. 'Is het goed als we zometeen boven gaan zitten? Daar heb ik een speciale kamer met allerlei gitaren.'

'Ja tuurlijk!' Ze was benieuwd naar zijn gitaren collectie. Ze vond het altijd leuk als iemand helemaal op ging in zijn of haar hobby. Dat gold ook voor Augustus: Hij bloeide helemaal op als hij over zijn gitaren sprak. 'Ik ben wel benieuwd hoor, heb je ook zo'n klein gitaartje? Hoe heet zo'n ding ook alweer... Oh, een Ukelele!'

Hij grijnste breed en keek haar verbaasd aan dat ze van het bestaan ervan wist. 'Ja! Daar speelde ik vroeger altijd op. Ik ben gek op dat ding. Ik laat hem zometeen wel zien!' Het water van de thee was klaar, dus schonk hij het in een glas samen met een zakje en nam de twee drankjes mee naar boven. Hij had speciaal een kamer ingericht voor zijn gitaren. Hij zette de drankjes op een tafeltje en nam zelf plaats op de bank die er stond.

Emelia begon te lachen. 'Ik vind het er altijd zo komisch uitzien als iemand erop speelt.' Alsof ie op een te kleine gitaar speelde. Toen de thee klaar was, liep ze achter hem aan naar boven en nam ze eveneens plaats op de bank. 'Wauw, dat zijn nog eens een hoop gitaren...' Hij had er echt een hele boel, in allerlei verschillende kleuren hout.

'Ja, ik spaar ze,' zei hij met een rode blos. Al zijn geld stopte hij in zijn hobby. Hij pakte er eentje op en legde deze op zijn schoot, om langzaam paar akkoorden aan te slaan. Hij keek haar aan met een brede glimlach; hij werd altijd ongelofelijk gelukkig en vrolijk als hij een gitaar in zijn handen had. 'Dus, zullen we maar een poging wagen, Emelia?' Hij schoof de gitaar op haar schoot.

'Een poging wagen ja,' zei ze grijnzend. 'Verwacht er niet veel van, want het is waarschijnlijk heel erg vals.' lachte ze. Ze keek naar de gitaar die hij op haar schoot legde, ze had eigenlijk geen idee wat ze ermee moest. 'Oké, en nu?' Ze wist niet zo goed waar ze ze vingers neer moest zetten en welke snaren ze moest aanslaan.

Hij schudde zijn hoofd. 'Als we eenmaal klaar zijn, dan zal je nog verbaasd zijn over jezelf,' glimlachte hij en keek hoe ze onwetend de gitaar vast hield. Hij slikte even, pakte toen haar hand en legde deze op de snaren van de gitaar neer. Hij durfde haar niet aan te kijken, dus richtte hij zijn blik op haar vingers en zette deze op de snaren neer, één voor één. 'Hoe voelt dat?'

'Raar,' gaf ze lachend toe. Ze had misschien één keer in haar leven een gitaar vast gehouden. Echter toen ze de snaren aansloeg, klonk het niet eens zo verkeerd. 'Dat viel nog best wel mee. Het klinkt minder vals dan dat ik had verwacht.' Misschien had ze dat gitaar spelen overschat, het zag er altijd zo moeilijk uit.

Voorzichtig plaatste hij ook haar andere hand op de snaren, enkel nu op het uiteinde van de gitaar. Hij keek haar zijdelings aan - ze keek toch naar de gitaar - en bestudeerde haar zo kort. 'Strijk nog maar paar keer met je hand eroverheen. Het klonk net al erg goed!' Hij liet zijn vingers er ook overheen glijden en keek haar toen afwachtend aan.

'Oh wauw!' Emelia keek hem verrast aan en begon te lachen. 'Ben ik toch niet zo afschuwelijk slecht als ik dacht.' grapte ze. 'Hoe lang speel je eigenlijk al gitaar?' vroeg ze hem nieuwgierig en haalde haar vingers van de snaren af.

Hij dacht even na. 'Ik denk vanaf dat ik vijf was. Mijn opa was een enthousiaste verzamelaar van gitaren en speelde ook in een bandje. Zo'n oude mannenband,' lachte hij. 'Maar hij was echt heel erg goed en hij heeft me dan ook alles geleerd. Ik heb nooit op professionele les gezeten.' Hij glimlachte naar haar en nam de gitaar kort van haar over, om wat deuntjes te spelen. 'Jij houdt van muziek, toch? Wat is je lievelingsmuziek?'

'Dat is echt al ontzettend lang. Geen wonder dat je zo goed bent.' Ze vond de korte melodieën die hij speelde leuk en bij zijn volgende vraag dacht hij even na. 'Ik hou van alternatieve muziek, niet van die muziek die door de computers zijn overgenomen. Simpele muziek,' Er was niet een bepaalde stijl waar ze van hield, als het maar geen rap of house was. 'En jij?'

Hij knikte en glimlachte naar haar. 'Ja, daar houd ik ook van. Enkel een gitaar en stem... Ik denk dat er niets beters of mooiers dan dat bestaat. Maar ik ben dan ook bevooroordeeld,' lachte hij en legde de gitaar weer deels op haar schoot. Het was lastig om haar te helpen, als hij zo naast haar zat, maar het moest zo maar. Hij zou haar niet zomaar zijn schoot op trekken. 'Klaar om een deuntje te leren spelen?'

'Nu al?' vroeg ze enigszins verbaast. 'Moet ik niet de akkoorden eerst leren? Of hoe heet dat ook alweer?' Ze had er echt geen verstand van. 'Maar als jij denk dat ik er klaar voor ben dan wil ik er zeker een kans voor wagen, maar je moet me wel helpen!' Ze wilde eigenlijk niet falen, maar dat zou ze geheid doen.

'Ah joh, het is een kwestie van mijn vingers na doen. Dat akkoorden gedoe en al dat saaie komt later wel een keer. Dit is het échte werk.' Hij speelde een kort deuntje en keek haar aan. 'Die kan jij zo ook spelen.' Hij pakte haar hand vast en hield deze zo, dat als hij een snaar raakte, dat zij dat ook deed. Zo speelde hij tegelijk met haar het deuntje. 'Geweldig he? Gitaar spelen is zo geweldig!'

Emelia glimlachte toen ze min of meer het deuntje speelde, met de hulp van Augustus natuurlijk. 'Het is inderdaad geweldig ja.' Het verwonderde haar dat het zo makkelijk was gegaan, natuurlijk kon ze het nog niet - maar ze vond het al heel wat dat ze een akkoord aan kon slaan.

'Je doet het hartstikke goed!' glimlachte hij en liet haar hand weer los. Haar huid was zacht, in tegenstelling tot de zijne, die ruw was door het talloze spelen op de gitaar. Hij stond met een grijns op en pakte vanachter zijn gitaren de ukelele vandaan. Hij ging weer naast haar zitten en begon op het instrument te spelen. Vroeger ging het hem jammer genoeg makkelijk af, door zijn grote handen miste hij vaak een akkoord. 'Ik ben gek op dit ding!'

Emelia legde de gitaar weg toen hij de ukelele pakte en luisterde er geïnteresseerd naar. 'Is het niet lastig om op zo'n groot ding te spelen?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en deinsde wat mee op het deuntje. 'Ik vind het echt leuk dat je het zo goed kan, ik heb echt bewondering voor... muzikanten'

Hij stopte met spelen en keek haar aan. Langzaam knikte hij. 'Vroeger was het inderdaad veel makkelijker... kleinere handen.' Hij gaf de ukelele aan haar en ging weer naast haar zitten op de bank. Droevig glimlachte hij en schudde zijn hoofd. 'Ik ben geen muzikant. Enkel... natuurkunde leraar.' Hij zuchtte en keek naar zijn gitaren. Hij was gewoon een saaie, slimme jongen met een obsessie voor gitaren en met nog steeds de droom om beroemd te worden.