Kermis

Julian leverde Isobel af bij de broeders en wachtte totdat hij zeker wist dat het goed met haar ging. Toen pas ging hij terug op zoek naar Florrie, maar vond Noah als eerst. 'Hé, is Florrie oké? Ze is toch niet meer achter me aangegaan, hoop ik?' Hij bekeek Noah en trok vragend zijn wenkbrauw op. Als ze ook maar iets gezien had, dan moest hij haar nog een hoop uit gaan leggen en Julian wist niet of hij daar de woorden of ook maar de leugens voor zou hebben.

Noah had inmiddels ergens een bekertje water vandaan getoverd en wilde ermee terug naar Florrie lopen, toen hij Julian tegen het lijf aan liep. Diep zuchtte hij uit. 'Ik weet dat je het niet leuk gaat vinden, maar voor jij ook nog maar een paar seconde weg was, rende ze al achter je aan. Ik ben er meteen achteraan gegaan en ze heeft je gezien, ze weet alleen niet wat ze zag. Dus heb ik gezegd dat ze het zich vast had ingebeeld, dat het door de spontane stress kwam,' Hij had toch iets moeten zeggen. "Ja, je vriend is een heks." was nou ook niet de beste manier om iemand gerust te stellen.

Thomas keek Elle aan met een glimlach en doreg haar zo naar de parkeerplaats. Woody was te snel weer weg gelopen. 'Alles kwam toch weer goed? Zei ik het niet?' Lexi... Waar was ze. Hij zuchtte. 'Ik weet niet waar m'n zusje is. Laten we maar hopen dat alles goed met haar is. Eenmaal bij de parkeerplaats liep hij naar zijn auto. De laadbak was hun vaste stek en ook nu legde hij zich naast hem, gaf zijn jas als warmte met daarover het deken van eerder zodat ze samen warm bleven. Lexi... 'Ik moet mijn zus zoeken Elle... Maar ik kan je niet alleen laten... Wat moet ik doen?'

Jay stond tegen de motor aangeleud en had Lexi dicht tegen zich staan. 'Kom op, we gaan ze zoeken. Zijn auto. Daar zal hij wel zijn niet?' Hij zette Lexi de help op, maar deed de klep omhoog zodat ze konden praten. Hierna ging hij op de motor zitten en starrte hem. Hij was handig met dat ding en kon goed sla-ommen. 'Ze zijn hier ergens op deze parking...'

Lexi knikte en voor ze het wist zat ze achterop bij Jay op de motor. Ze had haar armen stevig om hem heen geklemd en zocht ondertussen de parkeerplaats af, opzoek naar Thomas. Het was lastig om iemand te vinden in die gigantische mensenmassa en aangezien er ook nog eens een ambulance midden op de parkeerplaats stond, werd het al helemaal moeilijk. 'Waht, Jay - is hij daar niet?' Toen Lexi beter keek, wist ze het zeker. 'Dat is Thomas!'

Willy haalde zijn schouders op en keek haar schuldbewust aan. 'Best wel dichtbij,' mompelde hij. 'Sorry, ik had beloofd dat ik het niet zou doen, maar ik zag Isobel liggen en...' Hij pakte haar hand vast en schudde zijn hoofd. 'Ik heb geen hulp nodig, Alex. Ik heb enkel reuzehonger, dus ik denk dat ik zometeen ergens een hamburger ga scoren. Echt waar, alles gaat prima.'

'Alles kwam weer goed, dankzij jou, Thom,' glimlachte ze dankbaar en trok de deken ver over haar heen om lekker warm te worden. 'En het spijt me dat ik zo raar deed. Ik.... Ooit zal ik het je wel kunnen vertellen.' Beschaamd sloeg ze haar ogen neer. Ze schaamde zich kapot voor haar break-down. Verbaasd keek ze Thomas aan en duwde hem half de auto af. 'Ga je zus zoeken! Ik red me wel hoor!' Ze glimlachte hem bemoedigend toe en boog zich nog naar voren voor een klein kusje.

Florrie was opgesprongen toen ze Julian weer zag van een klein afstandje, maar twijfelde wat ze moest doen. Die beelden... Ze kwamen maar niet uit haar hoofd, ondanks wat Noah had gezegd. Toch rende ze naar hem toe en vloog in zijn armen. 'Julian-' stamelde ze tegen zijn shirt en ze sloeg stevig haar armen om haar heen. 'Doe dat nóóit meer. Ik dacht... Ik zag je in de vlammen...' Ze hief haar gezicht met waterige ogen op en probeerde zijn gezicht te peilen. 'Sorry dat ik niet naar je luisterde. Heel ver kwam ik ook niet door Noah,' zei ze met een kleine glimlach. Het maakte haar voor nu niets uit wat hij was of wat hij kon, hij was veilig en dat was wat telde. Later zouden ze het er nog wel over hebben.

Jay keek rond en bij Lexi haar woorden verschoof zijn blik. Ja, sat was Thomas zijn auto en Elle lag in de achterbak. 'Ja, dat is hem.' Zonder enige twijfel reed hij naar hen toe, stopte net voor hen en stapte zo af. 'Gelukkig hebben jullie niks!'
---
Veel plezier op vakantie! Ik ben zowat de hele dag weg vandaag...

Whoops! Riley en Joe nog... Sorry!
---
Riley en Joe waren meteen naar de parkeerplaats gelopen aangezien ze toch op hun weg waren naar een attractie. 'Fijne Valentijn hé, Joe.' grapte ze waarbij ze hem een duwtje gaf. 'Ik hoop dat er niets al te ergs is gebeurt.' Ze wees naar de ambulance in het midden waarna ze zich beter tegen hem aan legde. Ze hadden een tijde op de grond gezten zo (?). Deslaap had haar te pakken.

Alex keek Willy kort onderzoekend aan, maar hij zag er oké uit dus geloofde ze hem. Ze kneep in zijn hand. 'Ik vind het heel dapper van je. Misschien ook een beetje krankzinnig-' Ze glimlachte naar hem en keek toen het terrein over of ze Woody en Elle misschien al zag. Ze zag veel bekende gezichten maar niet de twee die ze zocht. 'Weetje, anders ga jij je eten halen voordat je neervalt van de honger en dan zoek ik Elle en Woody wel?' Ze wilde niet graag zonder hem op zoek gaan, maar tegelijkertijd wilde ze hem ook niet dwingen bij haar te blijven. Maar toen zag ze al een ander bekend gezicht. In combinatie met een onbekend gezicht. Ze staarde naar de twee mensen en wreef uiteindelijk in haar ogen omdat ze het niet kon geloven. 'Joe?'

_____
Ik dacht ik doe dat ook alvast, maar als het nu niet kan ofzo, dan moet je het maar gewoon negeren (;

Woody hield haar goed vast toen ze zo te keer ging met het hoesten. 'Rustig maar. Het is niet erg, het is nu gebeurd en je bent nu veilig.' Hij keek naar haar en voelde een mengeling van woede, frustratie, opluchting maar bovenal schuld. Als hij zich nou niet zo druk had gemaakt om Elle en wat beter op had gelet wat betreft Isobel, dan was dit nooit gebeurd. Hij liet zijn ogen naar de grond zakken en steunde tegen de brancard aan.

Julian zuchtte eveneens en knikte. 'Dankje Noah.' Dat was het enige wat hij van hem had kunnen verwachten. Noah kon het voor hem niet uitleggen aan Florrie. Noch hoefde hij voor hem te liegen. Voor hij nog iets kon zeggen voelde hij hoe Florrie tegen hem aankwam en meteen sloeg hij zijn armen om haar heen. 'Sst.' Hij probeerde haar te kalmeren, maar zei nog niets. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Vandaag had hij zijn hele dekmantel verpest en had hij zich blootgesteld aan grotere gevaren dan hij zich besefte.

Grace omhelsde haar vriendin terug en streek over Florrie's haar. 'Ga nooit meer de koppige vrouw uithangen, alsjeblieft. Dat kan mijn hart niet aan.' Ze glimlachte en liet Florrie weer los toen zij Julian zag en op hem afvloog. Ze liep zelf naar Noah toe en glimlachte naar. 'Stelletje gekken dat jullie zijn, zomaar naar het vuur toe rennen.' Ze gaf hem een klopje op één van zijn schouders en pakte kort zijn hand vast.

Isobel keek hem aan. 'Sorry... ik had je niet moeten volgen, ik had moeten luisteren..' fluisterde ze en pakte zijn hand beet. Ze voelde zich eigenlijk alleen nog benauwd, haar keel deed pijn en ze was misselijk, maar verder voelde ze zich eigenlijk wel oké. 'Zo erg is het niet eens, ik voel me eigenlijk best wel goed.' verzekerde ze hem.

Joseph had een arm om Riley heen geslagen die zowat tegen zijn schouder aan zat te slapen. 'Ja, fijne Valentijn.' zei hij zacht en haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet wat er gebeurd is, maar zo erg zal het wel niet zijn.' Anders dan waren ze nu allang naar het ziekenhuis toe gegaan, maar de ambulance stond nog steeds op zijn plek. 'Wil je hier nog blijven, of wil je naar huis toe?' vroeg hij aan haar en keek op, al vrij snel zag hij Alex staan en snel wendde hij zijn blik af.

Lexi stapte van de motor af en zette haar helm neer op de plek waar ze had gezeten. 'Thomas!' riep ze opgelucht uit en sloeg haar armen stevig om hem heen. 'Ik was zo bezorgd! Gaat alles goed?' vroeg ze aan hem en keek hem aan. Nu kon ze tenminste weer rustig ademhalen, ze wist dat hij veilig was.

Florrie draaide haar rug naar Noah en Grace toe, zodat zij haar woorden niet konden horen, en keek Julian aan. 'Ik weet niet hoe je de brand heb geblust en wat voor magische dingen je daarvoor gebruikte, maar ik ben blij dat je het gedaan hebt,' glimlachte ze voorzichtig, maar keek daarna weer angstiger. 'Maar... Ik vind het eng, Julian. Ik weet wat ik gezien heb, maar niet wat het betekende. Wat jij deed.' Ze legde haar hand op zijn wang en slikte moeizaam. 'Ik denk dat ik maar gewoon naar huis ga en thuis blijf. Het spijt me, Julian.' Ze zette een stap naar achteren en keek hem wanhopig aan. Ze wist niet meer wat ze moest doen, wat ze moest zeggen. Hoe ze hiermee moest omgaan.

Hij knikte en zette paar stappen achteruit. 'Is goed, dan ga ik wat eten zoeken. Ik zie je zo.' Hij betwijfelde het of ze hem gehoord had, want haar ogen waren gefixt op Joe. Even keek hij de twee met een treurige en bedenkelijke blik aan en draaide zich toen om, om eindelijk zijn longen te luchten door hard te hoesten. Onmiddellijk liep hij naar een ambulance toe om er zeker van te zijn of er niets met hem aan de hand was. Hij wou Alex daarvoor niet ongerust maken.

'Ik heb niets gedaan.' sputterde Julian tegen en keek naar angstige blik. Hier was hij bang voor geweest, voor die angst die hij in haar ogen kon lezen. Hij pakte haar hand vast en keek haar smekend aan. 'Laat het me alsjeblieft uitleggen. Ik kan het uitleggen.' Nooit zou hij haar de hele waarheid vertellen, maar hij kon haar niet geheel onwetend laten nu ze hem in actie had gezien. Julian hoopte zo dat ze niet zo erg afgeschrokken was dat ze hem geen kans meer zou aanbieden.

Ze keek naar hun vervlochten handen en toen weer naar Julians gezicht. Even twijfelde ze, maar knikte toen en ging wat dichter bij hem staan. Ze legde haar hand opnieuw op zijn wang en sloot even haar ogen. 'Julian, je moet wel weten dat ik je niet anders ga zien na wat je me nu gaat vertellen. Ik ben verliefd op je, echt hopeloos verliefd, en in mijn ogen ben je nog steeds geweldig.' Ze glimlachte geruststellend naar hem en pakte ook zijn andere hand vast. Met haar duim volgde ze de littekens en drukte er een zachte kus op. 'Ik wil graag alles weten.'

Nog altijd als iemand zijn verminkte hand aanraakte, leek het alsof de pijn even terug kwam. Hij moest zichzelf steeds tegenhouden om zijn hand niet meteen terug te trekken uit automatisme. 'Florrie, waarschijnlijk kan ik je niet overtuigen, maar ik ben geen goede man. Bij lange na niet. En ik kan het je niet allemaal vertellen, maar ik wil dat je weet wat ik wél uit kan leggen.' Hij legde een hand op haar wang en keek haar met een trieste glimlach aan. 'Maar ik kan het je niet hier vertellen met al die mensen.'

'Julian-' zei ze met wanhopige stem en legde haar handen in haar haren. 'Hoe moet ik nou geloven dat je geweldig bent als je zo'n beeld over jezelf hebt? Je hebt me ervan overtuigd dat jij de man bent met wie ik samen wil zijn, door alles wat je de laatste tijd hebt gedaan. Wat er tussen ons is gebeurd. Maar je maakt het me zó moeilijk, Julian.' Ze sloot haar ogen en voelde hoe haar schouders begonnen te schokken. 'Ik wou enkel met je bovenin het reuzenrad stil komen te zitten en dan gebeurt dit,' stamelde ze met gebroken stem. 'En ik ben mijn camera kwijt en misschien ga ik jou wel kwijt raken. Ik word zó bang door je woorden, Julian, dat wil je niet eens weten. Ik wil je gewoon niet kwijt. Maar dat lukt enkel als er geen geheimen tussen ons in staan...' mompelde ze en realiseerde zich toen ook dat zij níet de geweldige vrouw was die Julian dacht. 'Ik moet je dan ook nog iets vertellen.'

'Sommige geheimen zijn niet voor niets geheim, Florrie.' Zijn woorden waren afstandelijk ondanks zijn voornemens om Florrie onder geen enkele voorwaarde van hem af te duwen. 'Ik kan het je niet allemaal vertellen.' Hoe moest hij dit aan haar duidelijk maken? Hij kon haar niet vertellen dat hij een vampierenjager was. En niet zomaar een vampierenjager, maar een bovennatuurlijke huurmoordenaar. Hij hield haar vast bij haar schouders. 'Je hoeft niet bang te zijn dat ik wegga. Onder geen enkele voorwaarde haalt iemand mij bij jou weg. Niemand geeft me dit gevoel zoals jij, Florrie. Het is zo snel gegaan, maar ik houd zielsveel van je en ik zal er alles aan doen om je te beschermen. Het enige waar ik nu nog bang voor ben is om jou kwijt te raken.'

Na zijn woorden twijfelde ze eens geen seconde en drukte haar lippen hard op de zijne. Haar armen sloeg ze om zijn nek en trok hem zo weer naar haar toe, de afstand overbruggend die er was ontstaan. Na een tijdje haalde ze weer hijgend adem en boog zich naar zijn oor toe. 'Julian, ik weet enkel niet of je nog bij mij wil blijven als ik je míjn geheim vertel. Vanavond. Bij mij thuis.' Ze drukte nogmaals haar lippen hartstochtelijk op de zijne en maakte zich toen van hem los. 'Ik hou ook van jou,' fluisterde ze en keek naar Noah en Grace. Snel drukte ze een kus op hun wangen en keek toen ook weer Julian. 'Ik zie jullie morgen weer. Ik moet nu echt naar huis.'