Rick's Café

Precies zoals het er altijd heeft uitgezien!

Het oude vertrouwde café in Mystic Falls, zag er nog altijd precies hetzelfde uit als vroeger. Hier en daar was de indeling misschien veranderd, maar de sfeer was hetzelfde gebleven. Met zijn gitaar over zijn schouder en zijn tas in zijn handen liep hij naar binnen toe, om direct achter één van de deuren te verdwijnen. Ze hadden hem geboekt en natuurlijk had hij meteen ja gezegd: het was alweer een tijdje geleden dat hij in Mystic Falls had opgetreden, dus het werd weer eens tijd. Toen hij zich er klaar voor voelde liep hij het kleine podium op, om op een kruk te gaan zitten en wat akkoorden aan te slaan op zijn gitaar. De opkomst was niet immens, maar het was zeker gezellig druk. Het licht dimde langzaam en het café viel stil - op hier en daar was zacht geroezemoes na.

Alex was in alle haast weggegaan op school. Er waren ouderavonden geweest en Alex had er mee ingestemd om voor de koffie en thee te verzorgen. Als ze extra kon werken, dan deed ze dat meteen. Ze kon al het geld gebruiken nu ze er op had gestaan dat ze met haar ouders mee zou betalen aan gas, water en licht. Ze was volwassen, dat soort dingen moest ze nu maar zelf betalen. Bovendien hadden haar ouders het geld hard nodig om Elle's opleiding te kunnen financieren. Gelukkig had Woody een beurs. Geheel in gedachten verzonken kwam ze bij Ricks Café aan. Onzeker stond ze stil voor de deur, maar toen ze Joe's muziek hoorde, was dat genoeg om haar naar binnen te lokken.

Joe was nogal verzonken in zijn eigen muziek, waardoor hij niet op de omgeving lette. Pas toen zijn nummer was afgelopen, keek hij het publiek in en gunde hij hen een klein glimlachje. Het was drukker geworden, dat was wel te zien, en een applaus rees op. Met een glimlach stond hij op van de kruk en pakte hij het flesje water om hier een paar grote slokken uit te nemen. Hij had een paar nummers voorbereid en de rest zou hij wel improviseren. Hij wilde net aan het tweede nummer beginnen, toen zijn blik viel op de deur. Het meisje dat binnen kwam leek verdomde veel op Alex, al wilde hij niet geloven dat zij het was. Ze hadden elkaar al zolang niet meer gezien, om haar zo ineens tegen het lijf te lopen was nogal... een shock. Hij herstelde zichzelf snel weer en begon met spelen.

Alex kwam binnen toen er een overweldigend applaus klonk. Er hing een gezellige sfeer in het café, zoals ze gewend was eigenlijk. Met een glimlach begroette ze wat bekenden en uiteindelijk kreeg ze een flesje bier in handen gedrukt door één van de leraren met wie ze hier had afgesproken. Ze babbelde kort met Ron, haar collega, en durfde pas naar het podium op te kijken toen het tweede nummer in werd gezet. Hij was niets veranderd. Behalve dat hij natuurlijk ouder was geworden. Alhoewel zijn plek daar op het podium hem een soort onsterfelijkheid gaf. Alle artiesten leken nooit ouder te worden. 'Jij kent hem, toch?' Alex wendde haar blik naar Ron af en knikte met een glimlach. 'Kende. We waren beste vrienden.'

Toen ook het tweede nummer was geëindigd, verontschuldigde hij zichzelf voor een korte pauze en verdween achter de deur waar hij eerder die avond uit was gekomen. Hij zette zijn gitaar tegen de standaard aan en zuchtte diep in en uit. Hij had nooit verwacht dat het zo ongemakkelijk voor hem zou zijn om Alex ook alleen maar te zien in het publiek. Het klonk misschien cliché, maar hij was nooit gestopt om van haar te houden. Natuurlijk had hij de hoop allang opgegeven toen hij hoorde dat ze samen ging wonen met Willy. Hij gunde het haar om gelukkig te zijn - echt. Wat er daarna met haar is gebeurd, wist hij niet. Af en toe spaken ze nog met elkaar: een korte email daar, hier en daar een sms'je, maar daar was het ook bij gebleven.

Alex hield haar adem in terwijl ze naar Joe luisterde. Als ze haar ogen sloot, was het net alsof ze weer op Joe's kamer zat en hij alleen voor haar speelde omdat hij te verlegen was om het voor een heel publiek te doen. En daar zat hij dan. Ze kon zich wel voorstellen hoeveel vrouwelijke fans hij had met die zelfverzekerde uitstraling. Toen ze zag hoe Joe het podium verliet, staarde ze ongemakkelijk naar de lege kruk op het podium. Zou ze de moed hebben om hem zomaar aan te spreken? Ze wilde erg graag weten hoe het met haar oude vriend ging.

Hij wist dat mensen rumoerig begonnen te worden, maar nog steeds voelde hij zich niet om zijn gemak om terug te gaan. Het zou vast niet lang duren voordat iemand hem kwam halen en dan zou hij wel een smoesje optrekken dat hij zich niet goed voelde en eventjes wat tijd nodig had. Een zucht verliet zijn mond, terwijl hij naar de wasbak liep en kort in de spiegel keek die erboven hing. Een plens ijskoud water raakte zijn gezicht, iets wat hem terug naar de realiteit bracht: hij moest gewoon teruggaan en doorspelen. De kans dat Alex hier was, was klein geweest, maar hij was er wel en dat wist hij.

Alex zag toe hoe het publiek ongeduldig begon te worden. Het was dat het dé Joseph Yorke was, anders zouden ze het wellicht niet zo goed opnemen. Alex verontschuldigde zich bij haar collega en baande zich toen een weg naar de massa. Ze wist niet wat er aan de hand was, maar misschien, heel misschien had het aan haar gelegen. Net voor hij het podium af ging had ze hem zien kijken. Hij had haar vast en zeker gezien. Uiteindelijk kwam ze achter de bühne terecht en stond ze voor de krappe kleedkamer. 'Joe. Ben je hier?' Ze klopte op de deur en wachtte op antwoord.

Toen er op de deur werd geklopt, herkende hij de stem van Alex meteen. Hij twijfelde eraan of hij open zou doen, maar uiteindelijk liep hij naar de deur toe en opende hij deze voor haar. 'Ja, ik ben er.' zei hij en keek haar aan. 'Je ziet er goed uit.' concludeerde hij na een stilte. 'Hoe gaat het met je?' Werkelijk, hij wist niet wat hij tegen haar moest zeggen. Het was zo raar om tegenover haar te staan... maar aan de andere kant voelde het zo vertrouwd.

Het enige contact dat Alex in de laatste jaren met Joe had gehad, was beperkt tot een kaartje of mailtje op zijn verjaardag. En voor haar was er nog altijd de media waar ze Joe nog wel eens in voorbij zag komen. Of de radio. Ze keek op naar hem en voelde de glimlach als vanzelf op haar gezicht verschijnen. 'Jij ook. Jeetje, je bent nog langer dan ik me herinner.' Roerloos bleef ze in de deuropening staan terwijl ze hem bekeek. 'Het gaat prima! En met jou ook, zo te zien! Het was muisstil terwijl je speelde en ik zag sommigen zelfs meezingen.' Lachend stapte ze de kleedkamer in.

Joe moest glimlachen toen ze zei dat hij langer was dan dat ze zich herinnerde. 'Jij bent even klein,' zei hij grijnzend en liet haar binnen. 'Ik heb niet zo lang.. ik moet zo weer terug voordat mensen zich gaan afvragen of ik nog wel leef.' Hij was altijd al redelijk bescheiden geweest over zijn muziek, daarom gaf hij ook geen commentaar op haar opmerking. 'Het gaat wel goed. Zo hier en daar wat optredens.' zei hij schouder ophalend. 'Het leven in LA is in ieder geval anders dan dat het hier is.' zei hij met een grijns en ging op een kruk zitten.

Alex hield een hand voor haar mond terwijl er een giechel ontsnapte. 'Ja, nee, dat begrijp ik. Ik kwam alleen kijken of je-' Ze wist niet precies waarom ze hier naartoe was gekomen. Behalve dat ze hem gewoon erg graag weer wilde zien. Ze waren nou eenmaal beste vrienden geweest. 'Dat geloof ik graag.' Alex had zelf meegemaakt hoe erg het leven hier verschilde van dat in een stad. Zij had het zelf niet kunnen doorstaan. Ze had het bos nodig om in te verdwijnen zo nu en dan. 'Hé, niet gaan zitten. Ze wachten op je! En ik kan wel even wachten. Misschien- Als je het oké vindt- Ik trakteer je straks op een biertje!' Met één hand probeerde ze hem overeind te trekken.

Joe verschoof niet van zijn plek door haar getrek, maar kwam uiteindelijk toch overeind. 'Dat lijkt me een goed idee. We hebben aardig wat jaren bij de kletsen... niet waar?' Het voelde alsof hij haar gisteren nog had gezien. Natuurlijk was ze... volwassener, maar haar persoonlijkheid was nog altijd hetzelfde gebleven. 'Ik ga nog maar eens wat nummers zingen dan, voordat ik een schoen naar me toe krijg omdat ze te lang moesten wachten.' grapte hij en liep richting de deur. 'Het is goed om je weer te zien Alex.'

Alex knikte. Ze hadden inderdaad een hoop in te halen. Ze was er alleen niet zeker van of ze zo trots was op haar vorderingen in de laatste paar jaar. Het was niet erg gemakkelijk geweest. 'Doe dat, voordat je reputatie uit het raam gaat.' Ze liep achter hem aan en gaf hem een vriendschappelijk duwtje tegen zijn schouder. 'Het is ook goed om jou weer te zien. Echt.' Met een glimlach liep ze langs hem heen en verdween weer terug tussen het publiek voor ze hem nog langer op kon houden.

Joe had zijn voorbereidde nummers gespeeld en borg alles op, voordat hij het café inliep. Er waren een paar mensen die wat handtekeningen wilde, of een foto wilde maken. Nadat hij iedereen had gehad, zocht hij met zijn ogen Alex op in de menigte. Met een glimlach rond zijn lippen stapte hij op haar af. 'Nou, ik ben wel toe aan dat biertje.' lachte hij en leidde haar mee naar de bar toe. Zullen we zo even buiten gaan zitten?' Het was hier zo rumoerig en eigenlijk wilde hij gewoon rustig met haar praten, zonder dat mensen mee konden luisteren, want zeker nu kon hij dat niet gebruiken: hij had geen zin om in roddelbladen te verschijnen.

Alex had met evenveel plezier geluisterd naar Joe als anders. Ze was wel eens vaker bij een optreden van hem geweest. En ze moest bekennen dat ze regelmatig de radio wat harder zette of stopte met de dagelijkse dingen als Joe's nummers gespeeld werden. Toen hij klaar was, nam ze het luide applaus trots in zich op. Dat was haar vriend die dat zo maar even voor elkaar kreeg! Ze bedankte Ron, de collega, nog dat hij haar had mee gevraagd en ging toen met Joe mee. Met twee biertjes in de hand liep ze naar buiten. 'Dat is een goed idee.' Ze gaf hem het beloofde flesje bier en klemde de andere tussen haar eigen handen terwijl ze op één van de bankjes ging zitten.

Joe ging naast haar zitten en keek naar de lantaarnpaal die voor zijn idee veel te fel brandde. 'Hoe ironisch eigenlijk...' mompelde hij en keek haar aan. Dit was precies dezelfde plek waar alles fout was gegaan tussen hen, waar hij hun vriendschap op het spel had gezet voor zijn eigen gevoelens. Het was dít café en nog erger: dit bankje. 'Dit is waar alles bergafwaarts ging zes jaar geleden... als het al geen zeven jaar is.' Ondanks dat hij al zo lang geleden was, hij wist nog precies wat er was gebeurd, wat ze hadden gezegd, hoe hij haar nog naar huis toe had gebracht.

Alex nam een slok van haar bier terwijl ze met een glimlach de straat over keek. Het was een zaterdagavond, dus er waren nog enkele andere cafés en restaurantjes open. Het zag er erg gezellig uit en zelfs het weer was nog redelijk aangenaam. Verrast keek ze Joe aan toen hij begon over die precieze plek en die specifieke gebeurtenis. 'Ik-' Ze overdacht haar woorden nog enkele tellen langer en zuchtte toen met een trieste glimlach. 'Zeven jaar. Ik kan niet geloven hoe jong we toen waren. En wat er daarna nog allemaal gebeurd is.'

'Jong waren we zeker... en naïef.' Hij nam een paar slokken van zijn bier en zette het half lege flesje onder het bankje neer. 'Ik heb toen een fout gemaakt, daar ben ik nu inmiddels wel achter. Maar jij bent gelukkig, samen met Willy en daar gaat het om.' zei hij bemoedigend en keek met een bescheiden glimlachje haar kant op. 'Waarom ben je eigenlijk teruggekomen naar Mystic Falls?' Hij had hier en daar wat flarden opgevangen over haar: ze woonde in Mystic Falls, dat wist hij - maar meer dan dat? Nee, daar hij had zich de afgelopen tijd niet mee bezig gehouden.

Alex draaide het flesje in het rond tussen haar handen. Het bleek maar dat hij niet erg op de hoogte was van wat er in haar leven was gebeurd. 'Joe, ik heb niets meer met Willy. We zijn vrienden,' vertelde ze hem met een glimlach. In het begin had ze haar keuze vreselijk gevonden, vooral voor Willy. Maar nu ze nog zulke goede vrienden waren gebleven en nu zij Willy niet meer beperkte, was ze er van overtuigd dat het zo beter was. 'Ik ben teruggekomen omdat ik mijn opleiding niet af zou kunnen maken. Tenminste: niet daar, in de stad. Ik had de ruimte en het bos nodig.' Nerveus pulkte ze aan het etiket van het flesje. 'Maar daarom gaat het nu een stuk beter met me,' ging ze op enthousiaste toon verder. 'Ik werk op Mystic Falls High. Ik ben de secretaresse van Arthur Ivers, de directeur. En ondertussen maak ik mijn studie af via internet, zodat ik misschien leraar kan worden.'

Joe keek haar sprakeloos aan. 'Oh, ik - eh...' Het verbaasde hem dat het over was tussen hen, en dat ze nog vrienden waren daarna verbaasde hem helemaal; dat lukte niet veel mensen. 'LA is ook verschrikkelijk, maar gelukkig is er een groot reservaat op tien minuten afstand, dus tot nu toe gaat het wel... maar ik probeer vaak hier te zijn rond die tijd.' De omgeving van Mystic Falls kende hij, dus het was altijd vertrouwelijk om hier weer te zijn. 'Het spijt me... dat het over is tussen jullie.' Hoewel hij het eigenlijk helemaal niet zo erg vond, ze leek gelukkig en in zijn oogpunt was dat altijd nog het belangrijkste. 'Maar ik ben tevens blij dat het wel goed met je gaat.'

Alex had die reactie van veel mensen gehad. Ze waren ook dik vier jaar een stel geweest en ze hadden nooit echt ruzie gehad. Alex had er wel voor gezorgd dat ze rond de volle maan uit zijn buurt bleef. Alhoewel ze één keer een verschrikkelijk aanvaring hadden gehad. Ze vond het nog erg als ze er aan terug dacht. 'Dat is fijn, dat daar tenminste een oplossing voor is.' Voor haar was het een hele opluchting toen ze terug in Mystic was en haar heil gewoon in het bos kon zoeken. 'Oh, soms gaat het gewoon niet meer. En Willy komt heus wel goed terecht. Er lopen zoveel slimme studentes achter hem aan!' Ze deed er altijd maar luchtig over. Zij had het nou eenmaal uitgemaakt, dus ze mocht niet klagen. 'Maar vertel meer over je leven in LA. Nog interessante mensen ontmoet?'

Joe haalde zijn schouders op. 'Alles gaat z'n gangetje. Genoeg aardige mensen, genoeg mensen die je liever niet wilt kennen, maar toch kent. Je moet de balans vinden, maar inmiddels gaat het redelijk.' Hij was nog jong, veel te jong om te stoppen, al waren er dagen dat hij eraan dacht om het toch echt te doen: soms was hij de show wereld helemaal zat. Het was een wereld vol verleidingen en in het verleden was het al eens mis gegaan; dat pad wilde hij liever niet nog een keertje op. 'Je zou denken dat mijn leven interessant zou zijn, maar het is het alles behalve. Hier en daar wat optredens, af en toe een plaat opnemen, maar vooral veel schrijven.'

'Dat klinkt anders ongelooflijk interessant, Joe.' Alex had hem met een glimlach bekeken terwijl hij zo over zijn leven praatte. Ze wist niet of hij er gelukkig uit zag, maar hij was in ieder geval tevreden. Uit ervaring wist ze dat dat al heel wat was. 'Ik- Je muziek is echt geweldig.' Het voelde vreemd om toe te geven dat ze naar hem luisterde, ook al hadden ze elkaar al zo lang niet gezien. Toch stonden zijn cd's thuis in de kast. 'Maar dat zeggen vast meer mensen tegen je. Zie je wel dat ik gelijk had toen je nog niet bekend was.' Met een klein lachje gaf ze hem een duw en dronk vervolgens nog een slok bier. 'Hoe gaat het met je ouders? Ik zag je moeder een tijd terug in mama's winkel. Ze zag er goed uit!'