Rick's Café

Thomas keek enkel met een gefronsd voorhoofd haar aan. Hij had geen antwoord verwacht en niet haar stem terug te horen. Enkel hoorde hij hoe ze haar best deed om het te laten lijken alsof het haar niets kon schelen, maar haar houding verraade haar. In één ding was ze misschien in al die jaren beter geworden en dat was liegen. 'Raar dat je het vraagt, maar goed.' Hij wist niet persé of hij deze conversatie moest verder zetten. 'Elle, ik ben terug hier. Bij mijn familie en ik ben niet echt van plan om snel terug weg te gaan. Mijn studies zitten er net op dus let niet op mij en je zult nog eens niet merken dat ik er ben.' Zijn familie wist nog steeds de waarheid niet. Voor hen was hij gewoon iemand die opgegaan was in zijn studies en zijn vriendin.

'Raar dat ik het vraag? Nadat ik je jaren niet meer heb gezien?' vroeg ze verward en fronsend. Ze snapte zijn gedrag niet en ondanks dat ze had kunnen kiezen om zijn woorden aan te nemen en geen contact meer met hem te hebben, wist ze dat ze dat nooit zou doen. 'Waarom denk je dat ik zo'n hekel aan je heb? Jeetje, waarom doe je zo raar?' vroeg ze gepikeerd en begon de bar schoon te maken net voor Thomas, zodat ze een reden had om daar te blijven staan. 'We kunnen toch gewoon vrienden zijn?'

Thomas legde voor haar neus het geld op tafel. 'Houd het wisselgeld maar.' Echter nam hij een slok en keek van haar naar zijn zwarte notitieboekje. Bij haar woorden voelde hij zich boos worden, maar dit weer als een masker voor zijn verdriet. 'Jij kan dat misschien, maar ik waarschijnlijk niet.Elle, ik heb je zo vaak gekwetst.' Het was her beste als ze het hierbik lieten.

Elle was stil en keek naar het geld. Zijn woorden kwamen hard aan en onmiddellijk kwamen er beelden terug van hun tijd samen. Langzaam pakte ze het geld en stopte het in de kassa. 'Je hebt mij niet gekwetst, Thomas. Je hebt het voor ons beiden het beste gedaan: we konden niet al zo vroeg in jouw nieuwe leven samenleven, terwijl we dat feit beide wilde negeren. Als we door waren gegaan, dan was het hoogstwaarschijnlijk een keer écht fout gegaan.' Ze gaf hem een geruststellend glimlachje.

Thomas keek haar ongeloofwaardig aan. Alsof ze het meende, rolde de woorden van haar tong. 'Het feit is dat er nooit toekomst inzat. Vind dus nu maar die perfecte man waar je perfecte kindjes mee kan krijgen. Gelukkig zijn. Je had toch nooit gehad als je bij me bleef.' Waarschijnlijk had Thomas haar aangevallen, misschien zelfs omgebracht ookal was ze een heks. Hij liet zijn drankje licht kolken in het glas en sloeg deze helemaal achterover. 'Nog eentje.'

Elle voelde hoe haar gezicht vertrok tijdens zijn woorden. 'M-maar dan kunnen we toch gewoon vrienden zijn? Met elkaar omgaan? Nu is het alsof al die jaren nooit wat hebben betekend, nooit gebeurd zijn...' Ze schonk nog een Jack Daniels in en zette deze voor hem. 'Ik was niet per se ongelukkig geweest zonder kinderen, dat weet je, Thomas. Het is dus ook oneerlijk wat je nu zegt, alsof ik nooit bij je was gebleven uit mezelf.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek van hem weg.

Thomas schonk weinig aandacht aan haar woorden. 'Ik ben dood, Elle. Je bent een van de weinige die dat weet. Binnenkort ben ik echt dood voor iedereen.' Hij had besloten om zogezegd zelfmoord te plegen of iets in die aard zodat zijn familie niet moest lijden om zijn vampier zijn. 'Zoals je al zei: De tijd samen was mooi. Meer tijd konden we niet aan. En nu vraag je mij om vrienden te zijn? Dat is waar Elle. Wij zouden altijd samen zijn gebleven zoals Teoh en Eleanor, enkel ben ik niet Teoh.' Weer gooide hij een tientje op tafel. 'Ik ben niet wie ik was. Vrienden zijn lukt niet met de persoon wie ik ben. Jouw Thom is weg.'

Elle werd enkel bozer en bozer om zijn woorden en pakte het tientje ruw aan. Ze vertikte het om haarzelf te laten lijden door haar emoties, terwijl ze aan het werk was. Toch had ze moeite om de tranen in te houden. 'Best. Dan neem je toch geen vriendschap en steun aan? Want de nieuwe Thomas heeft dan vast niet nodig, hè?! Nou, ik zal je dan ook vooral niet langer storen, want ik ben bezig met perfecte kinderen krijgen en vooral een leven te krijgen zonder jou. Want dat is toch wat je wilt? Nou, het is niet wat ík wil!' Ze smeet het geld in de kassa, mompelde naar haar collega dat ze even pauze nam en liep naar buiten.

En daar kwam nog een woedeuitbarsting. Zo was Elle als ze verdriet verborgen hield. Hij was het al gewoon. 'Hey! Waar is mijn wisselgeld?' Maar ze was al naar buiten. Hij kreeg het geld van de baas samen met zwakke excuses waarna hij het in zijn broekzak stak en weer het alcoholische drankje achterover sloeg. Ook hij ging naar buiten en stak een sigaret op. Sinds hij toch een vampier was... 'Elle, ik hield van je. Ik hou nog altijd van je, maar ik zie jou lijden onder mij. Zoals je al zei... Waarom zou vriendschap dan wel een goed idee zijn? Bespaar je het leed. Met mij weet je nooit. Je zou beter moeten weten. Meer woorden maak ik hier ook niet meer aan vuil.'

Elle ademde hard door haar eerdere uitbarsting. Ze legde haar handen op haar wangen om op adem te komen en de woede uit haar te lazen krijgen. Sinds het vertrek van Thomas had zich een heleboel woede in Elle verborgen en dat was niet enkel door Thomas opgebouwd. Ze draaide zich om, toen ze Thomas' stem hoorde, en luisterde zwijgend naar hem. 'Ik heb je nu eindelijk terug en dan wil je niets met mij te maken hebben?' vroeg ze, nu niet woedend, maar vooral verdrietig. 'Ik lijd niet onder je, maar wel als je je zo gedraagt. Ik míste je, ik mis je nog steeds en als het aan jou ligt, dan zal ik je voor de rest van mijn leven moeten missen.'

Thomas nam een trekje van zijn sigaret en ging op een leeg biervat zittten dat buiten stond. Het was koud buiten, maar vrij logisch aangezien de winter er terug aankwam. Ze had hem niet terug. Hij was geen object. Enkel keek hij haar aan. 'Dat is het punt Elle. Je mist me. Je mist je vriendje dat ik was. De laatste maanden gingen ook niet geweldig. Ik word niet ouder, jouw familie is hier... Ik wil het mensen niet vertellen wat ik ben, want dat stelt jou in gevaar. Mij in gevaar. Er zijn genoeg heksen en jagers daarbuiten die aazen op welk vampierhoofd dan ook. Ik kan me niet hechten. Het lukt me gewoon niet. Na jou waren er zoveel meisjes, maar met geen één heb ik dan ook wat meer gevoeld. Wat wil je dat ik doe? Je beste vriend gaan zijn? Hoe kàn ik dat in vredesnaam. Vertel het me eens wat je verdomme van me verwacht zodat dit gedoe gedaan is.'

Ze sloeg haar armen om haarzelf heen en sprak binnensmonds een spreuk uit, zodat ze warmer werd en geen last had van de koud. Zijn woorden maakte haar in de war en ze wist niet meer wat ze nou moest denken. Maar het werd haar maar al te duidelijk dat hij niets meer met haar te maken wou hebben. Met een lege blik hurkte ze voor hem neer en legde ze haar handen op zijn knieën. 'Ik verwacht geen relatie. Ik- ik ga regelmatig uit met iemand. Maar wat ik wel verwacht, is dat je mijn hulp en vriendschap aanneemt. We hoeven niet elke week af te spreken als jij dat niet wilt! Maar je krijgt een moeilijke tijd en ik wil er dan voor je zijn. Je hoeft niet meer bang te zijn dat je me pijn doet, want ik ben de laatste jaren krachtig geworden, nog krachtiger dan Julian. Ik wil gewoon een vriendin voor je zijn.'

Thomas voelde hoe het als een klap in zijn gezicht aankwam dat ze geregeld uit ging met iemand. Al de voorbereiding die hij had gedaan om dit te verdragen stortte opeens helemaal in. Toch hield hij zijn gezicht op en keek haar waarbij zijn gezicht verharde. 'Mij pijn doen? Ik ben jong, maar na zes jaar ben je sterker dan in het begin. Ik weet wat ik doe en ik weet maar al te goed hoe ik mensen, dieren of wat ze ook mogen zijn moet uitschakelen. Na ons reisje heb ik genoeg vampieren leren kennen.' Hierbij haalde hij haar handen weg en stond recht. 'Bedankt in iedergeval, Elle.' Hij sprak haar naam uit alsof hij het al in jaren niet meer had gesproken. 'Ga maar naar binnen voor dat je koud vat. Ik ben weg hier zodat je toch nog iets van je avond hebt.'

Ze stond op, toen hij haar armen weg haalde, en keek hem met een verbaasde blik aan. 'En wat bedoel je daar nou mee? Dat je weet hoe je mensen moet uitschakelen?' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en perste haar lippen op elkaar. Ze wou helemaal niet dat hij wegging, maar ze wist niet hoe ze hem over kon halen om te blijven. Dus deed ze het maar op de zwakke manier. Ze pakte zijn arm vast en keek hem smekend aan. 'Blijf alsjeblieft nog...' zei ze zachtjes. Ze wist niet of ze hem nog zou zien als hij nu wegging, terwijl ze zo'n ruzie hadden gehad. 'En beloof me anders dat we elkaar nog eens zullen zien.'

Thomas keek haar aan en toen weer naar de arm. 'Nee,' antwoordde hij kortaf. 'Ik blijf niet. Na even te werken heb ik redelijk wat geld voor het oude huisje op te knappen. Dankzij mijn opa heb ik het voor een redelijke prijs kunnen kopen dus je-weet-wel die in het bos. Vanbinnen ben ik het aan het opknappen dus je weet me te vinden als je me weer wilt zien.' Hierbij maakte hij haar zacht los van hem. Eén ding was zeker en hij wist niet meer te doen wat er tussen hem en Elle speelde of niet.

Elle kende het huisje. Ze gingen er vaak naartoe, in de tijd dat hij nog maar een beginnend vampier was, en zelf kwam ze er ook weleens om te oefenen met haar krachten. 'J-ja, dan weet ik je te vinden,' zei ze zachtjes en overdonderd. Ze was het niet gewend dat mensen nee tegen haar zeiden. En ze had de hereniging met Thomas zo anders gezien dan dat het werkelijk was geworden. 'Nou, dan zie ik je wel weer.' Ze schraapte haar keel, keek hem nog even twijfelend aan en besloot toen toch naar binnen te gaan.

NIEUW
Het was een doordeweekse dag en daardoor was het cafe eerder dicht gegaan dan in het weekend. En Elle was haar baas daar dankbaar voor, want ze was kapot. Na de sluiting was het haar plicht om shoom te maken, maar daar had ze vanavond geen puf voor. Dus keek ze aandachtig om haar heen en begon toen met spreuken het cafe schoon te maken. Ze moest lachen toen ze realiseerde dat dit regelrecht uit een disneyfilm kon komen.

Thomas gooide net zijn peuk op de grond. Hij leek meer op een seriemoordenaar die net zijn moord wou gaan plegen of een stalker. Dat vond hij zelf toch, maar hij moest praten met Elle. Sinds het trouwfeest (?) was hij al woedend op haar. Hij liep dus binnen via de achterdeur die nog open was. Slim was ze niet, maar ja... Ze was een heks en die kon haar mannetje wel staan. Rond hem vloog van alles in het rond. 'Elle?' sprak hij en nam een stap in het licht. 'Ik denk dat wij eens moeten praten.'

Elle ging helemaal op in de taakjes die ze met haar krachten deed dat ze de persoon helemaal niet had horen aankomen. Toen ze opeens een stem hoorde, liet ze alles vallen en stond ze meteen klaar om aan te vallen. Maar al snel ontspande ze toen ze zag en hoorde dat het Thomas was. 'Je liet me schrikken,' zei ze kalm en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze had geen idee waarom hij hier was en waarover hij wou praten. Ondertussen pakte ze de bezem op en begon nu zelf te vegen.

Thomas raapte zelf wat bierkaartjes op van de grond die gevallen waren. 'Het feit dat je eerst aan mijn deur staat en het ander moment dat je een leerkracht voor mijn neus staat op te vreten. Waaromben je zo? Waarom loog je tegen me? 'Oh Thomas, ik ben zooo blij dat je terug bent.' En ohja je had daten vernoemd maar blijkbaar zijn jullie close. Zeker als ik je broer mag geloven. Ten tweede Woody is mijn vriend, jouw broer, maar hij heeft niks te maken met ons twee dus laat hem erbuiten.'

Elle stopte met vegen bij zijn woorden en keek schuldig naar de grond. Toen ze zichzelf bij elkaar geraapt had, schraapte ze haar keel en keek ze hem aan. 'Ik heb niet tegen je gelogen. Ik bén blij dat je weer terug bent. En ik heb altijd gezegd dat ik wou dat we weer vrienden konden zijn. Jíj bent diegene die dat niet wil proberen.' Ze zette haar handen in haar zij en zuchtte. 'Ik ben eerlijk geweest: ik had inderdaad enkele date's met Noah gehad. Maar in deze twee maanden is... is het serieuzer geworden.' Haar hoofd schoot omhoog en met open mond keek ze hem aan. 'Wat heeft Woody allemaal tegen je gezegd?' Ze had nog zo gezegd dat hij zich erbuiten moest houden. Ze was verdomme al 23!

'Dat zei je niet alleen, Elle! Ik heb godverdomme die nacht bekend wat ik nog voor je voelde!' Zijn woedde veranderde in verdriet. 'Je zei dat je van me hield en me niet vergeten was. Ik dacht dat ik je het geluk gunde. Maar dat doe ik bij nader inzien niet.' Hierbij keek hij haar aan. 'Altijd hetzelfde: Thomas heeft Elle haar hartje gebroken door opeens weg te gaan. Je vond het overbodig om te vertellen dat we hebben rondgereisd? Dus ik heb hem het maar vertelt hoe het werkelijk zit. Dat zijn zus scheiheilig is en ik een vampier.'

Haar gezicht stond ook verdrietig en wanhopig haalde ze een hand door haar haren. 'Natuurlijk hou ik van je en ben ik je nooit vergeten!' zei ze hard. 'Ik heb verdomme al die jaren naar je gezocht en op je gewacht. Maar op een gegeven moment is het te laat, Thomas. Jij bent te laat geweest!' Ze voelde hoe ze van verdriet naar woede ging. 'Ik heb hem natuurlijk niet alles verteld! Maar of hij heeft de woorden verdraaid of jij. Want ik heb hem zo goed mogelijk ingelicht en de waarheid gezegd. Dus als je me nu begint te beschuldigen van dingen die bullshit zijn, dan kan je net zo goed oprotten!' zei ze met gebalde vuisten. Toch keek ze op bij zijn laatste woorden, nog nahijgend van de pijn die hij haar aandeed door dit allemaal te zeggen. 'Waarom heb je het hem verteld?'

Thomas keek haar aan maar hij brak helemaal. De woede, het verdriet en dat zorgde voor één gevaarlijke vampier. 'Misschien ben ik te "laat", maar dat kan je enkel jezelf wijsmaken. Mij niet. Ik ben voor een reden teruggekomen. Net zoals jij mij hebt gezocht. Het is een feit dat we elkaar aantrekken. Altijd maar cirkels aan het draaien, maar vroeg of laat bevindt zich er een weg door. Noem dat bullshit, wat je ook wilt. Ik heb jou nodig en jij mij.' Noah kon haar niet al de jaren en herinnering geven die hij haar had geschonken. 'Ben je gelukkig met je tovenaar eerste klas? Wat, ik weet heus wat meer dan je denkt. Voor hoelang is de vraag.' Thomas ging door zijn haar. 'Woody moest de waarheid over mij. We waren vrienden... Ik deed opeens raar. Zes jaar geleden stond hij me al een preek te geven omdat ik jou negeerde. Toen zat ik net uit m'n transformatie.'

Elle voelde hoe er een scheut pijn door haar lichaam trok bij zijn woorden en verslagen leunde ze tegen de bar aan. Haar handen drukte ze tegen haar voorhoofd en zo luisterde ze naar zijn woorden. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze kon niets zeggen. Ze was te overdonderd door de uitbarsting van gevoelens die hij openbaarde. Ze duwde zichzelf van de bar af en begon te ijsberen door de ruimte, terwijl ze enkele seconden nam om haarzelf opnieuw bij elkaar te rapen. Maar het lukte niet. De woede en het verdriet van eerder kon ze niet meer wegstoppen. 'Je had me verdomme nooit moeten verlaten, Thomas!' riep ze kwaad uit en gooide de bezem die rechtop stond op de grond. 'Dan was dit allemaal niet gebeurd. Dan hadden we elkaar nog steeds gehad. Maar het is te laat, Thomas, té láát! Je doet me enkel pijn hierdoor, net zoals je deed toen je me achterliet!' Bij de laatste woorden sloeg ze hard met haar hand op de bar en voelde ze hoe de tranen begonnen te stromen.