Rick's Café

'Bedankt,' zei hij bescheiden, maar besteedde er verder niet veel aandacht aan: hij vond het leuk om muziek te maken en hij was tevreden met de nummers die hij had geschreven, maar toch altijd voelde hij zich lichtelijk ongemakkelijk als iemand zo direct tegen hem zei dat zijn muziek geweldig was. 'Je had inderdaad gelijk.' lachte hij en pakte het flesje bier weer van de grond af. 'Ja, het gaat eigenlijk wel goed met ze. Mam is weer druk in de weer met foto's maken - en dan voornamelijk van mij helaas.' lachte hij. Hij vond het echt verschrikkelijk om op de foto te moeten, en hij stond er dan ook altijd heel ongemakkelijk op. Toch ontkwam hij er niet aan. 'En met m'n pa, tja - het gaat z'n gangetje. Hij maakt nog wel muziek, maar alleen voor zichzelf. Tussen mam en pap gaat het ook goed, dus ik ben helemaal tevreden.' zei hij met een glimlach. 'Hoe gaat het met jou ouders? En met Woody en Elle?'

'Alsof er nog niet genoeg foto's van je gemaakt worden, toch?' Alex zag het al voor zich hoe mevrouw Yorke in de weer was met haar camera en Joe achterna zat. 'Dat is heel fijn om te horen. Ze hebben het wel verdiend om eens een rustig leventje te leiden.' Het was voor de familie Yorke nooit echt makkelijk geweest. 'Mijn ouders zijn maar al te blij mij terug in huis te hebben! Ze zeggen steeds weer hoe stil het is nu Woody een plekje voor hem en Isobel heeft en nu Elle de wereld afreist en iedereen versteld doet staan van haar kennis.' Alex leunde naar achteren en keek naar de donker blauwe lucht. 'Het voelt zo fijn om te zien hoe goed het tenminste met hen gaat.'

'Wauw, zijn die twee nog steeds samen?' vroeg hij lachend toen ze over Woody en Isobel begon. Eigenlijk had hij ook niets anders verwacht, maar het was altijd leuk om te horen. 'Dat is het zeker. Vind je het zelf ook weer fijn om terug in Mystic Falls te zijn?' Zelf had hij altijd gezegd dat hij weg zou gaan zodra hij de kans had, maar toen hij eenmaal weg was, miste hij het dorp enorm. Iedereen die erin opgroeide kende elkaar en er was een soort van... band die je opbouwde, tenminste zo had Joe het altijd ervaren: een band met de stad, met de mensen en de omgeving.

'Natuurlijk. Ze zijn al een tijdje verloofd. Ik geloof dat er het idee was om een lente bruiloft te houden. Ze zouden het hier doen, hoorde ik van Woody, net voor het seizoen weer begon, geloof ik.' Alex was ontzettend blij voor haar broer dat hij alles had gevonden wat hij eigenlijk nooit verwacht had. Hij verdiende al het geluk dat hij in zijn leven had, maar hopelijk zou hij niet door blijven sporten totdat zijn beide knieën versleten waren. 'Ja, het is nog steeds thuis voor me en ik denk niet dat ik een ander thuis zal vinden.' Ze zou in ieder geval nooit in een stad kunnen leven. Na een tijd ging ze zich opgesloten voelen. Zeker in die tijd rond de volle maan. 'Je komt best vaak terug naar je ouders, is het niet?'

Joe knikte. 'Iedere maand, als het niet meerdere keren per maand is. Er wordt iets van je verwacht als "beroemdheid" dat je interviews doet, fotoshoots, talkshows. Alles zit in LA, dus de logische zet was om daar naartoe te verhuizen, maar mijn hart ligt nog steeds hier.' vertelde hij haar en dronk het flesje leeg. 'Wie weet dat ik ooit op een dag besluit om LA achter me te laten en weer terug te komen naar Mystic Falls.' Hij wist nog niet wat hij ging doen, hij was nog jong, dus genoeg tijd om te beslissen. Als hij terug zou komen, wilde hij in ieder geval een plek voor zichzelf. Het huis van zijn ouders was groot genoeg, maar hij wilde iets zelfstandigs.

Alex had geen flauw benul van die wereld waar Joe in terecht was gekomen. Ze wilde er eigenlijk ook niet te veel aandacht aan besteden. Ze zou er te veel over in zitten waar Joe dagelijks doorheen moest. 'Ik geloof dat je in Mystic Falls altijd welkom bent.' Met een glimlach wees ze naar de menigte binnen die ondertussen naar een nieuwe artiest luisterde. 'Je bent de trots van het dorp geworden. Naast Woody dan. Maar jij valt vooral in smaak bij de vrouwen en alle mannen zijn gek van Woody's sport.' Met een lach leegde ze haar flesje en ze zette hem vervolgens aan de kant. 'Blijf je deze keer lang hier?'

Joe glimlachte en haalde zijn schouders op. 'Ik heb gewoon mijn pa vervangen.' lachte hij en leunde tegen het bankje aan. 'Ik denk dat ik nog een week blijf, ik moet even kijken. Meestal kom en ga ik wanneer ik wil. Kijken waar iets te beleven is en verveel ik me hier weer, dan ga ik weer terug naar LA.' Dat was het enige voordeel van LA; er was altijd wel iets te beleven. 'Je zou eens mee moeten gaan, gewoon voor een weekje ofzo. Ik denk dat je het ondanks de drukte het er wel leuk zal vinden.' zei hij bemoedigend en glimlachte naar haar.

Alex wreef haar handen over elkaar en stopte ze vervolgens in haar zakken. Ze was hier nu al een tijdje en ze had nu sinds kort de baan die Arthur haar had aangeboden. Anders had ze slechts in de winkel van haar moeder gewerkt. Maar ze had zich weer aangepast aan het leven hier, zeker nu ze in een werk ritme zat. 'Oh, dat lijkt me spannend, maar ik kan niet zomaar mijn werk laten liggen. En-' Het was echt niet dat Arthur haar geen week vrij af zou geven. Hij was haar goedgezind. Maar Alex vond het moeilijk een directe 'nee' te zeggen. Ze was niet zeker over haar antwoord. 'Joe, ben je niet bang dat ik veranderd ben? Of dat we dat beiden zijn?'

'Alex, ik bedoelde gewoon als vrienden.' Hij wilde niet dat ze dacht dat hij de jongen zou zijn die meteen op haar zou gaan azen zodra bekend werd dat ze vrijgezel was. 'Echt, geloof me - je weet hoe zeer ik je mag, nu nog steeds. Maar ik wil niets forceren of wat dan ook. Ik wil gewoon weer wat meer met je omgaan, net als vroeger. En of dat daar nou iets uitkomt of niet, dat maakt me helemaal niet uit. Ik heb je echt gemist, als beste vriendin Alex en ik denk dat we de kans moeten pakken nu we er beide tijd voor hebben.'

Verontschuldigend keek Alex naar Joe. Met grote ogen schudde ze haar hoofd. 'Oh, nee, maar dat bedoelde ik ook niet, ik dacht-' Ongemakkelijk haalde ze een hand door haar haar en lachte ze schaapachtig om haar fout. Vervolgens luisterde ze naar Joe's woorden en voelde ze haar frons te voorschijn komen. Ze knikte bedenkelijk en glimlachte bij zijn laatste zin. 'Het speet me altijd zo dat ons contact verwaterde. Het zou fijn zijn om die tijd in te kunnen halen met z'n tweeën.' Bovendien had ze wel behoefte aan een goede vriend. Ze werd omringd door kennissen en collega's en familie, maar ze was haar werkelijke vertrouwenspersoon kwijtgeraakt. Ze durfde Willy nog niet op te zadelen met haar ergste zorgen, hoewel ze wel degelijk de goede gesprekken met hem kon voeren en de leukste lol kon beleven.

'Ik ben blij dat we het daar over eens zijn.' Dat zou pas ironisch zijn: als het hier, nu op dit bankje weer mis ging. 'Heb je het koud?' vroeg hij - hoewel het overduidelijk leek door haar handen die ze constant over elkaar aan het wrijven was. 'Hier,' Hij trok zijn jas uit en hing deze over haar schouders. Zelf had hij het zelden koud. Zelfs in de winter leek hij het altijd warm te hebben en zijn jas kon hij dan ook makkelijk missen. 'En we hoeven natuurlijk niet perse naar LA, we kunnen ook hier leuke dingen doen, er is genoeg te beleven hier.'

Alex haalde met een glimlach haar schouders op. 'Een beetje.' Ze had natuurlijk niet verwacht dat ze de avond buiten door zou brengen. Dan had ze wel iets extra's aangetrokken. Vanzelfsprekend wilde ze zijn jas niet aannemen, maar ze kon er maar weinig tegen in brengen. De jas lag al over haar schouders. 'Dank je.' Ze trok de jas dicht om zich heen en het verbaasde haar dat ze de geur van Joe's huis er nog in terug kon vinden. 'Het is niet dat ik het niet wil, maar ik denk dat het op dit moment verstandig is als ik hier blijf, in Mystic. Het heeft me niet veel goeds bezorgd om er weg te gaan. En dat ik nu terug ben wil ik graag nog even koesteren. Maar als je hier bent, dan moet je het me zeker laten weten.'

Joe knikte. 'Daar hou ik je aan.' beloofde hij haar en liet het flesje wat tussen zijn vingers draaien. 'Ik ben de aankomende week nog hier en misschien kan ik mijn verblijf wel wat langer uitstrekken, ik heb aankomende week toch niets op het programma staan in LA, dus ik ben vrij om te doen en te laten wat ik wil.' Dat was hij eigenlijk altijd wel, al wilde hij de afspraken die hij maakte wel graag nakomen. 'Tenzij jij natuurlijk liever nog wat tijd wilt hebben, ik snap best dat dit ook ineens snel komt..'

'Nee, ik vind het fijn om je weer te spreken. En we hebben nog zoveel aan elkaar te vertellen. Wist je dat ik heel kort in een bandje heb gespeeld?' Glunderend keek Alex Joe aan. Ze had hem echt een hoop te vertellen. En Alex had haar tijd allang genomen. Ze had het iedere keer geweten als Joe in Mystic Falls was. Zijn moeder hield hem op de hoogte en één keer was ze zelfs langs geweest bij de Yorkes om te vragen wanneer hun zoon weer terug kwam. Iedere keer had ze echter op het laatste moment afgehaakt. 'Waarom kom je niet een keer eten? Ik kook. Ik stuur pap en mam en hun bemoeienis wel weg.'

'Echt? Wauw, nee dat wist ik niet.' lachte hij. 'Ik denk dat we inderdaad nog veel te bespreken hebben.. heel erg veel.' Hij was niet alleen benieuwd naar hoe het ging in haar dagelijks leven, maar ook hoe het met haar ging rond volle maan. Hij had zelf het idee dat hij het inmiddels goed in de hand had. Niet alleen de transformatie, maar ook de stemmingswisselingen en lichamelijke klachten die erbij kwamen kijken. Er was altijd één week in de maand dat hij niet geboekt wilde worden en dat was de week rond de volle maan. Tot nu toe had niemand het nog opgemerkt, godzijdank.

'Met die vijf akkoorden die jij me hebt aangeleerd en nog wat zelfstudie heb ik in kunnen vallen voor een vriend in zijn band. Ik moest ook achtergrond zang doen, maar ik geloof dat ze mijn microfoon altijd maar gewoon heel zacht zetten.' Lachend richtte ze haar ogen op hem en bekeek hem toen onderzoekend. Het viel haar zo erg mee hoe gemakkelijk dit ging. Ze was altijd erg bang geweest om Joe weer tegen te komen. Ze was bang om verwijten te horen of nog erger onverschilligheid, maar dit voelde vanouds en dus vertrouwd. 'Maar serieus, je moet een keer langs komen. En ik denk dat mijn ouders het ook leuk vinden om je te zien. En Elle trouwens ook!' Het was fijn haar zus voor een tijdje weer in de buurt te hebben.

Joe begon te lachen. 'Daar geloof ik niets van, volgens mij kan je wel wat nootjes zingen hoor.' verzekerde hij haar. Toen ze over het etentje begon knikte hij. 'Ja, het lijkt me gezellig. Ik ben benieuwd hoe het met je ouders gaat.' Hij had ze al eventjes niet meer gezien en hij had het altijd erg vriendelijke mensen gevonden. 'Mijn ouders willen je vast binnenkort ook weer over de vloer heb als ik ze vertel dat ik je tegen ben gekomen.' grinnikte hij. 'Vooral m'n moeder.' Op één of andere manier was zijn moeder echt verzot op Alex en hij kreeg dan thuis ook geregeld te horen dat hij toch echt eens langs moest gaan bij de familie Dallas-Lewis.

Alex haalde haar schouders op. Ze kon in de maat spelen, ze kon in de juiste toonhoogte zingen en dat was het. Het was niet bijzonder zoals Joe's muzikale capaciteiten. 'Dat is dan een deal. Dan hebben we meteen een reden om nog een keer af te spreken, omdat ik natuurlijk ook nog een keer bij jouw ouders langs moet.' Met een glimlach keek ze Joe aan en stond vervolgens met tegenzin op. 'Dan ga ik nu op huis aan. Ik moet morgen weer vroeg genoeg op en het is al zo een lange dag geweest. Het was ontzettend leuk je weer te zien, Joe. Het spijt me dat het zo lang heeft moeten duren. En-' Ze had door hoe ze aan het ratelen was en lachte verontschuldigend. 'Ik zie je ergens deze week? Komt vrijdagavond bij jouw uit?'

'Ja, ik moet ook nog maar eens eventjes naar binnen toe en daarna ga ik ook richting huis.' zei hij terwijl hij opstond en glimlachte naar haar. 'Vrijdagavond klinkt prima, rond half zeven bij jou thuis?' stelde hij voor en pakte de twee lege bierflesjes van de grond af. 'Het was fijn om je weer eens te spreken Alex, en ik verheug me nu al op aankomende vrijdag.' Nu ze zo stonden herinnerde het hem weer aan het feit hoe klein ze eigenlijk was in vergelijking met hem. Het liet hem kort grinniken.

Alex knikte en sloeg haar sjaal nog een keer om haar nek heen om hem vervolgens in haar leren jack te stoppen. 'Het was inderdaad fijn. Ik zal zorgen dat één van je favoriete maaltijden op tafel staat, maar ik kan niet beloven dat het net zo lekker is als het eten in LA.' Alex glimlachte naar hem op en toen ze zijn blik zag moest ze zelf ook lachen. 'Lach me niet uit omdat ik zo klein ben! Ik zie je wel kijken!' Ze gaf hem een vriendschappelijk kneepje in zijn hand en pakte toen haar tas op. 'Tot vrijdag, Joe.' Ze gaf hem nog een glimlach en ging toen op huis aan.

[NEW]
Elle had Noah's advies opgevolgd en had gesolliciteerd in Rick's Café. Ze had geluk dat ze zo op tijd was geweest, want veel mensen hadden al op de baan gejaagd. Toch had ze hem uiteindelijk gekregen en stond ze nu dan ook op zaterdagavond achter de bar. Er was live muziek, de sfeer was goed en er zaten aardige mensen aan de bar die weleens een praatje met haar maakten. Glimlachend nam ze een bestelling op van twee biertjes en snel ging ze deze klaar maken.

Thomas herinnerde zich hoe hij hier stiekem kwam vroeger om stiekem gedichtavonden bij te wonen. Het rare was dat hij er nog steeds jong uitzag, maar niemand nam hem het kwalijk. Hij zat bij het voetbalteam vroeger en had tenmihete nog geen bierbuikje of een tweede vrouw. Sommige warenbstandaard gezinnetjes aan het opbouwen, mawe voor hem zou dat nooit realiteit zijn.
Hij ging zitten op een kruk en nam zijn klein zwart boekje erbij. Sindskort was hij weer in mystic falls enbsindskort schreef hij weer. 'Jack Daniels alsjeblieft.'

Elle maakte de twee biertjes klaar en bleef even staan om een praatje met de twee jongens te maken, die ooit bij haar op school hadden gezeten. Toen haar collega even naar de WC moest, nam zij zijn kant van de bar even over en daarmee ook de klanten. Ze hoorde van achteren een bestelling en met een glimlach draaide ze zich om. 'Één Jack Daniels voor meneer-' Het glas dat ze vasthad viel op de grond en haar mond viel open. Langzaam voelde ze hoe haar handen begonnen te trillen. Dat was Thomas.

Thomas hoorde de bekende stem, maar herkende tijd dacht hij zich verbeelde. Hij legde de stylo neer waar hij nauwelijks een woord bij had geschreven. Hij keek van de scherven recht in haar ogen. 'Niet te dramatisch, alsjeblieft.' Hierbij ging hij door zijn haar en sloot zich af van zijn emoties. Ze paste niet meer bij elkaar en zo deden hij en Elle niet meer.

Elle werd uit haar ontsteltenis gehaald door zijn woorden en met rode wangen maakte ze haar blik los, om de scherven op te ruimen. Gelukkig lagen ze op de grond en was het met haar krachten al snel opgeruimd, net zoals ze haar kleine sneetjes genezen kon. Langzaam kwam ze weer overeind en maakte ze een Jack Daniels klaar, terwijl ze de vragende blikken van de andere klanten negeerde. 'Hoe gaat het?' vroeg ze nonchalant en keek hem hierbij aan. Ze hadden elkaar al die jaren niet meer gezien.