Café-restaurant Queen of Hearts

Een klein restaurantje op een hoek. De perfecte plek om te lunchen of even een drankje te drinken. En 's avonds een plek waar je een maaltijd kan nuttigen. Doordeweeks is het hier rustig, maar in het weekend zitten er vaak mensen die een pauze hebben van het winkelen.

Lynn ging in haar eentje aan een tafeltje zitten en deed haar tas af. Eigenlijk had ze met haat ouders hier afgesproken, die eindelijk eens toestemde om in Mystic Falls wat te eten, maar op het laatste moment vonden ze het toch te gevaarlijk. Lynn zuchtte diep en keek of er al een serveerster aan kwam. Ze hadden het te laat laten weten, anders had Lynn nog wel een vriendin gevraagd.

Tara slenterde de straatjes af. Ze had honger en haar moeder was laat weg. Hierdoor had ze geld toegestopt gekregen. Het was fijn dat haar moeder haar iets beters gunde dan afhaalchinees, hoewel je Tara er niet over hoorde klagen. Ze liep Queen of Hearts binnen waarbij een serveerster haar naar een tafeltje bracht. Net voor dat tafeltje zat Lynn. Ze kende elkaar en om eerlijk te zijn mocht Tara haar wel. 'Hey! Ben je alleen hier?' In plaats van door te lopen, liet ze dat over aan de serveerster en bleef bij Lynn staan.

-shiiiiit

Lynn keek nieuwsgierig op bij een stem en zag Tara staan. Ze zaten bij best wat vakken bij elkaar en Lynn vond Tara echt best wel aardig. 'Hey Tara!' glimlachte ze en knikte. 'Helemaal alleen. Jij ook zo te zien?' Ze keek haar vragend aan en schoof toen lachend opzij. 'Zo ja, ik heb nog een heleboel ruimte over aan mijn nogal eenzame eettafel.'

Tara glimlachte en schoof bij haar aan. Het gekke was dus dat ze Lynn mocht, maar ze dacht dat dit kwam doordat ze best veel gezamenlijk hadden. 'Ja, mijn moeder is de stad uit om te werken.' Heel de stad wist zowat dat ze geen vader had. Haar moeder werd soms raar aangekeken om het idee dat ze had gehad, maar dit stadje roddelde enkel graag. Meer deden ze hier niet. 'Dus samen eten dan maar?'

Ze knikte begrijpelijk. 'Mijn ouders hebben me gedumpt,' zuchtte ze en glimlachte vrolijk toen Tara bij haar ging zitten. Ze had zo'n gevoel dat dit heel gezellig kon worden. Een menukaart gaf ze aan Tara en bekeek hem zelf ook. 'Ik denk dat ik gewoon een pizza doe met wat te drinken. En jij?' Tara en Lynn hadden een soort van overeenkomstig probleem; hun ouders.

'Pasta met kip en kaas in de oven. Echt heerlijk! Zo lekker dat ik altijd de naam er van vergeet en... Cola, denk ik.' Ze nam vaak hetzelfde als ze hier kwam. 'Oh! Hoe komt het? Weet je, elke keer als ik je spreek klagen we om tot de conclusie te komen dat we gek veel an ze houden. Rare wij.' Tara lachte even en speelde met een lok. God, wat hield ze van de kelners hier.

Lynn haalde haar schouders op en bedacht snel een smoesje. 'Ze moesten overwerken,' zuchtte ze en lachte toen met Tara mee. Ze had zo gelijk, Tara was gek op haar moeder en Lynn hield zielsveel van haar ouders. Ze volgde Tara's blik en legde haar hand lachend op haar mond. 'O, Tara, je mond hangt een beetje op,' plaagde ze speels en bekeek ook de kelners.

'Meh,' bleirde ze zacht en keek Lynn aan. 'Ach, lekker eten, knappe kelners, goede sfeer. Meer wil je niet. Oh ja, goed gezelschap, maar dat is een check!' Ze glimlachte naar Lynn. 'Ah, dat is rottig. Als je ooit eenzaam mocht worden dan weet je waar ik woon. Zo niet dan SMS je me.' Hierbij grijnsde ze samenzwerig.

Nieuw!

Tara liep het café binnen. Enkel had ze dit keer een ander jurkje aan en geen panty. Dit had voor wat discussie gezorgd met haar moeder, maar uiteindelijk had Eleanor Greenheart het toegestaan. Ze had gekozen voor een simpele zwarte dat afgewerkt was met kant, haar haren waren voor de verandering eens los... Als ze een date had dan deed ze het gelijk ook goed. Daarbij hield ze ervan om zich op te maken. Alvast nam ze plaats bij de bar en keek even naar de klok. Ze was niet uiterst vroeg, maar toch vroeger.

Peter kwam precies op het moment dat de klok voor de 8e keer sloeg. Dat deed hem plezier, als precies op het juiste moment ergens aan kon komen. Het voegde wat toe aan de mystiek die om hem heen hing of dat dacht Peter dan. De meesten zou het niet eens opvallen. Zijn ogen gleden door het café tot hij Tara vond bij de bar. Met een glimlach liep hij op haar af. 'Tara, je bent er.'

Tara draaide zich om bij het horen van zijn stem en dronk hierbij een slokje van haar drank. 'Peter, je meent het?' Ze glimlachte enkel waarbij ze zich terug omdraaide. Het zou een klus worden voor op de barkruk te geraken, maar dit lukte haar zo elegant mogelijk. Ze ging even door haar haren waarbij ze hem aankeek. 'De volgende is voor op jouw rekening,' gebaarde ze naar het drankje en nam toen weer een slokje. Het was vrijdag. Het zou haar echt niet kunnen schelen wat ze vandaag nog deed.

'Ja eigenlijk wel. Je bent één grote verrassing, Tara.' Peter glimlachte en nam naast haar plaats. Zijn ogen gleden over haar lichaam en stopte weer bij haar gezicht. 'Een verrassing in een mooie verpakking.' zei hij wel gemeend en lachte bij de opmerking over het drankje. 'Natuurlijk.' Hij hield wel van haar doelgerichtheid, hoewel dat niets meer zou uitmaken als hij uiteindelijk zijn tanden in haar nek zette. Dan was er geen verschil meer tussen een vurig type of een zwak zieltje.

'En toen ging hij over naar slijmen,' lachte ze, maar keek hem toch goedkeurend aan. 'U weet hoe u de vrouwtjes kunt krijgen.' Haar glimlach veranderde enkel naar een actie waarbij ze haar tong uitstak. Het was fijn om hier met hem te zitten. Het feit dat hij een uitdaging op zich was, maar nonchalant te werk ging. Tara wist eigenlijk nog altijd niet waarop hij uit was; haar versieren of gewoon gezelschap... Ze bekeek hem even kritisch. 'Dus lieve Pete, waar zien jij jezelf binnen een uur à drie uur?' grinnikte ze voordat ze nog een slokje nam. Ze werd losser.

- Sorry. Ben echt waardeloos vandaag.

Niet zo klagen, valt best mee (:
___

'Sorry, dat doe ik automatisch. Ik stel graag iedereen tevreden met wie ik om ga.' Peter glimlachte en dronk wat van zijn drankje. Haar speelsheid paste op de een of andere manier perfect bij Tara. Peter vond het ook zeker geen nadeel; hij zag dit alles net zo goed als een spel. 'Hopelijk nog steeds in het gezelschap van deze schone dame.' zei hij zelfverzekerd.

'Zorg dat je broek geen vuur vat, lieve Pete.' Ze grijnsde en keek hem aan. Tara was spelletjes gewoon, maar was uit zichzelf erg achterdochtig en moeilijk. Zeer koppig. Ze hield van aandacht, maar hield de touwtjes pas in handen als ze het niet meer leuk vond. 'Met mij kennende weet je nooit wat te verwachten. Ook al ben je zeker van wel.' Ze wou een beetje mystrieus blijven en daarbij wees het laatste meer op het feit dat hij dacht haar te kunnen lezen zoals een boek. Niets was minder waar. 'Dus wat brengt of bracht je naar Mystic Falls?'

Peter trok een wenkbrauw op, maar lachte daarna terwijl hij zijn hoofd schudde. Ze leek niet terug te deinzen, alsof ze het gevaar niet door had. 'Dat had ik al door, maar ik houd wel van verrassingen.' verklaarde hij met een mysterieuze glimlach. En hij was waarschijnlijk de grootste verrassing in vermomming. 'Mijn ouders. Ze sleurden me mee naar dit dorp.' vertelde hij haar. Het was nou eenmaal normaal dat iemand op high school nog luisterde naar en woonde bij zijn ouders.

Tara keek hem aan. Opeens leek hij een beetje meer open te bloeien. 'Ouders... Wat moet je ermee.' Hierna keek ze weer naar haar drankje. Eigenlijk hield ze van haar moeder, maar had het voorgevoel dat deze loog over het feit dat ze iemand zag. Ze wist het niet goed... Soms deed ze nogal nerveus 's avonds. Alsof ze een date had. Goed zag ze er altijd wel uit... Zelfs in een joggingbroek. Daar was ze best jaloers in; haar moeders schoonheid die zij niet bezat. Niet op die manier.

'Soms zijn ze geweldig.' Peter keek naar het goedje in zijn glas en voelde zijn gezicht betrekken. Maar hij toverde die eeuwige grijns weer tevoorschijn en keek Tara aan. Hij had van zijn ouders gehouden, maar dat was tientallen jaren geleden. Daar kon hij nu geen tijd meer aan besteden, tenminste niet in het bijzijn van anderen. 'En heb je dat mooie gezichtje van je moeder of van je vader?' vroeg Peter brutaal.

Tara keek hem aan. Nooit had ze echt de nood gehad aan het bevestigen van haar vader. 'Ik heb geen vader,' zei ze botweg. Toch zuchtte ze even. 'Nou nee, ik bedoel het niet zo... Ik weet niet wie mijn vader is en evenmin mijn moeder; ik ben ontstaan door een spermadonor. Dat zijn enkel getalletjes.' Hierbij keek ze hem aan en was benieuwd naar zijn reactie. 'Mijn moeder is een prachtige vrouw, maar mooi gezichtje? Bedankt voor het compliment, maar ik denk er lichtelijk anders over. Jij, mijn beste Pete, bent pas knap.'

Peter keek geïnteresseerd op toen ze over haar vader vertelde. Dat was nog eens wat anders. Met zulke dingen had Peter nog vaak moeite. Dan was hij nog zo ouderwets. In zijn tijd konden zulke dingen gewoon écht niet. Niet dat hij er veel waarde aan hechtte, maar goed. 'Ah, komop Tara, jij hebt volgens mij net zo goed door dat je er best mag wezen.'

Tara keek hem aan. 'Nee, ik voel geen gevoelens voor mezelf en het enigste waar ik me op focus is dat mijn kleding me zo goed mogelijk zit. Wat ik leuk vind aan mezelf is mijn figuur, haar en ogen. Voor de rest ben ik een vrouw en meestal zijn die onzeker over hun lichaam. Ik denk dat ik old-fashion ben op dat.' Weer dronk ze van haar drankje en dronk dan ook het laatste op.

Peter grinnikte. 'Nou, onthoudt dan maar dat je prachtig bent. Ik heb maar zelden zulke mooie meisjes gezien.' zei hij overdreven vleiend. Ze zou het waarschijnlijk niet erg serieus meer nemen, maar dat was ook helemaal niet Peter's bedoeling. Toen haar drankje op was, leegde hij die van zichzelf ook en bestelde twee nieuwe.

'Ja tuurlijk. Grap nu ook nog maar een beetje, lach me maar uit.' Hierbij keek ze met een overdreven pruillip hem aan. 'Nee, ik ben niet uit op complimentjes.' Zachtjes prikte ze hem in de zij en dronk weer een slokje zodra ze haar drankje kreeg. 'Na deze moet ik stoppen. Anders loopt het echt fout met me af.'

'Ik lach je niet hoor, Tara.' Peter grinnikte en glimlachte bij haar aanraking. Hij spiegelde haar handeling en dronk eveneens van zijn glas. 'Nu al? En ik dacht nog wel een hoop lol met jou te beleven.' merkte Peter quasi verbaasd op. Alsof hij verwacht had dat ze uren aan de drank zouden zitten. Het was voor hem nog moeilijk in te schatten hoeveel mensen konden hebben. Hij was pas aangeschoten als hij fles achter fles leeg maakte.