Rick's café

Hier wordt de laatste vrijdag van de maand een muziek avond gehouden, wat tevens dient als een open podium. Er zijn een paar vaste "artiesten" die hun ding doen, maar mocht je interesse hebben, dan mag je je altijd bij hun voegen.

De eigenaar van de bar heet - verrassend - Rick

Alex zat nerveus op één van de barkrukken en bewoog heen en weer. Joe was er nog niet, maar het begon al bijna en ergens was Alex bang dat Joe helemaal niet meer zou komen. Maar dan zou hij het haar wel gezegd hebben toch? Ze keek naar de button in haar handen en vervolgens naar de mensen die het café binnenkwamen. Het was al propvol. Niet alleen mensen van school, maar ook een hoop ouderen uit de omgeving. Het was schijnbaar nogal een gebeuren.

De auto wilde weer eens niet meewerken, dus Joe was gedwongen om te lopen naar het café. Hij woonde nogal een eind weg van het centrum, dus hij was er dan ook een stuk later dan gepland. Met zijn gitaar op zijn rug, opende hij de deur van het propvolle café en zocht naar Alex in de mensenmassa. Het was veel drukker dan dat hij had verwacht, en dan dat Alex had gezegd: het was gewoon iets kleins - dus niet.

Alex staarde door de ruimte en zag toen de bovenkant van Joe's hoofd in combinatie met zijn gitaar. Ze sprong van de kruk en baande zich een weg door de massa. Ze voelde zich nu nog kleiner dan normaal. 'Joe!' piepte ze boven de mensen uit, toen ze hem eindelijk had bereikt en haar armen om hem heen sloeg. 'Je bent ech gekomen!' riep ze enthousiast uit.

Joe lachte toen hij het kleine lichaam van Alex om zich heen voelde en knikte. 'Laten we zeggen dat er een paar probleempjes waren met het vervoer, dus ik moest lopend hier naartoe komen. Ik probeerde je nog te bellen - maar helaas was mijn telefoon weer eens leeg dus dat lukte ook niet.' Er speelde een jongensachtige grijns over zijn lippen heen en keek de zaak even rond. 'Tot zover het kleinschalige,' zei hij lachend en liet zijn gitaar van zijn rug zakken.

Alex keek op naar Joe en glimlachte opgewekt. Voor haar gold hoe meer mensen hoe beter, maar daar was Joe het waarschijnlijk niet mee eens. 'Heb je er al een klein beetje zin in? Ook al is het maar een klein beetje meer dan geen zin hebben?' Ze wilde hem dit echt niet tegen zijn zin aandoen, maar volgens haar moest hij het toch echt een keer doen. Alex pakte hem aan zijn mouw vast en trok hem zo naar het podium waar hij zijn gitaar op kon stellen.

Nog voordat hij iets kon zeggen werd hij al meegetrokken naar het podium en pakte hij zijn gitaar. 'Het is dat ik me een week mentaal heb kunnen voorbereiden en omdat jij het zo graag wilde,' zei hij tegen haar en keek naar de man - waarschijnlijk de eigenaar - die de avond aankondigde. 'Op hoop van zegen dan maar..' mompelde hij.

'Joe-' Alex keek hem met haar strenge blik aan, maar die verzachte toen ze zijn gezicht zag. Ze liet zijn hand los en vouwde haar handen samen. 'Oke, ik ga het nog één keer zeggen en als je me dan nog niet wil geloven of niet zelfverzekerder wordt dan weet ik het ook niet: Joe je muziek is ge-wel-dig en je moest eens weten hoe góed het klinkt als je speelt. En zingt, dat vooral.' Ze had hem maar enkele keren horen zingen en dan was het vaak nog erg simpel of voor de grap of wat dan ook. Vanavond zou ze hem pas echt horen zingen.

Joe keek haar met een zuur gezicht aan, maar besloot er verder niets over te zeggen. 'We zullen zien vanavond.' Toch moest hij enigszins grijnzen bij het idee dat hij er werkelijk mee had ingestemd. Hij zou ook nog eens de tweede act zijn, dus hij had nog maar een paar minuten om zichzelf klaar te stomen. Hij zou dit wel kunnen, geen probleem, hij moest het gewoon nog even doen - dat was alles. Toen de act voor hem klaar was en hij het applaus ontving, liep Joe het podium op en zette de microfoon op de juiste hoogte. Hij ging half op de barkruk zitten, zorgde ervoor dat zijn gitaar in de goede positie zat en keek even de zaal in. 'Dit nummer is opgedragen aan een heel bijzonder meisje.' Hij glimlachte kort en begon te spelen.

De eerste act was al zo voorbij en Alex keek Joe na toen hij het podium beklom. Ze had geen plekje meer ergens anders kunnen vinden, dus stond Alex nog steeds aan de zijkant van het podium. Tussen twee grote mannen ingepropt wachtte ze vol spanning op de eerste noten van Joe. Zijn opmerking over een bijzonder ging geheel langs haar heen, omdat ze zo ingenomen was door zijn spel én door al de mensen die vol bewondering luisterden naar Joe.

Joe had het hele nummer niet naar de zaal gekeken en zich volledig geconcentreerd op zijn gitaarspel en zang. Pas toen hij de laatste noot aansloeg keek hij echt op en hoorde hij de mensen voor hem klappen. Het voelde bijzonder goed om je te realiseren dat dat applaus voor hem was en met een klein glimlachje verliet hij het podium. Het lied dat hij had gezongen had hij laatst in al zijn verwarring geschreven. Eigenlijk was hij er best trots op, maar dat had hij tegen niemand gezegd. Het ging voornamelijk over loefde, en twijfels en over bij elkaar willen zijn - maar niet kunnen.

Alex had zo intens geluisterd dat ze schrok toen het applaus ingezet werd. Ze keek om zich heen en was trots op Joe dat hij het publiek stil had gekregen en nu ook nog een daverend applaus kreeg. Ze wachtte geduldig tot hij het podium af was en ze hem kon feliciteren met zijn eerste echte optreden in een reeks van velen als het aan haar lag. Het was prachtig en zó goed. Ze kon niet geloven dat Joe dat zelf nooit door had.

Joe strompelde van het podium af en zag dat Alex nog steeds op dezelfde plek stond als net. 'Nou, dat voelde best goed.' zei hij met een grijns en omhelsde haar stevig. Hij was blij dat ze hem had overgehaald, anders had hij hier nooit van zijn hele leven gestaan. 'Dankje Alex.' zei hij met een lach. 'Wat vond je eigenlijk van het nummer?'

Alex stond op haar tenen om haar armen om Joe's nek heen te slaan en hem zo terug te knuffelen. 'Zie je wel! Ik wist het wel!' lachte ze vol trots. Het was niet dat haar gelijk haar veel deerde, maar dat Joe eindelijk doorhad dat hij dit gewoon hoorde te doen maakte haar ontzettend blij. 'Het was zo mooi! En jij maar beweren dat je geen meisje leuk vond, dat kun je nu echt niet meer zeggen hoor! En je moet me ook maar een keer vertellen wíe dit nummer verdient.' Alex glimlachte en liet hem toen weer los. De tekst had zo écht geklonken uit Joe's mond. Het was hartstikke geloofwaardig.

Joe keek haar aan en beet licht nerveus op zijn lip. Dat was natuurlijk ook een domme vraag: hij zou haar never nooit vertellen dat dit lied voor háár was. Hij wist zeker dat ze hem alleen als goede vriend zag ofzoiets en als ze het wist was hun vriendschap waarschijnlijk ook meteen over, dus hij kon het maar beter voor zich houden. 'Daar kom je ooit nog wel eens achter, geloof me.'

Alex moest lachen om zijn terughoudendheid en gaf hem een por in zijn zij. 'Niet té lang wachte hé, anders heeft ze straks al een ander.' Ze keek om zich heen en hoorde de volgende artiest al spelen. 'Hé, wil je nog iets drinken? En naar de andere mensen luisteren? Ik ben wel benieuwd of ze jou kunnen overtreffen.' Alex glimlachte naar Joe en wachtte zijn antwoord af.

'Ja, misschien wel ja.' zei Joe met een klein glimlachje over haar opmerking van te lang wachten. 'Ik lust wel wat, maar ik trakteer.' Hij liet haar niet betalen, zo'n heer was hij dan ook weer wel. Hij pakte haar hand beet, zodat hij haar in de massa niet kwijt zou raken en wurmde zich door de mensen heen, op weg naar de bar.

Alex glimlachte blij en hield zijn hand stevig vast zodat ze Joe niet uit het oog kon verliezen. Bij de bar aangekomen bestelde ze alvast een cola en vond een lege kruk. Als ze daar op zat kwam ze op gelijke hoogte als Joe en met een grijns keek ze naar hem. 'En hoe gaat het met je vader en moeder?' vroeg ze hem.

Joe bestelde voor zichzelf een biertje: hij vond wel dat het dat verdiend had na vanavond. 'Goed hoor, het ziet er naar uit dat ze weer samen zijn. Ik weet het - het is allemaal veel te verwarrend, maar ik ben in ieder geval blij dat ze elkaar weer normaal aan kunnen kijken en dat ze praten met elkaar.' Joe was allang blij dat hij niet meer de postduif van het gezin was en de boodschappen van de ene kant naar de andere kant over moest brengen.

'Gelukkig maar.' Alex glimlachte naar hem en pakte toen haar cola van de barman aan. Ze nipte aan het drinken en keek over de hoofden heen naar de volgende zangeres. Ze had een prachtige stem, maar het leek alsof ze moeite had om tegelijkertijd piano te spelen én te zingen. Alsnog zou Alex het haar niet na kunnen doen. 'Was je vader nog komen kijken?' vroeg ze na een tijdje en keek naar Joe.

Joe schudde zijn hoofd. 'Nee, ik had gezegd dat hij niet hoefde te komen, hij is - als het goed is - nu samen met mam. Dat hebben ze harder nodig dan naar mij komen kijken.' Daarbij wilde hij helemaal niet dat zijn vader hem zou horen zingen. Zijn vader van zoveel beter dan dat hij was en hij wilde niet in zijn schaduw staan.

'Oh, nouja, er is vast wel iemand die het heeft opgenomen. Met al die handige techniek van tegenwoordig.' Met een grijns keek alex Joe aan en haalde haar telefoon tevoorschijn. 'En dan kunnen je moeder en je vader het toch nog horen!' Ze had niet de moeite genomen om hem recht in beeld te nemen, maar ze had het vooral gedaan om het nummer op te nemen. Alles wat je zag waren voeten en benen en de vloer, meer neit.

Joe keek haar aan en begon te lachen. 'Ik had het ook kunnen weten hè, Alex.' Joe ging snel zitten toen er een barkruk vrij kwam en nam een slokje van het bier. 'Daar zal m'n moeder vast en zeker heel erg blij mee zijn.' Zijn moeder was zijn grootste fan, al wilde hij dat zelf niet altijd. Ze spoorde hem altijd aan om allerlei muziek lessen te nemen, zodat hij beter kon worden in wat hij deed.

Alex glimlachte ondeugend en stopte haar telefoon weer weg. 'De volgende keer zal ik het aan haar laten horen. En dan ga ik met je mama een fanclub oprichten.' Ze giechelde en dronk wat van haar cola. Zijn moeder deelde haar enthousiasme over Joe's muziek en dat vond ze super. Niemand anders had hem ook echt horen spelen, tot nu toe dan. 'Joe, mag ik alvast je handtekening?' vroeg ze daarna met een zo serieus mogelijk gezicht.

'Nou, omdat ik weet dat je zo'n grote fan van me bent, zal ik je buik signeren.' grapte hij lachend en keek Alex aan. Ze was zo heerlijk zichzelf op dit moment. 'Jij zit nu wel de hele tijd over dat ík moet zeggen wie dat meisje is. Ik ben ook wel benieuwd wie jou vlam is. En niet ontkennen dat je er een hebt!'