Rick's Café

Thomas negeerde het gehuil en haar hysterische gedrag. 'Elle...' Hij rolde met zijn ogen en ging.achter haar staan. 'Ik kon echt niet bij je zijn... De verleiding naar jouw bloed was te groot... Ik was nog maar net een nieuweling... Ik had tijd nodig om alles uit te zoeken. Ik wou niemand hierin sleuren...' Zijn hand streelde voorzichtig haar rug. 'Niet huilen. Roep tenminste naar me, naar niet huilen, Elle.' Nog steeds kon hij er niet tegen.

Ze haatte het om te huilen, maar in al die jaren had ze het niet meer gedaan. Niet meer het échte huilen. Ze probeerde haar ogen droog te vegen en voelde zijn hand op haar rug. 'Je kan niet van me verwachten dat ik Noah verlaat en weer een relatie met jou begin, Thomas. Die nacht... Ik dacht echt dat je bedoelde dat verder moest gaan, echt voor de relatie moest gaan met Noah.' Ze draaide zich om en keek Thomas aan. 'Ik vind het vreselijk om je zoveel pijn te doen. Maar je zet me voor een onmogelijke keuze.'

Thomas drukte haar tegen zich aan. 'Wat jij met me doet is ook niet eerlijk. Je doet hét bewust of.onvewust. Nog geen idee van. Ik heb nooit gezegd dat je een relatie met hem moest krijgen.' Thomas keek haar aan. 'Ik wil niet nog eens verliefd worden. Het is miserabel. Jij bent de enige die ik wil en dat besloot ik in het middelbaar al. Ik moet niemand anders. Niemand.' Hij liet haar terug los. 'Maar goed, jij lijkt je hele leven al gepland te hebben dus krijg vooral heksenbaby's en blijf vooral uit mijn buurt of ga je me nog pijnigen? Ik moet niks van jou en hem te weten of te zien. En laat hem bij me uit de buurt blijven. Je weet waar me te vinden, maar het is zo dat dit de laatste keer is dat je nog tegen me wilt.spreken.' Zijn vijandelijkheid.was terug. Hij moest zich zo opstellen. En hij draaide haar de rug terwijl hij op zijn gemak maar zeker naar de uitgang liep.

Elle schrok toen hij haar tegen hem aan drukte en durfde in eerste instantie niet tegen te stribbelen. Met grote ogen luisterde ze naar hem: meende hij de woorden echt? Zou hij nooit iemand anders liefhebben dan haar? Toen hij weg liep, kwam ze eindelijk uit haar trance en hief ze haar hand omhoog. Met een klap liet ze de deur dichtslaan voor Thomas' neus met haar krachten en haalde ze diep adem. 'Ik laat je met deze woorden niet weggaan,' zei ze standvastig en liep ondertussen naar hem toe. 'Dit is niet de laatste keer dat ik met je wou praten. Ik- Door deze houding van je, s-straks verlies je nog je menselijkheid. Je kan maar niet steeds de mensen die van je houden van je afduwen!' Ze pakte zijn arm vast en keek hem aan. 'Besef je wel wat ik zeg? Thomas... Ik zorg ervoor dat Noah niet bij je in de buurt komt en ik zal je enkel opzoeken als ik alleen ben, maar verbreek niet alle contacten.'

Thomas draaide zich met een zucht om. Hij was niet meer menselijk. 'Ik stel me juist zo op om niet te hard gekwets te worden. Hoe harder ik het mequivalent aantrek, hoe agressiever ik word.' Ze snapte niet dat hij haar niet wou zien in de wetenschap dat ze naast Noah zou liggen in de avond. 'Ik besef wat ik zeg omdat ik me er zo bij voel.'

Elle liet zijn arm los en beet twijfelend op haar lip. 'Je zou niet eens een relatie met mij willen aangaan als je beseft wat ik al die jaren heb gedaan,' zei Elle zachtjes en ging op een barkruk zitten. Een groot schuldgevoel vormde zich in haar borst en gepijnigd drukte ze haar kaken op elkaar. 'Ik ben veranderd in al die tijd. Ik ben niet meer zoals ik vroeger was. Wat ik net tegen je zei, dat- dat was verschrikkelijk. Het spijt me.' Ze wreef met haar hand over haar gezicht en zwaaide met een luie armgebaar de deur weer open met haar krachten. 'Sorry, ik kan je natuurlijk niet dwingen om hier te blijven.'

Hij draaide zich volledig om en keek haar aan. 'Jij snapt het echt niet hé? Of wel soms?' Thomas voelde weer hoe de woede, maar vooral het verdriet naar bovenkwam. 'Het maakt niet uit wat er zou gebeuren of wat je ooit had gedaan. Ik zou je maar al te graag terug willen. Ik was gewoon te trots om het toe te geven. Maar alsjeblieft stop met dat zielige ontkennen. Wil je dat ik zo graag zeg dat ik niets meer met je te maken wil hebben? Ja?' Hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Precies niet. Dus wat heb je gedaan, Elle? Je zult ook niet veel veranderd zijn. Buiten dat je niet meer gek van me bent zoals het moest.' Het laatste was een beetje plagend bedoeld.

Elle keek hem in stilte aan en voelde hoe haar lip begon te trillen. Het waren deze keer niet de tranen die kwamen, maar het echt diepe verdriet. Ondanks alles zou hij haar nog steeds terug willen. Ze stond op en liep achter de bar, om een fles sterke drank open te maken. Ze nam er een slok van en zette hem toen op de bar. 'Ik ben nog steeds gek op je, dat is niet veranderd,' zei ze zachtjes. 'Maar wel iets anders.' Ze trok haar haren omhoog, zodat de achterkant van haar nek ontbloot werd, en waar nu een kruisje was getatoeëerd. Het was een teken dat haar oude vrienden, maar ook alle vampiers zouden herkennen. Het teken van vampierjagers.

Thomas reageerde weer niet op de tranen. Hij kon niet zo goed mensen troosten... Enkel versmalde zijn ogen vrijwel meteen bij het zien van het teken. 'Wàt?' Hij herkende het. Degene die achter hem had aangezeten had ook zo eentje gehad. 'Nu snap ik waarom je jaren achter me aan het zoeken was! Godverdomme Elle! Ik had het beste met je voor. Moest je vampieren opeens zo hard haten om ze dan te gaan vermoorden? De meesten hebben het goed voor voor de mens...' Hij was woedend, razend, maar ook snel weer bijgedraaid. 'Maar het is jouw leven. Als je daar je magie voor wilt gebruiken... Jouw keuze.'

Elle liet haar haren weer vallen en durfde niet om te draaien richting Thomas. Ze kon het nooit uitleggen: hoe ze niet had geweten dat de andere heksen vampier jagers waren, hoe ze niet wist dat zij dezelfde dingen aan het leren was, hoe ze pas op het einde realiseerde wat ze was geworden - toen ze een vampier had gedood. En nog eentje, en nog een, en nog enkele anderen. Ze draaide zich om naar hem met een schuldbewuste blik. 'Het was nooit mijn plan geweest om je te doden. Maar ik heb wel alle vampiers in de omgeving gedood.' Haar kaak verstrakte en ze keek weg. 'Voordat ze nog meer mensen konden transformeren, zoals ze met jou hebben gedaan. En ik hoop dat ik de jouwe te pakken heb gehad.'

'Dat hoop je?' Zijn stem verschoot weer helemaal. 'Doe dan research op zijn minsten. Wie weet hoeveel vampieren dat je gedood hebt die het niet wenste. Zoals ik. Als ze jong zijn en niemand hebben voor hun in controle te houden zijn ze inderdaad moordend. En wat als ik nu iemand had vermoord, Elle. Kwam ik dan wel tot de aanmerking? Alsjeblieft! Wat een bullshit verkoop je.' Toch kon hij niet bepaald anders naar haar kijken. Als ze dicht bij hem in de buurt was kreeg hij nog steeds dat warm gevoel vanbinnen. 'Verleden is in het verleden zeker? Ik hoop dat je het niet meer doet.' Of anders zou hij overschakelen naar heksen uit te moorden in hun slaap. Niet dat hij het echt zou doen... Thomas haatte het om van levende wezens te voeden. Het heerlijke gevoel zat hem altijd zo dwars... 'En waarom wil ik daar liever niet het antwoord op weten? Oh ja, omdat je vijf seconden voor dit hele geheim tegen me zei dat je van me hield. Nog steeds. Ik zie nu inderdaad jou, maar wat ik over je hoor is walgelijk. Jij vermoord mensen, vampieren waren ooit mensen, dus spreek me niet tegen. Terwijl ik er nog nooit in geslaagd ben. Als vampier. Je bent veranderd Elle. Inderdaad.'

Elle voelde hoe haar handen begonnen te tintelen en hoe haar gedachten afdwaalden naar de keren met Julian dat ze achter vampiers aan waren gegaan. Het had haar het gevoel gegeven dat ze iets goed deed: maar nu met Thomas, luisterend naar zijn woorden, wist ze dat ze fout had gezeten. Toch gaf het haar een bepaald gevoel als ze de vampier onder haar handen voelde sterven: een gevoel van vrijheid? Het was nauwelijks te beschrijven, maar het was wel verslavend. Het gevoel van het gebruiken van haar krachten was verslavend. 'Ik lieg heus niet tegen je als ik je vertel dat ik veranderd ben,' zei ze langzaam en wreef toen met haar hand over haar gezicht. 'Maar de laatste maanden ben ik gestopt, dat zweer ik. Jij was niet diegene die zijn menselijkheid had verloren, maar dat was ik. Of ik stond in elk geval op het punt om dat te doen. Maar mijn familie bracht me weer terug naar de realiteit. Noah deed dat. En jij doet dat nu.' Ze fronste twijfelachtig en ontspande haar handen weer.

Thomas keek haar verbitterd aan. 'Dan hielp ik je blijkbaar niet tot de realiteit te komen. Het is nog al raar om te weten dat je maanden zogezegd naar me gezocht hebt. Voor wat te doen dan als je me vond? En je gunt me de liefde van een vrouw die voor eeuwig blijft leven, maar ik ben zowat de enigste vampier in omstreken? Ik hoop voor jou dat je geen vriend van me hebt aangeraakt. Als je ooit een haar op zijn hoofd durft krenken dan weet ik waar je zit. Stoppen... Zie hoe je staat te trillen. Elle, ik hou van jou en jij van mij. Toch is alles zo gecompliceerd en nu moet ik echt van je weg. Wat je zegt. Het is ziekelijk. En het laat mij nog zo doordraaien.'

Elle keek hem met een koude blik terug. 'Bedreigen? Werkelijk?' zei ze met een harde ondertoon en voelde hoe haar handen zich weer balden. 'Dan zal ik je nu ook maar waarschuwen: zorg dat Noah hier níet achterkomt. Of ook maar iemand van mijn familie.' Ze wendde haar hoofd af bij zijn laatste woorden en kneep haar ogen dicht. Hij hield van haar. Zij hield van hem. En toch waren ze elkaar aan het dreigen. Een trieste blik kwam op haar gezicht en een laatste glimlach wist ze eruit te persen. 'En ondanks dit alles hou je nog steeds van me?' vroeg ze, inderdaad trillend, en haalde een hand door haar haren. Als ze dit ooit aan haar ouders zou vertellen, of aan haar broer, zusje, Noah... Ze zouden het net zo slecht oppakken als Thomas. Het was dan ook verschrikkelijk wat ze had gedaan. Wat ze nu soms nog steeds deed. Ze was veranderd en dat wist ze zelf maar al te goed.

'Je wordt verliefd op de persoon die je in iemand ziet, Elle. Niet altijd om wat ze gedaan hebben of ze werkelijk zijn. Je moet het er gewoon maar proberen bij te nemen. Als dat niet lukt, lukt het ook niet om verliefd te zijn of te houden van iemand.' Thomas rolde zijn ogen. 'Ik dreig omdat ik niet wil dat je jezelf er in gaat verliezen, want anders komen ze er wel achter. Sneller dan je denkt.' Hierbij draaide hij zich om, stak zijn handen in zijn zakken en liep naar de uitgang. 'Ik denk niet dat je me nog snel gaat terug zien. Voordat je helemaal flipt dat Noah verkeerd denkt... Of zoiets dergelijke. Ik kom meer over als een stalker. Je weet me te vinden.'

Elle haatte het hoe zijn woorden altijd denigrerend over haar klonken. Alsof ze een klein kind was en om elk klein dingetje flipte. Geïrriteerd keek ze hem aan en drukte ze haar kaken op elkaar. 'Nee, ik denk dat we elkaar de komende tijd even niet zullen zien,' stemde ze kalm met hem in en sloeg haar armen over elkaar heen. 'En ik weet je te vinden. En je weet mij natuurlijk ook te vinden.' Zuchtend pakte ze de bezem weer met haar krachten op en liet hem vluchtig de grond vegen. Ondertussen bleef ze hem in de gaten houden en staarde ze naar zijn rug.

Thomas draaide zich om. 'Kijk niet zo,' grijnsde hij. 'Of wou je soms weten wat er onder dat T-shirt zat? Ik kan zeggen dat het nog altijd intact is.' Hij was terug over gegaan naar zijn plagen. Hij wist dat hij zo haar vrolijker kreeg. Vroeger toch. 'Ik weet je zeker te vinden.' Om eerlijk te zijn leek hij haar vaker tegen te komen, maar zich snel uit de voeten te maken. 'Jij was hier degene die het contact niet wou verbreken. Zeg me dat nu niet. Anders was al je moeite om me tegen te houden voor niks.'

Bij zijn woorden keek ze hem met grote ogen aan, maar al snel betrapte ze haarzelf erop dat ze moest giechelen. Ze legde verlegen haar handen voor haar ogen, zoals ze vroeger altijd deed, en wendde haar blik af. 'Ik geef nu ook bijles op onze oude school, dus daar kan je me ook nog vinden,' zei ze heel zachtjes en liet de glazen zichzelf schoonmaken onder de kraan met een enkele gebaar met haar hand. Anders zou ze nooit thuis komen. Bij zijn laatste woorden draaide ze zich weer naar hem om en keek ze hem peilend aan. 'Ik ga het contact niet verbreken,' zei ze na een stilte. 'Nooit.'

Thomas had zich helemaal terug omgedraaid en liep terug naar haar toe. 'Wat geef je? En zal ik doen.' Hij hield van haar glimlach. De verlegen blik en hoe ze opeens zelfverzeker werd. Zacht drukte hij een snelle kus op haar voorhoofd. 'Ik zie je snel weer.' bevestigde hij met een glimlachje.

Ze keek hem aan en rolde lachend met haar ogen. 'Ik geef bijles in alle vakken natuurlijk! Je kent me toch!' glimlachte ze en sloot haar ogen bij zijn kus op haar voorhoofd. Ze legde haar hand op zijn wang en keek hem serieus aan. 'Pas goed op jezelf, oké? En zorg dat je huis geverfd is als ik weer langs kom.' Ze grinnikte en liet de bezem met een klap op de grond vallen, toen de grond schoon was geveegd. Ook de glazen waren eindelijk schoon. 'Kan ik een lift krijgen?'

Thomas glimlachte breder. 'Tuurlijk, ik haal je jas en tas wel even. Kan jij het laatste afsluiten.' Met deze woorden liep hij naar de kleine ''kleedkamer'' en al snel stond hij weer naast haar. 'Waar moet je heen? Ik ben trouwens klaar dus ik verwacht je dan toch binnenkort.' Zoals in vanavond...

Elle glimlachte dankbaar dat hij haar spullen haalde en zelf ruimde ze de laatste dingen op. Toen hij weer naast haar stond, liep ze samen met hem naar buiten en kon ze de achterdeur sluiten. 'Ik moet naar huis toe. Al hoop ik dat ik niet iedereen thuis wakker maak, het is toch een stuk later dan dat ik normaal thuis kom,' lachte ze en richtte zich op hem. 'Je huis is al bijna klaar?! Dat heb je snel gedaan, dan wil ik het zeker snel eens zien. Waar staat je auto?'

'De renovatie duurde ongeveer een jaar. Voordat ik er dus kwam inwonen. Ik heb veel zelf gedaan, maar ook veel laten doen. Nu kunnen eindelijk alle meubels erin.' Hij gebaarde naar het gebouw. 'Vanvoor op de parking. Thomas liep door tot aan de Range Rover. Hij was dol op zo'n auto's. 'Weetje, ik heb m'n oude auto nog steeds...' die had voor veel herinneringen gezorgt.

Elle keek bewonderend naar de grote Range Rover. 'Wat een mooie auto! Hoe heb je die ingodsnaam kunnen betalen?' vroeg Elle benieuwd en kreeg rode wangen toen hij het over zijn oude auto had. Dat bracht echt hele diepe herinneringen naar boven. Ze wist nog goed hoe vaak ze samen in de laadbak hadden gelegen. Elle stapte in de auto en bleef geduldig wachten tot ze weg zouden rijden. 'Wat fijn dat je eindelijk het meubilair erin kan doen. Anders is het ook maar zo leeg....'

'Wat er nu staat is.maar de helft. Daar mag je altijd me in helpen? Alles schikken en decoreren? Als je wilt...' Thomas nam plaats en startte zijn auto. 'Ik heb gewoon goed geïnvesteerd...Daarbij me zeker twee jaar plat gewerkt.' Daarbij kon hij gebruik maken van zijn gave. 'Ik werk nog steeds en het betaald goed.'