Huis van Ruby en Willy Peterson

Een klein huisje in Mystic Falls.

Alex kwam helemaal ingepakt en verkleumd van de kou aan bij Ruby's huis. Ze had weer eens een omweg genomen, door het bos, maar was zo lang gebleven dat ze haar tenen bijna niet meer voelde. Ze drukte de bel in en wachte geduldig tot de deur open zou gaan. Eigenlijk wist Alex niet eens of Ruby wel thuis was, maar ze had tenminste een doel gehad toen ze door het bos richting het huis van de familie Peterson liep.

Willy lag languit op de bank te slapen. Hij was extra vroeg opgestaan om in meer buurten de krant te kunnen brengen, zodat hij naast het geld dat hij aan zijn moeder gaf, ook eens zelf kon gaan sparen. Nu was hij natuurlijk doodop. Hij schrok wakker van de bel en slofte naar de deur toe. Met een zwaai trok hij hem open en genoot van de koude lucht die tegen zijn gezicht blies. Niet dat hij iemand voor de deur zag, tot hij naar beneden keek. 'O hey Alex! Ik zag je niet,' grinnikte hij.

Alex keek op toenn de deur open ging en glimlachte verlegen naar Willy. Het was vast een regel dat je als je en vriendin met een oudere broer had je minimaal één keer een crush op die oudere broer moest hebben. En dat had Alex afgelopen jaar meegemaakt. Dat maakte dat ze nu nog minder op haar gemak was dan normaal. 'Hai Willy.' zei ze terwijl ze zichzelf warm wreef.

Hij krabte aan zijn kin en glimlachte verontschuldigend. 'Ruby is er niet...' Hij keek naar het weer en trok een verafschuwd gezicht. Ze moest nu niet meteen weer teruggaan naar huis; ze zou nog doodvriezen. 'Maar ik ben ook heel erg leuk gezelschap en ze komt zometeen weer. Treed u binnen!' Hij deed de deur nog wat meer open en liet haar binnen in een koninklijk gebaar.

'Oh.' Alex keek achter zich en wilde zich al omdraaien om weer weg te gaan, maar was maar al te dankbaar toen Willy haar naar binnen uitnodigde. 'Dankje.' Ze giechelde om zijn overdreven gebaar en stapte naar binnen waar ze opgelucht de warmte voelde. 'Ah.' verzuchte ze opgelucht en glimlachte naar Willy.

Hij glimlachte naar haar en nam haar jas aan, om die op te hangen. Hij pakte haar arm vast en nam haar mee naar de warme woonkamer. 'Wil je wat te drinken? Thee?' Hij wachtte niet op antwoord en zette de waterkoker al aan. 'En wat te eten? Ik heb net pizza gekocht, wil je een stukje?' Opnieuw wachtte hij niet op antwoord en zette de pizza al in de oven. Uiteindelijk plofte hij op de bank en gebaarde dat ze er ook bij kon gaan zitten. 'Hadden Ruby en jij afgesproken?'

Alex trok haar jas uit en gaf deze aan Willy. Daarna liet ze zich gewillig leiden door hem, ze knikte zo nu en dan: ja ze lustte wel thee, pizza was ook prima. Ze ging bij hem in de bank zitten, met een passende hoeveelheid ruimte tussen hen in, en bleef ongemakkelijk op het randje zitten met haar koude handen onder haar benen. 'Nee, ik had alleen niets te doen en ja, ik had niet verwacht dat ze weg was. Weet jij waar ze heen is?' Alex keek zijn kant op met een nieuwsgierige blik.

'Oh, ik geloof dat ze in het bos loopt,' mompelde hij bedenkelijk. Hij had eigenlijk geen idee waar ze was. 'Je kent het wel. Ruby is altijd weg!' Hij grinnikte en keek Alex aan. Hij kende haar goed, Ruby en zij waren vriendinnen zolang hij zich kon herinneren. Hij had haar altijd een enorm lief meisje gevonden en was dan ook blij dat Alex Ruby's beste vriendin was. 'Thee is klaar!' riep hij opeens uit en rende weer naar de keuken toe.

Alex grinnikte maar mee, ook al had ze niet eens zijn grapje gehoord. Ze was te veel bezig met haar eigen gedachten. Ze kon niet ontkennen dat ze Willy nog steeds een leuke jongen vond, maar Alex was niet zo hopeloos als een jaar geleden, hoopte ze. Willy was altijd zo spontaan, dat ze erg naar hem opkeek. Ze keek hem na toen hij voor de thee naar de keuken liep en ontspande meteen in zijn afwezigheid.

Hij schonk twee glazen in, wat enige moeite kostte door zijn ''disfunctie'', hoe zijn moeder het altijd mooi noemde, waarmee ze eigenlijk zijn klunzigheid bedoelde. Stapje voor stapje kwam hij ermee terug lopen en blies opgelucht zijn adem uit toen ze veilig op de tafel stonden. 'En, hoe bevalt High School je? Ik heb je weleens in de gangen gezien en elke keer wilde ik vragen hoe je het vond en hoe het ging, maar mijn soms heel erg vervelende zusje stond er steeds bij.'

Alex pakte haar glas vast en voelde zo de warmte weer in haar handen terugkomen. Ze nam een klein slokje. Alex keek op en glimlachte enthousiast. 'Het is geweldig!' verklaarde ze enthousiast, maar bloosde toen ze door had hoe opgewekt ze had geklonken. 'Ik bedoel, natuurlijk dat het huiswerk vreselijk is, maar eh-' Ze stopte midden in haar zin en richtte haar blik op Willy. 'Je praat neit met me vanwege Ruby?' En alex had wekenlang gedacht dat hij haar gewoon vreselijk vond en dat dat de reden was waarom hij nooit op haar afstapte.

Hij haalde een hand door zijn haren en wist even niets te zeggen. Nadat hij eens een complimentje over Alex had gegeven, pestte Ruby hem er altijd mee. 'Je kent zusjes, die plagen je altijd,' concludeerde hij dan maar en nam snel ook een slokje van zijn thee. 'Fijn dat je het leuk vindt. Maar geloof me, geniet van het huiswerk dat je nu hebt, want het wordt alleen nog maar erger, erger en veel erger. Niet om je te ontmoedigen ofzo,' grinnikte hij plagerig.

Alex had nooit tegen Ruby durven zeggen dat ze Willy leuk vond, omdat ze bang was voor de reactie van haar vriendin. Maar ongetwijfeld had Ruby het door gehad, ze kende Alex immers al jaren. 'Oh, echt waar?' wanhopig keek ze naar de stomende thee. Ze had nu al moeite om alles bij te houden, laat staan als ze nog meer kreeg. Misschien moest ze maar gewoon permanent bijles gaan volgen voor haar slechte vakken, want ze had alle hulp die ze kon krijgen nodig.

'Yes, echt waar,' gaf hij toe en keek haar verontschuldigend aan. 'Maar er zijn ook leuke dingen! Zoals uh...' Goede vraag, eigenlijk vond hij alles leuk aan High School. 'Nieuwe vrienden, soms wel leuke lessen, ik vind football leuk, ondanks dat ik nooit opgesteld word. En leraren en leerlingen pesten is het leukste wat bestaat in de wereld.' Hij grijnste brutaal en stond op om pizza te pakken.

Alex luisterde met een glimlach naar hem. Ze vond high school ook echt geweldig ondanks de slechte dingen. Er waren zoveel mensen die haar stuk voor stuk aardig leken en ze vond geschiedenis een prachtig vak. Ze hield van alle sporten en moest lachen om Willy's opmerking dat leraren en leerlingen pesten leuk was. 'Zolang je mij maar niet pest.' zei ze met een lief glimlachje. Haar maag knorde bij het ruiken van de pizza.

Hij haalde de pizza uit de oven, sneed hem in stukken en bracht hem weer naar de woonkamer. Met een glimlach keek hij haar aan en kort hield hij haar kin even in zijn hand. 'Ik zou je nooit pesten, Alex. Als jij en Ruby eens problemen hebben, kom gewoon naar mij toe, oke?' Al snel liet hij haar weer los en propte het eerste stuk pizza in zijn mond. Hij was echt gek op pizza.

Alex schrok van zijn hand en keek hem met haar grote bruine ogen aan. Het was gerustellend iemand te hebben die voor je uitkeek. Natuurlijk had ze Woody die die taak soms wel érg serieus nam, maar hij was haar broer, zoiets hoorde hij te doen. Toen Willy haar had losgelaten pakte ze ook een stukje en knabbelde aan het puntje. Ze was een trage eter.

Hij bekeek haar eens goed - hij wist dat hij dat als broer niet mocht en kon doen, maar hij kon het niet laten - en merkte dingen op die hem eerder niet eens waren opgevallen. 'Je ogen he... Je lijkt net bambi!' glimlachte hij. 'Je zus en broer hebben dat niet, niet waar? Hoe gaat het eigenlijk met hen?' Ze kwamen vaak bij elkaar over de vloer, maar de laatste tijd had hij de drie niet eens zo vaak gezien. 'Is de pizza een beetje goed?'

Ja, Alex was waarschijnlijk nu net zo rood als een tomaat. Ze sloot haar ogen en draaide haar hoofd van hem weg. 'Dat zegt iedereen.' zei ze met een nerveuze giechel. Ze schudde haar hoofd van nee. 'Zij hebben lichtere ogen, van mama, ik heb papa's ogen.' Ze kon niet anders dan trots zijn dat ze iets van haar lieve vader had. 'Oh, het gaat prima met ze hoor!' Ze was nog verward van wat Willy had gedaan en gezegd, dus kwam er niet veel uit haar. Ze knikte om aan te geven dat ze de pizza lekker vond.

'Mijn moeder zegt ook altijd dat ik op mijn vader lijk... Niet dat ze nog foto's heeft. Maar dat is toch raar? Ze weet nog zoveel over hem, maar heeft geen foto's of filmpjes.' Ongelovig schudde hij zijn hoofd. Het was zo'n raadsel. 'Gelukkig! Eigenlijk moet ik ze nog eens opzoeken op school, maar ik heb zo'n enorm sociaal leven,' grinnikte hij als grap en knikte goedkeurend. 'Goed, ik vind hem ook lekker. Als je nog honger hebt, neem dan maar gewoon nog eentje hoor!'

Het leek Alex zo raar om geen vader te hebben. Het was ook wel uitzonderlijk dat én Ruby én Willy geen vader hadden. En Willy's vader was natuurlijk één groot raadsel. Alex grinnikte. 'Nou, als nog een leeg plekje in je agenda vind, dan moet je gewoon een keer langskomen.' stelde ze voor en nam op Willy's voorstel nog een stuk pizza toen ze die van haar op had.

Hij glimlachte naar haar en knikte. 'Dat zal ik inderdaad doen.' Hij keek op zijn horloge en fronste; Ruby bleef wel heel erg lang weg. Ach, het was gezellig met Alex, dus eigenlijk vond hij het wel best dat ze even weg was. Hij pakte alweer zijn derde stuk pizza en propte die naar binnen. Hij bulkte van de honger en dat dan ook bijna constant de hele dag door. 'Doe je nog sport ofzo op school?'

Alex was Ruby al wel vergeten, maar zag Willy's blik op zijn horloge. Misschien was Ruby wel heel de middag weg en kon Alex beter op huis aan gaan nu ze opgewarmd was. Willy zat er vast niet op te wachten om zijn middag met zijn zusjes vriendin door te brengen. 'Eh, nou, ik ga proberen om in het atletiek team te komen. De try-outs zijn volgende week.' Ze at haar tweede stuk op en stond toen toch maar op. 'Misschien kan ik beter naar huis gaan. Ruby is misschienn heel de middag weg.'

Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op; hij zag haar eerder als zo'n meisje die een instrument bespeelde of bij toneel zat. 'Gaaf! Dan train je naast mijn veld.' Hij keek op toen hij zag dat ze opstond en dacht even na. 'Ja, je moet maar even kijken. Ik vind het prima als je nog even blijft en op haar wacht, maar als je graag naar huis wilt, vind ik het ook niet erg.' Hij glimlachte vriendelijk naar haar en bracht de pizza naar de keuken.