Kamer van Alex en Willy

Willy kuste haar met dezelfde tederheid terug en zacht drukte hij nog een laatste kus op haar voorhoofd, voordat ze tegen hem aan leunde. Zich bewust van de starende ogen sloeg hij trots zijn arm om haar heen en streelde hij zacht met zijn vingers door haar lange haren. 'Nou, dan kan ik je blij maken, want de komende tijd gaat nog veel beter worden dan je ooit had verwacht... Het universiteitsleven is geweldig! Vanavond is trouwens al een feest... Zullen we ernaartoe gaan?' vroeg hij hoopvol.

Alex pakte één van Willy's handen vast en speelde wat met zijn vingers. 'Dat zegt iedereen altijd, dus ik verwacht er een hoop van.' Enthousiast keek ze hem aan en knikte. 'Ja! Dat lijkt me super leuk. Ken je mensen die er heen gaan? En weet je wat voor muziek ze draaien? Je kunt er wel dansen, toch?' In Mystic Falls was ze misschien niet naar veel feestjes geweest, maar ze was van plan om hier wel de mensen massa te trotseren en er plezier te beleven. Misschien zou ze eindelijk bier leren drinken of zelfs wijn, wie weet.

'Niet alle feesten hier op de campus zijn goed, maar gelukkig heb ik in dit jaar een geweldige filter voor feesten ontwikkeld,' lachte Willy en drukte een kus op haar schouder. Hij fronste even en dacht na. 'Ik weet wel paar mensen die er heen gaan, dus ik zal je vanavond aan ze voorstellen. En oh, de muziek is altijd dansbaar!' Dat had hij geweten ook, vooral op zijn eerste feest op de campus. Maar gelukkig had iedereen hier een disfunctie voor ritme, dus viel hij niet uit de toon met zijn slechte danspassen.

'Nou, ik ben ontzettend benieuwd.' Alex sloeg haar armen om zijn lichaam en drukte een kus op zijn slaap. Ze keek er al naar uit om de campus en de mensen te gaan ontdekken. Een feest zoals dat van vanavond zou daar vast een uitstekende mogelijkheid voor zijn. Ze zuchtte gelukzalig en streek een pluk haar uit haar gezicht. 'Wil je me trouwens helpen onthouden dat ik niet vergeet Joe een kaartje te sturen voor zijn verjaardag?' Zulke dingen vergat ze altijd op de dag dat het nodig was.

Willy voelde zich lichtelijk verstijven bij het noemen van Joe. Een aantal jaren geleden zou hij geen probleem gehad hebben met de jongen, maar toen ze nog in Mystic Falls woonden, had Joe erg duidelijk gemaakt dat hij niets met Willy te maken wilde hebben. En des te meer met Alex. Toch glimlachte hij en knikte. 'Ja, ik zal je eraan herinneren,' beloofde hij en stond op. Hij stak zijn hand uit om haar ook omhoog te trekken en keek verder over de campus. 'Zullen we maar weer naar onze kamer gaan en beginnen met inrichten?'

Het speet Alex dat ze Joe al een lange tijd niet meer had gezien, maar misschien waren ze zo wel beter af. Het was nou niet dat toen ze elkaar regelmatig zagen het uitermate goed ging tussen hen. Toch was er een onuitgesproken belofte om in ieder geval elkaar een berichtje of kaartje te sturen op verjaardagen. Ze dacht ook niet dat Joe nu veel tijd had voor vrienden. Hij was veel te druk bezig met zijn muziek. 'Ja, anders zal het nooit gebeuren geloof ik. En zo'n luie houding kunnen we echt niet gebruiken.' Ze stak haar arm door die van Willy en liep zo met hem terug naar hun kamer.

Na enkele buren te hebben gesproken en al snel weer afgewimpeld te hebben, opende Willy de deur van hun kamer en zuchtte hij bij het aanzicht van de dichte koffers en dozen vol spullen. 'Jammer genoeg moet het ooit gebeuren,' klaagde hij en ging naast een doos op de grond zitten, om hem langzaam te ontpakken en de kledingstukken in de kasten te stoppen. 'En ik ga zometeen maar eens douchen, dan kan ik de badkamer meteen uittesten.'

Alex zette één van de dozen op het bureau en laadde een aantal spullen uit. 'Ach, zo erg is het niet. Het zijn allemaal spullen van thuis, dat is leuk om weg te zetten. En zo wordt het echt ónze kamer.' Ze hield van het woord 'ons'. Het gaf haar een erg goed gevoel. 'Welke muur zullen we gebruiken om al onze foto's op te hangen? Ik heb dubbelzijdig plakband bij dus we kunnen een hele muur volhangen!' Enthousiast haalde ze twee plantjes uit een andere doos en zette ze op de vensterbank.

'Misschien is het leuk om ons bureau tegen die muur te zetten en dus op die wand foto's en leuke artikelen te hangen. Dat stimuleert meer tot hard werken,' glimlachte hij. Vooral als hij een streng kijkende foto van zijn eigen moeder op ooghoogte zou hangen, dat zou hem zeker stimuleren tot werken. Hij haalde wat douchespullen uit een tas en legde ze in de badkamer, die trouwens deprimerend klein was. Hun hele kamer leek trouwens wel ingericht te zijn voor één persoon. Ook hing hij een WC-rol op en ging weer de kamer in.

Alex nam het voorstel in zich op en begon al met het verschuiven van het bureau. Ze ging met haar knieën op het bureau zitten en begon al met het opplakken van foto's. Toen ze er een aantal op had zitten, kwam ze naar beneden en stalde ze een aantal boeken en andere dingen uit. 'Willy-' Ze keek over haar schouder en ging op de rand van het bed zitten. 'Ik weet dat we het er al over gehad hebben, maar-' Ze fronste diep en keek van hem weg. 'We kunnen niet naast elkaar slapen als het bijna tijd is. Ik probeer dan zoveel mogelijk weg te zijn. Ik kan ook studeren in de bibliotheek of wat dan ook.'

Willy snapte welke kant ze op zou gaan en ging naast haar op het bed zitten. 'Alex-' Hij slikte en dacht diep na. De transformaties waren altijd iets lastigs geweest en dat zou het nu enkel nog meer worden. 'Ik weet dat we het erover hebben gehad, Alex, maar ik blijf bij mijn standpunt: ik wil graag bij je zijn als het je overkomt. Ik heb er met je moeder over gehad en ze vertelde me alles wat ik moest weten over de transformaties. Misschien kan ik niet bij de echte transformatie zijn, maar wel daarvoor en daarna. En, kom op, je schrikt me echt niet af hoor door een chagrijnige bui,' lachte hij.

Alex had haar handen tot vuisten gebald en hield ze stug naast zich. 'Ik wil niet iets zeggen of doen waar ik later spijt van heb. Neem alsjeblieft niets serieus van wat ik dan zeg.' Ze keek hem aan en beet op haar lip. 'Het is niet als een chagrijnige bui, het is vele malen erger dan dat en heel anders. Ik weet hoe het bij mijn vader en bij mijn opa is en het is erg confronterend.' Hij mocht misschien met haar moeder gepraat hebben, zij had een goed gesprek met haar vader gehad. Hij begreep hoe ze er over dacht en hij had haar tips gegeven hoe ze het beste conflicten en bepaalde situaties uit de weg kon gaan. Dat kwam er vooral op neer dat ze zichzelf in die week af moest sluiten van de wereld.

Willy zuchtte en haalde vermoeid een hand door zijn haren. Hij wist waar zulke gesprekken naar toe zouden leiden. 'Ik doe alles wat je wil, Alex. Maar denk er alsjeblieft even over na, lieverd, gewoon enkel om mij gerust te stellen.' Hij sloeg een arm om haar middel heen en drukte een kus naast haar oor. 'Dus, hoe gaan we die weken doen, want ik denk dat het eind volgende week al gaat gebeuren, niet waar? Ik denk dat jij gewoon onze kamer neemt en dat ik bij enkele vrienden ga slapen.'

Alex vond het fijn het hier over te hebben, maar ze moesten wel. Er moesten duidelijke afspraken tussen hen zijn, anders zou het misschien mis kunnen gaan. Als ze beiden andere verhalen vertelden aan hun vrienden, dan zou ze wel erg verdacht gaan lijken. Ze sloeg haar armen om hem heen en legde haar kin op zijn schouder. 'De universiteit weet dat ik een aandoening heb die mijn gezondheid eens in de tijd teistert. Dus ik heb vrijstelling van de aanwezigheidsplicht. Ik kan gewoon hier op de kamer blijven, zo weinig mogelijk buiten komen en met de volle maan verdwijn ik naar ergens buiten de stad. Ik denk dat ik tot 3 dagen van tevoren nog een normale gang van zaken kan ophouden, maar dat wisselt per keer.'

Het voelde fijn dat Alex er nu zo open over sprak, dan wist hij ook waar hij aan toe was. Want dit zou de eerste keer worden zonder ouders van Alex of Joe erbij. 'Oke, dan houden we dat als verhaal waarom je afwezig bent,' sprak hij met haar af en drukte ondertussen enkele kusjes op haar haren. 'En dan wil ik dat jij de dagen daarvoor en daarna de kamer neemt en dat ik dan bij vrienden verblijf. No way dat ik je op een onbekende plek laat slapen, terwijl je het zo moeilijk hebt. En dan kan je me altijd bellen als je gezelschap nodig hebt.'

Alex klemde Willy stevig tussen haar armen en verstopte haar gezicht in zijn nek. De warmte van zijn lichaam kalmeerde haar. 'Na de transformatie ben ik alleen heel moe. Dan kun je wel hier zijn. Dat zou ik fijn vinden. Het voelt zo leeg en alleen na de transformatie.' Ze nam wat afstand van Willy en keek hem met haar bruine ogen aan. 'Ik ben altijd zo opgelucht en zo dankbaar dat je dit met mij samen wilt doen, Willy. Het is dus niet dat ik je hulp niet waardeer of niet aan wil nemen, maar soms is het beter als ik het afweer wat betreft mijn toestand. Je kunt me niet altijd helpen. Niemand kan dat, ikzelf niet eens. Maar dankjewel voor álle steun.'

'Na de transformatie zal ik er zijn,' beloofde hij haar zachtjes en keek haar recht aan. Liefdevol gleed hij met zijn hand door haar haren en liet haar toen voorzichtig achterover op het bed vallen, waarna hij boven haar hing. 'Alex, ik hou van je. En ik zal je altijd helpen, bij alles, en ik zal nu ook je wensen respecteren over de transformatie.' Teder drukte hij zijn lippen op de hare en sloot hij zijn ogen. Hij was blij dat het op deze manier opgelost was.

Alex voelde de warmte door haar lichaam verspreiden. De woorden stelden haar gerust. Alles aan Willy stelde haar in werkelijkheid gerust. Ze kon op hem rekenen, voor alles, en dat was zoals het hoorde. 'Ik houd ook zoveel van jou, Willy. Ik snap het soms nog niet helemaal hoe dat kan.' Ze lachte zacht, maar hield al snel op toen ze hem dichterbij zag komen. Ze legde haar handen in zijn nek en kuste hem liefdevol terug. Het zou allemaal wel goed komen met Willy aan haar zij. Hij zou haar er wel doorheen kunnen slepen.

'O nee, snap je dat niet? Ik wel hoor, ik heb zo'n sprankelend karakter en geweldig lichaam,' lachte hij plagerig en kuste haar vol overgave terug. Hij liet zich naast haar op het bed vallen en trok haar met een hand op haar rug dichter naar hem toe. 'Het komt wel goed, Alex,' zei hij zachtjes. En desnoods konden ze altijd terug naar Mystic Falls gaan als er iets mis ging, al was dat wel een worst case scenario. Alex zei dat ze de transformatie alleen kon doen en dat geloofde hij dan ook maar.

Alex giechelde en prikte in Willy's wang. 'Geloof me, dat weet ik allemaal. Het is ongelooflijk dat dat karakter en dat lichaam voor dit grijze muisje zijn gevallen.' Ze draaide op haar zij en ging zo dicht mogelijk tegen Willy aanliggen. Met haar hand tikte ze op zijn borst en ze glimlachte breed bij zijn woorden. 'Ja, natuurlijk, het komt altijd goed.' Haar ouders waren hét voorbeeld: haar vader had misschien zijn problemen, maar haar moeder speelde daar ontzettend goed op in. Ze waren het ideale koppel in dat opzicht. Alex drukte nog een kus op zijn wang en ging toen op haar rug liggen.

'Ongelofelijk, maar niet onmogelijk,' glimlachte Willy en legde zijn hoofd op haar borst toen ze op haar rug ging liggen. Zo sloeg hij zijn armen om haar middel heen en sloot hij zijn ogen. Het was heerlijk om Alex bij hem te hebben na het zware jaar dat hij had gehad. Hij had het misschien nooit aan haar verteld, maar vorig jaar was een ramp geweest. Zijn studie lag hem niet - dus had hij gelukkig nog kunnen switchen naar wiskunde - en hij en zijn moeder lagen elkaar voor geen meter meer. Daarom kwam hij nauwelijks nog bij haar thuis, terwijl hij vorig jaar vaak thuis was om Alex op te zoeken.

Alex genoot van het moment waarop ze gewoon samen konden zijn zonder te veel aan de tijd te hoeven denken. Het afgelopen jaar was Willy nooit echt lang thuis geweest, behalve in de vakanties dan. Als hij er was, moest hij altijd zo weer weg en dat had ze vreselijk gevonden, hoewel ze het natuurlijk begreep. Ze was er alleen zo gewend aan geraakt dat ze alles samen deden. Nu zouden ze weer veel samen doen, maar toch hadden ze hun eigen studies, hun eigen vrienden. Ze was heel benieuwd naar het komende jaar en de volgenden. 'Als we willen eten zullen we zo echt weer verder moeten. En we moeten ons nog klaar maken voor het feest.'

Hij protesteerde tegen haar borst aan en pakte haar nog harder beet, als een klein kind. Toch liet hij haar na enkele tellen los en kwam hij langzaam overeind, terwijl hij een hand door zijn haren haalde. 'Je hebt gelijk... Weet jij al wat je vanavond gaat aandoen?' vroeg hij nieuwsgierig en opende een doos, waar enkele kledingstukken van hun in zaten. Hij haalde er ook wat ondergoed van haar uit en gooide dat plagerig naar haar toe.

'Sorry, ik blijf ook liever liggen, maar het eten wordt niet gebracht!' Giechelend maakte ze zich uit zij greep los en ging ze recht op zitten. Ze trok zijn shirt recht voor hij het bed afstapte. 'Eh, nee, ik kijk wel wat bovenop ligt.' Met een lach haalde ze haar BH van haar hoofd en ving ze de onderbroek op. 'Dankje, William,' zei ze op sarcastische toon. Ze was nog steeds niet iemand die veel aandacht aan haar uiterlijk besteedde. Ze was hygiënisch en zorgde dat ze gezond at en dat was het. 'Anders zoek jij iets voor mij uit en ik iets voor jou, maar dan moeten we elkaar wel beloven dat we echt dragen wat de ander uitkiest.' Met een grijns sloeg ze haar armen van achteren om hem heen.

Willy grinnikte bij het aanblik van Alex en draaide zich toen weer om, om de kleding op een stapeltje te leggen en zo de doos te legen. Hij legde zijn handen op de hare, toen ze hem van achteren vasthield, en liefdevol gleed hij met zijn vingers over de hare. 'Als je niet oppast, dan ga ik je vanavond in een jurkje stoppen hoor,' lachte hij en draaide zich om. Hij legde zijn handen op haar wangen en keek haar zo van dichtbij aan. 'Het liefst blijf ik hier vanavond met jou op deze kamer dan je te moeten delen met de hele universiteit,' zei hij eerlijk.