Het schoolplein

Het schoolplein word meestal gebruikt in tussenuren en pauzes. Ook hangen er vaak nog leerlingen na schooltijd in groepjes én dan ook voor schooltijd. Het schoolplein bestaat uit een aantal bankjes, een grasveld én een grote fontein met de mascotte van Mysticfall High School. Zo bijzonder is het schoolplein dan ook niet.

Jess strandde in haar tussenuur ergens op het veld bij de school. Ze hield meer van de zomer, maar van elk beetje zon kon ze genieten en dat deed ze nu dus ook. Met een wiskunde boek op schoot. Eigenlijk vond ze het wel weer tijd om naar huis te gaan... Het was twaalf uur.

Woody had een tussenuur en had zich, gehuld in een dikke gebreide sjaal en jas, begeven naar het schoolplein. Hij vond een enkel leeg plekje op een bankje naast een meisje die hij herkende uit zijn geschiedenis klas. En zijn Engels klas. Waarschijnlijk hadden ze wel meer vakken samen, maar Woody had dat niet echt door. Kort glimlachte hij naar haar en keek toen het plein over.

Jess vouwde haar benen onder zich en glimlachte even naar de jongen die naast haar ging zitten. 'Hoi,' begroette ze hem automatisch. Woody. Ze had wat lessen net hem en ze kende iedereen uit haar klas. Ze richtte zich nog kort op haar boek, maar klapte hem dicht. 'Ja, genoeg.' zei ze eigenlijk tegen niemand in het speciaal.

Woody glimlachte nogmaals toen ze hem terug begroette. In zijn hoofd ging hij al zijn klasgenoten langs waarvan hij de naam wist. Uiteindelijk schoot hem te binnen dat ze Jessica heette. Natuurlijk wist hij dat, want Jessica was een vaak genoemd persoon in de gangen. Ze was schijnbaar nogal iemand die veel uitprobeerde gewoon voor het uitproberen. Vast zo een roekeloos persoon die nergens over nadacht, bedacht Woody zich.

Jessica nam haar haren vast en begon ze te vlechten, ze richtte haar blik ondertussen op Woody en keek hem onderzoekend aan. 'Waar denk je aan?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze wist van zichzelf dat haar gedachten van hot naar haar sprongen als ze voor zich uit staarde. Ook wist ze dat het begon met waar je heen keek, meestal dan, bij haar.

Woody keek op naar Jessica en haalde zijn schouders onverschillig op. 'Niet ech aan iets.' Hij glimlachte weer, om beleefd te zijn en staarde weer verder in de verte. Oh, hij was vreselijk in small talk, werkelijk een ramp. Maar zij en Woody hadden vast niets gemeen, dus waar zouden ze uberhaupt over moeten praten?

'Oh,' merkte Jess teleurgesteld op. Woody zag er leuk uit met zijn krulletjes, hoewel ze moet toegeven dat jongens met krullen er in haar ogen erg snel goed uitzagen. Haar blik was nog steeds op hem gericht. 'Jij bent toevallig niet een wiskunde wonder?' besloot ze te vragen met haar wiskunde boek nog in haar hand. Ze snapte er namelijk vrij weinig van. Volgende week had ze haar eerste wiskunde toets van dit jaar en om nu al met een onvoldoende beginnen leek haar niet ideaal in haar examenjaar.

Woody keek naar het boek en twijfelde over zijn antwoord. 'Niet echt, maar ik wil je wel proberen te helpen?' Hij keek onzeker naar Jessica. 'Waar heb je problemen mee?' vroeg hij haar als teken dat hij echt zijn hulp aanbood. Hij had een smoesje kunnen verzinnen dat hij het zelf ook niet begreep, maar Woody was slecht in liegen en was dus liever eerlijk en oprecht.

Jessica herkende een onzekere blik, maar ze vroeg er verder niet naar. In plaats daarvan nam ze haar wiskunde boek er weer bij en zocht ze de juister bladzijde op. 'Nou kijk, hoe weet je nou dat je wel of niet de abc-formule mag gebruiken? En hoe krijg je vanuit de hellingsgrafiek de oorspronkelijke? En ik snap logaritmes niet zo goed.' somde ze op terwijl ze dingen aanwees.

Woody keek naar de bladzijde en fronste zijn wenkbrauwen. Oke, hij begreep een hoop van wiskunde, maar veel van dat ging hem toch iets te ver. Zo goed als hij kon, legde hij aan Jessica uit wat hij wist. 'Die hellingsgrafiek, daar heb ik werkelijk geen idee van.' Hij keek haar kort aan en glimlachte verontschuldigend.

Jessica keek mee en probeerde het zo goed mogelijk te volgen. 'O dus.. Yay, dankje!' zei ze vrolijk. 'Ik denk dat ik het snap...' zei ze nu wat bedenkelijker. Nu hoefde ze enkel die hellingsgrafiek nog aan iemand vragen, en het ook nog goed doen op de toets. Nouja. 'Soms vraag ik me echt af hoe mensen dat soort dingen bedenken, die logaritmes bijvoorbeeld, wat kun je daar nu weer mee? Maargoed.' zuchtte ze.

'Het zal vast wel ergens nuttig voor zijn.' Woody probeerde daar nooit te veel over na te denken, want dan zou alles hem nutteloos lijken. Bovendien was wiskunde een van zijn betere vakken, als hij zich dan ging afvragen of het wel enig nut had, dan leken zijn goede punten ook voor niets. Woody dacht Jessica zo weer genoeg geholpen te hebben en verzonk weer in zijn eigen gedachten.

Jessica haalde haar schouders op. 'Vast wel ergens voor, maar voor Japans leren vast niet.' Ze baalde er echt van dat ze wiskunde niet had kunnen laten vallen, daar was ze echt wel tijd aan kwijt. De talen, aardrijkskunde en geschiedenis gingen haar veel beter af. Hoewel behalve de talen ze eigenlijk overal moeite voor moest doen. Ondanks dat Woody niet echt spraakzaam was, of in ieder geval niet echt een poging deed om het gesprek op gang te houden, bleef ze toch volhouden. 'Weet jij al wat je wilt gaan doen na je examens?'

'Je wilt Japans gaan leren?' Woody keek haar iet wat verbaasd aan. Hij dacht dat ze Japans was. Of iets in die richting. Eigenlijk had hij er nooit echt aandacht aan besteed. Hij had haar namelijk afgeschreven als iemand met wie hij nooit vrienden zou kunnen worden. Als hij de verhalen mocht geloven dan. Woody schudde van nee. Hij had werkelijk nog geen idee wat hij wilde gaan doen.

'Ja, of eerst een tussenjaar en vrijwilligerswerk gaan doen.' Jess keek hem aan en zag zijn verbaasde blik. Die had ze vaker gezien, met verschillende redenen. Of ze dachten dat ze Japans was en dat ze dat sprak, of ze verbaasde zich over wat je in hemelsnaam aan Japans had om te studeren. 'Ik spreek al Koreaans en bij Japans studeren komt er ook een hoop cultuur, economie en geschiedenis kijken. Bij sommige universiteiten ga je zelfs op studiereis naar Japan. Ik wil graag veel reizen en zo veel mogelijk talen zelf ook kunnen spreken.' legde ze uit. Nee, Japans was niet een voor de hand liggende keus. Ze wist dat er maar weinig banen waar ze specifiek mensen die Japans hadden gestudeerd voor nodig hebben, maar een kantoorbaan kon ze altijd nog doen. 'Jij weet het nog niet of wel?' vroeg ze toen hij geen antwoord gaf.

Jeetje, dat had Woody nooit verwacht van zo iemand als Jessica. Ze leek hem meer iemand die nooit een plan maakte, maar gewoon alles uitprobeerde en deed waar ze zin in had. 'Japan is natuurlijk wel één van de opkomende landen, dus het is vast handig.' Dat herinnerde hij zich nog van de economie lessen uit het eerste jaar. Daarna had hij het vak laten vallen. 'Nee, ik weet niet eens of ik wel ga studeren.'

'Ja, maar er zijn zat Jappanners die Engels leren. Er is niet veel werk, maar ik doe liever eerst iets wat ik leuk vind. Ik kan altijd nog een kantoorbaan zoeken of in de supermarkt gaan werken.' Ze vouwde haar benen onder zich op de bank en staarde even over het plein heen. 'Nog helemaal geen plannen, of wel?' vroeg ze nieuwsgierig waarbij ze Woody aankeek. Jessica wist al heel jong dat ze een keer terug wou naar Zuid-Korea en daar waren eigenlijk al haar plannen uit ontstaan. Haar ouders waren jong overleden en als zij jong dood ging wou ze in ieder geval veel dingen gedaan hebben.

'Nope. Die hoop ik dit jaar te vinden.' Het enige wat Woody wilde was zijn moeder overtreffen met zijn krachten en het liefst zijn zusje voorblijven. Maar wat kon hij daarmee in deze wereld? Zijn krachten leverden hem geen beurs op noch een goed betaalde baan. Hij kon als heler aan de slag gaan, maar hij zou zichzelf voor de gek houden als hij van het helpen van andere mensen zijn werk zou maken.

Woody was duidelijk niet van het uitgebreid antwoord geven en een gesprek op gang houden. Toch stopte Jessica niet met vragen stellen, daar was ze veel te nieuwgierig voor. 'Stiekem is het best wel jammer dat dit het laatste jaar is op high school, maar ik kijk ook uit naar volgend jaar. Er van uitgaand dat ik niet zak op wiskunde.' Dat laatste voegde ze er lachend aan toe. 'Je hebt twee zusjes toch? Dat lijkt me echt gezellig.'

Woody was het helemaal niet met haar eens dat het jammer was dat dit het examenjaar was. Integendeel hij was opgelucht eindelijk te beginnen aan de laatste loodjes, hoe zwaar deze ook zouden worden. 'Je zakt vast niet.' mompelde hij om maar iets geruststellends in het gesprek te gooien. 'Zij zijn gezellig, maar ook irritant.' Woody glimlachte aan de gedachte aan zijn zusjes. 'Heb jij broers of zussen?'

'Nee ik heb geen broers of zussen.' Ze kon het niet helpen dat ze van binnen even juichte dat hij een vraag terugstelde. 'Het is best raar hoe vershillend de verhalen zijn, sommige vinden hun broers of zussen geweldig, andere verschrikkelijk. Toch lijkt het me heerlijk om een zus te hebben, of een broer.' In theorie zou het nog kunnen dat ze een broer of zus erbij kreeg, maar eigenlijk vroeg ze zich af of het dan nog wel echt als een broer of zus zou voelen, zoals haar vaders wel als ouders voelden.

'Het is maar waar je aan gewend bent.' Woody kon zich geen leven zonder zijn zussen voorstellen. Het zou in ieder geval een stuk rustiger zijn, maar waarschijnlijk ook veel saaier. De twee meiden waren wel echt de kern die voor een hoop vermaak in de familie zorgden. 'Sinds wanneer ben je in Amerika?' vroeg Woody om toch nog een aandeel in het gesprek te hebben, want hij had ook wel door dat zijn aandeel niet erg groot was.

'Hmm, wie weet.' Jessica ging overdwars op het bankje zitten zodat ze zijn kant uit keek. Ze was waarschijnlijk al honderd keer anders gaan zitten, maar ja, ze kon nu eenmaal niet zo goed stil zitten. Alleen als ze echt ergens op moest concentreren dan zat ze stil. 'Ongeveer sinds mijn vierde. Dus daar weet ik niet zoveel meer van. Het schijnt dat ik het niet zo leuk vond...' Ze keek even bedenkelijk, alsof iemand dat leuk zou vinden?

'Ik zou zoiets ook niet leuk vinden nee.' Woody keek naar zijn handen die hij over elkar wreef. Het was de laatste dagen flink afgekoeld buiten. De winter zat er nu pas echt aan te komen. En dat vond Woody eigenlijk wel prima, of nog beter: hij vond het geweldig. 'Kun je je nog iets herinneren van Korea?' vroeg hij haar toen er weer een korte stilte was geweest.