Het schoolplein

Sophie begon te lachen. 'Ah, ik heb het genoegen met een footballspeler. Heeft deze footballspeler toevallig ook nog een naam?' vroeg ze met een grijns en haalde haar schouders op. 'Ach, dorpen hebben altijd zo'n "iedereen kent iedereen"-mentaliteit. Ik denk dat het gewoon wennen is. Zeker als je weet dat ik uit LA kom, nou - het is al een wonder als je daar je buren kent.' grapte ze. 'Maar het bevalt tot nu toe wel, ik heb nog niet veel gezien van het dorp. Enkel bezig geweest met uitpakken en dat soort dingen.'

Thomas glimlachte naar haar. 'Oh ja, u vroeg mijn naam... Thomas of noem me Tom. Dat is dus een dezelfde persoon voor als ze ooit over me mochten roddelen.' Het was best wel boeiend wat ze had te vertellen. New York leek hem een fanatische stad en het stadsleven zei hem daadwerkelijk dan ook iets. In Los Angels had je alles; zee, natuur en het stadsleven. 'Welkom in Mystic Falls dus. Surfers niet inbegrepen. Ik wil je altijd wel rondleiden? Hoewel dit stadje echt niet groot is. De Mystic Grill zitten veel mensen na school, de school zelf lijkt eerst ingewikkeld zoals iedere school, voor de rest ga je beter echt niet de bossen in alleen. Kinderverhaaltjes zijn dus absoluut waar; er gebeuren hier nogal rare dingen, maar we hebben een prachtige natuur.'

'Aangenaam kennis te maken Thomas.' zei ze met een glimlach. 'Dat laatste moet ik maar eens goed in m'n oren knopen.' Sophie hield ervan om er zelf lekker op uit te trekken, zeker als het om bossen ging, dat vond ze heerlijk. Echter was ze nogal was al bang te maken, dus het leek haar nu al geen goed idee meer om daar rond te zwerven. 'Tegen die rondleiding zeg ik zeker geen nee.'

'Na school heb ik eigenlijk niks te doen. Dus als je wilt...?' Hij keek even naar zijn open liggend schrift. Eigenlijk was het maar gevuld met droevige gedachten. Hieraan dacht hij liever niet meer waardoor hij het dan ook weer dicht klapte. 'Bos of stad?'

'Aangezien je me net nogal bang hebt gemaakt van jullie beruchte bossen...' grinnikte ze, maar bedacht toen iets. 'maar ik ga er natuurlijk niet alleen naartoe, dus als ik een sterke jonge man heb om me te beschermen denk ik dat ik het bos wel aandurf.' lachte Sophie en keek hem aan. 'Dus wat zeg je ervan als we na school naar het bos gaan, ik ben wel benieuwd geworden nu.'

'Er is niets te zien hoor,' lachte hij en streek door zijn haar. 'Het heeft enkele prachtige plekjes en een mooie natuurgroei. Enkel heeft mijn familie nogal geschiedenis met de plek, zou je kunnen zeggen. Veel mensen zijn daadwerkelijk dood of niet meer terug gevonden in het bos. Het zijn meer dan enkel verhalen, Sophie. Sommige denken dat het een seriemoordenaar is. Duizenden verhalen daarover... Alsof het sprookjes zijn zonder gelukkig eind, Urban Ledgends, maar daar houden ouders geen rekening mee als ze naar hier verhuizen.' Lichtjes grapte hij, maar deels was het daadwerkelijk ook waar. 'Het bos dus. Ik wacht straks hier op je?'

Sophie keek hem aan en grinnikte. 'Wie weet kom ik vanmiddag ook niet meer terug uit dat ontzettend enge bos.' grapte ze en stond op van de tafel. 'Dan zie ik je straks hier, bij deze geweldige picknick tafel. Op naar het grote enge bos met een serie-moordenaar en de wolf van roodkapje.' Zelf was ze nogal sceptisch over dit soort verhalen, maar er zouden altijd mensen blijven die ze geloofde.

Thomas grinnikte. 'Toch wed ik dat je niet alleen dat bos meer ingaat. En als je dat wel doet zal je het zeker geen tweede keer meer doen als je het bord zit hangen aan een van de bomen met alle mensen die vermist zijn.' Het was nog maar sinds kort op gesteld en eigenlijk was het een erg lange lijst.'Tot straks.'

verder in een bos? :')

NEW 

Het was een warme dag, een van de eerste warme dagen die Sophie in Mystic Falls had meegemaakt. Ze had net pauze en daarna had ze ook nog eens twee tussenuren, dus ze had besloten dat het een goed idee was om even buiten te zitten. Stephen had ze nergens kunnen vinden en ze had ook geen zin om verder te zoeken, dus was ze in haar eentje op een bankje gaan zitten. In haar ene hand hield ze haar, inmiddels al half opgegeten, appel, terwijl ze in haar andere hand haar iPhone vast had, hopend dat iemand haar nog een interessant berichtje zou sturen.

Kate had haar vest al snel uitgetrokken toen ze de school uit liep. De zon brandde op haar lichte huid, maar het kon haar niet echt deren. Haar aandacht ging volledig uit naar haar eigen gedachten. Ze nam plaats op een van de bankjes die nog niet helemaal bezet was en trok haar benen bij haar er op. Ze sloeg haar armen om haar benen en sloot haar ogen tegen de zon.

Toen Sophie tot de conclusie kwam dat er écht niets interessants op haar mobiel te zien was, stopte ze hem weer weg en zag ze een meisje op het andere uiteinde van de bank zitten. Ze had haar nog nooit gezien, wat natuurlijk niet erg vreemd was aangezien ze er pas een week woonde, maar ze was vast besloten om haar te leren kennen. 'Lekker weer is het hè?'

Kate had haar ogen op de lucht gericht en het duurde even voor ze door had dat het meisje naast haar iets tegen haar had gezegd. Ze glimlachte en knikte instemmend waarna ze weer onverstoord verder ging met het voor zich uit staren. Toen ze niet op de naam van het meisje kon komen, fronste ze en draaide zich nog eens om. 'Jij bent Stephens stiefzus.' stelde ze vast.

Sophie was verbaast dat ze wist dat ze Stephen's stiefzus was, maar aan de andere kant: wie wist het niet. Er waren maar twee nieuwelingen hier op school en die waren ook nog eens familie van elkaar, niet erg moeilijk te missen dus. 'Ik heb geen idee of ik je hoor te kennen of niet, maar ik ben Sophie, aangenaam.' Ze had werkelijk geen idee wie dit meisje was.

'Sorry, ik kende je niet en nouja-' Kate haalde verontschuldigend haar schouders op. 'Ik ben Kate.'Ze twijfelde kort over haar volgende woorden, maar besloot uiteindelijk te zeggen hoe zij het zag. 'Ik ben een vriend van Stephen. Vandaar dat ik dacht dat je zijn stiefzus bent.' verklaarde ze. Misschien had Stephen het wel eens over haar gehad. Ze kon niet zeggen of ze daar goed genoeg bevriend voor waren.

'Ah, een vriendin van Stephen is een vriendin van mij... als je het er natuurlijk zelf ook mee eens bent.' lachte ze en bekeek haar eventjes kort. 'Kate.. volgens mij heeft Stephen thuis wel eens iets over je gezegd.' Misschien ging dat ook wel over iemand anders, ze had geen idee. Ze hoorde zoveel aan de eettafel, dat sommige informatie niet onthouden werd.

Kate glimlachte naar Sophie en knikte. Ze zag het vrienden maken niet als zoiets simpels, maar ach. 'Dat zou kunnen.' Ze kon zich niet voorstellen dat Stephen het zomaar over haar zou hebben, maar het voelde goed dat te horen. 'Bevalt het je een beetje hier?' vroeg ze uiteindelijk om maar een gesprek te beginnen.

Sophie haalde haar schouders op. 'Het is een compleet andere wereld dan Los Angeles, dat is één ding dat zeker is. Maar zowel de stad als een dorp hebben hun charmes. Het is gewoon nog even wennen, maar ik heb het zeker wel naar mijn zin.' Soms miste ze de bruisende drukte van de stad. Er was altijd wel iets te doen, er was altijd wel een leuke etenstent open, of een club. Er waren altijd wel mensen die je kon bellen als je je verveelde, en dat had je in een dorp niet, tenminste - niet hier.

Kate luisterde naar Sophie. 'Ik kan me voorstellen dat het een hele verandering is. Ik kan het me echt niet voorstellen hoe het in de stad is. Laat staan in Los Angeles.' Voor haar was het een droom om ooit eens in een grote stad terecht te komen voor haar danscarrière. Als dat er ooit van kwam. Wat ongemakkelijk schoof ze heen en weer op het bankje. 'Doe je ook zo fanatiek aan sport als Stephen?'

Sophie glimlachte en knikte. 'Het is echt een wereld van verschil. Als je een keer de kans hebt moet je zeker een keertje naar LA toegaan.' Bij haar volgende woorden begon ze te lachen. 'Oh, nee - sporten is meer Stephen's ding. Ik ben niet zo sportief in elkaar gezet, lig al uitgeput op de grond na één rondje gerend te hebben.' grinnikte ze. 'En jij dan? Doe jij nog aan een sport? Ik hoorde dat ze hier op school veel teams hebben.'

Kate wreef haar handen over elkaar. 'Nouja, ik hoop er ooit terecht te komen.' glimlachte ze. Vervolgens grinnikte ze om Sophie's woorden. 'We kunnen niet goed in alles zijn.' Ze streek met een hand door haar haar en peuterde aan het touwjte van haar vest. 'Ik dans, maar niet echt op school.' vertelde ze. Na een aantal jaar was ze de danslessen hier wel ontgroeid, dus had ze haar lessen in de stad.

'Vooral modern, maar ik doe ook wat klassiek.' Het voelde altijd goed om het over dansen te hebben. Dan wist Kate ten minste waar ze het over had. 'En natuurlijk bij feestjes en dat soort dingen.' Zelfs dat gedans, gewoon voor de lol, vond ze leuk. 'Ik had ook niet gedacht dat hij zou roddelen.' grinnikte Kate. Ze dacht dat als Stephen het over haar gehad had, dat ze hem dan zeker wel een vriend kon noemen.

NEW
Willy lag languit in het gras met een grassprietje in zijn mond, gebogen over zijn wiskunde boeken. Morgen had hij een grote en vooral belangrijke toets en hij had er nog niets aan gedaan. Niet dat hij dat per se moest, want gelukkig was hij erg goed in wiskunde, tot verbazing van velen en vooral tot verbazing van zichzelf. Dus al snel rolde hij op zijn rug en staarde naar de lucht. Al snel dreven zijn gedachten naar Alex af.

Sophie liep over het gras heen, haar gezicht verstopt in haar tas. Ze kon haar mobiel nergens vinden, en als ze ergens paranoïde van werd, was het daar wel van. 'Waar is dat verdomde- Oh!' Omdat ze absoluut niet had opgelet, struikelde ze ergens over en belandde ze bijna met haar gezicht in het gras. Gelukkig kon ze zich nog net overeind houden aan een boom en toen ze omkeek om te kijken wat de oorzaak was, schoot ze in de lach. 'Oh, god. Sorry - ik was veel te druk bezig met iets anders, ik had je helemaal niet zien liggen.' giechelde ze, nog steeds zichzelf uitlachend voor wat er zojuist was gebeurd. 'Hé, ben ik jou niet eens tegen gekomen in de stad... jij had toch dat belachelijk grote ijsje? Willy!' Als ze het zich goed herinnerde was dat zijn naam.