Het schoolplein

Hij keek op en kwam terug uit zijn gedachten. 'O, nee. Je herinnerde me aan iemand.' zei hij af en wimpelde haar bezorgdheid af. Als het al bezorgdheid was, misschien was ze slechts nieuwsgierig. Hij bekeek haar nog eens en vroeg toen met een slinkse lach: 'Waarom zit zo een mooi, blond meisje niet bij de cheerleaders?'

'Omdat dit blonde meisje niet van cheerleaden houdt - en al helemaal niet van de status die erom heen hangt.' legde ze uit. Ze hield niet van die meiden die iedere jongen konden krijgen en iedereen maar liep te naaien. Oké, haar moeder had ook bij de cheerleaders gezeten en was nooit zo geworden - het waren gewoon vooroordelen die ze had. 'En waarom zit een jongen zoals hij niet in het football team dan?'

'Aha.' Peter keek met meer interesse naar het meisje dan eerder. Ze was niet zo voorspelbaar zoals de meeste tieners die op high school rondliepen. Sowieso hadden de mensen hem hier al verbaasd door hoe anders ze waren. Het beviel hem wel. 'Omdat ik niet zo'n teamplayer ben.' loog Peter met een grijns. Ooit werkte hij graag in een team, maar nu bracht dat alleen maar een hoop problemen met zich mee. Bovendien was hij veel te sterk op lichamelijk gebied en vaak kon hij zich niet goed inhouden als hij actief werd.

Lexi knikte. 'Aha.' Ze sloeg haar benen over elkaar en pakte een appel uit haar tas. Ze had honger gekregen. 'Wil je er ook eentje?' vroeg ze aan hem en hield de tweede appel uit haar tas voor hem. Ze was altijd dol geweest op fruit, in tegendeel tot veel andere mensen - waaronder haar jongere zusje.

'Graag.' Peter nam de appel van haar aan en hapte er en stuk uit. Sinds hij vampier was hoefde hij niet meer aan zijn gezondheid te denken, behalve aan bloed. Mensen eten smaakte ook niet meer zoals vroeger, maar hij had het zichzelf aangeleerd er van te genieten. Hoewel het niet meer in de buurt kwam bij hoe hij het ervaarde als mens. 'Zeg, Lexi, sinds ik hier ben, hoor ik ontzettend veel over die mysteries rond dit dorp. Maar niemand wil vertellen waar ze over gaan. Wat weet jij daar van?'

Lexi fronste haar wenkbrauwen, waarom wilde hij over de legendes weten? 'Eh.. ik weet waar de legendes over gaan ja - maar er zijn maar weinig mensen die er werkelijk in geloven. Je weet wel, in die mythologische wezens. Heksen, vampieren - weerwolven.' Ze moest lachen bij het idee dat mensen erin geloofde, het sloeg namelijk nergens op.

Gefascineerd luisterde Peter naar Lexi. Over vampierenn hoefde hij niets nieuws te weten, daar wist hij natuurlijk een hoop van. Maar die andere wezens; de heksen, de weerwolven, daar had hij geen flauw benul van. 'Geloven ze daar echt in?' lachte hij ongelovig, maar zijn reacties waren een en al dubbelzinnig. Als hij er zelf niet in zou geloven, dat zou Peter niet in zichzelf geloven.

Lexi knikte. 'Sommige mensen wel. Ik heb zelfs wel eens gehoord over clubs die iedere zaterdag alle "vorderingen" van die wezens bespreken. Of er nog nieuwe wezens bij zijn gekomen en of dat ze schade aanrichten. Die mensen zijn echt niet helemaal goed bij hun hoofd.' Ze wist dat haar oma ooit was verdwenen, maar haar moeder wilde er niet veel over loslaten. Ooit was er eens iemand naar haar toegekomen om te zeggen dat "de vampier haar wel weer eens vrij zou laten, als ze zijn bevelen opvolgde." Lexi had hem uitgelachen en was doorgelopen.

'Wauw, die mensen gaan er wel heel ver in.' merkte Peter luchtig op, maar hij nam het onderwerp erg serieus. Zeker omdat het leek alsof zij geheel onwetend was over de wereld die zich bevond in de schaduwen van dit dorp. Zoveel geheimen waar ze niets van wist. Misschien was het maar beter zo. Peter wist hoeveel slechts het hem had gebracht toen hij in die mythische wereld werd getrokken toen een vampier hem veranderd had.

Lexi knikte. 'Ach, als ze daar hun leven aan willen wagen moeten ze het toch zelf weten?' Ze vond het altijd wel komisch, maar zelf was ze er nooit echt in thuis geweest. 'En hoe denk jij er dan over? Geloof jij er iets van, of ben je net zo nuchter als ik?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en gooide het klokhuis van de appel in de prullenbak.

'Ik?' Peter glimlachte geheimzinnig en wachtte kort met het geven van een antwoord. 'Ik houd mijn opties open door er geen standpunt over in te nemen.' verklaarde hij met een zelfvoldane lach. Een perfect antwoord voor iemand die zichzelf maskeerde, vond hij zelf. Met een boogje gooide hij zijn klokhuis achter die van haar aan.

Lexi begon te lachen. 'Je bedoelt toch niet serieus dat er een kans is dat je die onzin gelooft hè?' Ze keek hem ongeloofwaardig aan en schudde haar hoofd grijnzend. 'Je bent natuurlijk vrij om te geloven wat je wilt, maar geloof mij nou maar - sommige dingen kúnnen gewoon niet waar zijn.'

'Waarom niet? Is er enig bewijs dat ze níet bestaan?' vroeg Peter met een speelse lach rond zijn lippen. 'Vind je het ook niet wat prematuur dat de mens denkt alles al te weten? En tegelijkertijd claimen ze dat er nog zoveel te onderzoeken valt. Waarom zouden de mythes dan onzin zijn?' Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het was lachwekkend hoe stellig overtuigd de mensen waren van de onmogelijkheid van de mythen.

'Nee, maar is er bewijs dat ze wél bestaan?' kaatste ze terug. 'Het heeft er niets mee te maken of dat we alles denken te weten en er vallen ook nog tal dingen te onderzoeken, maar er is een reden waarom ze mythen mythen noemen, ze zijn verzonnen door mensen die andere mensen de stuipen op het lijf wilde jagen, of om heldhaftig over te komen op andere - meer niet.' vertelde ze hem. Alles was gewoon één grote bak onzin, meer was het niet.

'Stel je dit eens voor: Je leeft in het begin van de 20e eeuw en iemand vertelt je dat bewegende beelden op een kastje te zien zijn. Zou je dat geloven? Maakt dat het minder waar? Ik pleit er niet voor om te geloven in de mythes, maar je moet ze ook niet onderschatten. Dan is de klap des te harder als het waar blijkt te zijn.' Peter kon zich nog heel goed de dag herinneren dat hij voor het eerst een tv had gezien. Een heksendoos hadden ze het genoemd, zoiets zou niet mogelijk moeten zijn. En toch zat iedereen er nu dagelijks voor.

'Een televisie is een ontwikkeling, een vampier kan je niet ontwikkelen - een weerwolf kan je niet ontwikkelen, het is totaal iets anders.' sprak Lexi hem tegen. 'Maar als je zo graag wilt dat ik er open voor sta, zal ik er wel over nadenken - maar ik weiger het om het te geloven.' waarschuwde ze hem. Nee, tenzij het tegendeel was bewezen zou ze het niet geloven en waarschijnlijk daarna zelfs ook niet.

Peter keek haar geamuseerd aan. Hij vond het wel leuk dat geen gas terug gaf, maar juist feller leek te worden. Bovendien vond hij het geweldig ironisch dat hij haar hier en nu het bewijs kon leveren van de mythes. Maar het zou geen spelletje meer zijn als Peter zo grip nam op zijn slachtoffers. Hij zou eerst nog wat trucjes met ze uithalen voor hij echt aan ze begon. 'Nog andere dingen waar ik je vooral niet over moet tegenspreken?'

Lexi keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Voor zover ik weet niet,' grapte ze en zette haar muts af. Zo koud had ze het niet meer. 'En zijn er nog onmogelijke dingen waarvan je heilig overtuigd bent dat ze wel bestaan? Aliens bijvoorbeeld?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en keek hem aan.

'Ik geloof nog steeds in de kerstman.' Peter glimlachte naar haar en voegde toen toe: 'En de tandenfee en ga niet beweren dat die niet bestaan want ik krijg toch echt ieder jaar cadeautjes onder de kerstboom en geld in plaats van tanden onder mijn kussens.' Hij keek haar spottend aan en schudde toen zijn hoofd. Dat hij hier echt in mee ging. Met een grijns haalde hij een sigaret uit zijn zak en stak deze op.

Lexi begon te lachen. 'En vergeet vooral de paashaas niet.' herinnerde ze hem en gaf hem een klein duwtje tegen zijn schouder. Toen hij zijn sigaret opstak, keek ze er kort naar. Ze had een hekel aan sigaretten. Ze vond ze ongelofelijk smerig - ooit had ze eens een trekje genomen en ze had ervan gewalgd. 'Dat je die dingen lekker vind.'

'Nee, die zeker niet. Wat zou ik zonder geverfde eitjes moeten?' Peter lachte geluidloos en zag haar blik op zijn sigaret. 'Ik heb nooit gezegd dat ik ze lekker vind. Het is meer een gewoonte.' Veel mensen begrepen tegenwoordig niet meer hoe er tegen roken aangekeken werd in zijn tijd. Het was toen een gebruik: vaak zelfs iets dat aangaf dat je geld had. En voor soldaten was het een manier om de stress te verdringen.

'Wel een erg slechte gewoonte.' wees ze hem, maar ze wist dat ze er maar weinig aan kon veranderen. 'Heb je eigenlijk hobby's?' Ze keek hem nieuwsgierig aan en zette haar muts toch maar weer op, want ze kreeg het weer koud.

- wow. echt ontzettend inspiratieloos. geen idee of dat ze het al had gevraagd, maar goed XD

'Dat weet ik, maar er zijn zoveel dingen slecht voor je.' Peter haalde zijn schouders op en tikte de sigaret tegen de rand van het bankje zodat overtollig as er van af viel. Hij genoot van zijn volgende trekje en keek haar toen aan. 'Ik lees graag.' vertelde hij Lexi kort, maar krachtig. Andere hobby's waren niet voor haar onschuldige oortjes bestemd.

'Daar heb je inderdaad gelijk in ja.' Lexi keek hem nieuwsgierig aan. Hij las graag? Wauw, dat had ze niet van hem verwacht. 'Sorry, is het raar dat ik daar van op sta te kijken, maar ik had lezen en jou niet aan elkaar gekoppeld.' vertelde ze hem oprecht. Nee, dat had ze zeker niet verwacht - maar het was een mooie verrassing. Misschien was ie dan toch niet zo oppervlakkig als ze dacht.

'Niet? Wat dacht je dan dat ik dagelijks deed?' Nieuwsgierig keek Peter haar aan. Terwijl hij dat deed, merkte hij haar blauwe ogen op, haar zachtroze lippen en blonde lokken. Ze was een mooi meisje op geheel haar eigen manier. Net zoals zijn zusje. Peter kon niet anders meer dan die link leggen, hoe graag hij de herinnering ook wilde verbannen uit zijn gedachten.