Het schoolplein

Willy duwde zich verbaasd omhoog, toen iemand over hem leek te vallen, en hij hield zijn hand boven zijn ogen om de persoon aan te kunnen kijken. 'Oh hey, Sophie!' zei hij en hief verontschuldigend zijn handen op. 'Ik was ook te druk bezig met andere dingen om je te kunnen waarschuwen. Misschien was ik wel aan het belachelijk grote ijsje aan het denken!' Hij moest hartelijk lachen en ging rechtop zitten. 'Willy, de enige echte!'

Ze begon te grijnzen. 'Misschien moet je dan maar eens zo'n gigantisch groot ijsje voor me komen.' grapte Sophie en ging naast hem in het gras zitten. 'Wauw, wiskunde. Interessant.' Als er één vak was waar ze een hekel aan had, was het aan wiskunde. 'Wiskunde is één van de weinige vakken waar ik werkelijk niets van begrijp.' zei ze met een glimlach op haar gezicht, hoewel haar cijferlijst dat niet erg grappig vond.

'Oh nee, hoe graag ik dat ook zou willen, maar ik ben blut tot op de bodem van mijn zakken,' lachte hij en wees beschuldigend naar haar met een plagerige glimlach, 'allemaal jouw en je ijsje hun schuld!' Hij schoof op, zodat hij plek voor haar kon maken, en knikte. 'Om mijn naam als aparte jongen nog even te onderstrepen, ik hou dus wel van wiskunde. Wonderlijk he?' glimlachte hij en wees daarna naar de boeken. 'Echt niet? Ik wil je best ermee helpen!'

'Dat is nou een beetje teleurstellend Willy.' Ze gaf hem een duwtje tegen zijn schouder aan. 'Geef mij maar weer de schuld!' treurde ze, maar begon al snel weer te lachen. 'Ik heb volgende week een groot proefwerk, maar ik ga er werkelijk niets van bakken.' Ach, inmiddels was ze het wel gewend dat ze geen goede cijfers voor Wiskunde halen. 'Echt? Zou je dat willen doen? Als ik door jou een voldoende haal, krijg je van mij een gigantisch ijsje, beloofd!'

'Ik doe nooit iets fout, dus het is maar al te eerlijk dat ik andere beschuldig,' pestte hij lachend en legde zijn hand op haar schouder. 'Natuurlijk help ik je! Ik hoef er zelfs geen ijsje voor terug! Het enige wat ik wil, is dat jij goede cijfers gaat halen. En nee, dit riedeltje houd ik niet voor al mijn bijlesleerlingen. Oke, misschien wel.' Hij stak zijn tong lachend uit en sloeg zijn boeken open. 'Wanneer wil je beginnen?'

'Nee, ik wil je er wel iets voor teruggeven, Willy. Echt, anders delen we het ijsje. Dan zit er ook nog iets voor mij in - naast dat goede cijfer.' Ze glimlachte naar hem en haalde haar schouders op. 'Wanneer heb je tijd. Ik heb deze week niet zoveel na school te doen, dus noem maar iets.' Sophie wist dat hij een vriendinnetje had, tenminste, dat had ze gehoord, dus hij had vast en zeker niet zoveel vrije tijd als zij had.

'Oke, oke, omdat jij zo aandringt,' zei hij met een glimlach. 'Want het is erg, erg moeilijk om nee te zeggen tegen ijs.' Hij dacht diep na. Meestal sprak hij in de middag af met Jay of Alex, en anders was hij ergens kattenkwaad aan het uithalen, maar huiswerk en leren bijvoorbeeld nam weer geen tijd in. 'Misschien elke woensdagmiddag? En op de zaterdag kan ik wel naar jouw huis of jij naar mijn huis komen?'

'Woensdag en zaterdag is prima.' beaamde Sophie en glimlachte. 'Nogmaals bedankt dat je me wilt helpen. Ik waardeer het echt heel erg, en volgende week spreken we natuurlijk iets af voor dat overheerlijke, veel te grote ijsje.' Willy was een aardige jongen. Ze kende hem verder niet erg goed: ze had hem pas één of twee keer gesproken, maar tot nu toe was hij altijd vriendelijk tegen haar geweest.

'Graag gedaan hoor. Ik help weleens vaker mensen. Mijn vriendin ook, en haar cijfers schieten nu omhoog. Nou ja, wel langzaam, maar in elk geval iets.' Hij haalde een reep chocolade uit zijn tas en begon meteen gretig hem op te eten. 'Sorry, ik ben aan het groeien, ik heb constant honger,' zei hij met volle mond. 'Hoe bevalt het hier nu eigenlijk, nu je er wat langer bent? Al veel vrienden gemaakt?'

'Ik wist niet dat je een vriendin had,' loog ze en glimlachte. 'hoe heet ze?' Het was vast vreemd als ze alles al leek te weten. 'Ach het gaat wel hoor. Het is nog steeds wennen en ontzettend anders dan Los Angeles.' Diep van binnen miste ze die stad. Dat bruisende uitgaansleven, het strand... Haar vrienden. Ze had geen problemen om nieuwe vrienden te maken, maar het was toch anders. 'Er zijn wel wat mensen waar ik mee optrek, maar ik denk dat Stephen en ik maar eens eens een goed feest moeten geven om dit stadje wakker te schudden.' lachte Sophie

'Ze heet Alex! Misschien ken je haar wel, ze heeft een oudere broer en zus hier op school en doet aan atletiek.' Hij knikte begripvol. 'Ik kan nu zeggen dat ik het begrijp, maar ik woon hier al vanaf mijn geboorte, dus veel geruststellende woorden kan ik niet zeggen. Maar het is fijn dat je het hier naar je zin hebt,' zei hij eerlijk. 'En ik denk dat een feest echt goed zal zijn om nog meer mensen te leren kennen! Iedereen houdt hier van een goed feest!'

'Oh ja, ik denk wel dat ik weet wie het is. Heeft ze lang bruin haar?' Natuurlijk had ze lang bruin haar. 'Nou, hou je mailbox dan maar goed in de gaten, dan verschijnt er snel genoeg een uitnodiging.' zei ze met een glimlach en liet zichzelf vallen zodat ze in het gras lag. 'Ga je jezelf hier in Mystic Falls nooit vervelen? Ik bedoel, na een paar jaar heb je toch alles wel gezien?'

Willy glimlachte vrolijk. 'Ja, dat heeft ze. Misschien heb je wel de goede voor je.' Hij ging ook weer op zijn rug liggen en staarde naar de wolken. In elke wolk zag hij enkel eten, dus draaide hij zich op zijn zij naar haar toe. 'Het wordt ook saai. Doodsaai. Als ik klaar met school ben, dan ga ik meteen weg.' Hij pakte een grassprietje en stopte hem weer in zijn mond. 'Ik haal altijd streken uit. Zo spendeer ik mijn vrije tijd.'

'Jij altijd met je streken uithalen. Volgens mij kom je nog eens zwaar in de problemen.' lachte ze. 'Maar ik snap het wel, je moet iets met je tijd doen. Ik ben hier pas een paar weken en ik verveel me al dood, laat staan als ik hier zeventien jaar moet wonen. En zeker op deze leeftijd.' Zodra ze klaar was met school zou ze naar Los Angeles gaan. 'Nou, weet je wat, als we klaar zijn met school, zal ik je wel eens meenemen naar Los Angeles.'

'Ik ben al vaak in de problemen gekomen, maar het hoofd van de politie is mijn buurman, dus meestal komt dat wel goed. Dan bak ik een taart voor hem,' lachte hij. Bij haar woorden keek hij haar verbaasd aan. 'Echt waar? Wil je dat echt doen? Dan ga ik voor de eerste keer van mijn leven de zee zien!' Enthousiast glimlachte hij. Hij moest toegeven dat hij jaloers op Sophie en haar broer was. Zij waren zoveel wereldlijker dan hijzelf.

Sophie begon te lachen. 'Jij krijgt ook alles voor elkaar hè?' vroeg ze hem met een grijns en knikte. 'Natuurlijk wil ik dat doen! Dan gaan we met de auto, het is wel een hele rit, maar dan maken we er gelijk een roadtrip van. Lijkt je dat geen goed idee? En als we eenmaal daar zijn, zijn er genoeg adresjes waar we terecht kunnen, geloof mij maar.' Ook al woonde ze er niet meer, ze had nog genoeg vrienden en connecties in LA.

'Tuurlijk. Ik ben Willy, ik ben een soort superheld in Mystic Falls,' grijnste hij en draaide toen naar haar om. 'Dat was een grapje hoor. Nieuwkomers begrijpen die soms niet. Mijn sense of humor is dan ook een beetje apart.' Met open mond keek hij haar aan en knikte meteen enthousiast. 'Dat doen we! Wat gaaf!' Hij was in zo'n enthousiaste roes dat hij de consequenties niet meerekende of wat andere mensen hiervan zouden denken. Het was Los Angeles, dan kan je toch geen nee zeggen?

Sophie begon te lachen. 'Ik wen wel aan je sense of humor. Geef me gewoon wat tijd.' grapte ze en stak haar hand uit. 'Deal, en denk maar niet dat het niet gaat gebeuren. Ik hou je eraan!' Ze zou sowieso terug gaan naar LA als ze hier klaar was, mooi niet dat ze hier in dit verstikkende stadje zou blijven.

In zijn enthousiasme schudde hij haar hand en glimlachte breed. 'Afgesproken! Toch zal je er snel aan moeten gaan wennen, want ik ga je ermee overladen tijdens onze trip,' lachte hij en legde zijn boeken in zijn tas. Hij zou er toch niet meer naar gaan kijken. De bel ging ondertussen ook, dus stond hij op en stak zijn hand uit. 'Zal ik je naar je lokaal brengen?' Dan konden ze nog even kletsen. Zelf wist hij niet zeker of hij naar zijn les zou gaan: hij wou veel liever in de zon blijven liggen.

'Oh god, wat heb ik gedaan?!' riep ze dramatisch uit en giechelde. 'Oh, ja - ik heb nu geschiedenis en jij?' Ze stond op uit het gras en rekte zich uit. 'Men, ik ben blij als ik van school af ben, wat een heerlijk gevoel moet dat geven.' School was absoluut niet haar favoriete bezigheid en ze kon zich niet voorstellen dat er mensen waren die het werkelijk léuk vonden om naar school toe te gaan.

'Oh, ik heb - ehm,' stamelde hij en rommelde in zijn tas, op zoek naar zijn rooster. 'Oh, ik heb biologie, maar ik heb geen zin. Ik denk dat ik zometeen weer naar buiten ga.' Hij liep alvast naar binnen en keek naar Sophie tijdens het lopen. 'School is wel belangrijk hoor! Mijn moeder heeft niet doorgestudeerd en heeft nu een rot baan. We komen maar net rond van het geld dat ik, mijn zusje en mijn moeder verdienen.'

'Sla je altijd zoveel lessen over?' vroeg ze verbaast en pakte haar tas van het gras af. Zelf had ze ook geen zin, maar ze moest wel naar de lessen toe, anders zou ze nog slechtere cijfers halen. Als ze haar best ervoor deed kon ze het wel, maar vaak had ze geen zin om ervoor te werken. Er waren veel leukere dingen die ze kon doen.