Het schoolplein

'Je snapt het niet, Isobel!' riep ze uit en zette haar handen in haar zij. 'Jij hebt alles voor elkaar. Iedereen vindt je aardig, je bent hartstikke populair, er gaan geen roddels over je rond, je vriendje is een schat en zal je nooit bedriegen, als jij had meegedaan aan de verkiezingen, had je gemakkelijk gewonnen. Ik ben en heb niets van al die dingen, dus doe nu niet alsof ik alles fout doe!' zei ze en haalde wanhopig een hand door haar haren. 'Ik ben er gewoon klaar mee, Isobel, met alles! Met die stomme verkiezing!'

'Oké, oké rustig Elle. Misschien snap ik het niet, maar wat ik óók niet snap is waarom je je dromen ineens opgeeft. Ik zeg niet dat het fout is wat je doet, ik snap het alleen niet. Leg het me dan uit.' Als ze dit alles alleen maar deed omdat ze Thomas terug wilde, was ze gek. Isobel hield van haar, ze was haar beste vriendin, maar dan zou ze haar echt voor gek verklaren.

Elle zakte weer in het gras neer en drukte haar hand tegen haar mond aan. Ze had zo'n spijt dat ze de verkiezingen had opgegeven en al vele keren had ze voor het kamertje van de directeur gestaan met de gedachte dat ze misschien nog kon smeken om alles terug te draaien, maar ze durfde het niet. 'Ik snap het zelf ook niet, Isobel,' zei ze zachtjes en keek haar vriendin paniekerig aan. 'Ik voel me gewoon zo vreselijk.'

Isobel zuchtte uit en keek haar aan. 'Het leven zit niet altijd mee Elle, maar je moet je er wel doorheen slaan. Alsjeblieft Elle, ga jezelf nou niet veranderen voor een jongen. Natuurlijk snap ik dat het moeilijk is, ik zou er ook kapot van zijn als Woody zoiets zou doen, meer dan kapot zelfs. Ik zou gebroken zijn. Maar je bent geweldig zoals je bent Elle en Thomas is dom als hij dat niet inziet. Als hij dat niet inziet verdient ie je niet.'

Elle voelde weer de tranen in haar ogen opkomen en keek Isobel aan, terwijl ze haar benen in trok. 'Waarom heb ik het gevoel alsof mijn leven alleen maar uit tegenslagen bestaat?' vroeg ze met trillende lip. 'En als ik eens iets leuks heb, dan gaat dat toch altijd maar kapot. Ik- Thomas was niet zomaar een vriendje. Ik hield van hem, en dacht al aan de toekomst en... god, Isobel, ik ben zo dom en naïef geweest.'

'Je leven bestaat niet enkel en alleen maar uit tegenslagen Elle, echt niet. Dat je misschien een moeilijke start hebt betekend niet dat je later geen geweldig leven zult krijgen. De hele wereld ligt aan je voeten. Je bent lief, grappig, ontzettend slim en je ziet er ook nog eens super goed uit.' Isobel glimlachte naar haar en sloeg een arm om haar heen. 'Je bent niet naïef en dom geweest, mensen denken nou eenmaal niet meer zo goed na als ze tot over hun oren verliefd zijn.'

Elle glimlachte verlegen om Isobels woorden. Ze vond het moeilijk om zulke dingen te geloven, ook al zeiden haar ouders, broer en zusje het ook erg vaak. Ook Thomas had haar vaak complimentjes gegeven. Ze sloeg haar armen om Isobel heen en zuchtte. 'Ik mis Thomas zo erg,' gaf ze zachtjes toe en legde haar hoofd op Isobels schouder. 'En ik weet zeker dat als hij om vergeving vraagt, ik het hem nog geef ook. Ik- ik ben nog zo verliefd op hem, ondanks wat hij heeft gedaan.'

Isobel fronste haar wenkbrauwen bij Elle's woorden. 'Elle...' zuchtte ze en liet haar los. 'Hij heeft het één keer gedaan, het zal hem er niet van weerhouden om het een tweede keer te doen. Ik wil je niet ontmoedigen, maar zo is Thomas.' Dat wist iedereen, het was gewoon zo. Hij was geen foute jongen, nee natuurlijk niet, maar hij hield gewoon van meisjes - van lichamelijk contact om het zo maar te zeggen.

Ze pulkte aan haar nagels en knikte. Ze stemde niet volledig met Isobels woorden in, maar wist dat er een waarheid in zat. Thomas was nu ook simpelweg vreemd gegaan, terwijl hij aangeschoten was. Dat kon een volgende keer weer gebeuren. 'Denk je- denk je dat andere jongens mij ook leuk vinden?' vroeg ze zachtjes en keek haar vriendin serieus aan. 'Jongens die meer zoals mij zijn?'

'Natuurlijk zijn er ook andere jongens die jou leuk vinden!' zei ze en gaf haar vriendin een klein duwtje. 'Als je Thomas al kan strikken, kan je iedereen strikken Elle. Misschien wel die schattige Engels leraar... hoe heet ie ook alweer? Oh ja, Noah.' Ze wiebelde lachend met haar wenkbrauwen.

Verlegen keek ze naar de grond en dacht na over Noah. Ze herinnerde zich nog hoe ze met hem samen lachte over al die zwijmelende meisjes, terwijl ze zelf ook verliefd was op haar eigen leraar... 'Noah is een leraar, het is verboden om dan met leerlingen om te gaan op emotioneel niveau,' zei Elle en zuchtte. Dat was ze zich in die tijd maar al te bewust geworden en al snel had ze het ook opgegeven.

'Wat maakt jou dat nou uit? Je bent toch een rebel, of niet soms.' grapte ze en keek haar aan. 'Ik snap het wel, maar je moet niet op zoek gaan - je moet gewoon wachten tot het op je pad komt en dat kijken wat er uit bloeit. Als je gaat zoeken vind je het niet.' verzekerde Isobel haar vriendin.

Er ontsnapte een harde en oprechte lach uit Elle's mond en al snel sloeg ze geschrokken haar hand voor haar mond. Toch giechelde ze nog even. 'Een rokende rebel,' giechelde ze. 'Isobel, denk je dat ik de verkiezingen nog kan terug draaien? Dat ik toch nog wel graag mee wil doen?' Hoopvol keek ze haar vriendin aan en zuchtte toen. 'Je hebt gelijk. Zo gebeurde het inderdaad ook met Thomas.'

'Ik weet het niet, maar als je het niet probeert, zal je het ook nooit weten. Leg gewoon uit hoe het zit... laat wel de pijnlijkste details weg: dat hoeft die directeur helemaal niet te weten, maar vraag het hem gewoon? Hij is vast wel bereid om door zijn vingers te kijken voor je.' Elle was nou eenmaal een meisje met een goede reputatie bij - bijvoorbeeld - de directeur.

'Ik- ik denk ook wel dat het kan. Het is nog niet bekend gemaakt en enkel de directeur weet het. Misschien dat als ik nu meteen naar hem toe ga, dat het dan omgekeerd kan worden?' Ze glimlachte hoopvol. 'Bedankt Isobel, je geeft me altijd net dat duwtje in de rug dat ik nodig heb.' Ze stopte het pakje sigaretten en de aansteker ver in haar tas en pakte in ruil daarvoor een appel.

Isobel glimlachte. 'Daar ben ik je beste vriendin voor Elle.' Ze keek tevreden toe hoe ze het pakje sigaretten en de aansteker die diep wegstopte en er een appel voor in de plaats nam. 'Ik wil niet als je moeder klinken, maar beloof je dat je van dat spul afblijft?' Ze gaf een knikje richting de rugzak waar ze zojuist de sigaretten in had gestopt.

Ze keek van haar tas naar Isobel en weer terug. 'Ik... Ik denk van wel,' zei ze twijfelend. Ze vond het vreselijke dingen, maar was er wel nog steeds van overtuigd dat de sigaretten en de stoere houding haar eindelijk eens een nieuw imago zouden geven. 'Ik zal het in elk geval proberen, Isobel, dat beloof ik je.' Ze glimlachte en nam een hap van de appel. 'Zullen we zometeen maar weer naar binnen gaan?'

'Mooi zo,' Nog steeds snapte ze niet wat Elle zich in haar hoofd had gehaald om er überhaupt mee te starten, maar ja. 'Laten we dat maar doen. Het begint koud te worden en dit noemen ze dan lente... Het is praktisch gewoon winter man!' Isobel hield niet echt van dit koude weer. Ze was meer een zomer mens, maar ook hield ze ontzettend van de herfst.

'Ik vind het zo jammer. Ik ben gek op de lente, en dan is het zulk weer,' zei ze treurig en liep achter Isobel aan naar binnen. 'Maar het weerbericht zegt dat het over paar dagen weer lekker weer wordt,' zei ze zo optimistisch mogelijk, 'dus dan kunnen we eindelijk eens onze zomerkleding uit de kast gaan halen.' Ze glimlachte naar haar vriendin en keek haar toen nieuwsgierig aan. 'Hoe is het trouwens met jou en Woody die avond afgelopen?'

'Als het weerbericht het überhaupt goed heeft en die kansen schat ik niet zo hoog.' lachte ze en stond op. 'Het was gezellig, niet veel bijzonders gebeurd eigenlijk.' zei ze schouderophalend. Natuurlijk had ze het super gevonden, maar de sfeer van de avond het had een klein beetje verpest. Iedere keer als ze af hadden gesproken dat hij zou blijven logeren, gebeurde er iets.

Nieuw

Thomas zat met een schrift en een geschiedenisboek bij zich. Echter concentreerde hij zich helemaal niet op de leerstof geschiedenis, maar eerder op zijn eigen verhaal. Sinds zijn onduidelijke relatie met Elle had hij veel inspiratie. Een kortverhaal was meer een heel tragedie aan het worden, maar toch vond hij het goed. Daardoor bleef hij dan ook schrijven in dit uurtje vrij.

Sophie had een tussenuur en was van plan geweest om even buiten te zitten. Echter was ze in eerste instantie compleet verdwaald geraakt. Nu stond ze eindelijk buiten de school en ademde ze de heerlijke frisse lucht in. Kort keek ze rond, vanochtend had ze enkel de parkeerplaats gezien, dus ze had nu mooi de tijd om de rest te bekijken. Het was nog aardig druk hier, er zaten veel mensen op het grasveld en een paar aan de tafeltjes. De meeste waren bezet, maar er was er eentje waar maar één jongen aan zat. Hij leek nogal verdiept in zijn werk, maar dat weerhield Sophie er niet van om tegen hem te praten. 'Zou ik hier misschien mogen zitten?' vroeg ze aan de jonge man. Hij had een mooi gezicht, knappe trekken, leuk krullend haar. Vast populair.

Thomas keek op bij het horen van een meisjesstem. Hij zag al enkele mensen kijken. Nu hij en Elle op een pauze stonden werd er van alles gefluisterd. Echter had hij dit meisje nog nooit gezien. Anders had ze ook wel geweten dat onbekende mensen normaal niet bij mensen zoals hem/ footballteam/ populair kwamen zitten. 'Ja, doe maar. Nieuw hier, niet?'

'Ja, eerste dag.' antwoordde ze met een glimlach en nam plaats aan de houten picknicktafel. 'Sorry, ik heb me nog niet voorgesteld, Sophie. Aangenaam, en met wie heb ik het genoegen?' vroeg ze aan hem en pakte een appel uit haar tas. Sophie keek verbaast op toen een meisje haar raar aankeek. 'Ben ik raar, of is het raar dat ik hier zit?' vroeg ze verbaast aan hem en begon te lachen.

Thomas legde zijn pen neer om haar beter aan te kijken. Het was een knap meisje, maar meer zag hij ook niet. 'Ik ben enkel een footballspeler die problemen heeft met zijn vriendin. Ieder meisje dat zonder jeugdpuisten in mijn buurt komt, wordt gezien als nieuwe kandidaat. Neem ze het niet kwalijk; dit is tenslotte maar Mystic Falls.' Hij grijnsde naar haar en ging door zijn haren. 'Dus valt het een beetje mee?'