Het schoolplein

'Het zou me niets verbazen als ik super irritant was in het vliegtuig.' Ze glimlachte even bij de gedachte. Haar oog viel op hoe hij in zijn handen wreef. Haar eigen handen waren verborgen in haar zakken, beschermd tegen de koude lucht. 'Nee. Ja, hele kleine dingen, zoals dat na heel veel drammen zelf mocht lopen in een winkel en vervolgens mijn oma kwijt was en hoe het huis van mijn oma eruit zag. Dat is het eigenlijk wel, weet jij nog iets van toen je vier was?' Ze wist ook wel meer, maar dat was allemaal vanaf foto's.

'Niet echt. De herinneringen die ik heb daarvan weet ik sowieso niet hoe oud ik toen was.' Woody wist nog de keren dat hij broer werd en in het ziekenhuis bij zijn zusje mocht gaan kijken. Hij herinnerde ook nog veel van een vakantie bij oma Dallas en dat hij zijn arm had gebroken, maar dat was waarschijnlijk toen hij een jaar of zes was.

'Stom eigenlijk, nouja dat heb ik tenminste, ik weet alleen minder leuke dingen van toen ik klein was. Momenten dat ik mezelf voor schut zette, dat soort dingen. Of dat was het enige wat ik deed, maar dat hoop ik toch niet.' Deelde haar gedachten. Ze wist bijvoorbeeld niets meer van verjaardagen, terwijl ze dat een van de leukste dingen vond, hoewel ze nog wel veel dingen wist van toen ze een jaar of acht was en alles wat daarna kwam.

Woody lachte zachtjes. 'Vast niet.' Was het heel erg dat hij juist wel zo'n beeld van haar had? Een meisje dat roekeloos wat uitprobeerde en zo zichzelf belachelijk maakte op andermans feestjes. Woody wreef zijn handen over zijn bovenbenen warm en keek toen op zijn horloge hoe laat het was. 'Mijn tussenuur is zo over, dus ik ga alvast naar mijn kluisje.' Woody kwam alvast overeind.

'Ik zal het wel eens vragen,' lachte ze. Terwijl Woody op stond volgde zij hem met haar ogen. 'Ik heb wiskunde geloof ik... Dat zit al in mijn tas.' Waarom ze de woorden "geloof ik" toevoegde wist ze eigenlijk niet, want ze wist het zeker. Terwijl ze zo zijn kant op keek probeerde ze willekeurig hem voor te stellen in een Woody kostuum, als van Toy Story, ze slaagde er alleen niet zo goed in. 'Dan zie of spreek ik je later wel weer,' zei ze met een glimlach.

'Oke.' Woody schuifelde wat besluiteloos met zijn voeten en hervatte zichzelf toen: 'Waarschijnlijk wel. Fijne dag nog.' Hij beantwoordde haar glimlach met een van hemzelf en pakte toen zijn tas om de school in te gaan in de richting van zijn kluisje.

Gone

Jess keek hoe Woody even met zijn voeten te schuifelen. Woody zag er goed uit, het was een leuke jongen en eigenlijk was hij gewoon heel schattig. Genietend van de zonnestralen die beperkte warmte afgaven ging Jessica languit liggen. Niet lang, want nog geen drie minuten later sprong ze alweer op toen de bel ging. Wiskunde, whoehoe.

-Gone-

Peter zat op één van de bankjes op het schoolplein. Hij mocht dan wel vampier zijn en de koud niet voelen, toch had hij het bankje uitgezocht dat als enige nog in de stralende zon stond. Het licht streelde zijn witte huid en Peter, met gesloten ogen, genoot van die warme stralen. Hij was altijd al een zomerpersoon geweest. Winter en herfst was niets voor hem, zelfs niet nu hij vampier was.

Lexi ritste haar jas extra hoog dicht en sloeg haar sjaal nog een keer om haar nek heen. Als het aan haar had gelegen was het het hele jaar door zomer. Ze had helemaal niets met de kou en zeker niet als ze naar school moest. Tot haar ergernis was het schoolplein helemaal vol: alle bankjes waren bezet en dus was ze gedwongen om op het enige lege plekje te gaan zitten naast een jongen die ze niet kende.

Peter had zijn ogen nog steeds dicht, maar voelde dat er iemand naast hem kwam zitten. 'Prachtige dag, niet?' vroeg hij met een glimlach waarna hij zijn ogen opende en het meisje naast hem bekeek. Peter had haar al eens eerder gezien, maar wist haar naam nog niet, dat was het eerste wat hem in haar interesseerde: Peter wilde haar naam weten.

'Ja, echt geweldig.' merkte Lexi droog op en keek naar de jongen naast haar, die zijn ogen gesloten had. 'Ik ben niet zo van de kou, dus ik vind het vreselijk.' verklaarde ze zichzelf. Ze was vanochtend in een uitzonderlijk goede bui geweest, maar toen ze één stap uit de deur had gezet was dat direct omgeslagen.

Peter grijnsde en opende zijn ogen. 'Die rode wangetjes en dat rode neusje staan je anders goed hoor.' Hij was het helemaal met haar eens, hij was ook niet van de kou, hoe tegenstrijdig dat ook mocht klinken. Zelfs in zijn huis had hij altijd de openhaard aan tijdens de winter. Alleen het idee van warmte, warmde hem al op. 'Gelukkig dat de zon zich vandaag dan laat zien.' Met die woorden sloot Peter zijn ogen weer.

Lexi grinnikte. 'Dat geloof ik graag.' grapte ze en knikte. 'Ja, zeker anders was ik waarschijnlijk in mijn bed blijven liggen - om deprimerend van te worden.' Ze had echt een hekel aan koud weer. Ze keek toe hoe hij zijn ogen weer sloot. Het was raar dat ze hem nergens van kende, ze had hem nog nooit gezien en ze had ook werkelijk geen idee hoe hij heette.

Zo te merken kende het meisje hem nog niet. En dat vond Peter wel prima zo. In zijn eerste maanden hier had hij een hoop aandacht besteedt aan het rustig zich inmengen in de omgeving. Hoewel hij best een reputatie op had kunnen bouwen, had Peter daarmee gewacht. Tot nu, eigenlijk. Hij was wel toe aan wat actie, zeker sinds hij dat cheerleadertje Tara had ontmoet. Hij opende zijn ogen om haar te bekijken, aandachtig en ongegeneerd. 'Ik ken jou niet.' constateerde hij uiteindelijk.

Lexi trok een wenkbrauw op. 'Ik ken jou ook niet.' vertelde ze hem met een grijns. 'Dus met wie heb ik het genoegen?' vroeg ze zich hardop af en keek hem even aan. Het bleek in ieder geval maar weer dat hij het niet erg vond om haar te bekijken, iets wat haar ietwat ongemakkelijk liet voelen.

'Peter, aangenaam.' Zoals het een heer toehoort, stak Peter zijn hand uit en wachte met een charmante lach tot ze die zou schudden. Hij merkte dat ze minder op haar gemak leek te zijn en dus wende hij zijn blik af en keek naar de voorbijgangers. Peter wilde haar niet afschrikken. Integendeel: liet haar maar toehappen en naar hem komen.

Lexi schudde zijn hand. 'Aangenaam Peter.' zei ze op een vriendelijk toon en verborg haar handen weer diep in de zakken van haar jas. Het verbaasde haar dat ze nog geen wolkjes kon blazen met haar adem, want voor haar gevoel vroor het minstens vier graden, maar ze zou het wel mis hebben: waarschijnlijk was het gewoon een graad over tien. 'Hoelang ben je al hier in Mystic Falls?'

Peter hield haar warme hand kort vast en glimlachte. 'En jij bent?' vroeg hij haar nieuwsgierig. Namen zeiden meestal meer over mensen dan dat ouders doorhadden als ze het aan hun pasgeboren kind gaven. 'Sinds dit schooljaar, dus nog niet zo heel lang.' Hij keek naar zijn handen en stopte ze uit automatisme in zijn zakken. Niet omdat ze koud waren, maar omdat het een trekje was dat hij zichzelf had aangeleerd om zo menselijk mogelijk over te komen.

'Lexi,' stelde ze zichzelf voor en volgde zijn voorbeeld door haar handen in haar zakken te stoppen. 'Dat zou inderdaad verklaren waarom ik je niet ken.' En dat ondanks het feit dat het schooljaar alweer drie maanden aan de gang was. Waarschijnlijk kende ze minder mensen dan dat ze dacht dat ze kende. 'En bevalt het je hier een beetje in Mystic Falls?'

Lexi, ze zag er wel uit als een Lexi, niet te meisjesachtig maar ook niet een tomboy. Het paste, zo concludeerde Peter. 'Ja, het is wat rustig, maar dat vind ik eigenlijk wel prima. Ik kom uit de stad dus het is een hele omschakeling, maar goed wat kun je er tegen doen?' Peter had in al die jaren een systeem opgezet wat betreft zijn levens. Als hij ergens anders heen moest, dan zocht hij altijd het andere uiterste op. De afgelopen paar jaar had hij in LA doorgebracht en nu was hij in het kalme Mystic Falls.

'Ja, als je uit een stad komt is dit een hele verandering.' Met haar ouders, broer en zusje was ze een keertje naar New York geweest voor een week en wauw, dat was me nog eens een partij druk. Ze vond de stad leuk, maar een dorp paste meer bij haar: Je kende alles en iedereen, je wist waar je wanneer naartoe kon gaan en wanneer niet. Het was niet moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen - maar zodra er een roddel de ronde ging, was je ook wel echt de lul: dan wist meteen iedereen het. Maar dan ook echt iedereen.

Peter lette niet erg op wat Lexi zei. Met zo'n standaard gesprek wist hij haar antwoorden al voor ze, ze gaf. Hij was meer gefascineerd door haar uiterlijk. Er was zo iets herkenbaars aan haar blik, dat het Peter frustreerde omdat hij het niet kon plaatsen. 'Ze zeggen dat het je goed doet om vanuit de stad naar een dorp te verhuizen. De lucht zou schoner moeten zijn en dat soort dingen.' merkte Peter afwezig op.

Lexi keek hem aan en knikte. 'Zou best kunnen.' Ze had echt geen idee hoe dat allemaal zat en om eerlijk te zijn interesseerde het haar ook totaal niet. Afwezig keek ze wat over het schoolplein heen en eindigde bij een stel jongens uit het football team. Ze kende ze via Thomas, maar erg aardig vond ze ze niet.

Het was als een klap in zijn gezicht, toen Peter de link legde. Iets aan Lexi, misschien waren het slechts haar blonde lokken of blauwe ogen, herinnerde Peter aan zijn zusje. Zijn gezicht vertrok en Peter keek zijn voeten. Het kwam wel eens vaker voor dat een meisje Peter aan zijn zusje deed denken, maar vaak was dat ongegrond. Maar Lexi had iets om haar heen dat absoluut paste bij Peter's zus.

Lexi zag zijn blik afdwalen en liet het maar even voor wat het was. Zelf keek ze ook even over het schoolplein heen en keek weer terug naar hem. 'Gaat het wel?' vroeg ze zich hardop af. Argh, dat klonk echt ongelofelijk stom, maar het was eruit voordat ze er erg in had gehad. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan.