De gang

Ook al merkte hij dat ze dit misschien nog niet vaak had gedaan, het voelde toch vertrouwd. Zelf was hij nou ook geen zoen beest, dus vaak had hij nou ook weer niet gezoend. Elke keer was het dan wel weer waard geweest, en dan vooral deze. Hij liet haar lippen met rust en keek haar met een immense glimlach aan. 'Ik vind je écht leuk, Alex,' mompelde hij en drukte nog een kus op haar lippen.

Alex had het nogal benauwd gekregen. Haar hele lichaam tintelde, maar het was niet onprettig. Ze kon niet anders dan terug lachen en ze liet zich gewillig opnieuw kussen. Toen ze hem weer aankeek was ze vuurrood en giechelde ze verlegen. Alex had dit niet aan zien komen. Net zoals het voorval met Joe. Maar hierop had ze gehoopt, dat met Joe was iets wat nooit in haar gedachten voorbij was gekomen.

Hij glimlachte naar haar, kuste haar nogmaals en pakte toen de spullen op. 'Voordat de conciërge ons betrapt,' grinnikte hij en wou dat hij haar hand kon vastpakken, maar hij had zijn handen vol aan al die spullen. 'Oké, we gaan zometeen rennen en nemen de binnengangen van school. Volg mij maar. Drie, twee, een...' Hij opende de deuren en rende de gang op, terwijl hij snel Alex wenkte.

Alex werd er niet geruster op toen Willy stelde dat ze zo gepakt zouden kunnen worden door de conciërge. Nerveus keek ze de gang rond, maar rende toch achter Willy aan toen hij haar wenkte. Ze had nog snel wat spullen gepakt waardoor ze niet zo snel was als normaal. Ze volgde Willy op zijn hielen totdat ze bij de bibliotheek uit zouden komen. Daar zouden ze nog langs de bibliothecaresse moeten zien te komen.

Willy kwam hijgend tot stilstand voor de bibliotheek en keerde zich lachend naar Alex om. 'Wauw, je zou toch denken dat ik een beter uithoudingsvermogen heb door al die football trainingen. Alhoewel, ik doe dan ook niet zoveel tijdens die uren.' Hij nam Alex langzaam en voorzichtig de bieb mee in en zo slopen ze zacht langs de bibliothecaresse, tot ze veilig waren. 'Dat scheelde weinig!' Hij liet de spullen vallen en drukte een kus op Alex' lippen.

Alex glipte achter Willy aan voorbij de balie van de bibliothecaresse en pas toen ze verscholen stonden haalde ze weer adem. Ze schrok om nog eens zijn lippen op de hare te voel en keek hem rood aangelopen aan. Onhandig pakte ze de spullen op die Willy had laten vallen en wees naar de plek waar hun geheime kamer was. 'Anders komen we nooit klaar.' zei ze buiten adem en draaide van hem weg.

Hij lachte vertederd om haar verlegen houding en opende snel de geheime deur van hun kamertje. Hij trok haar de kamer in en sloot haastig de deur achter zich dicht. 'Wauw, het voelt als thuis komen,' grapte hij en zette de spullen neer. Hij plaatste zijn handen in zijn zij en keek zo rond. 'Wat is de handigste aanpak om deze zwijnenketel weer schoon te krijgen?'

Alex snelde naar binnen en vond in het kleine kamertje geen plek om te ontsnappen aan Willy's blik. Ze voelde zich nogal dubieus. Het was niet dat ze dit niet wilde, maar meer dat ze zich schuldig voelde. 'Eh, alles naar één hoek schuiven, de lege plek schoonmaken en dan alles weer omschuiven.' Ze ging meteen aan het werk en hoopte dat zo haar schaamte en schuld zouden verdwijnen. Met al haar kracht begon ze meubels aan de kant te schuiven.

Willy knikte en ging naast haar staan, om samen een voor een de meubelen aan de kant te zetten. Pas als je de kamer zo in zijn leegte bekeek, zag je hoe vies het er wel was. Willy trok een enthousiaste glimlach en keek Alex aan. 'Dit gaat ons lukken, Alex!' Hij kneep zacht in haar hand en pakte toen de spullen op. 'Eerst dweilen of stofzuigen?'

Alex wreef over haar neus omdat ze dacht dat ze zou gaan niezen vanwege alle stof. Ze knikte even enthousiast en lachte naar hem. 'Eerst stofzuigen, dan pas dweilen.' Ze akte de slurf van het apparaat op en keek Willy toen met een frons aan. 'Zou de bibliothecaresse dat niet horen? Die stofzuiger? Dat maakt nogal een lawaai.' Misschien konden ze het beter met bezems doen of wat dan ook.

Willy haalde zijn schouders op en grijnste jongensachtig. 'Ik denk niet dat ze het hoort. En als ze het hoort, zou ze toch niet kunnen weten dat het hiervandaan komt. Ze zal vast denken dat het in het lokaal hiernaast of in de gang vandaan komt.' Hij pakte de stofzuiger en zette hem aan, om te concluderen dat het wel heel veel herrie maakte. 'We doen het wel gewoon snel,' verbeterde hij zijn woorden en zoog snel alle rommel en stof op.

Alex schrok zich rot toen Willy de stofzuiger aan zette. Ze was zo'n bange kip ook. Vlug verschoof ze de meubels naar de kant die Willy had schoon gezogen, zodat hij de vieze zijde ook nog kon doen. Ze hoopte maar dat de bibliothecaresse ongeïnteresseerd zou zijn. Dat waren de meeste mensen in de bibliotheek eigenlijk wel. Ze liep alvast naar het kraantje toe om haar emmer met warm water en een sopje te vullen.

Door hun teamwork was de ruimte al snel goed gezogen en deed hij de stofzuiger daardoor snel weer uit. 'Oke, dus nu dweilen? Wauw, moet je bedenken dat we later zelf in een huis wonen, nog stukken groter dan deze. En dit vind ik al veel werk.' Hij grinnikte en pakte de natte dweil op, om zo te gaan dweilen. 'Dus, zijn er de afgelopen tijd nog speciale of leuke dingen gebeurd? Ik heb je zo lang niet meer gesproken.'

Alex keek naar de stofvrije vloer en grinnikte om Willy's woorden. 'Dat komt wel goed. Dan heb je misschien eindelijk de conditie en de spieren om dat te doen.' grapte ze en keek hem ondeugend, maar verlegen aan. Ze kroop op een stoel zodat ze met een doek de spinnenwebben van het plafond kon slaan en dacht lang na over zijn vraag. Misschien zelfs iets te lang. Ze kon hem niet over het weerwolfgebeuren vertellen, noch over Joe en haar. 'Niet echt.' gaf ze uiteindelijk als antwoord en ging verder met haar werk.

'Eindelijk he?!' grinnikte hij en sloeg zijn armen om haar heen, om haar zo even plagerig rond te draaien. Toen ze niets leuks had verteld, barstte hij los. 'Nou, ik mocht vrijdag dus mijn eerste footballwedstrijd spelen. En iedereen was er, de hele school, mijn moeder, mijn zusje... En ik was vreselijk.' Hij moest hard lachen en ging verder met dweilen. 'Mijn avond van roem was ook weer mijn laatste.'

Een hoge gil verliet haar mond toen Willy haar ronddraaide. Ze lachte toen er een hele woordenstroom uit zijn mond kwam. 'Sorry dat ik er niet was.' zei ze zacht en kwam van de stoel af om achter Willy's dweil aan de vloer droog te maken met een theedoek. 'Ik ben nog nooit zo ziek geweest.' lachte ze, maar ze vond het helemaal niet leuk te horen dat ze dingen gemist had.

'Ik ben ook weleens vreselijk ziek geweest,' zuchtte hij. 'Toen ging ik kotsen en ik had diarree en koorts en al die erge dingen. Ik was stok mager. A joh, je hebt niets gemist! Alhoewel, er zijn al youtube filmpjes opgedoken.' Hij grinnikte en kneep de dweil uit. 'Oké, vloer is voltooid. Wat nu? Jeetje, ik ben hier zo slecht in,' lachte hij en keek haar aan. 'Al weet ik zeker dat ik later echt zo'n huis man word.'

Alex droogde het laatste stukje vloer en kwam omhoog. Ze blies wat strengen haar uit haar gezicht en lachte toen. 'Dan zal ik die video's maar eens op gaan zoeken als ik thuis ben.' Ze was er heel benieuwd naar, omdat ze niet wilde geloven dat hij zo slecht was als hij beweerde. 'Nu kunnen we de meubels terug zetten en die afstoffen en uitkloppen en-' Alex keek Willy verwonderd aan. 'Echt? Geen zakenman die overwerkt tot 10 uur 's avonds?'

Hij schudde zijn hoofd en glimlachte lichtjes. 'Nee, ik wil de vader voor mijn kinderen zijn die ik nooit heb gehad.' Hij zuchtte en plofte neer op de bank. 'Ik ben nu al moe,' grinnikte hij en keek haar aan. 'Neem pauze, Alex. We zullen zometeen de meubels afstoffen.' Hij legde zijn arm over de leuning en ging wat beter zitten. 'En, heb jij al dromen voor de toekomst? Een beroep?'

Alex nam graag wat rust en ging aan de het andere uiteinde van de bank zitten. Ze trapte haar schoenen uit en trok haar voeten ook op de bank zodat ze haar armen om haar benen kon slaan. Ze vond het jammer voor Willy dat hij nooit een vader had gehad, zeker omdat ze zoveel hield van de hare. Onverschillig haalde ze haar schouders op. 'Ik weet het niet. Ik weet eigenlijk niet echt waar ik goed in ben.'

Hij zuchtte. 'Dat probleem heb ik ook, ik ben ook nergens goed in. Ja, ik kan goed leren, maar heb geen enkele ambitie. Ik wil gewoon een gelukkig leven hebben, ondanks dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan.' Ook hij schopte zijn schoenen uit en ging gemakkelijker op de bank zitten. Hij pakte zijn iPod tevoorschijn en zette wat muziek op. 'Opgroeien is niet gemakkelijk, jammer genoeg.'

Alex schudde haar hoofd. Het was inderdaad niet makkelijk, vooral niet als je een weerwolf was. Er waren zoveel keuzes die je moest maken en tegelijkertijd waren er zo veel dingen waar je rekening mee moest houden. Ze tikte mee met de muziek met haar vinger en glimlachte naar Willy. 'Maar je kunt vast naar de universiteit gaan. Of gewoon naar een hoge school. Wil je dat niet?' vroeg ze hem geïnteresseerd.

'Ja, natuurlijk wil ik naar de universiteit! Maar ja, Alex, we zijn beiden hier opgegroeid, in een dorp. Niemand hier zal veel geld hebben. Mijn moeder kan mijn studie niet betalen, dus ik moet op de een of andere manier een beurs bemachtigen of ergens op een plaatselijke hoge school gaan studeren.' Hij haalde zijn schouders achteloos op. 'En anders kan ik altijd nog clown worden.'

Alex zuchtte en keek naar het plafond. 'Ik geloof dat ik altijd hier blijf. Woody krijgt vast een beurs en dan wordt hij beroemd en krijgt hij een professionele carrière. Elle gaat naar Harvard of weet ik veel wat voor hoog aangeschreven school en gaat ongelooflijke dingen doen voor de wereld. En ik blijf hier.' Ze glimlachte naar Willy. 'Ik zou je inhuren voor al mijn feestjes.' Hij als clown vond ze wel een komisch beeld. Giechelend verstopte ze haar gezicht achter haar armen.

'Dan word jij gewoon mijn mede-clown,' grinnikte hij. 'En dan gaan we feestjes af en werken in het ziekenhuis als cliniclowns. Zo verdienen we natuurlijk niet genoeg, dus hebben we nog drie andere baantjes, de een vervelender dan de ander. Maar als we dan thuis komen bij onze gezinnen zien we weer waarom we het doen en is alles weer goed.' Willy hield nogal van irreëel dromen. 'Je komt er wel hoor, Alex. Aan de top.'