De gang

Ze keek Woody zijdelings aan en zuchtte. 'Wil je dit alsjeblieft niet aan Isobel vertellen? En ook niet aan mam, pap, Alex, oma en opa? Dus gewoon tussen ons, oké?' Ze keek naar buiten en beet op haar lip. 'Je gaat vast met Isobel naar het gala, nietwaar?' Ze keek hem even vragend aan, maar wist het antwoord toch al. 'Ach, ik ben toch alles aan het regelen op de avond zelf. Dat ik zelfs de moeite ga doen om een jurk aan te trekken.'

'Oke, het blijft tussen ons.' zei Woody en knikte. Hij was neit van plan haar vertrouwen te breken, niet nog eens. 'Ik denk het wel.' gaf hij toe en moest onwillekeurig glimlachen. Misschien was het geen goed moment voor een glimlach, maar het gebeurde gewoon als hij aan Isobel dacht. 'Elle, je gaat stralen die avond. Je bent prachtig en je kúnt iets; je bent slim, een genie. Dat geen jongen dat inziet is hun verlies. Maar verstop jezelf niet, oke?'

Ze frunnikte aan haar mouwen en zuchtte. Ze wist niet wat ze van zijn woorden moest vinden; hij had een vriendin, was goed in sport en had goede vrienden. Wat had zij? Helemaal niets. Waarschijnlijk zou ze de verkiezingen niet eens winnen. Toch knikte ze en haalde haar schouders op. 'Mam heeft toch al een jurk voor me gemaakt,' zei ze. Ze keek naar zijn glimlach en voelde weer die steek in haar buik. Hij was gelúkkig.

'En tegen haar kun je absoluut niet ingaan.' zei Woody met een klein lachje. De koppige Lewis familie, er viel niet mee te discussiëren. 'He, Elle, als je nog hulp nodig hebt met je campagne, dan moet je het zeggen. Ik wil wel tijdens een wedstrijd rondlopen met jouw hoofd op mijn rug in plaats van mijn rugnummer?' Hij probeerde een grapje te maken, maar misschien zou ze het juist niet leuk vinden. Woody wist het op het moment niet.

'Ik heb inderdaad wel hulp nodig,' zei ze eerlijk. Lekker dat hij er nu pas mee kwam, ze was al weken in haar eentje bezig. Ondanks alles moest ze toch lachen om zijn woorden, maar schudde haar hoofd. 'Laten we dat maar niet doen. Misschien kun je wat vrienden overhalen om op mij te stemmen? En helpen met folders uitdelen, waar mijn ideeën en standpunten in staan?'

'Oke. En de volgende keer moet je het gewoon vragen, ik wil je altijd helpen, Elle.' Hij gaf haar met een glimlach een vriendschappelijk duwtje tegen haar schouder. Soms leken ze zoveel op elkaar. Alleen Elle was ambitieus en Woody liet het allemaal maar op zich afkomen. 'Ik zal ervoor zorgen dat het hele football team op ej gaat stemmen. Thomas gaat vast en zeker daarmee helpen.'

Ze kneep even zijn hand en glimlachte. 'Bedankt Woody, dat is lief van je.' Bij het noemen van Thomas werd ze zo rood als je maar kan worden en verborg snel haar gezicht in haar handen. 'Denk je dat ik weer eens met hem moet gaan praten? Of... of niet? Ik heb het tijdens die date echt heel erg verpest, Wood, geloof me maar.' Ze had nog steeds zijn sjaal, maar had hem nog niet terug durven geven.

Woody grinnikte en knikte. 'Ja, natuurlijk, tenminste als je hem leuk vindt?' Het was ongemakkelijk om met zijn kleine zusje over jongens te praten, maar als hij haar daarmee hielp, vond hij het niet erg. Het was vreemd om Elle te zien als iemand die met jongens uitging. Woody zag haar nog graag als een klein onschuldig meisje. 'En als je het echt verpest hebt, geeft hij je vast een tweede kans.'

'Ik... Ik weet het niet,' zei ze zachtjes. 'We zijn maar een enkele keer uit geweest. Verder heb ik nog nooit met hem gesproken, dus...' Ze vond het een beetje raar om op deze manier met Woody te praten. Wilde ze wel dat hij dit allemaal van haar wist? 'Ja, misschien geeft hij me inderdaad wel een tweede kans,' zei ze zachtjes en keek Woody glimlachend aan.

Woody klopte met zijn hand op Elle's knie. 'Nou, dat gaat hij vast en zeker doen. Het is een goede jongen.' zei hij op vaderlijke toon en glimlachte naar haar. Het was goed om te zien dat ze weer kon lachen. Dan hoefde hij niet veel verder meer te gaan op relatie gebied, want zoveel advies kon hij haar echt niet geven. Hij was zelf een ramp als het daar om ging. Woody keek weer naar de weg en zag hun huis al in zicht.

Ze knikte enkel, niet geheel overtuigd. Ze beet even peinzend op haar lip en keek hem weer aan. 'Maar wat nou als het hem gewoon om het dagen ging? Dat hij nooit een relatie met iemand wil, wat dan? En wat nou als we elkaars types niet zijn, en iemand anders juist meer bij me past? En wat nou als hij me helemaal geen tweede kans geeft?'

Het duizelde Woody van al haar vragen. Dat waren precies de dingen die hij zich afvroeg wat betreft Isobel en hem. En als het aan hem had gelegen, dan twijfelde hij nog steeds over de antwoorden. Woody wist echter dat het geen zin had om je daar mee bezig te houden. 'Dat zijn problemen voor later. Je moet het gewoon proberen en dan kom je er vanzelf wel achter.' Woody keek voorzicht uit en reed de oprit op.

Ze keek hem fronsend aan en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Doe nou niet of je de kenner in liefde en relaties bent, Woody,' zei ze en stapte uit de auto. 'Weten mam en pap het eigenlijk al? En Alex?' Ze grinnikte, want ze zou een moord doen om Alex' reactie te mogen zien. Ze bleef nog even bij de auto staan en keek hem aan. 'Ik wil nog één ding weten, Woody: dacht je aan mij toen jullie een relatie kregen? Hoe ik het zou vinden? Dacht wel een van jullie dat?'

'Oh, geloof me, dat wil ik ook helemaal niet beweren. Ik heb medelijden met Isobel dat ze iets met míj heeft.' Woody stapte ook uit en schudde aarzelend zijn hoofd. 'Nee, alleen oma Dallas. Ik weet niet zo goed hoe ik het hun moet vertellen.' gaf woody toe en keek Elle aan. 'Natuurlijk: we wisten allebei dat het voor jou iets aparts zou zijn. En we hebben je misschien systematisch ontweken omdat we bang waren voor je reactie?'

NEW
Augustus stond schuifelend in de gang rond te kijken. De school was zo veel groter dan hij had verwacht, gezien het aantal inwoners van Mystic Falls. Het bleek dus dat ook jongeren van nóg kleinere dorpen rondom Mystic Falls ook hier op school zaten. Hij was echt totaal verdwaald. Hij had geen idee waar hij was, waar hij naartoe moest en waar hij überhaupt vandaan kwam. Hij durfde het enkel aan niemand te vragen.

Emelia liep met haar tas over haar schouder door de school heen. Ze moest naar het Wiskunde lokaal. Ze had echter geen idee waar ze nu was en dus ook niet waar ze naartoe moest. Ze haalde gefrustreerd een hand door haar haren heen en stapte op iemand af waarvan ze dacht dat hij het wel zou weten. 'Zou ik iets mogen vragen? Weet je toevallig waar de wiskunde lokalen zijn?'

Hij draaide zich hoopvol om bij een stem die naar hem gericht was, maar liet al snel weer zijn schouders hangen. 'Nee, sorry, ik... Ik ben nieuw, dus ik weet het niet,' stotterde hij. Want ook al zag hij dat ze jonger dan hem was en dus een student was, hij kon niet negeren dat ze een van de meest onnatuurlijk mooie vrouwen was die hij ooit had aanschouwt. Hij slikte moeizaam en boog zich bedachtzaam over zijn plattegrond.

'Nou, dan schieten we daar ook niet echt veel mee op.' zei ze met een lach en keek de gang rond of ze nog iemand zag lopen. Opvallend genoeg was het verder leeg. Het was alweer een tijdje geleden dat ze op school had gezeten en het was wennen, vooral aan het feit dat ze niet meer iedere dag kon doen wat ze wilde. Maar het hoorde erbij en school was een goede manier om mensen te leren kennen, over een paar jaar zou ze hier toch weer weg zijn. 'Dan ben ik gelukkig niet de enige die verdwaald is.'

Hij lachte verlegen met haar mee en boog zich weer over de plattegrond, die werkelijk onleesbaar was. Hij was een natuurkundige, iemand die van gemakkelijk hield, en niet van onnodig gedetailleerde vervelende plattegronden. Hij keek haar aan en drukte zacht de plattegrond in haar handen. 'Misschien kan jij hem wel lezen,' zei hij zachtjes en haalde vragend aan wenkbrauw op.

Emelia pakte de plattegrond van hem over en keek er eventjes naar. 'Oh, we zijn nu volgens mij hier.' Ze wees naar een lange gang op de platte grond en knikte. 'Ja, hier zijn we.' concludeerde ze toen ze een aangrenzend lokaal spotte. 'En ik moet hierheen,' Het wiskunde lokaal lag aan de andere kant van de school. 'En jij, waar moet jij naartoe?' vroeg ze aan hem en keek hem nieuwsgierig aan.

'Oh.. Ik, ehm, ik ben natuurkundeleraar.' Ondanks dat hij haar nauwelijks aan durfde te kijken, glimlachte hij toch trots en bekeek toen ook de plattegrond. 'Ah, we moeten beiden dus naar de beta vleugel. Laten we daar dan naartoe gaan, straks kom je nog te laat,' mompelde hij bedenkelijk en begon alvast te lopen. Nu hij eenmaal de plattegrond begreep, kon hij er gemakkelijk naartoe lopen.

Emelia keek op en werd even stil. 'Oh, echt waar? Sorry - ik had je aangezien voor een leerling.' zei ze grijnzend. Oud was hij zeker niet, in tegendeel, hij zag er wel erg jong uit voor een leraar, maar dat kon natuurlijk ook aan haar liggen. Emelia liep achter hem aan, even niet wetend wat te zeggen. 'Ik ben trouwens Emelia.'

Hij glimlachte flauwtjes en keek haar aan. 'Dat kan goed komen, omdat dit mijn eerste baan als leraar is. Ik ben nog maar paar jaar afgestudeerd,' zei hij, fluisterend bijna. Hij keek tijdens het lopen naar zijn voeten, bang om uit te glijden of te struikelen, en keek pas weer op toen ze wat tegen hem zei. 'Ik ben Augustus Pope, uhm, meneer Pope.' Hij fronste bedenkelijk over wat hij net had gezegd en liep weer door.

'Dan bij deze, aangenaam meneer Pope.' Emelia moest lachen door zijn ietwat afstandelijke gedrag. Zij zou ook nerveus zijn op haar eerste dag op een nieuwe school, maar ze had het inmiddels al zo vaak doorgemaakt dat ze allang geen zenuwen meer voelde. 'Woon je allang in Mystic Falls?' Zij was er slechts een week geleden aangekomen, maar het beviel haar wel.

'En aangenaam Emelia,' glimlachte hij en sloeg abrupt een bocht om. Hij wachtte even om te kijken of ze achter hem aan kwam, en toen dat het geval was, liep hij weer verder. 'Nee, sinds een paar dagen. Mijn huis staat nog vol verhuisdozen.' Huis, nou ja, dat kon je het niet noemen. Hij woonde in een klein huisje boven een drukke winkel, zodat hij nooit eens rust had. 'En jij dan?'