De gang

'Ik woon hier net een week.' zei ze met een glimlach. Ze zei maar niet dat ze zonder ouders hier woonde. 'Aan de zijkant van het dorp,' vertelde ze nog en liep achter hem aan. 'Hé!' zei ze toen ze wiskundige posters aan de muur zag hangen. 'Volgens mij zijn we in de buurt.' grinnikte ze en keek op haar horloge. Ze had nog tien minuten voor de volgende les zou beginnen, dus ze had nog wel eventjes.

'Oh, dan zal je vast een mooi, groot huis hebben,' zei hij opgelaten. Hij had altijd gedroomd over een mooi huis aan een meer middenin het bos. Dat je kon schreeuwen, zonder dat er ook maar een mens was die je zou kunnen horen. Hij zag de poster en herkende hem meteen. Helemaal opgewonden liep hij verder en knikte. 'Inderdaad, dit ziet er goed uit.' Hij keek benieuwd naar haar. 'Volg je natuurkunde?'

Emelia haalde haar schouders op. 'Het valt wel mee hoor, zo groot is het eigenlijk helemaal niet.' Ze had er helemaal niet over nagedacht of haar huis groot was, maar ze vond het zelf wel meevallen. 'Ja, ik volg natuurkunde - maar geloof mijn woorden, erg goed ben ik er niet in.' Ze was vreselijk in exacte vakken, maar dat was juist de reden dat ze het dit keer had gekozen.

Hij haalde zijn schouders op en keek haar bemoedigend aan. Als het over zijn vak ging, dan vergat hij alle schaamte en sprak hij voluit. 'Oh, dat gaat helemaal goed komen, geloof mij maar. We gaan er gewoon hard aan werken, dan komt alles goed.' Toch beangstigde het idee van Emelia in zijn klas hem een beetje. Hij was nu al onder de indruk van haar voorkomen, laat staan als ze in de klas constant naar hem zou kijken. Hij bleef ook maar een man van 21 jaar.

Emelia lachte. 'Nou, ik vraag het me af - maar ik ga er gewoon voor.' zei ze met een grijns. Wiskunde was ook niet haar beste vak, maar ze ging ervoor werken - dan had ze tenminste wat te doen. Het was in ieder geval al duidelijk dat ze niet lang op dezelfde plek kon blijven als ze niets te doen had.

'Beter dan je best kan je inderdaad niet doen,' zei hij zacht, terwijl hij naar de deuren keek om de juiste te vinden. Als eerste vond hij de deur van haar en bleef er staan. 'Ah, hier moet jij zijn.' Hij keek op zijn horloge om te zien dat het nog geen tijd was. 'Ik... Ik wens je een fijne dag,' stotterde hij nerveus en keek haar aan. Gelukkig had hij haar nog niet zijn eerste uur en zou hij geen flater slaan.

'Dankjewel, jij ook en succes met je eerste dag lesgeven!' zei ze enthousiast en liep het lokaal binnen, waar ze aan een van de tafeltjes ging zitten en een note-block uit haar tas pakte. Tevens pakte ze een pen en wachtte tot het lokaal vol stroomde met andere leerlingen. Ze keek nog een keertje om naar Augustus en glimlachte.

Willy glimlachte breed en knikte nogmaals. 'Ik wou je nog aanspreken en met je dansen, maar je was met die ene jongen... Joseph? Ik dacht dat hij je date was, en wie ben ik om een romantische avond te verstoren?' Hij grinnikte, maar lette wel op haar reactie. Was Joe haar date geweest? Hij wees naar haar gezicht en glimlachte nog breder. 'Daar was je lach, Alex! Zie je, je kunt het wel!'

'Oh, Joe?' Alex lachte en schudde haar hoofd. 'Nee, Joe is mijn beste vriend. Hij is geweldig. En hij is een geweldige muzikant. Net zoals zijn vader. Hij is alleen veel te verlegen om voor mensen te spelen en te zingen. Maar hij is zó goed!' Ze was blij dat het over haar beste vriend ging, daar kon ze tenminste gewoon over praten zonder moeilijk te doen. Bij zijn brede lach kreeg ze haar eigen glimlach al niet meer van haar gezicht. Hij was zo aanstekelijk.

Willy's wenkbrauwen schoten verrast en opgelucht omhoog. 'Joe? Gewoon een vriend?' Hij glimlachte en keek haar vrolijk aan. 'Ik heb hem inderdaad weleens stiekem zitten afluisteren. Hij is echt goed, vertel hem het maar!' Hij sloeg zijn arm om haar middel en knuffelde haar zo eens goed. 'Ik heb je zo erg gemist, ik moet het maar herhalen. Ik heb je ZO gemist!'

Alex grinnikte en knikte. 'Zal ik doen. Misschien dat dat hem eindelijk op andere gedachten brengt.' Ze was verrast zijn armen weer om haar heen te voelen en deze keer bleef ze niet passief staan maar omhelsde ze hem terug. 'Ik jou ook.' piepte ze zacht en ze verborg haar gezicht in zijn overgrote football jersey.

'Vast wel. Ik ken je, Alex, en je bent behoorlijk... overtuigend.' Hij grinnikte en streek met zijn hand over haar zachte haren. 'Wat nou, als we nu iets leuks gaan doen? Ergens inbreken en een enorme hut maken? Of een bunker?' Hij grijnste jongensachtig en pakte haar handen vast. 'Of... We gaan de WC's laten overstromen! Laxeermiddel in het kantine voedsel stoppen, al heb ik gehoord dat iemand dat al eens had gedaan in onze ouders hun tijd... Maar, ook is een goede vraag, wat wil jij gaan doen?'

Alex stond nog steeds tegen Willy aangedrukt en dacht er nu pas aa om een stap naar achteren te doen. Ze giechelde zacht en schudde haar hoofd. 'Dat durf ik helemaal niet!' gaf ze toe en keek naar hun handen. 'Kunnen we- Zullen we onze plek schoon maken?' Ze vroeg het hem zacht om er zeker van te zijn dat niemand het zou horen. Je wist maar nooit wie er mee luisterde of wie hun woorden op zou vangen.

'Ik durfde het vroeger ook niet, maar net zoals ik met jou nu doe, ben ik door iemand het slechte pad op getrokken, het pad om leraren en leerlingen te tergeren!' Hij lachte een ziekelijke lach en glimlachte toen naar Alex. 'Ja, leuk, gaan we doen!' Hij pakte haar hand stevig vast en nam haar zo mee de gang door. 'Dan moeten we wel het hok van de concierge gaan plunderen voor spullen.'

Alex liet zich meenemen door Willy en keek hem nieuwsgierig aan. 'Wie heeft jou op het slechte pad getrokken dan?' vroeg ze hem. Daarna giechelde ze nerveus en knikte. 'Oke, dat durf ik hopelijk wel. Als jij er bij bent.' Ze probeerde zich voor te stellen hoe het was om zomaar iets van de conciërge te pakken, maar dat maakte haar alleen maar nerveuzer. Dus dacht ze er maar niet over na en keek naar Willy.

Hij grinnikte toen hij aan de herinneringen dacht. 'Het was een oudere jaars. Gestoord persoon, totaal geschift, maar zo geniaal. Hij was echt de hell van leraren, trouwens ook van de leerlingen. Ik heb álles van hem geleerd. Soms mis ik hem best.' Hij haalde zijn schouders op en pakte haar hand vast, om haar zo mee te nemen naar het hok van de conciërge. 'Ik ben er de hele tijd bij. Desnoods wil ik heb ook best in mijn eentje doen, als jij dat fijner vindt.

Aandachtig luisterde ze naar zijn woorden en giechelde zacht met haar vrije hand voor haar mond. 'Nee! Ik wil heel graag helpen. Ik vind het niet eerlijk als jij alles in je eentje moet doen.' Ze volgde hem door de gang heen en keek in het rond. Het was erg rustig in de gangen, wat een geluk was aangezien ze zo spullen zouden 'stelen'. 'Ben je wel eens gepakt?'

Hij knikte en keek haar met pret oogjes aan. 'Dat is de hele kick ervan; betrapt worden. Echt waar, Alex, ik kan niets eens meer op jouw handen, de mijne en ook nog eens onze tenen kunnen tellen hoeveel uren ik heb moeten nakomen. But it was all worth it!' Hij stopte voor het hok van de conciërge en opende de deur. 'Wat hebben we allemaal nodig, Alex?' Hij nam haar snel mee naar binnen en sloot de deur.

Alex werd het hok ingetrokken en keek in het rond. Het was er stoffig en vies, net zoals hun geheime plekje. Alex had al zo een spinnenweb in haar haar hangen. Ze plukte het er uit met een vies gezicht en keek toen naar Willy. 'Een emmer, een bezem, een spons, schoonmaakmiddel, eh-' Haar ogen gleden langs de spullen terwijl ze bedacht wat ze nog meer nodig hadden.

Hij pakte de dingen op die ze opnoemde en keek haar toen aan. 'Is dat alles?' Hij kneep zijn ogen dicht om haar beter te bekijken in het donker en hielp glimlachend om het spinnenweb uit haar haren te krijgen. Hij stond zo dichtbij dat hij de geur van shampoo kon ruiken en de rimpeltjes die ontstonden als ze lachte kon zien. Hij zette een hand naast haar hoofd tegen de muur aan en keek haar zo aan.

Alex werd meteen rood van buiten en warm van binnen toen ze Willy's adem in haar gezicht voelde. Ze voelde haar rug tegen de muur gedrukt en zag Willy voor haar de weg blokkeren. Met ingehouden adem keek ze hem aan met haar grote ogen. Toen ze haar voet verzette, raakte ze die van hem aan. 'Willy, ik-' Ze wist niet wat ze moest zeggen. Alles klonk stom in haar hoofd.

Hij voelde hoe zijn mond steeds dichter naar de hare ging en eigenlijk had hij niets door, tot hij opeens haar stem hoorde. Langzaam trok hij zichzelf terug en keek hij haar aan. 'Wat is er?' vroeg hij zacht en vriendelijk. 'Sorry, ik was van plan om je te kussen. Als je dat idee goed vindt, dan nodigen mijn lippen je van harte uit. Zo niet... dan ga ik vast huilen of iets anders stoms doen. Mijn verdriet in schoonmaken stoppen.' Hij lachte er wel om, maar meende het ook echt. Hij wou haar kussen.

alex had gewacht tot hij dichtbij genoeg zou zijn geweest, maar hij trok zich al terug en ze hoorde zichzelf zijn naam zeggen. 'Er is niets.' zei ze nog steeds zacht en leunde toen naar voren. 'Je hoeft niet te huilen. Nergens voor nodig.' Ze glimlachte verlegen en vervolgens kuste ze hem met al haar weinige ervaring en klunzigheid. Ze kon het niet aan om nog iemand af te wijzen. Laat staan Willy, de jongen die ze al jaren leuk vond. In haar achterhoofd had ze Joe nog, maar na hun ruzie kon ze zich niet meer druk maken om hem.

Hij deed alsof hij onzichtbare zweetdruppels van zijn voorhoofd veegde en haalde opgelucht adem. 'Ja, want-' begon hij, maar werd al snel onderbroken door Alex' lippen. Met grote ogen kon hij even niets doen en probeerde enkel te verwerken wat ze nu aan het doen was. Het was alsof een van zijn dromen uit kwamen, hij had hier heel vaak 's nachts en trouwens overdag over gedacht. Misschien wel heel de tijd. Een hand gleed in haar haren en zo trok hij haar lippen weer naar de zijne toe, om haar enthousiast terug te kussen.

Alex had haar ogen dicht gedaan zodat ze zijn gezicht niet hoefde te zien. Ze had geen idee of ze het goed deed zo of fout. Toen Joe haar gekust had, was dat haar eerste kus geweest. Alhoewel ze dat niet echt een kus wílde noemen. Dus in principe was dit de eerste keer en weliswaar in een schoonmaakhok mét de broer van haar vriendin. Ze leunde naar achteren met haar hoofd tegen de muur en opende toen pas haar ogen om Willy aan te kijken.