De gang

Alex lachte om zijn fantasierijke toekomst beeld en dacht lang na over zijn opmerking. Ze hoopte dat ze er ooit zou komen, waar ze dan ook zou willen komen, want dat wist ze nu nog niet. na een korte stilte keek ze naar Willy en glimlachte nieuwsgierig. 'Weetje, ik heb me altijd afgevraagd waarom iedereen jou Willy noemt. Waarom noemen ze je niet Will of gewoon je volledige naam?' vroeg ze hem met een lach rond haar lippen.

Hij lachte verbaasd en ging breeduit op de bank zitten. Die vraag had nooit iemand hem gesteld. 'Om heel eerlijk te zijn komt de bijnaam Willy van Willie Wonka vandaan. In mijn jeugd had ik een absurde obsessie voor grote, rare zonnebrillen, had ik een kapsel die nogal overeen kwam met Wonka én ik was gek op snoep. Ook was ik zelf een beetje gek, zoals nu nog steeds. En toen werd ik gekroond tot Willie Wonka. Gelukkig is dat Wonka in de loop van de tijd versleten.'

Alex lachte en giechelde toen ze het verhaal hoorde. Dat had ze nooit geweten. Het paste natuurlijk wel bij hem. Iedereen zag Willy als de grappenmaker en de plaaggeest en waarschijnlijk als een beetje gek. Een geschikte kandidaat dus om de volgende Wonka te zijn. 'Mag ik je Will noemen? Of William?' vroeg ze vervolgens en keek hem verlegen aan. Zij vond hem veel meer dan alleen die grappenmaker. Hij verdiende meer dan alleen die reputatie. Willy was altijd zo aardig voor haar.

Opnieuw keek hij haar verbaasd aan: ze kon hem werkelijk altijd verrassen. Een beetje verlegen glimlachte Willy en keek haar aan. 'William...' koos hij. 'Ik ben gek op William Shakespeare. Tevens vind ik het ook gewoon een mooie naam. Eigenlijk heb ik heel vaak gewacht op het moment dat leraren van Willy William zouden maken, maar die dag is jammer genoeg nog niet gekomen.' Hij keek haar benieuwd aan. 'Het is zo frustrerend dat ik maar niets leuks met je naam kan bedenken. Ally? X? Alexis?'

'Nou, William, bij deze noem ik jou zo.' Haar glimlach straalde. Het voelde goed hem zo te noemen, juist omdat niemand anders het deed en zij de enige was. 'Mijn vader noemde me vroeg nog wel eens Lexi. En mama noemt me Francesca als ze boos is! Zo heet ze zelf ook en mijn oma en mijn overgrootmoeder. Ik heb het als tweede naam gekregen.' vertelde ze trots terwijl ze ging verzitten in kleermakerszit. 'Eigenlijk is het best raar, want dan noemt ze zichzelf als ze boos is op míj!' Alex lachte vrolijk en onbezorgd.

De naam klonk als gezang uit haar mond en hij kon niets anders dan breeduit naar haar glimlachen. 'Wat speciaal dat je moeder en oma en nog verder allemaal zo heten. En moeders zijn altijd een beetje gek, mijn noemt me weleens Teoh. Wat is in godsnaam een ''Teoh''?' Hij grinnikte en streek bedenkelijk met zijn hand over zijn kin. 'Frannie? Frances? Cessie? Fra? Fra klinkt op de een of andere manier leuk! Het heeft iets Frans, zoals fraîse!'

'Eigenlijk is het maar toeval. Ik was helemaal niet gepland en Elle was al vernoemd naar mijn andere oma. Toen ik ook nog kwam móesten ze me wel naar mam en oma noemen.' Alex haalde lachend haar schouders op. Ze was er werkelijk trots op dat ze zo heette. Maar ze vroeg zich nog altijd af hoe ze dan aan de naam 'Alex' waren gekomen. 'William is leuker.' zei ze oprecht. 'Je mag me noemen zoals je wilt.'

'We zullen het maar gewoon tijd moeten geven, geloof me maar, over een tijdje heb ik opeens een passende bijnaam voor je.' Hij stak zijn hand grijnzend uit voor een high-five. 'Ik ben ook een ongelukje, hoe toevallig!' Hij kroop wat dichter naar haar toe, zodat hun benen elkaar aanraakten. 'Ik vind Francesca een aparte, mooie naam. Je kan er trots op zijn, Alex!' zei hij vrolijk.

Alex klapte haar hand met een lach tegen die van Willy. Ze wist niet of een ongelukje zijn nou zo positief was, zeker niet aangezien zij de weerwolf was geworden, maar ze was blij dat ze er was. De huid op haar benen tintelde toen zijn benen haar aanraakte. 'Ben ik ook.' zei ze zacht. Zijn enthousiasme en vrolijkheid waren zo aanstekelijk. Ze had het al heel vaak gedacht, maar William kon iedereen aan het lachen maken zelfs op een vreselijke dag.

Ook al sprak hij erover met een lach, dat hij een ongelukje was zat hem toch meer dwars dan dat hij dacht. Zijn moeder was zo absurd jong geweest toen zij hem kreeg, net zoals zijn vader. Ze waren nog helemaal niet klaar voor de komst van Willy, maar toch gebeurde het. Een een betere opvoeding had hij zich nooit durven wensen. 'Zullen we maar weer verder gaan schoonmaken?' stelde hij glimlachend voor.

'Kunnen we nog eventjes blijven zitten?' vroeg Alex hem en ze leunde naar achteren tegen de rugleuning. Ze had het eerder nog niet echt opgemerkt, maar ze was moe. Eerst een lange dag school en een training en dan nu nog intensief schoonmaken, het vergde meer van haar dan ze had verwacht. Ze glimlachte naar Willy en legde haar hand op zijn knie. 'William, je hebt mijn dag een stuk beter gemaakt.'

'Prima hoor. Ik had toch al niet zo'n zin om te gaan werken,' gaf hij lachend toe en strekte zichzelf uit. De laatste dagen had hij al zijn achterstanden weggewerkt en was daar soms tot twaalven mee bezig. Ook werd zijn lollige gedrag bij de training niet meer gewaardeerd en moest hij nu werkelijk mee gaan trainen. Hij keek naar haar hand op zijn knie en legde zijn eigen hand erover heen. 'En jij de mijne,' glimlachte hij en drukte een kus op haar wang.

Alex keek verlegen naar beneden toen hij haar kuste op haar wang. Ze pakte zijn hand vast en keek naar hem met kleine pretoogjes. Ze vond het fijn met Willy te praten en lol te hebben. Ze vond hem een erg leuke jongen, maar ze bleef die twijfel voelen en vooral schuldgevoelens tegenover Joe. Ze wilde haar beste vriend geen pijn doen, maar wat als dat betekende dat ze iemand anders en zichzelf moest kwellen?

Hij leek twijfel in haar ogen te zien die hij niet kon plaatsen. Hij trok zich een stukje terug, maar bleef haar hand vast houden. Met een glimlach keek hij haar terug aan en sloeg een arm om haar heen, om haar zo tegen hem aan te laten leunen. 'Toch is deze kamer wel geweldig. We kunnen hier gewoon slapen, uitrusten, chillen zonder dat iemand commentaar heeft. En waar kan dat nou nog meer in school? Nergens!'

Alex legde haar hoofd tegen Willy aan. Ze vond het vervelend niet te weten wat hij dacht van de kus. Zij had hem teruggekust, maar ze wist niet wat voor gevolgen dat had. Misschien had ze maar net moeten doen alsof ze het niet door had gehad, maar dat zou gemeen zijn geweest. Net zo gemeen als toen ze Joe had afgewezen. Ze knikte instemmend. 'Precies goed. Perfect gewoon.' Ze keek in het rond. Zeker nu het al wat schoner was sprak het haar nog meer aan.

Langzaam streek hij met zijn hand door haar haren en glimlachte naar haar. Ze was zo lief en aardig. 'Wanneer heb je eigenlijk je eerste atletiek wedstrijd?' vroeg hij benieuwd. 'Want dan zal ik als mascotte je komen aan moedigen. O ja, Alex, mijn nieuwe baan is om in een pak te kruipen en helemaal los te gaan als een of andere leeuw. Ik snap niet waarom ik nooit eerder de baan heb aangenomen,' grinnikte hij. 'Dan kan mijn ADHD hoofd even losgaan.'

'Zaterdag, aankomend weekend.' Alex glunderde en kwam overeind zodat ze hem aan kon kijken. 'Ik ben zo zenuwachtig!' vertelde ze hem en lachte bij zijn nieuwe 'baan'. 'Nou, William, als ik zo'n mascotte zou hebben, dan won ik iedere wedstrijd.' Ze zag in haar hoofd al helemaal voor zich hoe Willy in dat pak zat en zijn gekke toeren uithaalde. Het was echt iets voor hem.

'Vanaf nu heb je ook zo'n mascotte,' glimlachte hij enthousiast. 'En als je dan wint... Oh, lieve Alex, je wil niet weten wat er gebeurt als je wint. Dan krijg je pas echt de dag van je leven.' Hij lachte en drukte weer een kus op haar wang. Het was spontaan en zonder enig doel om haar over te halen ook hem te kussen. 'Zaterdag zal ik er zijn. Als je grootste supporter,' glimlachte hij trots.

Alex giechelde en streek haar haar uit haar gezicht. 'Nu maak je me heel nieuwsgierig.' zei ze met een blij gezicht. Ze kneep in zijn handen toen hij haar nog een kus gaf. Iedere keer was ze weer net zo verrast en werd ze knalrood. 'Dan moet ik maar mijn best gaan doen zaterdag.' zei ze met een glimlach. Ze ging weer terug tegen Willy aanzitten en legde haar hoofd terug. Met Willy als supporter zou ze vast vele malen sneller lopen. Als zijn energie net zo aanstekelijk was als zijn lach, dan zou ze zeker winnen.

'Ja, want straks moet je nog mijn euforische uitspatting missen!' Hij kneep zacht terug in haar hand en liet haar tegen hem aan liggen. 'Ik vind je echt geweldig, Alex. Besef je dat wel?' Hij trok haar nog wat dichter tegen hem aan en keek haar van dichtbij aan. Het liefst wou hij haar kussen, maar hij wou de sfeer niet verpesten. 'Zometeen hebben we weer les... Ik heb geen zin om te gaan.'

Alex zag ieder moedervlekje, ieder rimpeltje op Willy's huid. 'Ik jou ook.' verzuchtte ze, alsof het iets slechts was. 'Ik wil ook niet.' mompelde ze en keek hem aan. Ze wilde het hem uitleggen. Dat ze niet zomaar voor hem kon gaan omdat ze haar beste vriend dan nóg erger zou kwetsen. 'William-' Ze was nu al gewend om hem zo te noemen. In haar hoofd paste die naam al bij hem en ze was er trots op dat alleen zíj hem zo noemde. 'Joe, je weet wel mijn beste vriend, hij-' Ze stopte midden in haar zin en keek naar de vloer. Eigenlijk zou ze dit geheim moeten houden.

William klonk grappig en het was voor hem even wennen. Snel genoeg zou hij erg gewend aan raken. 'Beste vrienden... Ik snap het,' zei hij een beetje teleurgesteld. Hij had al zo'n idee wat ze wou gaan vertellen. 'Vind je het vervelend dat ik je vandaag gekust heb?' vroeg hij voorzichtig. 'Want anders spijt het me echt heel erg. Ik wil je niet pijn doen. Ben je verliefd op Joe?'

Alex zag de teleurstelling in Willy's ogen. Ze kon het echt niet aan nog eens iemand teleur te stellen om wie ze veel gaf. 'Nee, nee, ik vond het helemaal niet vervelend.' Ze was anders gaan zitten en keek hem recht aan. 'Het is alleen dat Joe míj leuk vind en ik heb hem afgewezen omdat-' Ze beet op haar lip en sloeg haar ogen neer. 'Vind je het oké als we het rustig aan doen? Ik wil Joe niet kwetsen. En ik wil wel, maar dat kan ik hem niet aandoen en ik vind het zo erg. Hij is zo boos op me..' Ze was teruggezakt in de bank en keek naar hun handen.

Hij glimlachte lichtjes en keek naar de muur van het kamertje. 'Ik snap je vriend wel. Je bent ook leuk, het zou me niet verbazen als je nog maar geheime aanbidders hebt.' Hij draaide zich naar haar om en knikte. 'Natuurlijk kan ik het rustig aan doen! Ik zit al vanaf het eerste jaar in het football team en vorige week mocht ik pas een wedstrijd spelen!' lachte hij en drukte een kus op haar handen. 'Je moet het goed met hem maken, Alex. Liefdesverdriet is nooit leuk.'

'Ik heb helemaal geen geheime aanbidders.' lachte Alex. Ze vond het een belachelijk idee dat er jongens háár leuk vonden. Ze was al zo verbaasd over Joe en Willy, laat staan dat ze zich in kon beelden dat meer jongens haar wel zagen staan. Alex was altijd het grijze muisje geweest, niets meer. Bij zijn woorden glimlachte ze dankbaar. Alex had op het moment gewoon tijd nodig. Ze wist nog maar net wát ze was en ze had geen idee wíe ze nou eigenlijk was, dus met wie ze iets wilde wist ze al helemaal niet. Met een glimlach drukte ze een kusje op Willy's wang en kwam toen overeind van de bank.