Café-restaurant Queen of Hearts

Joe begon te lachen. 'Nou, die knuffels kunnen geen kwaad hoor.' grapte hij en glimlachte eventjes. 'Je bent niet de enige die eenzaam is.' merkte hij op en haalde zijn schouders op. 'Het leven is kut af en toe, maar we komen er wel doorheen - niet waar?' Natuurlijk kwamen ze er doorheen, hij had zijn eigen vader als voorbeeld: zijn leven was ook niet altijd zo fris en fruitig geweest. 'Schrijven is ook lastig, je hebt een goede inspiratiebron nodig, maar als je die eenmaal gevonden hebt stroomt het naar je toe. En dat privéconcert... tja daar moeten we het nog maar eens over hebben.' lachte hij.

Riley dronk haar glas leeg op die woorden en keek hem aan. 'Je bent altijd welkom... Je weet me te vinden. Niet dat we film kunnen kijken in mijn bioscoop,' plaagde ze hem redelijk speels. 'Grapje hé, maar je bent wel altijd welkom bij mij... En mijn vader, die maakt er ook niet zo'n groot probleem om.' Weer bekeek ze hem even. Waarom voelde hij zich zo alleen? Een afwijzing was toch niet de enige reden? Weer sloeg ze haar armen rond hem heen. 'Kom hier jij. Waarom belde je me niet dat niet alles goed ging? Joe...'

Joe grinnikte, daar had ze een punt. Ach, soms hoefde hij al die luxe die hij had niet. Hij vond zichzelf een goed voorbeeld van: geld maakt niet gelukkig. Joe haalde zijn schouders op. 'Dingen zijn niet altijd zo gemakkelijk dat ik je opbel Riley. Er zijn dingen gebeurd en... nou ja - dat hoef je ook niet allemaal aan te horen. We zijn hier om er een gezellige avond van te maken, niet waar?'

Riley keek hem met een glimlach aan. 'Dus dan ga je vanavond met me dansen? Waarom vraag ik het nog? Je moét met me dansen.' Ze nam het glas met koud bier gretig aan van de ober. 'Hey Joseph, vertel me alles wat je me wilt vertellen. Maar nu wordt het toch wel echt tijd voor ons om te dansen.' Ze stond op en nam zijn hand vast. 'Kom op ! Ik hou van dit nummer.'

Joseph was niet echt een persoon om te dansen, maar om haar een plezier te doen stond hij op en trok hij haar mee naar de kleine dansvloer die er was. 'Nou, kom op dan - dansen!' Hij maakte een rare move en begon te lachen. 'Dansen is niet echt mijn sterkste punt, eventjes dat je het weet.' Nee, dansen kon hij absoluut niet: hij was lang, slungelig en daarbij ook wat stijfjes.

Riley begon met lachen om Joe en uiteindelijk kon ze ook niet meer stoppen. 'Stop! Stop!' lachte ze en sloeg haar armen om zijn hals. 'Gelukkig voor jou heb je mij. Ik kan behoorlijk dansen.' Muziek was haar passie en zelfs op elektronische muziek kon ze helemaal uit haar dak gaan. Riley hield ervan om een wildebras te zijn. He zou nog lang duren voordat ze haar haren zou verliezen.

Joe grinnikte toen ze zo hard om hem moest lachen en keek even toe hoe ze danste. Ze was inderdaad goed, véél beter dan dat hij was, maar ja - wie was dat nou niet? Toen hij eenmaal een beetje in het ritme leek te komen, bewoog hij wat op de muziek, maar het echte danswerk liet hij aan Riley over. 'Je kan inderdaad goed dansen!'

Riley moest lachen om hem. Zijn voetwerk en armwerk was nogal slungelig, maar de jongen had gevoel voor ritme. 'Wacht,' Ze nam zijn handen en legde die ruim boven haar heupen. 'Stem je een beetje af op mij, laat het gewoon komen. Zoals de noten die je moet spelen, akkoorden die je aanslaat... Het is gemakkelijk.' lachte ze en danste verder met haar armen de luvht in en haar ogen gesloten. Mensen begonnen toe te stromen en de muziek nam zijn tempo op. 'Geef toe; je vindt het leuk!' lachte ze.

Joe probeerde te doen wat ze zei, maar helaas voor hem was het niet zo makkelijk als akkoorden aanslaan. Toch probeerde hij het zo goed mogelijk te doen. 'Misschien vind ik het een heel klein beetje leuk, maar ik kan er nog steeds nie veel van.' lachte hij en "danste" weer verder op het ritme van de muziek.

Riley lachte en zwiepte met haar heupen. Voorzichtig sloeg ze haar armen rond hem heen. 'Ik ben blij dat ik je heb leren kennen, gek.' Met een glimlach keek ze hem aan en daste rustiger. Misschien moest ze kleine stapjes nemen met Joe in hun danslessen. 'We zullen zo naar ons drinken gaan. Goed? Ik wil je niet martelen. Niet de hele tijd.'

'Niet de hele tijd?' Nou, dat vind ik aardig van je.' grapte hij lachend en liep met haar door de menigte heen, terug naar hun drankjes. 'Ik ben ook blij dat ik jou heb leren kennen, kleine rebel.' In vergelijking tot hem was ze inderdaad klein, maar ja - hij was ook gewoon een ontzettend lange slungel.

Riley ging terug zitten aan hun bankje en nam haar bier weer vast. 'Wat ben je toch een pestkop!' Ze stak haar tong even uit, maar dronk weer een slokje. 'Heb je het een beetje naar je zin? Pas op, ik zie het wanneer je liegt.' Met een glimlach dook ze weer weg achter het glas voor nog een slokje te drinken. 'En ik ben echt zo'n rebel hé?' lachte ze, maar vooral plagend bedoelt en niet echt als een vraag.

'Ik ben wel een lieve pestkop.' grapte hij en knikte. 'Ja, ik heb het zeker naar me zin. Is weer eens wat anders dan iedere avond op mijn gitaar spelen, terwijl er eigenlijk toch niets goed uit geproduceerd wordt.' grinnikte hij. 'Je bent de rebelste rebel die ik ken.' zei hij lachend en gaf haar een zacht stootje met zijn schouder.

'Altijd in voor samen te spelen. Enkel ben ik totaal niet zo goed als jij in gitaar spelen.' Ze keek hem met een glimlachje aan. Deels vatte ze het als een compliment op dat hij het leuk vond met haar, hier. Ze wist dat dit niet Joseph zijn natuurlijke, herkenbare, omgeving was. 'Jij de liefste lieve pestkop,' plaagde ze hem terug en ging door zijn haren.

'Zo goed ben ik nou ook weer niet.' mompelde hij. Complimentjes aannemen was niet zijn sterkste kant. 'Nou, ik ben blij dat ik zo'n lieve pestkop ben, dat compenseert toch weer een beetje.' lachte hij en dronk zijn biertje op. 'Maar misschien kunnen we wel een keertje samen gaan spelen.'

'Ja, dat zeiden we nogal. Of niet soms?' Met een glimlachje keek ze hem aan. 'Ja, tuurlijk. Zo goed ben je wel.' Dit was Riley die met Joseph omging. Ze vond het leuk om bij hem te zijn. Een soort broertje dat ze nooit had gehad, hoewel hij iets anders aangenaams rond zich had hangen... Totaal niet meer het feit dat ze hem zo kon beschouwen.

TEOH/NEW
Teoh zat stilletjes in een hoekje in het cafe, terwijl hij gespannen wachtte op Thomas. Via via had hij gehoord over het ongeluk wat er was gebeurd en wat zijn neefje was geworden. Het was alsof hij zijn eigen leven in deja vu voor zich zag en daardoor wou hij nu een steun voor zijn neef zijn. Enkel moest hij eerst maar eens bekend maken dat hij de geheime oom was die zogenaamd contact had gebroken met Thomas' moeder. Teoh had briefjes in de kamer van Thomas gelegd en hoopte dat dat niet te creepy geweest zou zijn en hem daardoor te behoeden hem te ontmoeten.

Thomas liep Queen of Hearts binnen. Andere avonden had hij hier vol zelfvertrouwen binnengelopen, maar vanavond was niet die avond. Eén of andere gek had een briefje in zijn slaapkamer achtergelaten. Blijkbaar had hij gehoord van hem, was hij hetzelfde als hem én bleek hij familie te zijn. Thom wist echter niet wat hij van deze waanzin moest vinden. Hierdoor liep hij naar de afgesproken hoek en vond een jongeman. Iemand die hij eerder had gezien op een foto waar zijn moeder en vader waren afgestudeerd. Dit zag hij niet voor realiteit... Zijn moeder en vader zouden nooit bevriend zijn met een... Vampier?

Teoh zag Thomas zijn kant oplopen en grinnikte om de uitdrukking op zijn gezicht. Begroetend hield hij zijn hand uit. Hij wou nu vast wel graag weten wie hem die brieven had gestuurd. 'Thomas, ik wil dat je alles wat ik nu zeg, serieus neemt. Want het gaat raar klinken. Ik ben Teoh Gard, stiefbroer van je moeder, beste vriend van je vader. Een soort oom ben ik dus,' glimlachte hij en nam weer plaats aan het tafeltje. Hij gebaarde dat Thomas ook kon gaan zitten. 'Hetzelfde is mij overkomen als dat jou overkomt... Onvrijwillig veranderd worden.'

Thomas bleef enkel aan de stoel staan. Hij was sprakenloos. Werkelijk. Hij herinnerde zich toen hij die foto had gevonden, zijn moeder kwaad was geworden. Het leek alsof ze in tranen kon uitbarsten toen hij naar de jongeman op de foto vroeg. Ze leken zo gelukkig. Daarna had hij de foto nooit meer gezien. 'Mijn oom? Je bent niets veranderd tegenover vroeger als ik de foto me nog goed herinner die ik ooit heb gevonden.' Hij sprak de woorden stilletjes uit. 'Hoe... Mijn moeder zou een oom toch niet voor me verzwijgen? Mijn vader...' Hij was zo diep teleurgesteld dat hij leek alsof hij kon huilen. Enkel wist hij niet hoe het kwam dat hij werkelijk ook de boel bij elkaar wou slaan.

Teoh zag het gezicht van Thomas en trok hem voorzichtig op een stoel naast hem. Hij legde zijn hand op Thomas' schouder en keek hem serieus aan. 'Er is een reden dat je ouders niets over mij hebben verteld, Thomas, en je moet me dus ook beloven dat je niets over mij aan je zussen verteld of aan anderen. Misschien is het beste om niet te vertellen dat je contact met mij hebt tegen je ouders, want ik denk dat ze nog niet van je... transformatie weten.' Teoh wreef bedenkelijk over zijn kaak en glimlachte toen geruststellend. 'Maar de reden dat ik contact met je heb opgenomen, is dat ik je zal helpen om door deze rottijd heen te komen. Want geloof het of niet, een normaal leven is voor onze soort nog steeds mogelijk. Ik heb een mens als vriendin. Ik heb nog steeds contact met je ouders. Ik heb een normale baan. En ik ga ervoor zorgen dat het ook zo goed met jou af loopt.'

'Goed met me aflopen? Jézus Teoh.' Thomas had maar half geluisterd naar wat er tegen hem gezegd werd. 'Ik wil dit leven niet. Ik wil niet het risico hebben om Elle of mijn gezin te bijten. Ik wil niet supersnel zijn in football terwijl ik het anders met gemak win, ik wil niet duizend keer verhuizen en van baan veranderen. Ik wil kinderen met een vrouw, trouwen, zoals mijn ouders een relatie hebben. Het is allemaal van me afgenomen. En ik wil vooral niet dit leven. Echt niet. Ik dacht eraan om hier weg te trekken, afscheidsbrief voor mijn ouders waardoor ik zogezegd ben weggelopen of zelfmoord heb gepleegd. Ik kan het niet aan dat mensen vragen wat er met me is Teoh. Wat moet ik er in godsnaam op antwoorden?'

Teoh fronste en keek de jongen serieus aan. 'Maar je hebt nou eenmaal dit leven, Thomas, dus je kan beter maar eens de tijd nemen om het te accepteren. Jezus, ik kan jouw woorden niet eens aan horen. Je ouders achterlaten, je zussen, je vrienden en vriendin.' Hij zuchtte en leunde achterover in zijn stoel. 'Alleen als je zo doorgaat, zullen ze vragen wat er is. Ga gewoon naar school, doe wat je altijd deed en dan zullen we later wel een verhaal voor je verzinnen. En in de tussentijd zal ik je helpen met het bloed probleem en dergelijke. Je speelt football, toch? Ik speelde ook nog football toen ik vampier werd en dat ging prima. Ik kan je daarmee helpen. Maar accepteer nou alsjeblieft die hulp.'

Thomas keek hem met vernauwde ogen aan. 'Wat wil je dan? Dat ik de waarheid ga lopen vertellen? Teoh, je beseft niet hoe teleur gesteld ze zijn. Toen ik naar je vroeg kon zelfs mijn vader gaan huilen. Weet je wat dit betekend? Het lijkt eerder alsof je het vergeten bent.' Hij keek hem nors aan en ging met een hand door zijn haar. 'Nee, ik wil het verdomme niet. Ik wil geen Thomas meer zijn, want die jongen ben ik niet meer.'

Teoh werd nooit boos, en ook nu bleef hij kalm. Hij wist nog precies hoe hij in die tijd was, net zo bang als Thomas was. Enkel had hij die eeuwige zorgeloosheid en misschien had dat hem wel gered. 'Ja, ik wil dat je dat doet,' zei hij gemeend en keek zijn neef strak aan. 'Ik wil dat je naar je ouders toe gaat en het hun vertelt. Want al die zelfmoordbrief en verdwijn plannen, dat zal ze veel meer pijn doen dan de waarheid. En iedereen zal je willen helpen, Thomas.' Hij zuchtte bij Thomas' laatste woorden en zocht wanhopig naar woorden om hem in te laten zien dat er een leven bestond voor hem.