Café-restaurant Queen of Hearts

'Ze kunnen me niet meer helpen, Teoh. Verdomme! Projecteer jezelf toch niet op mij. Ik ben jou niet. Misschien kan ik dit niet of wil ik het niet. Ben je samen met tante Ellie? Wacht, dit is te ziek. Sorry oom, maar ik ben klaar praten met jou. Durf het niet tegen mam en pap te zeggen of ik ben werkelijk weg zonder dat je me maar ooit vindt.' Hierbij stond hij op en keek hem aan. 'Jij kon misschien gered worden voor zover. Ik wil het niet. Ik wil niet zo leven.'

Teoh keek hem met een kalme blik aan, maar vanbinnen gloeide hij met wanhoop. 'Wat wil je dan, Thomas? Hoe wil je dan leven?' Hij vernauwde zijn ogen. 'Dat ik samen ben met een mens is niet raar. Het is enkel een bewijs dat wij, vampieren, een kans hebben om te blijven leven, zoals we ook deden toen we mensen waren.' Hij wreef vermoeid door zijn haren en zocht wanhopig naar manieren om Thomas te overtuigen. 'Wil je anders een keer met Eleanor praten? Of met Tara? Want ik lijk maar niet tot je door te dringen, Thomas, maar ik wil je echt helpen. Aanvaard het alsjeblieft.'

'Nee, Teoh. Jij voelt je niet meer net zoals je veranderd was misschien. Had je niet hopen? Wensen? Wou je soms geen kinderen met Ellie? Of verder studeren? Normaal een potje voetbal nu nog kunnen spelen met mijn vader of elke kerst bij ons zijn? Nee, jij kan het niet. Het leven gaat door, het zijn wij die stoppen. Wij blijven te jong. Help maar wat je wilt. Of ik iets luister is wat anders.' Hij bleef enkel naar Teoh staren. Hij wist wel dat hij verder kln leven, verder van Elle kon houden en zijn familie, maar ooit zou hij afscheid moeten nemen.

'Natuurlijk had ik hopen en wensen, Thomas. Maar vampier zijn heeft nou eenmaal zijn consequenties. Het doet pijn dat ik ooit afscheid van iedereen zal moeten nemen en ik weet ook niet wat ik dan ga doen, maar je moet in het nu leven. Niet in de toekomst.' Met een vastberaden blik keek hij zijn neef aan. 'Je mag wel of niet luisteren, dat ligt helemaal aan jou. Of het verstandig is of niet, dat laat ik aan jou over.' Hij viste gefrustreerd een briefje van tien uit zijn zak, legde het op tafel en liep naar buiten. Het was precies een mix tussen Daniel en Zoe, en dat liet hem ondanks alles toch glimlachen. Geduldig bleef hij buiten wachten.

Thomas had gewoon zin om die behaarde man flik in het gezicht te slagen. Het was oneerlijk hoe hij werd behandeld. 'Niet in de toekomst? Jezus, oom!' zei hij sarcastisch eenmaal hij buiten stond. 'Wat ga je doen als Ellie dood is? Ik bedoel, daar heb je vast wel aan gedacht. En kinderen? Vind je het niet erg dat ze Tara heeft van een of andere random kerel?' Oprecht was hij nieuwsgierig naar Teoh zijn leven. 'Mam en pap hebben je verborgen gehouden. Hadden ze dat niet gedaan was ik misschien niet wat ik vandaag was. Was ik meer op mijn hoede...'

Verbaasd draaide hij zich om naar zijn neefje. 'Als Ellie dood gaat? Ik weet het niet, Thomas. En ik wil er niet over nadenken.' Langzaam liep hij verder toen hij merkte dat Thomas ook mee liep en zuchtend stopte hij zijn handen in zijn zakken. 'Natuurlijk vind ik het erg dat ik geen kinderen samen met Eleanor kan hebben. Maar Tara is een geweldige meid en ik had niet gewild dat ze anders zou zijn, omdat ik dan haar vader zou zijn. Het is allemaal erg dubbelop, Thomas. Maar ik ben gelukkig met Eleanor en Tara. Ik ben gelukkig met jouw ouders, je zussen en met jou. En geloof me, Thomas, je kan nooit genoeg op je hoede zijn voor vampieren. Dat zul je vroeg of laat wel merken.'

Thomas kon de woorden niet echt vatten. Teoh leek perfect te zijn in de manier waarop hij steeds nu nog alles rooskleurig zag terwijl Thomas eerder iedereen de schuld aan het geven was. Zijn moeder en vader hadden over Teoh kunnen vertellen. Al die jaren hadden ze een familielid van hun ontnomen en Elle had kunnen vertellen over vampiers, ook al had hij dat niet willen aanhoren. 'Zou je bij Ellie gebleven zijn als je geen vampier was? Ik bedoel... Ik weet niet wat ik met mijn vriendin moet doen. Ik wil ze niet pijn doen.... Heb je dat ook niet bij Tara en Eleanor?'

Teoh zuchtte en stopte met lopen. De straat was donker en verlaten. 'Elke dag, Thomas, elke dag weer. Met een enkele beet kan ik ze beiden al doden. Maar juist omdat ik zo van ze hou, kan ik me op de een of andere manier beheersen. Zelfs op de momenten waar de spanning, emotie en opwinding op hun hoogtepunten zijn. Je raakt gewend aan bepaalde geuren, van bijvoorbeeld bloed van een bepaald persoon, en in plaats van naar ze te verlangen, wil je ze koesteren.' Hij legde glimlachend zijn hand op Thomas' schouder. 'In die tijd waren Eleanor en ik beiden bezig met andere mensen. We verlangden naar elkaar, maar we waren beiden te koppig om eraan toe te geven. Dat ik vampier werd, heeft ons net dat zetje in de rug gegeven om voor elkaar te gaan.'

'Jullie realiseerde gewoon te laat dat jullie van elkaar hielden.' Thomas stelde zich voor hoe gelukkig Eleanor was geweest en hoe een knappe man ze had gehad als Teoh ouder werd. Getrouwd met kinderen, dat prachtige huis waar ze nu in leefde... 'Maar emh... Hoe kon je dan in het begin zo dicht zijn bij Ellie en ja, je-weet-wel... Intiem zijn?'

'Ja, we waren laat,' zuchtte Teoh, maar glimlachte daarna wel. 'Maar niet te laat. Sinds enkele maanden ben ik bij haar ingetrokken en weet Tara ook van mijn bestaan af.' Hij keek zijn neefje met een brutale grijns aan en moest toen lachen. 'Het was een kwestie van zelfbeheersing en erg veel tijd. Je bouwt het gewoon rustig op en op een gegeven moment lukt het weer. In al die jaren heb ik Eleanor nauwelijks meer pijn gedaan. Toen we jong waren wisten we de risico's, maar die wogen lichter dan alle leuke dingen die we eruit kregen.'

'Urgh, ik wist wel dat ze niet die hele tijd droog stond... Ik bedoel... Ze is altijd zo open over lichamelijkheid.' Thomas vond nog steeds niet dat hij even veel overtuigingskracht had als zijn oom. 'Weet je, als ik je hoor dan lijkt het alsof ze ergens je redding was. Maar Elle... Die kan mij niet zo recht houden als Eleanor bij jou deed. Ik bedoel... Ik weet het niet meer. Ik hou van haar, maar... Het is niet gemakkelijk. Het is zo moeilijk. Jaren geduld gaat ze ook niet hebben.' Hierbij keek hij even naar Teoh, maar toen weer naar de grond aangezien hij slechtgezind werd van zijn grijns.

'Ze heeft meegeholpen met mijn redding, maar uiteindelijk heb ik mezelf gered met wilskracht. En dat moet jij ook doen.' Hij legde geruststellend zijn hand op de jongen zijn schouder en liep verder. 'Het is moeilijk en het zal ook moeilijk blijven. Maar als jij van haar houdt en zij van jou... Uiteindelijk zullen jullie het dan wel redden. Maar enkel als jullie er beiden 100% voor gaan. En als ik jou zo hoor, heb jij een 90%...' Hij keek zijn neefje serieus aan. 'Bedenk goed wat en wie je wel en niet in je leven wil.'