Huis van de familie Vaugh-Green

Het huis van Sebastiaan, Igraine en Lynn. Het ligt net buiten Mystic Falls aan het bos.

Spoiler:

Sebastiaan was bezig aan het avondeten voor Lynn. Hij kon niet geloven dat hij een dochter had. Nog steeds niet, maar genoot er wel iedere seconden van. Vader worden was iets speciaals en iets erg moois geweest. Buiten het feit dat er zoiets was als vuile luiers en Igraine haar zwangerschap was ook niet altijd een pretje geweest. Maar goed... Hij had de vrouw die hij begeerde naast zijn zijde en haar trouw gezworen. Uit hun liefde was een prachtige dochter ontstaan. Een natuurwonder. Hoewel hij vaak de "slechterik" in die haar ogen was. Sebastiaan was er namelijk absoluut op tegen om haar ook een vampier te maken. Iets wat ze doodgraag wou.
Enkel bij de gedachten alleen al, werd hij boos. Maar in de wetenschap dat zo Igraine naar hem toe zou komen en hem geruststellen door enkel haar aanwezigheid, beurde hem op.

Igraine parkeerde de auto voor hun huis en zette de motor uit. Even bleef ze zo gewoon zitten en keek naar haar huis en Sebastiaan die ze voor het raam zag koken. Ze had nooit en echt nooit gedacht dat ze zo'n geweldig leven zou hebben met de liefste man ter wereld en de grootste schat van een dochter. Ze stapte de auto uit en haalde de tassen vol boodschappen uit de achterbak, om zo naar binnen te gaan. 'Sebastiaan?' vroeg ze met zangerige stem en liep de keuken in, om daar de tassen neer te zetten. Met een glimlach drukte ze een kus op zijn wang en deed haar jas uit. 'Dat smaakt heerlijk!' zei ze, nadat ze met haar vinger door de saus was gegaan en het in haar mond had gestopt.

Sebastiaan keek op toen hij de deur dicht hoorde gaan. Igraine. Hij glimlachte bij haar kusje. 'Ja, ik kan spaghetti maken als de beste.' Hij stopte met roeren door de saus en draaide zich om naar zijn vrouw. Ze zag er weer eens geweldig uit. Zijn armen vonden weer de weg rond haar perfecte middel waarna Sebastiaan zijn lippen op die van haar drukte. Hij kon nauwelijks een moment zonder haar. Het was fijn om zo dicht bij elkaar te zijn. Na al die jaren. 'Zal ik je even helpen uitpakken? Hoe was je dag?'

Igraine hield zijn gezicht even teder tussen haar handen en drukte een zacht kusje op zijn lippen. 'Als we jou toch niet hadden!' plaagde ze en liet hem los, om alvast wat spullen uit de tassen te halen en deze op te bergen. 'Ja, dat zou fijn zijn,' zei ze en opende de koelkast. Het was voor hun beiden wennen om zich aan te passen aan het echte gezinsleven, maar nu leek alles vanzelf te gaan. 'Hoe laat zou Lynn thuiskomen?' Ze haalde een zakje bloed uit de koelkast en stopte er een rietje in. Ze zuchtte. 'Mijn dag was vermoeiend, maar stiekem toch ook wel leuk. En de jouwe?' Ze was momenteel kleuterjuf.

Sebastiaan genoot ervan om haar weer tegen zijn lichaam aan te voelen. Hierbij streelde zijn handen zacht, maar vleiend, over haar heupen. Enkel was ze al weer zo snel weg... Het was niet meer naakt door het huis lopen, lachend. Of ja... Wél als Lynn uit huis was en ze wisten dat ze niet opeens voor de deur zou staan. Het was niet meer de Igraine en Sebastiaan van vroeger. Nu hadden ze iemand anders om voor te zorgen. Het verschil was dat ze dit keer samen voor diegene moesten zorgen. Lynn leek veel op haar moeder en dat stelde hij vooral op prijs; Igraine was enkel niet prachtig, ze had ook een goed hart. Hoewel hij een echte Sebas in zijn dochter herkende. 'Ik heb nog wat papierwerk gedaan. Sebastiaan was notaris. Makkelijk excuus voor al de luxe die ze zich konden permitteren. Hij hield met de droge voeding in de kasten te zetten en keek naar het bloed zakje. 'Die ga je moeten delen, mevrouw Vaugh.' Hierbij grijnsde hij en zette alvast de tafel klaar. 'Ze is nog bezig met school, maar komt zo wel thuis. Dat hoop ik toch. Anders heb ik die auto voor niets gekocht of dat mobieltje.' Hij was soms echt zo'n typische vader...

Spoiler:

Ze nam een slokje van het bloed en hield de telefoon in de gaten. Typische ouders waren ze weer, maar Igraine was toch weer een tikkeltje erger: ze werd altijd nerveus als ze niet wist waar haar dochter was, zoals nu. Gelukkig ging de telefoon en stond ze er binnen een seconde naast. 'Met Igraine Green?' Ze luisterde naar de stem en kreeg meteen een brede glimlach. 'Lynnie! Ben je zo thuis?' Na een kort gesprekje hing ze op en liep weer naar Sebastiaan toe. 'We hebben vijf minuten,' zei ze veelbetekenend en drukte liefdevol haar lippen op de zijne. Haar armen kwamen om hem heen te liggen, om hem zo mee richting de bank te trekken. Lynn had aangegeven, hoe brutaal ze was, dat ze het vervelend vond als haar ouders liefhebbend voor het raam stonden, dus deden ze het voortaan maar zo. Ze ging op zijn schoot zitten en keek hem glimlachend aan. 'O ja, je wou ook he?' Ze hield het rietje met het bloedzakje voor zijn mond.

Sebastiaan deed nog de laatste afwerkingen aan de tafel zoals een servet, glas en drinken. Voor Lynn stond de tafezl altijd perfect in orde. Voor Sebastiaan was dat wel het minste wat hij kon doen aangezien hij niet at en Iggie ook niet. Hoewel zij gemakkelijker menselijk voedsel door haar keelgat kreeg. Hij daarin tegen... Kofie nog wel, maar dat was geen voedsel.
Hij grinnikte bij haar woorden, liet zich kussen en meeslepen. Een totale overgave aan haar. Bij haar vraag dacht hij dat ze wat anders bedoelde dan bloed. Om eerlijk te zijn dacht hij aan iets helemaal anders. Rustig nam hij een slokje. 'Vijf minuten zijn nogal kort...' grijnsde hij en drukte enkele kusjes in haar hals en eentje op haar borstbeen. 'Drink dat bloed maar op voor ze thuis is,' fluisterde hij zacht en bleef haar lichaam kussen. Ze hadden vijf minuten. Vier dan.

'Vijf minuten zijn kort, maar wat dacht je ervan om samen weer iets te gaan doen? Of morgen heel toevallig tegelijk ziek te zijn ?' Ze hield haar hoofd schuin en trok uitdagend een wenkbrauw op. Ze liet een spoor van kusjes achter van zijn lippen tot zijn wang en naar zijn nek, om toen weer te eindigen bij zijn lippen. Snel dronk ze ook het bloed op en gaf toen weer haar volledige aandacht aan Sebastiaan. Een zacht kusje drukte ze op zijn neus en glimlachte daarna. 'Ik hou van je, Vaugh,' fluisterde ze en sloeg haar armen om zijn nek heen. Ze wist nog zo goed het moment dat ze zeker wist dat ze zwanger was en het aan Sebastiaan moest vertellen. Ze had het een week uitgesteld, omdat ze zo onwijs bang was. Bang dat hij haar zou verlaten, omdat ze het onmogelijk mogelijk had gemaakt; een kind krijgen. Toch was hij altijd bij haar gebleven.

Hij kuste haar terug en streelde door haar haren terwijl ze het bloed opdronk. 'Klinkt heerlijk om eerlijk te zijn. Klinkt zoals de oude wij.' Haar fluistering deed hem glimlachen. Wat wou je nog meer horen? Niets kon hem gelukkiger maken dan zijn twee meisjes. Hoewel hij onzeker was geweest over Lynn, maar hij was nooit gestopt met van Igraine te houden. 'Ik ook van jou, mevrouw Vaugh-Green.' Zacht drukte hij een kus op haar lippen. Vijf minuten verstreken veel te snel.

Ze streelde over zijn wang en zuchtte gelukzalig. Elke dag was weer een dag om te genieten, te genieten van haar man, dochter en werk. Ze keek op de klok en zag dat Lynn elk moment aan kon komen, dus drukte Igraine verlangend en hard haar lippen op de zijne en kuste hem zo voor enkele momenten. Ze liet hem pas weer los toen ze een auto hoorde aankomen en iemand hoorde uitstappen.

Lynn had haar auto netjes geparkeerd en liep nu richting de voordeur. Haar dag was vandaag zo zwaar en lang geweest; ze was blij dat ze éíndelijk thuis was. De weg naar haar huis was best wel lang, waardoor ze het gevoel had dat ze nog langere dagen maakten. Toch moest het wel, want anders liep haar het ouders gevaar om herkend te worden en dat wou ze echt niet. Dan moesten ze verhuizen.... Eenmaal binnen deed ze haar schoenen en jas uit en liep richting de woonkamer. 'Mam? Pap? Zijn jullie er?'

Sebastiaan genoot van dit samen zijn. Hij had expres voor een job gekozen waar hij mee bezig kon blijven. Zo liep hij de kans dat hij echt optimaal van zijn gezin kon genieten.
Na de lieve kussen en aanralingen keek hij Igraine met een glimlach aan, zette haar naast hem op de bank en sloeg zijn armen rond haar heen. 'Jij hebt geen idee hoeveel,' fluisterde hij tegen haar oorschelp waarbij Lynn binnenkwam. 'In de woonkamer, lieve schat.' riep hij waarna hij opstond, Iggie nog een kus op haar wang drukte en daarna Lynn begroette door haar in zijn armen te nemen en een kus op haar kruin te drukken. 'Wat is er, prinses? Stressvolle dag?' Hierbij liet hij haar los en liep naar de keuken voor de spagetthie naar de tafel te brengen. Ze wist dat hij haar toch zou horen...

Ze drukte nog een zachte kus tegen zijn lippen en keek toen hoe hij naar hun dochter liep. Glimlachend stond ze ook op en pakte haar dochter vast toen ze de woonkamer in kwam lopen. 'Hé Lynnie,' zei ze en drukte een kus op haar wang. Ze fluisterde in haar oor: 'Je vader heeft vandaag weer speciaal eten voor je gemaakt, dus extra lief zijn he!' Ze liep alvast richting de keuken en ging naast Sebastiaan staan, om te kijken of ze nog wat kon doen.

Ze rolde met haar ogen bij haar naam, ''prinses''. God, alleen vaders kunnen zoiets bedenken. 'Hoi Pap,' begroette ze hem en ze wou net antwoorden, toen haar moeder er ook aan kwam. 'Hé Mam,' zei ze en gaf haar ook een kus op haar wang. Het was elke middag weer alsof ze haar een week niet meer hadden gezien. Lynn liep naar de keuken en keek naar haar ouders. 'Ja, enorm stressvol, vooral omdat ik vandaag moest optreden met de cheerleaders en jullie er weer eens niet waren.' Ze beet op haar lip en ging alvast aan tafel zitten.

Sebastiaan zuchtte bij die beschuldiging en keek Igraine aan. Hierbij draaide hij zich om, schepte wat eten op voor zijn dochter en keek deze aan. 'Lynn, je weet dat we er maar al te graag zouden zijn, maar het kan gewoon niet. Maar luister... Wat dacht je van een weekendje weg? Wij, met z'n drie, die samen nog eens wat gaan doen?' Hij had het Igraine nog niet voorgesteld, maar hij ondernam dat ze het wel goed zou vinden.

Ze keek ook Sebastiaan en schudde even onmerkbaar haar hoofd, als teken dat hij ergens anders over moest beginnen. Gelukkig deed hij dat ook. Ze liep achter de twee aan en ging naast Lynn aan de tafel zitten. 'Als je weer eens moet optreden bij een grote wedstrijd, beloof ik dat we er zullen zijn. We bedenken wel iets.' Wat Lynn niet wist, was dat Igraine Arthur altijd vroeg om haar optredens op te nemen, met als smoes dat hij het op nam voor de school site. Igraine keek Sebastiaan verrast aan en knikte enthousiast. 'Dat lijkt me geweldig! Lijkt het je ook niet leuk, Lynn?'

Lynn keek naar het bord dat voor haar neer werd gezet en toen van haar vader naar haar moeder en weer terug naar haar vader. Ze was hartstikke enthousiast over het weekendje weg, maar liet het natuurlijk nog niet zien. Ze mochten eerst maar eens hun best doen om het goed te maken dat ze er nooit waren. 'Beloven jullie het echt? Van het weekendje en dat jullie weer eens komen kijken?' vroeg ze voorzichtig. Ze nam een hap van de pasta en meteen er nog eentje achteraan. Ze was gek op pasta, en vooral als haar vader deze klaarmaakte.

Sebastiaan keek even Igraine aan. Meende ze dat? Hij was gymleerkracht geweest en Igraine muziekdocent. Al hun leerlingen hadden zowat elkaar gevonden, waren in Mystic Falls gebleven en hadden kleine monsters gecreëerd. 'Je weet hoe moeilijk die belofte is, Lynn. Jij ook Iggie!' Hij keek even beschuldigend zijn vrouw aan waarna hij zijn hand op die van zijn dochter legde. Het was zo moeilijk voor hem om haar ongelukkig te zien. Nog moeilijker was om aan haar eisen te voldoen. Wat typisch was aan Lynn was dat ze kreeg wat ze wou. Ze wilde haar zin krijgen en dat had ze van haar vader. 'We zullen ons best doen voor die wedstrijd, maar het weekendje is een belofte.' Hij haalde zijn hand weer weg en glimlachte naar haar.
Hierna sloeg hij een arm rond Igraine. Zijn hand masseerde zacht over haar rug zodat hun dochter er "geen last van had". Ze kon er blijkbaar niet tegen dat haar ouders nog steeds helemaal gek op elkaar waren.

Ze ving zijn beschuldigende blik op en legde haar hand op zijn arm. 'Het komt wel goed,' murmelde ze en kneep zachtjes in zijn arm. Ze waren niets voor niets vampieren, ze waren sneller en slimmer dan mensen. Desnoods gingen ze daar op het dak zitten of vroeg ze Arthur of hij misschien een spreuk had die hun kon helpen. Ze keek tevreden toe hoe haar dochter at en drukte een kus op Sebastiaans wang. 'Waar willen jullie naartoe?'

Lynn was teleurgesteld door de woorden van haar vader, want ze wou echt graag dat haar ouders eens kwamen kijken. Toch moest ze glimlachen om haar moeders belofte en keek toen weer haar vader aan, terwijl ze rustig verder at. 'Ik wil naar Londen! Of Bangkok! Of naar Sydney! Rio de Janeiro!' Ze was gek op reizen, en deed dat dan ook altijd graag met haar ouders, al leek het dan alsof ze broer en zussen van elkaar waren. Lynn maakte dat niets uit. 'En jij dan pap? Waar wil je naartoe?'

Ongelovig schudde Sebastiaan zijn hoofd. Hij bedoelde eigenlijk niet buiten Amerika... Toch leek zijn dochter veel te gelukkig met het idee dat ze een korte vakantie hadden. 'Lynn...' Ze leek veel te gelukkig. 'Naar waar jij het liefste wilt.' Hierbij stond hij op en ging even door zijn haren. 'Ik moet nog een paar papieren invullen. Smakelijk eten,' Hij warde door haar haren voordat hij de keuken uitliep en even nog Igraine aankeek. Ze wist hoe moeilijk hij het had met het vaderfiguur te spelen...
Het was ergens onmogelijk om een sterfelijke dochter te hebben en een onsterfelijke vrouw. Beiden waarvan hij zoveel hield, maar beiden maakte ze soms het werkelijk moeilijk. Iedereen moest opofferingen brengen, maar Sebastiaan had geen idee wie dat het meeste deed. Igraine beloofde Lynn van alles wat nooit waar gemaakt kon worden, Lynn wou alles wat niet mogelijk was en Sebastiaan moest ervoor zorgen dat hij ze gelukkig maakte. Dat lukte even niet meer. Hij vluchtte zijn bureau in, deed de deur dicht en zette zich weer op zijn werk. Zo kon hij hun een excuus voor een reis veroorloven... Want hoe vertelde je even iedereen dat je een paar dagen met je gezin naar een ander continent zou vliegen?

Igraine ving Sebastiaans blik op en keek hoe hij naar zijn werkkamer liep. Ze keek Lynn aan en glimlachte toen vertederd. 'Lynnie... Je vader bedoelde een weekendje weg, geen hele vakantie. Ga hem anders maar even vertellen dat je ook hartstikke graag naar... New York bijvoorbeeld wil? Of Florida?' Ze pakte haar bord op en liep ermee naar de keuken. 'En als je dan terug bent, zal ik je bord weer even opwarmen.' Ze dacht dat Sebastiaan wel even behoefte had aan een goed gesprek met zijn dochter.

Lynn was druk aan het eten en keek verward naar haar moeder. 'Oh, dat wist ik niet,' zei ze zachtjes. Bij haar ouders had ze altijd het idee dat ze grootse dingen konden doen; een weekendje naar het buitenland hoorde daarbij. Toch had ze het mis. Ze stond op en veegde haar handen aan een servet af. 'Ik ga wel even naar hem toe.' Ondanks dat haar vader en zij vaak botste, ze hield toch heel veel van hem. Ze leken gewoon te veel op elkaar. Ze klopte op zijn deur en deed hem langzaam open. 'Pap? Het spijt me van net. We hoeven niet per se naar het buitenland als je dat niet wil...' Ze dacht dat dat het probleem was.

Sebastiaan keek om toen hij Lynn haar stem hoorde. Natuurlijk zond Igraine haar achter hem aan. Hij stopte even met typen en draaide zich naar haar toe. 'Maakt niet uit, Lynn. Ik heb gewoon mijn dag niet. We gaan wel weg. Naar waar zijn zorgen voor dan.' Hierbij draaide hij terug weg van haar en ging door met zijn werk. 'Ga maar eten, lieverd.' Zijn werk werd weer hervat.

Ze zette haar handen in haar zij en liep naar hem toe. 'Maar pap, dat zeg je zo vaak, dat je je dag niet hebt. Wat heb ik nu dan gedaan? Want dat zeg je altijd als er wat aan de hand is.' Ze beet op haar lip en keek even rond. 'Moet ik anders even mam roepen?' Ze stond op haar tenen en liep naar haar toe. 'Weet je pap... Ik vind New York ook leuk. En Florida!'

Sebastiaan ging gefrustreerd door zijn haren. 'Geloof me, Lynn: Er is niets. Het is druk op werk dat weet je zelf ook en ik vind het ook even klote dat ik niet de vader kan zijn zoals al je andere vrienden wel hebben. Daar draait het idee toch altijd om? En alle spanningen hier in huis?' Weer had hij zich om gedraaid en keek haar aan. 'Nee, je moet je moeder niet roepen.' Zijn houding ontspande. 'Ja, dat weet ik, maar stiekem vind je Londen veel leuker. Niet? Het is er mooi in de sneeuw.'

Ze keek geschrokken naar haar vader en zette even een stap terug. Verward schudde ze met haar hoofd. 'Maar pap... Misschien heb ik wel geen ouders zoals mijn vrienden, maar zij hebben geen geweldige ouders zoals ik heb.' Ze wreef met haar voet over het tapijt en keek hem weer aan. Een glimlach kon ze niet verbergen. 'Ja, ik vind Londen echt heel erg leuk.' Ze sloeg haar armen om haar vader heen en hield hem zo even vast. Ze had geen idee wat ze zonder haar ouders moest. 'Dan ehm ga ik maar weg?' zei ze, toen ze hem weer had losgelaten.

Als ze één ding goed kon dan was het slijmen. Ook hij sloeg zijn armen rond haar heen waarna Sebastiaan haar op zijn schoot zette. 'Nee, kom eens even hier bij je vader.' Hij lachte naar haar. Vroeger deed hij dit ook altijd en begon haar te kietelen. Ze was toen klein en giechelde zo schattig terwijl ze smeekte om te stoppen. 'Ik hou van je, Lynn. Ook al laat ik dat niet altijd merken zoals het moet. En het spijt me van die wedstrijden, maar je doet het sowieso fantastisch daar. Het kan niet anders. Daarbij moet ik of je moeder het ook helemaal niet zien om trots op je te zijn, want dat zijn we. Lynn, je bent zo speciaal... Heb je dat zelf wel door? Je ouders zijn twee vampiers en jij een wereldwonder. Volgens mij zijn we gedoemd.' Zacht drukte hij weer een kus op haar kreun waarna hij haar kietelde.

- Seb is a lobster.

'Pa-hap!' protesteerde ze toen hij haar op zijn schoot nam en kietelde, maar ze moest toch lachen. Ze miste zulke momenten met haar ouders. 'Ja, pap, hoe is dat in godsnaam gelukt? Hebben jullie op een andere manier seks gehad ofzoiets?' Ze moest lachen en trok brutaal een wenkbrauw op. 'Hey! Jullie zijn gedoemd, ik niet! Ik ben onschuldig!' Ze sprong op en liep naar de kast toe, die ze langzaam opende. Het was een kast met allemaal herinneringen uit alle levens van haar ouders. Ze was al vanaf toen ze klein was gek op deze kast.