Huis van de familie Vaugh-Green

Igraine voelde haar benen knikken bij zijn woorden. Hij had zo gelijk over haar; ze was helemaal niet zo aardig als iedereen dacht en als ze zelf dacht, ze dacht enkel altijd alleen aan zichzelf. Aan de mensen die zij nodig had om te overleven. Lynn, Sebastiaan, maar ook Arthur. De tranen stroomden over haar wangen, en zo goed en zo kwaad ze ze kon weg vegen, ze bleven maar komen. Pas enkele minuten nadat hij weg was gegaan, verliet ze zijn werkkamer en liep de trap op naar Lynn. Ze keek verbaasd op toen ze haar moeder zag, huilend, en maakte plek voor haar op bed. Igraine nam haar dochter in haar armen en wiegde zo met haar een tijdje. Lynn en Igraine waren moeder en dochter, maar ook vriendinnen. En die steunden elkaar als ze het lastig hadden. 'Ik.. Ik weet niet of je vader vanavond thuis komt,' zei Igraine zachtjes en glimlachte geruststellend. 'We zullen het wel zien.'

Sebastiaan kwam pas in de vroege uurtjes thuis en eigenlijk maakte hem dat niets uit. Lynn lag in bed en waarschijnlijk deed Igraine dat ook. Hij haatte zijn vrouw op dit moment net zoals hij zich geïrriteerd had aan zijn dochter. Misschien was dit geen goed idee... Misschien moest hij er een weekend tussen uit. Helemaal alleen. Waarom was het zo lastig? Een vader zijn én een man? Waarom kon het niet gemakkelijk gaan. Hierbij liep hij rechtstreeks door naar zijn kamer en trok de herinneringen kast open. Op zijn bureau stonden foto's van hem en Igraine, maar de kast stond werkelijk vol van de prachtige achttien jaar samen. Het waren mooie herinneringen. Zijn shirt ging uit dat wat bloed op hing; hij had gemoord zoals daarvoor altijd deed. Igraine moest niet weten dat de man dood was en zo moest Lynn helemaal niet weten dat hij zichzelf niet onder controle had kunnen houden. Hij zou weigeren om naast Iggie te kruipen. Kort dacht hij terug aan haar woorden: Vanavond. Wel, vanavond had ze het helemaal van hem gekregen. Enkel waren ze niet van de bil gegaan.

Igraine lag naast haar dochter op bed en staarde naar het plafond. Ze had Lynn net zoals vroeger in slaap gezongen en de hele nacht bij haar gebleven. Ze had niets van Sebastiaan gehoord en toch maakte ze zich stiekem zorgen, ondanks dat hij prima voor zichzelf kon zorgen. Toen ze beneden de deur open hoorde gaan, stond ze op uit bed en liep zachtjes naar beneden. Ze zag licht uit zijn kamer komen en liep er langzaam naartoe. Ze bedacht in haar hoofd wat ze zou zeggen en twijfelde even toen ze voor de deur stond. Misschien was hij nog steeds heel boos op haar. Ze deed zachtjes de deur open. 'Sebastiaan, het spijt me zo van gisteravond. Ik meende het niet en...' Ze stopte abrupt toen ze zijn shirt zag en keek hem ongelovig aan.

Het was best grappig hoe ze naar hem keek. Dat deed Arthur niet hé? Drinken van de aderen van mensen. Hij wel. Enkel bleef hij zitten en rookte van zijn sigaret. 'Je meende het wel en dat kan het je moeilijk van spijten. Het spijt je enkel dat je me kwetste. En dàt... Ik liep iemand tegen het lijf en ik had opeens bloed lust. Hij zal er zich niks van morgen merken, buiten dan die beet en ik heb het bloeden wat tegengehouden...' Zij deed het vroeger ook en hij was er eigenlijk nooit mee gestopt. Anders had Lynn al spartelend op de grond gelegen.

Dit was echt niet de man waarmee ze mee getrouwd was. Snel en zacht deed ze de deur dicht, zodat Lynn het niet hoorde. Ze wist niet wat ze moest zeggen en leunde tegen de deur aan. 'Ja, het spijt me inderdaad dat ik je kwetste,' zei ze zachtjes en keek hem aan. Langzaam liep ze naar hem toe en legde haar hand op de zijne. 'Waarom werd je nou zo boos? En wat wil je dat ik doe met Arthur? Hem nooit meer zien? Ik snap het gewoon niet, Sebastiaan, alsjeblieft, leg me uit wat ik anders moet doen.'

'Ik ben misschien je man, maar je weet even goed als ik dat je eigenlijk met een vreselijke rotzak getrouwd bent. Dat het onmogelijk is om van me te houden, maar jij het toch doet. Ik weet niet waarom ik boos werd. Misschien omdat het moeilijk is om een vaderfiguur te zijn voor Lynn of om van jou te houden Igraine. Ik doe het, ik voel het, ik wil het, maar ik doe het verkeerd. Misschien moet ik een paar dagen weggaan? Dan heb je geen last meer van me.' Hij kon er niet tegen dat Igraine Arthur als een soort van vaderfiguur beschouwd had. Lynn was iets van hén twee. Niet van die rotzak. Enkel kwam de biologie-leerkracht telkens terug in hun leven. 'Ik... Och Iggie, laat me zielig doen.' Hij draaide zich weg van haar en schopte de kast dicht. Een hand ging vermoeid door zijn haren. Enkel de bureaulamp scheen. Het voelde alsof hij kon huilen. Eindelijk weer kon huilen in vijftig jaar tijd.

Igraine pakte hem bij zijn schouders vast en schudde hem wanhopig door elkaar. 'Seb, Seb, Seb,' zei ze paniekerig en drukte haar lippen op de zijne. 'Ik hou zoveel van je en je bent de allerliefste man die ik ooit kon wensen. Lynn is zo dolgelukkig met je. Hoe je vanmiddag met Lynn omging... Dat was jij, Sebastiaan, zo ben jij. Een hartstikke lieve vader.' Ze hurkte naast hem neer en nam zijn gezicht in haar handen. Ze glimlachte vol geluk naar hem. 'Jij, Sebastiaan... Jij bent nooit van mijn leven een last geweest en dat zal je ook nooit worden, lieverd.' Ze kromp in elkaar toen hij de deur van de kast dicht schopte en keek hem afwachtend aan.

Sebastiaan keek haar aan en trok haar zachtjes op zijn schoot. Normaal moesten ze nu ruzie maken... 'Zelfs ruzie maken is fucked up bij ons... We kunnen het nog eens niet normaal.' Zijn handen verkende weer haar huid en dit leek weer zo lang geleden terwijl het enkele uren waren. 'Nee... Ik heb echt het gevoel dat ik je ga kwijt geraken en Lynn ook... Misschien ben ik veel te bezitterig, maar ik ben bang Igraine. Net zoals jij voor de toekomst, maar ik wil er niet aan denken. Ons leven is echt helemaal anders met Lynn erbij. Hoewel je me niet hoort klagen; ze is een uitdaging en een schat.' Hij kuste haar twijfelachtig, - hij wist niet goed of ze het wou-, op de lippen en keek haar aan.

Ze glimlachte liefdevol naar hem en streelde met haar hand over zijn wang. 'Hoe denk je dan dat je Lynn en mij kwijt gaat raken?' Ze drukte een kusje terug en sloeg toen haar armen om hem heen, om zich zo tegen hem aan te nestelen. 'Dit leven is anders he?' zei ze zachtjes. 'Een dochter... Wie had dat nou ooit kunnen denken?' Ze pakte zijn hand vast en verstrengelde de hare met zijn vingers. 'De toekomst is ook eng, Sebastiaan, maar weet wel dat we hem samen gaan beleven, en ook met Lynn. Misschien wordt het juist wel een mooie toekomst en hebben we ons altijd voor niets zorgen gemaakt.' Ze glimlachte weer naar hem en drukte een kus op zijn wang. 'Je mag altijd een weekendje weg als je daar behoefte aan hebt. En Lynn en/of ik wil altijd met je meegaan als je dat wil.'

'Nee, ik denk dat ik gewoon maar over mijn maandstonden heen moet.' Hierbij keek hij naar Igraine en druktz zijn lippen op die van haar. Zr was zo mooi, maar hij wou haar niet verdrietig maken. Sebastiaan wist zelf niet meer wat in zijn hoofd omging.

Ze glimlachte naar hem en stond toen op. 'Ik ben blij dat het weer goed is,' zei ze eerlijk en liep langzaam richting de deur. 'Ik... Ik ga even kijken of Lynn door ons wakker is geworden. Daarna ga ik denk ik maar wat slapen, het was een hectische avond.' Ze keek naar hem en keek hem vragend aan. 'Kom je er dan bijliggen? Je weet dat ik niet in slaap kan vallen zonder jou.' Ze zei het op een speelse manier, maar bedoelde er niets mee. Er was weer teveel gebeurd om meteen weer als vanouds te doen.

Sebastiaan nam nog een laatste trekje, doofde de sigaret en stond toen op. Hij sloeg zijn armen rond Iggie waarbij hij meeging en zag dat Lynn nog steeds sliep. Normaal hadden ze nu de liefde bedreven... Hij had ergens gelezen dat mensen daar te weinig tijd voor maken terwijl het zo'n geluk gaf. Hij stemde ermee in... Hij en Iggie... Voor hem was het nog steeds magisch. 'Ik hou echt van je, Iggie.' Hij glimlachte naar haar in de scherming van zijn nachtlamp en drukte een kus op haar lippen waarna hij zijn broek uitdeed. Hij sliep gebruikelijk in boxershort. Al snel glipte hij onder de dons en keek haar aan. Ze was mooi, prachtig en had alles wat een man wou.

Igraine keek met vertederde blik naar Lynn. Ze zag er zo vredig uit en lief. Als ze sliep, leek ze nog meer op haarzelf. Ze liep met Sebastiaan mee naar de slaapkamer en kleedde zichzelf ook uit, tot ze enkel nog in haar lingerie stond. Zo kroop ze ook in bed en schoof meteen naar Sebastiaan toe, om tegen hem aan te kruipen. Ze drukte een kus op zijn lippen en verstrengelde haar handen met de zijne. 'Sebastiaan, ik wil nog één ding weten,' fluisterde ze en keek hem aan. 'Die man waarmee je je vannacht hebt gevoed... Leeft hij echt nog steeds? Of is hij dood?'

Sebastiaan maakte een goedkeurend geluidje bij de lingerie; het liet hem denken aan het groene setje dat hij ooit voor haar had gekocht. Enkel dacht hij zich geen zorgen meer te moeten maken toen ze vroeg achter de man. 'Je moet je er geen zorgen over maken, Igraine... Maar als je het echt wilt weten. Hij is dood en verdient het aangezien hij zelf overvallen pleegde en daarbij een onschuldige omstander gedood heeft. Ik dood niet meer de mensen die niks gedaan hebben, die goed zijn. Hij was een bendeleider en dat kunnen we missen hier rond Mystic Falls. Ben je boos op me?'

Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Ik ben niet boos,' zei ze eerlijk en verstrengelde hun benen met elkaar. 'Ik wou alleen de waarheid horen.' Ze drukte een plagerige kus op zijn neus en keek hem even speels aan. 'Wat heb ik toch een goede invloed op je, nietwaar Sebastiaan? Dat ik ooit nog eens uit je mond mag horen dat je enkel slechte mensen doodt.' Ze kuste hem en beet even zachtjes in zijn onderlip. 'Ik hou van je, Sebbie,' fluisterde ze en trok zichzelf nog wat dichter tegen hem aan. Na zulke gebeurtenissen was ze altijd bang dat hij weer weg zou gaan en haar en Lynn alleen achter zou laten.

Mensen gingen voreg of laat toch weer dood. Enkel was de enige echte reden dat hem echt wakker geschud had Lynn. Nu wist hij hoe het was om een vrouw te hebben, vader te zijn. Verantwoordelijk en onvoorwaardelijke liefde te hebben. 'Ik ook van jou, Iggie. Ongelofelijk veel.' Hij drukte liefelijk zijn lippen op de hare waarbij hij haar bovenop hem trok. 'Altijd. Ik kan niet anders. Dat weet je toch?'

Ze giechelde verrast toen hij haar bovenop hem trok en sloeg haar hand snel voor haar mond, bang dat Lynn wakker zou worden. Ze drukte speels een kus op zijn neus en mond en schudde plagerig haar hoofd. 'Dat weet ik niet,' plaagde ze hem en drukte een kus in zijn nek. Ze legde haar hoofd op zijn borst neer en lag zo comfortabel op hem. 'Pas maar op,' zei ze met gesloten ogen en een glimlach, 'je vrouw staat op het punt om zo in slaap te vallen.'

Sebastiaan keek haar met een grijns aan en kuste haar terug. Zacht lachte hij bij haar woorden. Zijn handen streelden zachtjes door haar haren. 'Liefste vrouw van me, ik moet je medelen dat ik dat helemaal niet erg vind. Veel liefs en zoete dromen van je man. Jouw man die onvoorwaardelijk veel van je houdt.' Zacht drukte hij een kusje op haar kruin, de dekens over hen en legde zich daarna weer goed.

Ze kreeg het warme door zijn woorden en wou helemaal niet in slaap vallen. Toch vielen haar ogen beetje bij beetje dicht en zo legde ze haar hoofd weer neer. Ze streek met haar hand over zijn borst en pakte zijn hand vast. 'Probeer ook maar wat te slapen, lieverd,' fluisterde ze, 'dat zal je goed doen.' Ze kneep in zijn hand als belofte en ging toen weer lekker liggen. Ze wist hoe koppig haar man in zulke dingen kon zijn. Beiden wilden ze vaak dat er één iemand wakker bleef, zodat die alles in de gaten kon houden in huis, vooral nadat Lynn was geboren, maar nu wilde ze hem ook zijn rust gunnen.

'Nee, ik ben niet moe. En geloof me, ik krijg toch enkel nachtmerries.' Hij voelde zich de laatste tijd echt als een puppy. Toch liet hij Igraine liggen en streelde zacht over haar haren. Het maakte niet meer uit allemaal. Zijn hele leven was gepland; een kind, een job en een vrouw. Het zou nooit meer anders zijn. In het begin had hij het er niet zo moeilijk mee gehad als nu. Wat hij zelf raar vond. 'Je bent bang dat ik je ga verlaten hé, Iggie? Wel, dat doe ik niet. Jij zou mij moeten verlaten hebben. Echt..' Hij fluisterde enkel de woorden. 'Maar het gaat niet omdat we zoals magneten zijn die elkaar aantrekken ondanks alles en liefde voor elkaar voelen. En daar ben ik zo dankbaar om.'

Ze knikte gemeend en keek hem aan. 'Ik ben inderdaad bang dat je weggaat, Sebastiaan. Ik weet niet waarom ik dat denk of vrees, maar het is zo'n gevoel. Het is ook mijn allergrootste angst.' Ze legde weer haar hoofd neer en streek met haar vingers strelend over zijn hals. Ze grinnikte en drukte een kus op zijn borst. 'Ik zal je nooit vrijwillig verlaten, neem dat maar van mij aan.' Ze trok zichzelf wat hoger op zijn borst, zodat ze hem recht kon aankijken en drukte haar lippen op de zijne. 'Als magneten, zei je?' giechelde ze en drukte kusjes op zijn lippen.

'Zoals magneten,' stemde hij grijnzend in. Waarna hij haar zacht weer kuste. 'Ga maar slapen, Iggie en stopt met je druk te maken.' Als hij weg zou gaan zou hij inderdaad nooit terug komen en ervoor zorgen dat zij hem nooit meer zou tegenkomen... Enkel zou dat nooit gebeuren. Hij hield zoveel van haar... Het was moeilijk te beschrijven, noch te bevatten. Hun magie was enkel een beetje verloren. Na al die jaren. Misschien was een gezinsleven niet aan hen besteed. Hoewel niet aan hem, wel aan haar.

Ze glimlachte naar hem en legde haar hoofd op zijn borst neer. Zo nestelde ze zich even tot ze lekker lag. 'Als je uit bed wil, moet je me maar gewoon van je af duwen,' giechelde ze. 'En als er iets is, moet je me maar wakker maken.' Ze verstrengelde haar hand met de zijne, iets wat ze altijd deed als ze ging slapen, en sloot haar ogen. Al snel viel ze in een vredige, heerlijke slaap.

Sebastiaan had een klein lampj aangedaan en was begonnen aan zijn boek te lezen. Hij had even gewacht tot Igraine in slaap was gedompeld en hield haar ene hand vast. Hij zou de slaap toch niet kunnen vatten. Niet nu.

Lynn was wakker geworden en het lukte haar niet meer om in slaap te vallen. Op haar tenen en zo stil mogelijk liep ze naar haar ouders kamer, waar ze zag dat haar vader weer terug was en op bed lag, samen met haar moeder. Ze liep de kamer in en glimlachte naar hem. 'Hé Pap,' zei ze en ging naast hem zitten op bed. Haar moeder zag er vredig uit nu ze zo slaapte. 'Ik kan niet slapen... Toen je weg was, werd mam helemaal gestoord en kwam ze bij mij uithuilen. We vielen toen samen in slaap, dus, tja, ben ik nu niet echt moe.' Ze haalde haar schouders op en keek naar zijn boek. 'Wat lees je?'