Huis van de familie Vaugh-Green

Sebastiaan keek op van zijn boek bij het horen van een zachte stem. Er was genoeg plek naast zich waardoor hij de dons een beetje om sloeg. 'Kom eens hier, kleintje.' Het zou haar hopelijk niet deren of merken dat ze in ondergoed lagen. Het boek ging aan de kant. 'Game of Thrones,' verklaarde hij slechts. Een hand streelde zacht over Lynn haar gezicht. 'Ik stel me aan de laatste tijd. Ik was gewoon buiten... Alles eraf aan het lopen en ik kom toch weer terug? Soms denk ik dat je moeder van Arthur houdt. Niet enkel vriendschappelijk. Ooit hebben ze dat gedaan en het is nooit gestopt. Daarover hadden we ruzie. Zij wilt hem niet achter laten, maar ik wil geen vrienden met hem worden... Eigenlijk stom du. Maar ik heb het gevoel dat ik een waardeloze echtgenoot ben en nog een waardelozere vader.' Hij zuchtte. 'Wil je hier slapen?'

Ze kroop onder de dekens en lachte toen haar vader vertelde welk boek hij las. 'Altijd maar stelen uit mijn boekenkast, he pap!' pestte ze hem. Ze trok verbaasd haar wenkbrauwen op bij het noemen van Arthurs naam. Eigenlijk zou ze niet meer verbaasd moeten zijn, elke ruzie tussen haar ouders ging bijna wel over Arthur. Ze keek naar haar slapende moeder; was het mogelijk dat ze van meerdere mannen tegelijk hield? 'Maar als ze nog van hem hield, waarom heeft ze je dan nooit verlaten? Niet voor de bruiloft, niet voor haar zwangerschap. Ik vrees toch dat je nog erg lang met haar opgescheept zit,' giechelde ze en ging beter liggen. 'Graag pap. Mag dat wel? En pap, niet zoveel piekeren, straks krijg je nog rimpels,' pestte ze hem weer en sloot toen haar ogen. 'Ik vind je de beste vader ter wereld, pap, echt waar.'

'Mensen veranderen, Lynn. Misschien ziet ze ooit in hoe slecht ik werkelijk was. Dat deed ze eerst in het begin toen we elkaar ontmoette. Daarna groeide we vanzelf bij elkaar, maar Arthur was eerst. Sommige liefdes vergaan niet.' Hij keek zijn dochter enkel weer buitensluitend aan. Zij was nooit de bedoeling geweest. 'Jij bent een resultaat van onze liefde, Lynn. En voor mij ben je alles.' Hierbij sloot hij haar in zijn armen. 'Misschien omdat ze bang is dat ik de man zou vermoorden. Het is en blijft haar beste vriend. En geloof me, ik zou het waarschijnlijk ook gedaan hebben. Maar oké, Game of Thrones is trouwens niks voor jou jongedame! Die seksscènes!'

Ze wist niet wat ze ervan moest denken dat haar vader zo over haar moeder twijfelde. 'Ik wil niet dat jullie gaan scheiden hoor,' zei ze zachtjes en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Ze keek haar vader pesterig aan. 'Wat ik wel wil, is een klein broertje of zusje! Is dat misschien mogelijk?' Ze lachte en schudde toen lachend haar hoofd. 'Pa-hap! Zo erg zijn ze echt niet hoor. Jij zou ze niet moeten lezen, straks kom je nog op allemaal ideeen en word ik weer een middag het huis uit geschopt!' Ze keek hem nieuwsgierig, maar ook voorzichtig aan. 'Hoe... Hoeveel mensen heb je eigenlijk in je leven vermoord?'

Sebastiaan keek haar aan. 'Waarom is vandaag zo een-en-al drama?' Hij voelde zich schuldig bij haar woorden. 'Wel ligt eraan. Ik en je moeder hebben al even geen tijd meer gehad voor te kijken of er een broerjt of een zusje perongeluk gemaakt kan worden.' Hij stak zijn tong weer uit. 'En wees gerust... Ik zal nooit president van Amerika willen worden. Laat tsaan de wereld overnemen. En Lynn...' Kort zweeg hij. Allemaal kon hij ze zich wel herinneren. 'Veel. Dat doet iedere vampier in het begin. Ik verleidde graag vrouwen... Na een tijdje neem je een hapje, dood je ze niet... Of dood je ze wel. Die zijn dan meer de selchterikken of de ongelukkige. Ik heb mezelf in de hand. Je moeder ook. Iedere vampier leeft voor het bloed, maar alle van ons zijn verslaafd aan de jacht. Ergens. Diep vanbinnen.'

Ze keek hem geïnteresseerd aan; ze had het allang geaccepteerd dat haar ouders vampiers waren, maar ze wist er eigenlijk heel erg weinig over. 'Zie je het eigenlijk als iets goeds, dat je een vampier bent geworden?' vroeg ze zachtjes en keek toen naar haar moeder, die langzaam haar ogen open deed en toen Lynn verrast aan keek. 'Hey lieve Lynnie,' fluisterde ze en duwde zichzelf omhoog. 'En goedemorgen lieve Seb.' Ze glimlachte naar hem en drukte een kus op zijn lippen. Ze ging zo liggen dat Lynn tussen hen in lag, maar hield Sebastiaans hand nog steeds vast.

Sebastiaan keek toe hoe zijn vrouw wakker werd, maar reageerde niet op haar woorden. Hierbij keek hij enkel Lynn aan. 'Nee, ik zie het als een vloek, een nachtmerrie, die ik ondanks alles, niet anders kan dan verheerlijken. Op sommige momenten wens je liever dat je sterfelijk was. Vaak heb je van die momenten; en nu mag ik dood gaan. Het is gemakkelijk. Technisch gezien zou ik een houten spies door mijn hart moeten boren of mijn ring uitdoen om een einde aan dit leven te maken. Toch heb ik weinige dingen om voor te leven, maar die zijn zeker de moeite waard.' Hij doelde op hen twee en streelde bij die laatste woorden de hand van Igraine. Hij hield van haar. In de goede én slechte tijden. Hij had een eer afgezworen die hij nog nooit eerder over zijn lippen had gkkregen. Ze hadden dit wezen gecreeerd dat tussen hen in lag. Ze waren samen voor een reden, samen om al die momenten samen mee te maken. Om samen te genieten. Ze hadden Lynn ook met een reden ''gekregen''. Het was het lot. Het lot had plannen met hen. Grootse.

Igraine kon enkel instemmend knikken om zijn woorden en keek haar dochter nieuwsgierig aan. 'Vanwaar opeens die interesse, Lynnie?' vroeg ze, misschien wel een tikkeltje achterdochtig, en keek hierbij haar man aan. Nu ze zo in zijn ogen keek, kwamen alle herinneringen terug. Hun eerste valentijnsdag, zijn aanzoek, ongestoord op de bank of in bed liggend, hun reisje naar Canada... Ze miste die momenten. Ze had erover gedroomd en nu pas realiseerde ze zich wat een rotwijf ze de laatste tijd was geweest. Het was werkelijk een wonder dat Sebastiaan haar nog niet had verlaten. Lynn haalde haar schouders op en keek snel van haar ouders weg. 'Oh gewoon, interesse. Mijn ouders zijn vampiers en ik mag zogenaamd er niets van weten?' Ze pruilde boos en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze knipperde met haar ogen en veegde een traan weg. 'Ik heb gewoon het gevoel... Ik ben zo normaal, integenstelling met jullie. Niemand ziet me staan op school. Ik doe nooit geweldige dingen. Ik ben maar gewoon Lynn, een muurbloem, iemand die niemand ziet staan omdat ze zo normaal is.'

Sebastiaan keek op bij Lynn haar woorden. Hij snapte waarom ze zo reageerde en ook maar al te goed de reactie van Igraine. 'Lynn...' Zijn stem klonk weer een beetje wanhopig, maar zelfzeker sloeg hij zijn armen rond haar heen en drukte haar veilig tegen zicht aan. Zacht wiegde hij haar zoals hij vroeger altijd met haar deed. Toen ze klein was... 'Je mag er wel van weten, maar teveel weten zorgt ervoor dat gevaar ook op een hoekje ligt.' Hij was Genevieve niet vergeten. Zijn gestoorde ex... Dat verhaal wist ze echter niet. 'Wat is normaal? Er zijn vampieren, weerwolven en heksen in deze wereld. Zolang als de mensheid hemzelf. En jij Lynn doet wel geweldige dingen. Misschien heb je het gevoel dat je nu jezelf nog niet kent, maar dat gevoel gaat komen. Een muurbloem? Je hebt de capaciteiten en de uitstraling om geweldige dingen te doen lieverd. Zet je er ook voor. Vampier zijn zou dat niet veranderen.' Hierna keek hij naar Igraine met een ontzettend verlangen. Het was de eerste keer dat ze weer zo naar hem had gekeken sinds gisteren.

'Lieve Lynnie toch,' zei Igraine ontroerd en ook een tikkeltje wanhopig. Hoe konden zij en Sebastiaan in godsnaam al die ideeën haar hoofd uitpraten? Ook zij sloeg haar armen om haar dochter heen, zodat haar armen die van Sebastiaan raakte. Ze keek naar hem en glimlachte geruststellend. Ze hield zich altijd maar voor dat alles goed zou komen, en dus ook met Lynn. 'Jij kan grootse dingen doen, Lynn, net zoals je vader ook zegt. Maar jij moet er zelf ook in geloven. Jezelf accepteren en dan komt de rest pas.' Ze aaide met haar hand over haar haren en keek naar de klok. 'Het is nog vroeg, Lynn, ga nog maar lekker slapen. Pap en ik zullen je ontbijt klaarmaken.' Igraine stond op en pakte Sebastiaans handen vast. Ze keek hem vragend aan en liep alvast richting de deur. Ze wilde even een momentje alleen met haar man, terwijl Lynn weer rustig werd.

Sebastiaan streelde nog een keer door haar haren. 'Je weet ons te vinden, lieve schat. Als er wat is geef je maar een gil.' Met tegenzin liet hij zijn dochter los. Het wist dat Igraine waarschijnlijk gelijk had met haar gerust te laten, maar Lynn was zo kwetsbaar... Hij liep mee naar beneden en keek zijn vrouw aan. 'Waar kwam dat opeens van?' Hij masseerde zijn slapen en zuchtte. 'Ik wist echt niet dat ze er zo mee zat, Iggie...' Zijn handen vonden automatisch weer haar lichaam op. Zonder er echt bij na te denken drukte hij weer enkele kusjes op haar hals en wangen.

Igraine leunde tegen de tafel aan en haalde haar handen wanhopig door haar haren. 'Ik weet het niet, Seb, en het maakt me heel erg bang. Lynn is zo impulsief en ook explosief; het zou me niet verbazen als ze een of andere vampier opzoekt en hem vragen of hij haar verandert.' Ze trilde van angst en was blij om Sebastiaans armen te voelen. Het werkte geruststellend en kalmerend. Na even te hebben genoten van zijn kusjes op haar huid zocht ze zijn lippen op en kuste deze zacht en teder. Haar armen lagen om zijn nek en zo trok ze hem dicht tegen haar aan. 'Ik... Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld als op dit moment,' fluisterde ze en keek hem aan. Haar vingers streelde over zijn wang en even glimlachte ze naar hem. 'Ik dacht dat kinderen hebben stukken makkelijker zou zijn,' giechelde ze en kuste hem toen weer. 'Ik hou van je, Vaugh.'

Sebastiaan snapte haar volkomen. Maar op een moment zou hij haar moeten loslaten. Hetzelfde gold voor Igriane. Ze schonken Lynn een heel leven als vooruitzicht, maar als vampier worden haar gelukkiger zou maken... Nu was ze nog een tiener. Dus het was een innerlijke zoektocht met haarzelf. Haar identiteit was nog niet vast gelegd. Misschien dat als ze een 20-jarige was dat ze dit gesprek nog eens konden voeren over vampier worden en alles dat erbij kwam....
Hij kuste haar liefhebbend en vol terug. Langzaam liet hij haar op de tafel zakken e nam zo de bovenhand. 'Ik ook van jou, Iggie.' Zacht drukte hij enkele kusjes op haar buik en plaagde haar een beetje met zijn lippen. 'Het spijt me dat ik je het niet gemakkelijk maak de laatste tijd.'

Ze liet zich op de tafel leggen en giechelde toen hij haar buik kuste. Ze beet zacht op haar lip en trok hem aan zijn handen terug naar haar lippen toe. Deze kuste ze vol liefde en verlangen en ze trok hem op haar, zodat hun lichamen elkaar raakten. 'De keukentafel... Hebben we die al eens gehad?' vroeg ze zich plagerig af en beet zacht in zijn onderlip. Zo keek ze hem even verleidelijk aan en sloeg toen haar benen om zijn middel, zodat hij niet weg kon. Ze keek hem serieus aan na zijn woorden en streek met haar handen over zijn borst. 'Maar vanaf nu gaan we het ons gewoon weer makkelijk maken. Ik denk dat het echt goed is om er heb tussenuit te gaan. We kunnen Lynn wel ziek melden voor paar dagen en ons werk kunnen we ook wel even laten liggen.' Ze drukte weer een kus op zijn lippen en leunde toen weer achterover op de tafel.

Sebastiaan werd opgewonden door het enthousiame van zijn vrouw. Hij had eerder een afwijzing verwacht en haar handafdruk op zijn wang. 'Nee, wel de salontafel,' lachte hij en kuste haar weer terug. Het idee van enkel tijd met hun dochter en haar klonk als muziek in zijn oren. 'Ja. Ik kan ook altijd wat werk meenemen. Het is druk, Iggie. Maar het moet wel lukken.' Zacht streelde hij de stof die haar lichaam bedekte. 'We weten niet zeker of Lynn slaapt hé...'

'Wat een geluk dan dat we een enorm goed gehoor hebben,' fluisterde ze in zijn oor en bleef even stil om door het huis te luisteren. Ze hoorde een regelmatig geadem uit hun kamer komen en concludeerde dat hun dochter sliep. 'De kust is veilig!' Ze giechelde en kuste hem weer vol begering en liefde. 'Ja, dat is prima dat je werk meeneemt. Als Lynn en ik dan gaan winkelen bijvoorbeeld, kan jij lekker werken. Het klinkt echt als een goed idee.' Ze keek hem teder aan en drukte haarzelf wat dichter tegen hem aan. 'Hoorde ik nou goed dat Lynn een broertje of zusje wil?' vroeg ze giechelend en drukte haar lippen weer op de zijne. Ze moest er niet aan denken om opnieuw zwanger te zijn.

'Hey hey! Ik dacht dat je aan het slapen was.' Hij keek haar met een grijns aan en hoopte dat ze niet had gehoord wat hij over Arthur had gezegd. Ook zijn lippen vonden snel weer die van haar en kuste haar liefhebbend. Zijn handen speelde met het slotje dat de stof voor haar borsten verborgen hield. 'Ik wil je echt zo graag, nu, Iggie.' Hierbij keek hij haar aan vol verlangen. Het was zo lang geleden...

Ze giechelde en drukte een kus op zijn lippen. 'Sorry, ik wou jullie moment niet verstoren,' glimlachte ze en streelde zijn wang. 'Het was zo schattig, vader en dochter.' Ze kuste hem nu verlangend en opende haar eigen slotje van haar BH. Deze deed ze snel af en drukte zichzelf weer tegen hem aan. De spanning tussen hun was in tijden niet meer zo groot geweest en ze genoot er met volle teugen van. 'Ik wil je nu ook heel graag, Seb,' zei ze zachtjes en een tikkeltje verlegen. Die werking had hij nog steeds op haar.

Sebastiaan vond het schattig hoe haar eeuwige verlegenheid bleef. Hij daarin tegen liet het maar al te graag weten hoe graag hij haar wou. Zachte kusjes wereden vleiend op haar borst geplaatst. 'Ik hou zoveel van je,' murmelde hij tegen haar huid aan, maar liet deze geen minuut gerust. Hij wou spanning opbouwen. Weer met haar vrijen zoals vroeger. Liefde met haar bedrijven.

Haar handen belandden in zijn haren en zo trok ze hem zacht weer naar zijn lippen toe, nadat hij haar lichaam had geliefkoosd. 'Ik hou ook zoveel van jou,' fluisterde ze tegen zijn lippen op en kuste deze hartstochtelijk, vurig en hard. Ook al waren ze nu ouders, de oude Igraine en Sebastiaan zouden altijd in hun blijven. Ze verstrengelde haar benen met de zijne en trok uitdagend en plagerig aan zijn boxer.

Sebastiaan keek haar aan. Ze was zo prachtig. Geweldig, mooi, lief en aardig... Weer kuste hij haar terug in een alles zeggende gebaar. Bij haar anden aan zijn boxer trok hij zich glimlachend terug. Zijn ogen stonden vol plezier. Voorzichtig hielp hij Igraine met het uitdoen daarvan. 'We staan nog niet gelijk, mevrouwtje.' grijnsde hij en trok voorzichtig en traag haar slipje uit. Puur om haar te plagen. Kuste haar huid terwijl hier-en-daar.

Ze keek hem bestraffend aan en tikte giechelend op zijn neus. 'Je moet me niet zo plagen Sebbie!' lachte ze en schopte haar slipje van haar enkels af. Het was alweer een tijd geleden dat ze zo kwetsbaar en opengesteld bij Sebastiaan is geweest en toch had ze het echt gemist. Haar lippen zochten gretig de zijne op en ze trok hem tegen haar aan. Haar handen gleden over zijn borst en ze beet zachtjes in zijn lip. Ondertussen luisterde ze of ze Lynn hoorde, maar ze was nog steeds stil. 'Lynn ligt nog steeds lekker te slapen,' fluisterde ze en keek hem veelbetekenend aan.

Sebastiaan kuste haar even gretig terug. Het was een tijd geleden en daardoor realiseerde hij zich hoe hard hij dit had gemist. Terwijl ze afgesrpoken hadden op plosteling spanning op te wekken toen ze Lynn kregen. Omdat ze ouders werden betekende niet dat ze elkaar niet meer mochten liefhebben zoals voreger. Seb herrinnerde zich dat het vaak tot seks hebben, plooide. 'Maak haar dan niet wakker hé, Iggie.' Hij plaagde haar met die woorden en streelde zacht haar heupen, drukte wer kusjes op haar lippen om zo zachtjes in haar te glijden. Hij had zijn vrouw gemist en dat zou hij laten merken.Nu was zij helemaal van hem, maar hij ook helemaal van haar. Ze waren Seb én Iggie. Samen. Voor altijd.

Ze gaf hem een zachte tik tegen zijn borst en schudde ongelovig haar hoofd. 'Je bent vreselijk, Seb!' giechelde ze, maar wel zachtjes, omdat zijn waarschuwing natuurlijk hartstikke waar was. Ze liet zich meegaan in het moment en kuste hem hartstochtelijk, mede omdat ze zo gestoord veel van hem hield, maar ook omdat ze zo geen geluid kon maken. Toen ze klaar waren, streek Igraine met haar hand over Sebastiaans rug en glimlachte naar hem. 'Dat was super,' fluisterde ze en kuste hem weer zachtjes. 'Jij bent geweldig, Sebbie.' Het was ook goed dat ze klaar waren, want ze hoorde Lynn langzaam wakker worden.

Sebastiaan grinnikte maar hoorde ook hun dochter wakker worden. 'Verdomme! Jij leidt haar af dan maak ik snel dat ontbijtje dat je beloofd hebt?' De hele keuken rook naar een geur. De geur van seks. Veel mensen beweerde dat die er niet was, maar die was er wel. Sebastiaan kroop snel in zijn boxershort en hielp Igraine met haar BH vast te maken. Lachend drukte hij zijn lippen op die van haar. Hij had het ook heerlijk gevonden. 'Je bent zo geweldig,' kreunde hij tegen haar lippen aan.