Rick's café

Joe keek verbaast om toen hij zijn naam hoorde en had in eerste instantie niet door wie het riep. Pas toen hij een kleine gedaante in de hoek van het café op een bank zag zitten, wist hij dat zij had geroepen: het was Ariel. In eerste instantie wilde hij niet naar haar toegaan, maar hij had toch niemand anders om bij te zitten, dus pakte hij de mok koffie op en liep hij richting de plek waar Ariel zat. 'Hé, Ariel.'

Ariel keek hem afwachtend aan, was er eerst van overtuigd dat hij niet zou komen, maar daardoor was ze des te meer verbaasd om hem deze kant op te zien lopen. 'Hoi, Joe! Kom er bij zitten!' Hartelijk glimlachte ze naar hem en klopte zacht op de plaats naast haar. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ze benieuwd en dronk het laatste kleine beetje van haar drinken op.

Joe nam plaats op de bank naast Ariel en haalde zijn schouders op. 'Het gaat wel... denk ik.' Hij wist eigenlijk niet zo goed hoe het nou met hem ging. Aan de ene kant ging het best oké, met dat weerwolven gedoe, maar Alex bleef nog steeds door zijn hoofd heen spoken. Het liefste wilde hij haar gewoon zo snel mogelijk vergeten, maar dan ook écht vergeten. 'Hoe gaat het met jou?'

'Denk je?' glimlachte ze en keek hem begripvol aan. Ze kon en wou altijd een luisterend oor voor hem zijn. Iemand die geen vooroordelen had en geen moeder van hem was. Dan was het toch altijd anders. 'Met mij gaat het ook wel goed... zo ongeveer,' zei ze zacht en haalde ook haar schouders op. Ze had het idee alsof haar hele leven onzinnig was. Ze had geen doel of reden meer om te leven. Niet dat ze dood wou, maar ze deed al weken niets meer. Ze voelde zich nu meer hybrid dan ooit tevoren.

'Ja, denk ik ja.' bromde hij en nam een slok van zijn koffie. Joe was eigenlijk helemaal niet in de stemming om vrolijk te babbelen met Ariel, maar toch voelde het op één of andere manier beter dan in je eentje in de hoek van het café zitten. 'Mooi,' zei hij met een kleine glimlach om zijn gezicht en roerde met het lepeltje dat hij erbij had gekregen door de koffie heen. 'Mijn vader en moeder komen als je het goed is binnenkort weer thuis. Je wilt mijn vader vast en zeker wel zien.'

Ze zuchtte en knikte instemmend. 'Ik heb Eli inderdaad gemist. Het is mijn enige vriend hier in Mystic Falls en zonder hem is het nogal... eenzaam.' Ze haalde haar schouders op en bestelde een nieuw drankje bij een serveerster die rond liep. 'En jij wilt vast weer graag je ouders zien? Al kan ik me voorstellen dat alleen thuis zijn ook niet zo'n ramp is. Ik vond dat vroeger ook altijd leuk,' giechelde ze.

Joe haalde zijn schouders op. 'Ach zo vreselijk is het niet.' gaf hij toe. Hij vond het eigenlijk wel fijn dat zijn moeder niet de hele tijd op zijn lip zat in alles wat hij deed en zijn vader hem niet constant vroeg of het wel met hem ging en of hij wilde praten. 'Ik vind de rust wel lekker.' Daarbij kon hij ook gerust muziek maken zonder dat hij gestoord werd. Gelukkig was het huis daar sowieso wel groot genoeg voor. 'Waar woon je eigenlijk?'

'Waar ik woon?' vroeg ze. 'In een hotel net buiten het dorp. Het is heel erg klein, maar wel gezellig. Ik eet vaak met de echte bewoners van het huis mee; het is een ouder stel, maar hartstikke lief. Ik doe vaak klusjes voor ze.' Ze glimlachte naar Joe en dronk voorzichtig van het warme drankje. 'Rust is heerlijk,' stemde ze mee in, 'maar een avondje in een café zitten is ook erg gezellig, vind je ook niet?'

'Oh oké.' Hij dacht dat ze gewoon een huis had. 'Ben je van plan om binnenkort weer weg te gaan? Of heb je andere redenen dat je in een hotel woont?' Hij zou er niet aan moeten denken om in een hotel te moeten wonen, maar ja - hij was dan ook heel wat gewend, dat gaf ie zelf toe.

Ze dacht na over zijn woorden; zou ze weggaan? Dat had ze wel tegen Eli gezegd, maar ze had het nooit durven door zetten. Ze schudde haar hoofd. 'Ik... Ik denk het niet. Ik wou een huisje kopen of huren, maar ik ben erg gesteld op de oude bewoners van het hotel. Ik wil ze graag financieel steunen.' Ze knipoogde vriendelijk en glimlachte. 'Hoe gaat het trouwens op school?'

'Tja, na tweehonderd jaar moet dat wel lukken,' grapte hij, al wist hij niet of de grap goed zou binnenkomen. 'Ach, het gaat z'n gangetje. Ik heb binnenkort m'n examens en nou ja - dan zien we wel verder.' Hij had echt geen idee wat hij hierna wilde gaan doen. Ergens wilde hij verder in de muziek en natuurlijk had hij zijn vader als voordeel, al wist hij niet of hij wel goed genoeg was.

Ze giechelde zachtjes en knikte. 'Dat zit inderdaad wel goed. Alhoewel, veel gewerkt heb ik niet, want meestal kreeg ik geen baantjes. Ik was te jong, te klein, te breekbaar.' Ze haalde haar schouders op en keek hem geïnteresseerd aan. 'Als je hulp nodig hebt, kun je mij ook altijd vragen! Ik heb zo vaak op high school gezeten, als ik het nu niet perfect weet, dan weet ik het ook niet meer,' lachte ze.

'Volgens mij ben je alles behalve breekbaar, maar dat wisten zij natuurlijk niet.' Een kruising tussen een vampier en een weerwolf was nou niet bepaald breekbaar te noemen. 'Oh, nou het komt wel goed hoor denk ik. Zo moeilijk is het niet.' Hij had school nooit moeilijk gevonden, hij vond het gewoon ontzettend saai en hij had niet echt zin om er veel voor te doen.

Ze moest lachen om zijn woorden en knikte instemmend. 'Ik zal inderdaad niet zo snel breken,' grinnikte ze en leunde wat beter in de kussens van het bankje waar ze op zaten. 'Hoe gaat het trouwens met, je weet wel, de transformaties?' vroeg ze benieuwd, maar ook voorzichtig. Het kon best dat het onderwerp gevoelig lag. 'Je weet het, het aanbod staat altijd open,' zei ze vriendelijk.

'Het gaat nog steeds wel goed... zoals altijd eigenlijk. Al wou ik dat ik eens een paar maanden zonder zou kunnen, maar ja - wie wilt dat nou niet.' Hij twijfelde of hij haar zou vertellen over Alex. 'De dochter van Logan en Frances, je weet wel Alex - die ook het gen heeft. Ze vroeg laatst of we samen konden transformeren... maar ik weet niet wat ik ermee moet doen. Accepteren, of niet. Ik wil haar ook niet in haar eentje laten gaan, maar ik wil ook niet dat ze me zo ziet.' Hij voelde zich altijd zo ontzettend kwetsbaar.

Ze luisterde aandachtig naar hem en dacht na over zijn woorden. 'Het meisje dat we tegen kwamen na de transformatie? Jullie zijn goede vrienden, niet waar?' vroeg ze met een glimlach en legde bedenkelijk een vinger tegen haar lippen aan. 'De eerste keer dat ik ging transformeren met je vader... Het was zo gek, maar het voelde tegelijkertijd ook zo enorm vertrouwd. Ik denk dat onze band er zeker beter door is geworden. Je kan het een keer proberen, en als het niet bevalt, dan stop je er gewoon mee!'

'Zijn... waren, ik weet het niet meer.' mompelde hij en dronk een laatste slok van de koffie. Hij wist niet meer wat hij over hun vriendschap moest denken. Hij wist niet eens meer of ze überhaupt nog wel vrienden waren. Als ze samen zouden transformeren was hij bang dat hij iets tegen haar zou zeggen wat haar zou kwetsen, of misschien zou hij haar wel iets aandoen, hij wist het echt niet. Zijn vader had hem redelijk in bedwang kunnen zouden, maar Alex zou daar niet toe in staat zijn.

'Oh, dat is vervelend,' zei ze gemeend en fronste lichtelijk. Ze vond het vervelend voor hem dat het zo lastig ging met Alex. Het liefst had ze zijn hand vastgepakt, maar ze wist dat hij dat niet wou, dus nam ze enkel een slokje van haar drankje. 'Ik denk eigenlijk dat je het dan niet moet doet. Transformeren, zoals je weet, is erg persoonlijk. Als jullie relatie niet optimaal is, dan...' Ze haalde haar schouders op.

'Mm, ja misschien heb je wel gelijk.' zei hij licht gepijnigd. Aan de ene kant wilde hij haar niet afwijzen, maar hij wilde haar ook geen pijn doen. 'Misschien moet ik haar dan maar eens bellen... of zoiets.' Waarom was alles in zijn leven nou zo gecompliceerd? Waarom kon hij nou niet gewoon normaal zijn. Menselijk, met ménselijke problemen.

Ze knikte enthousiast. 'Ja, bel haar Joe! Spreek weer eens iets met haar af, ga iets leuks doen. Ik denk dat dat echt voor jullie vriendschap zal helpen,' glimlachte ze en klopte even vriendelijk op zijn arm. 'Het komt wel goed tussen jullie. Je bent zo aardig, ze zal gek zijn om geen vrienden met je te willen zijn.' Giechelend trok ze haar hand weer terug en dronk wat.

'Je weet niet wat er tussen ons gebeurd is. Ik denk niet dat een vrolijk praatje en gezelligheid alles goed maakt.' In ieder geval niet aan zijn kant. 'Ik ben niet altijd zo aardig als ik lijk hoor.' Wel meerdere mensen zeiden dat hij een aardige jongen was, maar hij was echt niet zo aardig als hij leek. Hij was vaak best chagrijnig en die toestand met Alex en dat weerwolven gedoe had hem er niet vrolijker op gemaakt.

'Wie weet, Joe, wie weet maakt het alles wel goed,' zei ze vriendelijk. 'Wie niet waagt, wie niet weet.' Ze moest lachen om zijn woorden en rolde plagerig met haar ogen. 'Oh, Joe, als iemand weet dat je zo je momenten kan hebben, dan ben ik dat wel. Maar niemand is perfect en dat ben ik pas na jaren gaan accepteren. Zelfs vampieren, weerwolven, heksen, hybrids zijn niet perfect. Het eeuwige leven is verschrikkelijk.'

Joe glimlachte kort, maar deze verdween ook snel weer. De laatste tijd had hij niet veel goede buien en zou hij zichzelf het liefste opsluiten in zijn kamer met een gitaar, maar helaas had hij ook zijn verplichtingen: hij moest naar school. Een zucht verliet zijn mond, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Ik zie wel.'

Ariel haalde haar schouders op en zei er verder niets meer over; ze had er aan gedaan wat ze kon. En het was natuurlijk zijn leven, en niet de hare. 'Maak je eigenlijk nog steeds muziek?' vroeg ze nieuwsgierig en moest toen lachen. 'Heeft je vader je ooit verteld dat we vroeger samen in een band zaten, samen met een andere jongen? Het was zo enorm leuk! Lijkt jou dat niets?'

'Soms... het staat een beetje op een laag pitje. Ik heb niet zoveel inspiratie. Nou ja, ik heb enkel en alleen inspiratie voor deprimerende nummers en ik denk niet dat iemand daarop zit te wachten.' Alles wat hij momenteel schreef was bagger. 'Hij heeft me er wel eens iets over verteld ja, maar ik ben meer een solo artiest.' Hij was het niet vaak eens mer beslissingen die andere mensen over muziek maakte.