Rick's café

'Niet zoveel inspiratie? Maar daar kan je wat aan doen!' zei ze enthousiast en dacht na over een jonge Eli. 'Misschien heb je wel een muze nodig,' plaagde ze hem, 'misschien wel Alex, niet waar? Je vader gebruikte je moeder altijd als inspiratiebron voor liedjes. Mij ook soms, maar...' Ze haalde beschaamd haar schouders op. 'Dat waren niet zijn beste liedjes.' Giechelend hield ze snel haar hand voor haar mond en dacht opnieuw na. 'Of ga reizen! Iets spannends doen!'

Joe moest lachen. 'Nou, zo vreselijk kunnen die nummers over jou toch ook niet zijn geweest?' lachte hij en bestelde voor hen beide nog een drankje. 'Ik heb geen tijd om te reizen, of om spannende dingen te doen, want ik moet naar school... remember?' grapte hij en pakte het biertje aan dat hij voor zichzelf had besteld. 'Ik denk niet dat Alex zo'n goede inspiratiebron is voor me op dit moment.'

Ze keek naar haar glas en glimlachte. 'Nee, inderdaad, ze vielen erg mee,' fluisterde ze en wist nog hoe vereerd ze zich had gevoeld toen hij een liedje voor haar zong, dat ook nog eens over haar ging. 'Sorry, ik ben geen normale tiener, dus dan vergeet ik de meest normale dingen,' lachte ze verontschuldigend. Vragend trok ze een wenkbrauw naar hem op. 'Zoek een andere inspiratiebron! Een vriend, vriendin, gebeurtenis. Al zal liefde vast altijd de beste zijn,' verzuchtte ze.

'Mm, er is verdomde weinig liefde in mijn leven te vinden. Of ik moet zingen over mijn moeder die zoveel van me houdt.' lachte hij. Dat zou pas beschamend zijn. Joe had oprecht geen idee waar hij over zou moeten schrijven. Hij had genoeg melodieën klaar liggen, maar songteksten gingen op dit moment niet al te best.

Ze lachte oprecht met hem mee en wees toen het café rond. 'Zie je misschien hier een leuk meisje staan? Bijvoorbeeld het meisje dat net zong? Beiden muzikaal, perfecte combi!' giechelde ze en boog toen naar hem toe. 'Wat denk je er trouwens van... Zal ik zo maar eens het podium betreden?' vroeg ze giechelend, maar ook serieus. Ze had zo lang al niet meer gezongen; meestal deed ze dat met Eli, maar hem had ze de laatste tijd niet meer gezien.

Elk schudde zijn hoofd. 'Nah, het komt wel een keer... Ooit. Hoop ik.' De zin klonk depressief, wat het eigenlijk ook was, maar ergens kon hij er wel om lachen. Nooit gedacht dat hij echt zo'n jongen zou worden... zo hopeloos. 'Als je wilt kan ik je misschien wel begeleiden met een gitaar. Er is vast wel iemand die hem wilt uitlenen.' En anders had hij zijn eigen gitaar in de achterbak liggen.

Verbaasd keek ze hem aan, maar al snel glimlachte ze breed. 'Ja, dat lijkt me heel erg leuk,' zei ze oprecht en stond op, om haar jurkje plat te strijken en daarna geduldig te wachten tot Joe zou komen. 'Als jij een gitaar regelt, dan regel ik dat we zo op het podium mogen, oke?' Ze wachtte niet op antwoord en liep al naar de man toe die de optredens regelde. Al snel had ze het voor elkaar dat zij op het podium mochten.

Joe liep, toen zij ook weg liep, naar zijn auto toe en viste zijn gitaarkoffer uit de achterbak. Het was nog zo'n ouderwetse en hij had hem van zijn pa gehad toen hij gitaar had leren spelen. Nog steeds sleepte hij dat versleten ding overal mee naartoe. Toen hij weer terug binnen kwam liep hij weer naar Ariel toe. 'En? Mag het?' Eigenlijk had hij best wel weer zin om iets te spelen, zolang hij niet hoefde te zingen vond hij het prima.

Ariel wachtte geduldig tot Joe terug zou zijn. Glimlachend zag ze na een tijdje hem met gitaar aan komen lopen en enthousiast sloeg ze haar handen in elkaar. 'Ja, het mag! We zijn na deze drummer aan de beurt. Oh, Joe, ik heb er echt zin in!' Ondertussen overlegde ze ook met hem welk lied ze zouden spelen; gelukkig bleek dat ze veel dezelfde liedjes kenden. De drummer was al snel geëindigd en Ariel stapte het podium op. 'Succes!' fluisterde ze nog, voordat ze achter de microfoon ging staan.

Joe gaf haar een knikte toen ze hem succes wenste en zette de eerste noten in op zijn gitaar. Gelukkig voor hem was het alleen spelen: niet zingen. Spelen ging hem veel gemakkelijker af, ondanks dat hij hier nou niet echt de beste herinneringen had opgedaan. Hij had niet verwacht dat Ariel zo'n goede stem had. Nu snapte hij wel dat zijn vader hem haar in een bandje had gezeten.

Ariel glimlachte bij de eerste paar noten die Joe speelde. Het was net zijn vader die daar stond te spelen op zijn gitaar. Al snel viel ze met haar zoete, rustige stem in en zong zonder enige zenuwen het liedje; deze had ze jaren geleden verloren. Het was goed om te zien dat veel mensen hun aandacht op hen hadden gericht en met hun hoofd mee deinde op de muziek. Vluchtig keek ze naar Joe en glimlachte.

Joe zat met zijn hele gedachte in de muziek, dus hij had ook niet door hoe Ariel naar hem omkeek en glimlachte. Hij dacht niet meer aan de omgeving, aan de plek waar hij was. Het enige wat hij nog zag was zichzelf en zijn gitaar. Hij speelde al zolang dat het inmiddels haast vanzelf ging. Hij hoefde niet meer na te denken over waar hij zijn vingers neer moest zetten: ze stonden er gewoon. Toen het nummer klaar was, keek hij pas op en glimlachte hij naar Ariel.

Het was moeilijk voor Ariel om naar het publiek te zingen, terwijl Joe naast haar stond te spelen. Te spelen zoals Eli dat ook deed. Ze zou gemakkelijk de hele dag naar een gitaar spelende Joe kunnen kijken, zo sierlijk en bedeesd bespeelde hij het instrument. Een glunderende glimlach brak op haar gezicht toen het lied over was en spontaan gleed ze met haar hand in die van Joe, om een buiging te maken naar het publiek.

Joe hield niet zo van buigen, dus gaf hij slechts met zijn hoofd een knikje en klapte hij toen Ariel boog. Hij liep het podium af en glimlachte naar Ariel. 'Je was echt heel erg goed!' zei hij stralend en omhelsde haar kort. Hij borg zijn gitaar weer op. 'Kan ik je misschien iets te drinken aanbieden? Om ons nummer te vieren?'

Ariel ging achter Joe aan het podium was en werd positief overdonderd door zijn omhelzing. Vrolijk beantwoordde ze de knuffel en keek hem toen glunderend aan. 'Thanks! Oh Joe, je was echt enorm goed op je gitaar, het klonk geweldig!' Dankbaar knikte ze en liep met hem naar de bar toe. Hun plaats was inmiddels al ingenomen, dus moesten ze aan de bar gaan zitten. 'Graag wat fris,' glimlachte ze.

'Oh, dankje.' zei hij met een glimlach en liep achter haar richting de bar. Hij bestelde voor zichzelf een biertje en voor haar wat fris. 'Zing je al lang?' vroeg hij aan haar en dronk wat van het bier dat hem voor werd geschoven.

- geen. inspiratie.

Ariel ging op de hoge kruk van de bar zitten en pakte het flesje fris dankbaar aan. Langzaam nam ze er paar slokjes uit en luisterde toen naar zijn woorden. Ze knikte. 'Al heel erg lang. Vanaf dat ik nog mens was,' zei ze een beetje verlegen. 'Mijn ouders konden erg goed zingen. Ik heb het van hun geërfd denk ik, net zoals jij dat van je ouders ook hebt. Is je moeder eigenlijk een beetje muzikaal?'

Joe begon te lachen bij haar vraag. 'Mijn moeder muzikaal? Nee, nee ze is absoluut niet muzikaal. Ze is wel creatief, met foto's en ze kan heel erg goed tekenen. Ze is een illustrator.' zei hij trots. Als er één iemand was waar hij trots op was, dan was het op zijn moeder. Ze had een zwaar leven gehad en toch had ze het volgehouden en was ze er altijd voor hem als hij haar nodig had.

Ariel luisterde geboeid naar zijn woorden. Zelf had ze geen goede relatie met Meg, dus wist ze eigenlijk ook maar heel weinig van haar. Enkel door de verhalen van Eli en nu van Joe. 'Je houdt erg veel van je moeder, niet waar?' glimlachte ze en dronk toen een beetje triest van haar drankje. Ze miste haar ouders ontzettend erg. Ondanks dat ze al jaren dood waren, was ze hen nooit vergeten. 'Gaat het nu ook alweer beter tussen je ouders?'

Joe knikte. 'Mijn moeder was er altijd als m'n pa er niet was. Ze was er altijd als ik haar nodig had en nou ja...' Hij hield gewoon zielsveel van zijn moeder. 'Ja, mam is mee naar LA gegaan met pap en wat ik tot nu toe van haar heb gehoord, is dat heel erg goed gegaan. Ze zijn weer helemaal gelukkig. De rest zal je wel van mijn vader horen als je hem weer ziet.' Het leek het niet erg gepast om haar te gaan vertellen dat zijn vader was gestopt met zijn carrière, dat mocht hij zelf vertellen.

'Dat is fijn om te horen,' zei ze gemeend en glimlachte hartelijk naar hem. Ze vond het fijn voor hem dat het nu weer goed tussen zijn ouders was. 'Inderdaad, ik zal je vader vast snel spreken,' zei ze hoopvol, ondanks dat hij nog niet gebeld had. Maar toch, hoe eenzaam ze zich eerder had gevoeld, hoe gezellig ze het nu met Joe vond. Ze bestelde nog een drankje voor hun beiden en keek hem weer aan. 'Ik vind het geweldig dat je moeder al die jaren van je vader heeft gehouden,' zei ze gemeend.

'Anders ik wel.' merkte hij op en grijnsde. Soms wist hij niet hoe ze het vol had gehouden met zijn vader. Het was best bizar om te denken dat Ariel er nog precies hetzelfde uit zag als toen zijn ouders jong waren. Hij had haar geen ongelijk gegeven: als hem die kans was gegeven, zou hij er zeker over nadenken. Nooit meer in een wolf veranderen, tegenover eeuwig leven.

Ze grijnsde ook en dronk gulzig van haar cola. Daarna sloeg ze haar benen over elkaar heen en keek naar buiten. Het was een warme dag geweest en het moest nu nog steeds lekker weer buiten zijn. 'Heb je misschien zin om even buiten te wandelen? Het is hier bloed heet en onze luxe plaatsen zijn ook nog eens afgepakt,' lachte ze en keek hem vragend aan.

Joe glimlachte kort en knikte. 'Ja, natuurlijk.' Eigenlijk had hij toch al niet meer zoveel zin om hier rond te hangen, dus het kwam precies op het gelegen moment. Nadat hij was opgestaan en alles geregeld had met de barman - hun beide drankjes waren gratis geweest omdat hij die muziekavond had gewonnen - liep hij naar buiten toe. 'Waarom ben je eigenlijk veranderd in... nou ja - je weet wel.' vroeg hij zich nieuwsgierig af en stopte zijn handen in zijn broekzakken.

Ze stond van de barkruk op en glimlachte dankbaar toen ze zag dat hij hun drankjes betaalde - min of meer. Ze deed haar jas weer aan en liep achter hem aan naar buiten. Verbaasd keek ze hem aan en beet toen moeizaam op haar lip. Het was een moeilijk onderwerp om over te praten. 'Toen ik achttien jaar oud was, stierven mijn beide ouders aan een ziekte. In een enkele klap was ik alleen. Ik was er nog maar net achter gekomen dat ik weerwolf was en ik vond het vreselijk. Ik kon er niet mee om gaan en ik had mijn ouders niet meer om het mij uit te leggen. Op een dag kwam ik een meisje aan die me beloofde dat alles beter zou worden... Ik was zo wanhopig en eenzaam... En ik zei ja. Ze transformeerde mij.'