Rick's café

Joe liep zwijgzaam over de door lantaarnpaal verlichte stoep heen richting het huis van Alex. Deze avond zou leuk moeten zijn, ze hadden lol moeten hebben en hij had voor níets moeten proberen bij haar. 'Het spijt me echt Alex...' mompelde hij enkel. Dat waren de enige woorden die hij op dit moment passend vond.

Oké, misschien was haar wens iets te voorbarig geweest, want dit was precies wat ze juist niet van hem wilde horen. Ze stopte abrupt met lopen en keek naar Joe met een gefrustreerde uitdrukking op haar gezicht. 'Verdomme, Joe!' riep ze uit en balde haar vuisten. 'Ik wíl helemaal niet dat je, je verontschuldigt of je schuldig voelt of wat dan ook. Jij kan er ook niets aan doen en ik ook niet en het ís nou eenmaal zo en verdomme!' Ze viel nooit zo uit tegen iemand. Zelfs niet tegen haar zus of broer als ze ruzie hadden. Maar ze had zoveel opgekropte frustratie en woede in zich dat ze het niet meer kon houden. Dat stomme weerwolf gedoe ook. En dan dit er nog bij, ze hield het niet meer.

'Wat wil je dat ik dan zeg? Oh, laten we vergeten wat er is gebeurd en doorgaan zoals daarvoor? Dat kan ik niet Alex. Dat kan jij misschien, omdat het voor jou niets betekende, maar voor mij deed het dat wel. Weetje nog dat liedje wat ik zong? Dat je zei dat er wel iemand moest zijn, ja er is iemand en dat ben jíj. Dat liedje ging over jou. Ik heb tientallen liedjes geschreven en ze gaan over één persoon, en dat persoon voelt niet hetzelfde voor mij als ik voor haar voel en dat is zwaar klote! Dus sorry dat ik zo doe, maar ik kán niet anders.' Hij schrok van zijn eigen woorden, maar hij was blij dat het gezegd was.

Alex keek naar Joe met grote ogen en voelde de tranen al opkomen. Ze haatte dat gevoel. Ze huilde te veel en te vaak, terwijl zij niet eens het ergste getroffen was. Ze wilde het uitschreeuwen, in de sneeuw gaan zitten en niet meer overeind komen, maar daar had niemand iets aan. Het was zo oneerlijk allemaal. Alex sloeg haar armen weer over elkaar en liep toen stug verder door de sneeuw. Ze had ineens een god gruwelijke hekel aan dat witte spul.

Joe keek Alex vol ongeloof na. Ze wilde dat hij praatte, dan deed hij dat en dan liep ze zonder ook nog maar een woord te zeggen weg. Wat wilde ze nou? Toch liep hij achter haar aan, maar ging niet naast haar lopen. Hij zorgde ervoor dat hij altijd een paar passen achter haar bleef. Het eerste wat hij zou doen als hij thuis was, was die liedjes vernietigen. Ofwel verbranden, verscheuren of iets anders in die richting.

Alex wist dat ze onredelijk bezig was en dat maakte haar alleen maar meer van streek. Ze probeerde normaal adem te halen en vooral niet om te kijken naar Joe. Hoe kon hij haar nou leuk vinden? Ze was 2 jaar jonger, twintig koppen kleiner, ze kón niets en ze was zo eenvoudig als maar zijn kon. Alex zag het echt niet. Andersom zou het veel logischer zijn geweest. Ze schudde haar hoofd en stopte haar eigen gedachten. Zo maakte ze het alleen maar erger. Na een tijdje liepen ze haar straat in en zag ze haar huis al staan.

Joe liep zich de hele rit te frustreren aan van alles en nog wat. De straat die besneeuwd was, het irriteerde hem dat sommige lantaarnpalen kapot waren en hij trok een arrogante wenkbrauw op naar een man die hen aanstaarde. Toen ze in haar straat aankwamen hield hij haar stop. 'Wees alsjeblieft duidelijk, ik wil alleen een ja of en nee want ik wordt gek. Letterlijk gek van het gevoel wat ik nu heb.'

alex keek naar Joe om en schudde resoluut haar hoofd. 'Nee, Joe, niet op deze manier.' Kort bleef ze hem nog aankijken, maar draaide zich toen om om verder naar huis te lopen. Ze gunde Joe al het geluk van de wereld en juist daarom kon ze nu geen ja zeggen. Ze had hem niets te bieden, tenminste nu nog niet. Misschien dat het kwam, maar ze was nu nog zo onzeker. Alex haalde haar huissleutel alvast tevoorschijn en keek nog over haar schouder voor ze die in het slot stak.

'Dus dit is hoe je erover denkt? Je loopt gewoon weg en je kan me niet eens zeggen hoe je je voelt? Geweldig is dat Alex, echt. Top.' Zijn stem droop bij sommige woorden van het sarcasme, maar dat was de enige manier om ervoor te zorgen dat er geen tranen in zijn ogen verschenen. Hij was een jongen, een man en zijn hart was zojuist in stukjes gescheurd door het meisje dat een paar stappen verderop stond. 'Dus nu ga je naar binnen toe, en zeg je niets meer? Ik had veel van je verwacht, maar dit niet.' Hij was teleurgesteld, verdrietig, lichtelijk vernederd en boos.

'Wat moet ik dan doen Joe? Je bent mijn béste vriend, ik wil je niet kwijt of je kwetsen. Alles wat ik nu kan zeggen maakt het toch alleen maar erger. Kunnen we het hier niet later over hebben? Als we allebei na hebben gedacht?' Zijn ogen deden haar zoveel pijn dat ze uiteindelijk haar blik afwendde naar de deur en ze zag dat het licht in de gang aan ging. 'Het spijt me zo Joe.' Voor haar vader of moeder haar of Joe in deze staat zou zien, ging ze het huis binnen en vloog rechtstreeks langs haar vader naar haar kamer.

Joe staarde haar voor nog enkele seconde na en voelde dat zijn ene wang nat was. Ruw veegde hij met zijn ijskoude jas de traan weg en dwong zichzelf om te stoppen. Dit was niet wat mannen deden als ze werden afgewezen, dus dat deed hij dan ook niet. Dat mocht hij niet van zichzelf. Na enkele seconden zo gestaan te hebben, draaide hij zich om en liep hij naar huis toe. De weg daar naartoe leek zoveel langer dan dat het normaal was en hij was dan ook blij toen hij de warmte van zijn huis voelde. De moeite om zijn jas op te hangen of schoenen uit te doen nam hij niet. Joe liep rechtstreeks naar boven en plofte daar op zijn bed neer.

Nieuw

Tara liep het café binnen in een leer plooirokje, topje met daarop een jeansjasje. Haar haren waren dit keer in een hoge staart gedaan. Ze vond dat het wel eens iets anders mocht zijn en daarbij wou ze nu eenmaal dat Peter haar outfit een beetje leuk vond. Ze nam plaats aan een kaars verlicht tfafeltje. De butler kwam snel waardoor ze zich cola bestelde. Geen alchohol voor haar. Niet voordat hij hier was.

Peter was zoals altijd stipt op tijd en stapte het café met een bepaalde arrogantie binnen. Hij glimlachte charmant naar een serveerster, zwaaide naar iemand die hij kende van school en spotte toen Tara. Hij liep naar de tafel waar ze aan zat en glimlachte breed naar haar. 'Is deze bezet?' grapte hij, maar nam al plaats voor ze antwoord kon geven. 'Hallo, Tara.'

Tara glimlachte naar Peter die erbij kwam zitten. 'Wat ben je weer hilarisch. Maar ik hoop dat niemand je vergeten is om je te melden dat het geen standupcomedie avond is.' Ze nam de cola aan die al meteen werd gebracht en nam een slokje door het roetje. 'Hoe gaat het?'

'Wat jammer. Ik had al een hele act voorbereid.' Peter grinnikte en boog naar voren om een vlinderkus op haar wang te drukken als wijze van begroeting. Er zat niets aan vast, het was slechts een manier om haar beleefd te begroeten. 'Prima, met jou?' Hij bestelde voor zichzelf een biertje en wachtte totdat deze gebracht werd.

Tara boog haar hoofd meer opzij zodat hij er een kus kon opgeven. 'Gaat wel goed.' Ze nam weer een slokje, maar keek hem daarna aan. 'Jammer genoeg hebben we echt een van de clichébeeld cafeetjes uitgekozen, vrees ik.' Hierbij grijnsde ze en keek hoe zijn biertje kwam samen met wat chips en kaas. Tara had nu eenmaal niet veel gegeten voordat ze naar hier kwam.

'"Gaat wel goed." Dat klinkt niet erg positief. Daar ga ik zeker verandering in brengen.' Peter glimlachte en dronk van zijn flesje bier. 'Ik vind het wel knus hier. Bovendien is die live-muziek erg goed. Dat vind je nergens anders in dit dorp hoor.' Hij wees naar de man die op het podium stond met zijn gitaar en keek toen naar de chipjes en kaas die werden gebracht. Hij stopte een kaasje tussen zijn lippen en at deze op.

Tara glimlqchte naar Peter. 'Lynn en ik giechelen er vaak over of ik hier eens zou durven optreden, maar dat lef of zo'n geweldige stem heb ik jammer genoeg niet.' Tara nam ook wat kaas en at deze rustig op. 'Jawel, het gaat goed hoor.'

'Ben je nu niet gewoon bescheiden? Je kan vast goed zingen. Of je zocht gewoon een excuus om niet door mij het podium opgeduwd te worden.' Peter nipte aan zijn bier en steunde met zijn elleboog op de tafel die tussen hen in stond. 'Als je wil dat ik het geloof moet je het met iets meer overtuiging brengen, Tara.' Een glimlach spreidde zich over zijn gezicht. Hij wilde haar op haar gemak laten voelen bij hem. Des te makkelijker zou het straks zijn om van haar te voeden. En ondertussen genoot hij ook nog eens van haar gezelschap. Die combinatie kwam niet vaak voor.

Tara ging enkel met een hand door haar haren. Haar hoofd was bij het nieuws dat ze met een vampier samenwoonde en een weerwolf. Die waarschijnlijk nu wéér de lakens deelde. Ze wou niet meer weten hoe het er aan toe ging als ze niet thuis was. 'Is dat nu een uitdaging? Hoe kan ik het je dan laten geloven?' glimlachte ze terug waarna ze zijn biertje pikte om een klein slokje te nemen en deze weer terug te zitten. 'Eet anders nog een beetje meer kaas, dan vergeet je je zorgen.'

'Door vooral heel vaak die mooie lach op je gezicht te dragen. Dat is niet een al te grote uitdaging, toch?' Peter dronk na haar zelf ook weer een slok bier die nu lichtelijk smaakte naar lipgloss of lippenstift van Tara. 'Nou, ik dacht eigenlijk dat iets anders de remedie voor te veel zorgen is?' Hierbij lachte hij veelbetekenend naar Tara en tikte met zijn voet tegen haar enkel aan. Het was natuurlijk maar een zacht tikje.

Tara keek Peter aan met een glimlach die steeds groter werd terwijl ze haar hoofdschudde. Verlegen misschien, meer plagend keek ze naar haar armen en nam een kaasje in haar mond om hem daarna weer zwijgend aan te kijken. Haar hand streek naar de zijne en nam die vast. Zo leunde ze over de tafel een beetje naar elkaar? 'Is dit het moment dat ik je moet meedelen dat je zo cliché klinkt, maar het waarschijnlijk niets gaat uitmaken omdat ik toch voor dat ga vallen?'

'Het kan misschien cliché zijn, maar dat betekent niet dat het slecht is.' Peter keek naar haar hand en streek er zacht met zijn duim over heen. Ze had een zachte huid, een erg zachte huid. Toen ze naar voren boog, overwoog hij te doen wat hij normaal gedaan zou hebben, maar Tara was zo onvoorspelbaar en ingewikkeld dat hij het niet deed. In plaats daarvan wachtte hij af en keek haar glimlachend aan. 'Ik zou nu over je prachtige ogen kunnen gaan beginnen, maar dan wordt het zelfs te cliché voor mijn doeleinden.'

Tara trok geïnteresseerd haar hoofd terug. 'Voor jouw doeleinden?' Zijn duim over haar hand liet haar hart een sprongetje maken. Toch liet ze het hem niet merken. Hierna bracht ze haar hoofd dicht bij dat van hen zodat hun neuzen elkaar raakte. Verleidelijk deed ze haar ogen open, probeerde verleidelijk te zijn. 'Zo heb ik je door, Pete.' grijnsde ze.

'Zeker niet voor de mijne. Al mijn trots kwijnt langzaam weg met iedere cliché opmerking.' Peter glimlachte en probeerde niet aan zijn verlangens toe te geven. Ze was een van die meisjes die geen make-up of modebewuste kleding nodig had om er goed uit te zien. Ze was van zichzelf al een prachtig meisje, of liever nog een vrouw. 'Echt waar? Ben ik zo snel te doorgronden?'