Rick's café

Tara keek enkel hem met een plagend glimlachje aan en streek met haar voet langzaam langs zijn been. Hij moest toegeven onder het verlangen. Daarvoor deed Tara het. Het was leuk om hem uit te dagen. 'Je bent erg knap hé, Peter? Waarom heb je dan mij meegevraagd? Ik bedoel... Je kon me niet uitstaan en nu ben je net een lammetje. Waar is spannende Peter?'

Peter was een moment ingenomen door haar voorkomen, maar hij wist wanneer er met hem gespeeld werd. Met een glimlach trok hij een wenkbrauw op. 'Eerlijk gezegd ben ik liever je trouwe viervoeter. Eentje die aan je voeten ligt.' Hij hield zijn hoofd schuin. 'En ik kon je prima uitstaan, hoor. Ik begreep je alleen niet.' vertelde Peter haar.

Tara wist niet hoe hij over dit dacht. Waarschijnlijk zou het eindigen in zijn auto, zou het hard regenen en zij wat kleffen waarna ze niet meer met elkaar zouden spreken. Of toch nauwelijks. 'Trouwe viervoeten hé?' Ze beet onbewust op haar lip en speelde met zijn vingers. 'Begrijp je me nu dan wel? Ik ben niet bepaald de gemakkelijkste, maar niet opgeven op mij hé. Ik vond je vreselijk irritant, nu nog eigenlijk, maar dat neem ik er graag bij als ik deze Pete maar erbij krijg. Soms.' Ze glimlachte speels. Zij zou wachten voor die kus. Dat deden namelijk alle prinssesen.

'Nee, ik begrijp je nog steeds niet en dat is ontzettend irritant, maar tegelijkertijd, Tara, is dat ook wel interessant.' Hij keek haar aan en glimlachte terug. Een voordeel van het vampier zijn was dat je zoveel geduld opbouwde dat je jarenlang kon wachten. Niet alles hoefde meteen of direct. Dat was een hele verlossing, maar tegelijkertijd een vloek. Dat eeuwige leven was niet altijd even leuk. Peter bleef haar aankijken en krulde een losse pluk haar om zijn vinger.

Tara keek naar de vinger die haar haren niet gerust liet. Ze nam zijn andere hand vast en glimlachte naar hem. Peter was knap. Hij had die uitstraling die vele mannen miste. Zijn arrogantie kon hem soms erg onaantrekkelijk maken, maar toch was er altijd iets waardoor je dat vergat. Hij had iets mysterieus. 'Ik heb jou ook nog niet helemaal ontrafeld.' Zacht drukte ze een kusje op zijn ene hand die met de pluk speelde, maar trok daarna snel haar hoofd weer weg.

'Het zou ook maar saai worden als we elkaar door en door kenden.' Bovendien zou je gillend van me weg rennen, voegde hij er in zijn hoofd nog aan toe. Hij stelde zich wel eens voor hoe het zou zijn als mensen wisten wij hij werkelijk was en bovenal wat hij gedaan had. Zijn mensenleven mocht dan nog zo geweldig en onschuldig zijn geweest, in zijn ondode vervolg had hij het allemaal verpest. Hij liet haar haar los toen ze naar achteren ging en keek haar licht teleurgesteld aan.

Tara keek hem met een glimlachje aan dat verontschuldigend was. Er stond wat jazz-muziek op waardoor ze opstond en naar hem toe liep. 'Kom,' glimlachte ze nar hem. Haar hand had die van hem vast en trok hem mee recht. Hierbij legde ze zijn handen op haar heupen, vleide die van haar in zijn nek en keek ze hem aan. Ze stonden naast hun tafeltje, maar ze waren niet de enigste die danste. 'Beloofd is beloofd en je mist me al als ik bij je ben.' plaagde ze.

Peter stond automatisch op toen ze dat vroeg en hield haar vast daar waar ze zijn handen had geplaatst. Tegenwoordig danste hij niet vaak meer, maar in zijn jeugd was hij een groot fan geweest. Ieder feest tijdens de oorlog had hij aangenomen om met de knapste en liefste meisjes te dansen totdat ze niet meer overeind konden staan. Hij kende alle dansen die toen in de mode waren. Wat ze tegenwoordig onder dansen verstonden vond hij maar niets. Hij glimlachte naar Tara en draaide haar in het rond om verder de 'dansvloer' op te gaan.

Tara hield van dansen, ze keek graag naar de oude dansen van na de oorlogsperiode of de sierlijke dansen van de Victoriaans-tijd. Als het aan haar lag kwamen er terug zo'n ballen zoals in Pride & Prejudice. Ze giechelde toen ze weer tegen hem aankwam en opende haar ogen. Hun neuzen leken elkaar weer te raken, maar ze wou hem niet kussen. Ze weigerde toe te geven aan die gevoelens. 'Je kan toch goed dansen?'

'Ik heb het speciaal voor jou geleerd.' lachte Peter en pakte toen één hand van haar vast om haar rond te laten draaien. Soms, op dit soort momenten, was hij weer de oude Peter omdat het hem zo deed denken aan jaren en jaren geleden. Als hij dat door had dan onderdrukte hij dat gevoel meteen weer, maar hij was deze avond vrij zorgeloos ingegaan, dus had hij die onschuldige jongensachtige grijns op zijn gezicht en danste vrolijk met Tara verder.

'Geleerd voor mij? Dan ben je vast en zeker een natuurtalent.' Dansen met Peter was heerlijk en ook zo was zijn grijns. Tara wist dat ze zich er geintomideerd door moest voelen, maar dat deed ze niet. 'Geef toe dat je altijd al kon dansen. Ik heb je door.' Bij het rodnje kwam ze terug tegen zijn borstkas en streelde daar de huid.

'Waarschijnlijk. Ik wist echt niet dat ik zo'n groot talent voor dansen had.' Peter keek haar met zijn meest onschuldige blik aan en glimlachte vervolgens. Hij legde zijn handen terug op haar heupen en danste zo rustig met haar verder op de maat van de muziek. 'Tara, ik weet niet of je het ziet zitten, maar we zouden deze date een vervolg kunnen geven op valentijnsdag op de jaarlijkse kermis?' Hij keek haar vragend aan.

Tara glimlachte naar hem. 'Je kan toch soms zo overdrijven hé... En de keer dat je eens vol van jezelf mag zijn, ben je het niet.' Toch moest ze enkel nog breder glimlachen bij zijn vraag. 'Wil je nu echt dat ik jou Valentijn ben?' Met een glimlach keek ze hem aan. Nu was zij eens de gelukkige. Wat dacht je van een ja?'

Peter lachte hartelijk en draaide haar nog eens in het rond. 'Wel, Tara, ik moet mezelf toch echt promoten bij de leuke meisjes.' Hij zag met een glimlach aan hoe ze begon te stralen bij zijn vraag. Hij hield van haar glimlach. Het was tenminste niet zo hard en koppig als haar houding, maar liet doorschemeren dat ze veel meer was dan dat. 'Dan is dat geregeld. Jij bent mijn Valentijn.' Hij glimlachte en kuste haar wang.

Tara voelde terug hoe hun borstkassen elkaar raakte en drukte haar lippen zacht terug op zijn wang. 'Deal,' stemde ze nogmaals in. Waarna ze hem aankeek. Enkel aankijken, geen speelse blikken of wat dan ook. Ze keek hem aan en danste met hem. 'Peter, bedankt... Dat je nog niet hebt opgegeven na die eerste date en me maar blijft meevragen. Weet wel, dat ik echt niet met je in bed kruip op Valentijn,' grijnsde ze plagend. Ze wou niet weten wat haar moeder en Teoh zouden doen. De gedachten alleen al was traumatiserend.

Peter streek met één hand zacht over haar rug en keek haar evenzo terug aan. Ze had eens niet die aanvallende houding, maar ze leek totaal ontspannen. Peter was er tevreden mee, het stelde hem evenzeer gerust. Hij voelde zich ook ontspannen. 'Geen dank. Ik zou nooit durven opgeven voor iemand zoals jij. En ik ben heel geduldig, hoor, dus vrees maar niet dat ik je dwing.' Hij grinnikte terug naar haar.

Tara voelde hoe de hand over haar lichaam streelde en dat een heerlijk gevoel met zich mee bracht. Voorzichtig streelde ze over zijn borstkas verder naar zijn gezicht met een hand terwijl ze nog heupwiegend bij hem stond. 'Dat is mooi,' grijnsde ze naar hem.

Peter knikte in overeenstemming en liet zijn handen toen van haar lichaam afglijden. 'Wil je nog wat drinken misschien?' vroeg hij haar. Over enkele ogenblikken zou hij haar weer moeten laten gaan, zoals de andere keren. En dat was prima, hij kon wachten, zoals hij zelf maar al te graag zei. Hij leidde haar mee terug naar hun tafeltje en wachtte ondertussen op haar antwoord.

Tara nam zijn aanbod aan. 'Iets fris is goed.' Toch legde ze een hand weer op de zijne toen ze zaten en trok speels aan een vinger waarna ze hem weer gerust liet. 'Dus wat is het volgde dat we ondernemen hé?'

- deze misschien afronden en verder doen in zijn auto of bij haar thuis dat hij haar zogezeg dheeft weggebracht of wat doen me?

Peter liep naar de bar om wat drinken voor hen beiden te halen en kwam terug met twee glazen. Hij zette er één bij Tara voor en ging toen weer zitten. 'Nou, de keuze laat ik aan jou over.' zei hij met een glimlach. Hij leunde wat naar voren en pakte haar hand vast.
______
ik dacht misschien om een meet na de kermis te houden? omdat het anders een beetje moeilijk is met wat ik kan doen xd. of we kunnen die op de kermis verder doen dat hij haar dan thuis afzet?

Tara glimlachte naar hem. 'We gingen samen toch naar de kermis? Daarna zullen we wel nog zien, niet? In de tussentijd mag e altijd mijn lunchdate op school zijn.' Ze keek naar hun handen en streelde zacht de zijne waarna ze een slokje nam. Tijd was voorbij gevlogen. 'Ik moet zo weer naar huis, sorry Pete!'
---
Kies maar, ik volg je wel.

Alrightie dan eh ga ik bij de kermis reageren en kunnen we vanaf daar verder (;

[NEW]
Ariel zat stilletjes in de hoek van het café en roerde met een rietje door haar drankje heen. De laatste tijd had ze nogal veel avonden in het café doorgebracht; Eli was er niet en veel andere vrienden had ze niet. Dus was ze meestal gewoon in haar eentje. Met een kleine glimlach luisterde ze naar het meisje op het podium die prachtig zong en rustig deinde ze met haar hoofd mee op de melodie.

Joe kwam niet vaak meer in dit café, alle herinneringen die hij hier had waren slecht, maar aangezien hij nog een paar bonnen had voor gratis drankjes had hij besloten dat hij die toch eens moest opmaken. Niet omdat hij anders geen geld had om ze te kopen, maar omdat hij ze had gevonden bij het beruchte open podium en hij het lullig vond als hij ze niet zou gebruiken. Hij duwde de deur open en liep naar binnen toe, om zijn drijfnatte jas uit te doen en naar de bar te lopen en een koffie te bestellen.

Ariel klapte enthousiast toen het meisje klaar was met zingen, maar al snel kromp ze weer in elkaar, zodat ze hopelijk door niemand herkend werd. Afwezig dronk ze van haar drankje, toen opeens haar ogen op een bekende jongen vielen. Verbaasd keek ze op en zwaaide toen naar hem. 'Joe! Joe, hier zo!' riep ze en glimlachte naar hem. Ze schoof een stukje op, zodat hij ook op de bank kon zitten, en wachtte zijn reactie af.