Het huis van Augustus

Emelia moest lachen. 'Pannenkoeken zijn prima,' zei ze en liep naar hem toe, om haar armen van achteren om hem heen te slaan. 'Kan ik niet gewoon naar je kijken - hoe je daar pannenkoeken staat te bakken? Misschien kan ik je wel helpen?' Ze was echt belabberd in koken, maar dan ook echt belabberd.

- ik dacht misschien kunnen we dat ie erachter komt doen nadat ze hem mee uit eten heeft genomen? Of in ieder geval gewoon iets later?

Hij glimlachte toen ze haar armen om hem heen sloeg en legde zijn eigen handen op de hare. 'Zou jij het beslag willen maken? Dan maak ik wat groenten klaar en maak alvast de pan klaar.' Hij draaide zich om en legde zijn handen op haar wangen, om haar liefdevol aan te kijken. Hij was werkelijk gelukkig met haar. Ze liet hem dingen doen die hij niet van zichzelf had verwacht; hij had een heel lied geschreven!

'Ik ben echt super slecht in koken, dus het spijt me als ik het compleet verpest.' lachte ze. 'En lach me niet uit dat ik niet eens pannenkoeken beslag kan maken.' grinnikte ze. Ach, zo moeilijk kon pannenkoeken beslag maken toch niet zijn? Ze keek hem met een grote glimlach aan en kuste hem zachtjes. 'Of we stellen dat koken gewoon nog eventjes uit, ik weet genoeg andere dingen die we kunnen doen.'

Ondanks haar woorden moest hij toch lachen en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Als je het beslag verpest, heb ik ook nog wel ergens een pizza liggen,' grinnikte hij en keek haar toen met een speelse blik aan. 'Ik stem voor dat laatste.' Hij tilde haar op het aanrecht en kuste haar lippen teder, maar ook verlangend. Hij ging tussen haar benen staan en trok haar dicht tegen hem aan.

'Mm, gelukkig maar.' gniffelde ze toen hij zei dat hij nog ergens een pizza had liggen. Toen hij haar weer op het aanrecht tilde giechelde ze en kuste hem. Haar vingers liet ze over zijn middel strijken, terwijl ze hem verlangend kuste en hem dichter naar zich toe trok.

Haar lach was werkelijk een van de mooiste dingen die hij ooit had gehoord. Het was zo onschuldig, zuiver en lief. Hij legde zijn ene hand op haar heup en de andere op haar rug, terwijl hij haar met hetzelfde grote verlangen terug kuste. 'Je wilt niet weten hoe blij ik ben dat we samen zijn,' fluisterde hij tegen haar lippen aan en maakte de kus dieper en vooral emotioneler.

'Ik ook,' fluisterde ze zachtjes tegen zijn lippen aan en sloeg haar benen om zijn middel heen. Haar armen lagen losjes over zijn schouders, terwijl ze zijn diepere kus met liefde ontving. 'Kan ik hier vannacht niet blijven?' vroeg ze en keek hem vanonder haar lange wimpers aan. 'Gewoon één nachtje? Mijn ouders zijn toch niet thuis,'

Zijn handen gleden over haar dijbenen heen en hij kuste liefdevol haar nek, tot hij opeens verstarde bij haar woorden. Bedenkelijk keek hij haar aan en haalde hij een hand door zijn haren. 'Ik- ik vind het prima. Graag zelfs! Maar weet je zeker dat je ouders niet plotseling thuis komen en dan schrikken als ze een leeg huis aantreffen? Ik wil niet dat je in de problemen komt.' Zijn benen verslapte zo ongeveer bij haar lieve blik: hij kon haar nooit weigeren.

Emelia schudde haar hoofd. 'Ze zitten op Cuba, die komen niet zo één twee drie thuis hoor. Ze vinden het daar veel te fijn.' lachte ze. Haar ouders zouden niet thuis komen: ze had geen eens ouders. 'Ik heb er nu al zin in!' zei ze enthousiast en omhelsde hem stevig.

Hij zuchtte opgelucht en keek haar toen bezorgd aan. 'Ik vind het maar niets dat je ouders je zo lang alleen thuis laten. Ik vind al helemaal niets dat je elke dag in dat lege huis zit.' Als er iets zou gebeuren, dan zat ze er in haar eentje. Niemand die haar kon beschermen. Hij werd weer helemaal vrolijk door haar enthousiasme en voorzichtig knuffelde hij haar terug, terwijl hij liefdevol zijn gezicht in haar nek verborg.