Het huis van Augustus

[NEW]
Augustus zat in zijn muziekkamer met zijn gitaar op zijn schoot en naast zich een blocnote met lyrics erop. Hij had eindelijk al het schoolwerk nagekeken en kon nu iets voor zichzelf gaan doen. Hij speelde weer wat op zijn gitaar, schreef de noten op en daaronder de teksten die hij had verzonnen. Het was een lied voor Emelia. Hij had al een tijdje beloofd om voor haar te zingen, dus probeerde hij een geschikt lied voor haar te maken.

Leren was iets dat Emelia niet hoefde te doen en aangezien ze zich ontzettend verveelde besloot ze om naar Augustus' huis te gaan. Ze stapte met een glimlach op haar gezicht uit de auto en belde aan. De herinneringen van het feest stonden nog vers in haar gedachten, maar ze had besloten om het niemand te vertellen, Augustus zou het nooit te weten en dan waren er geen problemen. Ze wist niet eens waarom ze het had gedaan... ze was dronken geweest.

Middenin zijn gitaarspel ging de bel. Snel speelde hij het stukje af en rende toen snel de trap af, om de deur open te doen. Emelia. 'Hé Emelia,' glimlachte hij en drukte een liefdevolle kus op haar lippen, toen ze eenmaal binnen waren. Zoals altijd zag ze er weer mooi uit. 'Hoe was je feest van gisteren? Ik dacht dat ik je misschien wel moest komen ophalen, had je al een andere lift geregeld?' Hij nam haar jas aan en keek haar vragend aan.

'Hé,' Een glimlach speelde over haar gezicht toen hij haar een kus gaf. 'Ja, het was gezellig. Niet zo heel erg bijzonder eigenlijk, ik ben vroeg naar huis gegaan.' zei ze en kuste hem nogmaals. 'Niets om je zorgen over te maken.' Ze leefde al lang genoeg op deze wereld om een kei in liegen te worden. 'Ik dacht ik kom eventjes langs, ik heb toch niets te doen... afgezien van schoolwerk - maar dat is nou ook niet zo bijzonder.' zei ze lachend. 'Wat was je aan het doen?'

'Gelukkig,' zei hij opgelucht en keek haar meelevend aan toen ze vertelde dat het best saai was. 'Da's balen als een feest niet zo boeiend is. Vroeger was ik niet zo'n feestbeest, maar de laatste jaren vind ik het weleens leuk om naar feesten te gaan.' Hij sloeg zijn armen om haar heen en boog naar voren, zodat hun voorhoofden elkaar raakten. 'Schoolwerk niet belangrijk?! Hoe durf je dat tegen een leraar te zeggen!' lachte hij plagerig en haalde toen een beetje verlegen zijn schouders op. 'Ik- ik was een lied voor jou aan 't schrijven.'

'Schoolwerk is niet zo belangrijk als degene die lesgeven.' zei ze grijnzend en keek verbaast op toen ze hoorde wat hij aan het doen was. 'Je was een liedje aan het schrijven? Voor mij?! Mag ik het al horen?' vroeg ze benieuwd aan hem en sloeg haar armen om zijn schouders heen. 'Alsjeblieft?'

Hij wou nee zeggen, met de argumenten dat het nog niet af was, dat het nog geperfectioneerd moest worden, dat het een vreselijk lied was. Maar haar ogen dwongen hem figuurlijk op zijn knieën en al snel knikte hij glimlachend. 'Oke dan, omdat jij het bent,' grinnikte hij en drukte een kus op haar lippen. Daarna pakte hij haar hand vast en nam haar mee naar boven toe.

'Alleen omdat ik het ben.' lachte ze en liep achter hem aan naar boven toe. Nog voor hij de kans zou krijgen om zijn gitaar te pakken, omhelsde ze hem en kuste ze hem verlangend. Na het feest wilde ze er zeker van zijn dat dit de man was waar ze iets voor voelde en niet Thomas. Natuurlijk voelde ze zich aangetrokken tot Thomas, anders was het nooit gebeurd en dat was vooral erg verwarrend.

Hij was verrast door haar lippen, maar niet minder blij met ze. Liefdevol tilde hij haar op en zette haar op zijn schoot op de bank. Met hetzelfde verlangen kuste hij haar terug en streelde hij met zijn vingers over haar middel. 'Alleen omdat jij het bent,' fluisterde hij tegen haar lippen op en omhelsde haar liefdevol. Terwijl ze nog steeds op zijn schoot zat, pakte hij het blaadje met de lyrics erop en overhandigde deze aan haar.

Emelia streek met haar hand langs zijn korte stoppelbaardje en pakte het blaadje aan. Ze las de lyrics die erop gekrabbeld stonden en keek hem daarna aan. 'Augustus het is echt... echt prachtig.' Ze was geraakt door zijn woorden. Wat hij op papier had geschreven was echt geweldig.

'Omdat het over een prachtig meisje gaat,' zei hij liefdevol, terwijl hij haar aan keek, en pakte haar hand voorzichtig vast. 'De laatste weken ben op smoorverliefd op je geworden en die gevoelens heb ik nooit goed kunnen verwoorden, dus- daarom ga ik het via muziek zeggen.' Hij drukte een kus op haar lippen, pakte daarna zijn gitaar vast en begon het lied te zingen.

Emelia keek met een grote glimlach op haar gezicht naar Augustus die het lied voor haar speelde. Toen hij klaar was, kroop ze weer op zijn schoot en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Kan je dit niet iedere dag voor me doen?' vroeg ze met een grijns en drukte haar lippen zachtjes op zijn kaak.

Hij sloeg lachend zijn armen weer om haar heen en legde zijn hand zachtjes op haar wang. 'In feite, ik zou het elke dag voor je kunnen spelen als je dat zou willen,' grinnikte hij en drukte een kus op haar neus, 'maar dat gaat het waarschijnlijk vervelen. Ik ben blij dat je het mooi vond.' Hij pakte zijn gitaar weer op en legde deze op de schoot van Emelia. 'En hoe staat het met jouw gitaarspel?'

'Dan speel je iedere dag een ander liedje voor me.' zei ze lachend en pakte de gitaar vast. 'Het gaat wel goed,' Het ging perfect zelfs, maar dat zei ze maar niet. Ze had het instrument al aardig onder de knie en ze kon zelfs al hele nummers spelen. Een normaal mens zou dat in deze korte tijd nooit kunnen, dus speelde ze wat klungelige noten die uiteindelijk - een soort van - een melodie vormde. 'Ik ben nog niet heel goed hoor, met dat overpakken en zo.'

Hij keek goed naar de bewegingen van Emelia, om te kijken welke foutjes ze nog maakte. Hij was positief verbaasd om te zien dat het al best goed ging. 'Nee, je doet het hartstikke goed,' zei hij bemoedigend en legde zijn hand over de hare, zodat ze samen konden spelen. 'Enkel zou je beter dit kunnen doen,' mompelde hij, terwijl hij haar het liet zien. Het was heerlijk om zo dicht bij elkaar te zitten en Augustus kon het niet laten om zacht zijn lippen in haar nek te drukken.

Emelia glimlachte bij zijn lippen die haar nek zachtjes raakte en keek naar zijn handen die het voorspeelde. 'Zo bedoel je?' Ze deed na wat hij zojuist had laten zien en keek hem aan voor bevestiging. Ze vond het fijn dat ze hier zo samen konden zitten, maar de gedachten van de vorige avond spookte nog steeds door haar hoofd heen. Daar kon ze niet aan denken, ze mocht er niet aan denken.

Hij bekeek hoe ze speelde en knikte enthousiast. 'Zo moet het precies!' zei hij bewonderend en keek haar toen met glunderende ogen aan. De meeste tijd dat hij met haar doorbracht vergat hij compleet dat zij een leerling was en hij een leraar. Dat deze hele liefde verboden was en dat zijn baan daardoor nog aan een enkel draadje hing. Zijn geluk met Emelia was groter dat al die angsten. 'Blijf je vanavond eten?'

'Oh eh - ja, ja natuurlijk.' Het was al een tijdje geleden dat ze echt mensen-voedsel had gegeten. Op school at ze wel eens een appel of een ander stuk fruit om niet op te vallen, maar daar bleef het dan ook wel bij. Emelia legde de gitaar weg en draaide zich om, zodat ze hem aan kon kijken.

Hij keek haar aan en legde zijn hand op haar wang. 'Voel je niet gedwongen hè,' zei hij voor de zekerheid met een kleine glimlach. Met zijn hand drukte hij een pluk achter haar oor en al snel zaten zijn lippen weer op de hare. Nog steeds begreep hij niet waarom Emelia hem had gekozen om te liefkozen; ongeveer alle jongens van school zaten achter haar aan. En hij... hij was maar een mislukte muzikant die van wanhoop maar natuurkunde leraar was geworden.

Emelia schudde haar hoofd. 'Nee, nee ik voel me niet gedwongen.' zei ze tegen hem en kuste hem zacht terug. Het voelde goed dat ze gewoon samen konden zijn, er waren geen verplichtingen - ze waren gewoon met z'n tweeën. Niets meer en niets minder. 'Ik hoorde van iemand op school dat je bijna jarig bent, waarom heb je me niets gezegd?'

Zijn armen wikkelde zich om haar middel heen en liefdevol kuste hij haar terug. Het was goed om te horen dat ze zich niet zo voelde; soms dacht hij dat zijn status als leraar haar misschien liet dwingen om dingen te doen die ze niet wou. Vooral in het begin had hij dat gedacht. Geschrokken liet hij haar lippen los en keek hij haar aan. Verlegen wendde hij zijn gezicht af. 'Ik vier al jaren mijn verjaardag niet meer.'

'Nou, dan gaan we daar dit jaar eens verandering in maken - vind je ook niet?' Het maakte haar niet uit of hij het wilde vieren of niet, ze zou hem sowieso mee uit eten nemen naar één of ander duur restaurant in een nabijgelegen stad. Ze had geld genoeg en de alibi dat ze kapot rijke ouders had, had tot nu toe altijd gewerkt.

Hij lachte verlegen en knikte toen maar uiteindelijk. 'Misschien moet er inderdaad maar eens verandering in gebracht worden... Nu ik eindelijk iemand heb om het mee te vieren,' glimlachte hij en drukte een zachte kus op haar lippen. 'Zal ik maar eens gaan beginnen aan het eten?' vroeg hij en tilde haar voorzichtig van haar af. Met haar hand in de zijne liep hij weer naar beneden richting de keuken. 'Wat vind je lekker om te eten?'

'Ik vind serieus alles lekker, dus mij maakt het echt niet uit.' Emelia liep achter hem aan en nam plaats op het aanrecht. 'Kies maar iets waar jij zin in hebt!' Bij haar verdween het toch in een groot zwart gat, dus dan konden ze beter iets eten wat híj lekker vond.

Hij moest lachen en trok zijn koelkast open. 'Zal ik anders maar gewoon pannenkoeken maken? Dat at ik vroeger altijd en daardoor heb ik er nogal een zwak voor.' En hij kon het snel bereiden, dus ook weer sneller bij Emelia zijn. Terwijl hij de ingrediënten pakte, wees hij naar zijn laptop en televisie. 'Ik ben toch nog wel even bezig, dan kan jij ondertussen doen wat je wil,' glimlachte hij.