Huis van Florrie

Julian stoeide met één van de honden en glimlachte naar Florrie toen zij zijn hand pakte. 'Oh, ik had hem een boek geleend en de literatuur gek die hij is zal hij er vast over willen praten of ideeën uitwisselen.' Noah moest helemaal zelf weten of hij Florrie wilde vertellen wat hij was, Julian zou haar zijn geheim niet vertellen. 'Nou, ik heb geen diploma's en dit was het enige dat in het dorp nog vrij was waar ik voor kon solliciteren. Vandaar dat ik op de school terecht gekomen ben. En het werk bevalt me eigenlijk best wel.' Julian begon de kinderen stukje bij beetje te leren kennen en dat maakte zijn werk een stuk leuker.

'Dat had ik inderdaad al gemerkt! Je bent veel vrolijker op school,' glimlachte ze. Het was altijd een beetje ongemakkelijk als ze elkaar op school tegenkwamen; roddels uitlokken was niet bepaald haar stijl. Maar meestal liep hij rond op school en stond zij op het veld, waardoor ze elkaar helemaal niet tegenkwamen. 'Er wordt trouwens een dansschool geopend hier in het dorp. Wat vind jij, zal ik eens gaan kijken of ze een baan voor mij hebben?' Afwachtend keek ze hem aan en sloeg haar arm weer om hem heen. 'Ik wou dat ik je aan mijn familie kon voorstellen,' verzuchtte ze opeens.

Julian was tegenwoordig steeds vaker zo in beslag genomen door zijn werk op de school dat hij zijn andere fulltime baan al snel vergat. Hij kon het zelf ook maar amper geloven, maar hij begon een normaal leven te krijgen zonder spannende achtervolgingen en bloedstollende confrontaties. Daar was hij toch echt te oud voor aan het worden. 'Ja, gewoon proberen! Dat is iets voor jou, Florrie.' Hij had haar nog niet werkelijk zien dansen, behalve tijdens een cheerleader training en gelukkig nooit in de club, maar hij geloofde graag dat ze het goed kon. 'Dat gebeurt vast wel eens.' zei hij hoopvol. 'Vertel me eens iets over ze.'

Florrie knikte enthousiast. De goedkeuring van Julian was net het duwtje in haar rug dat ze nodig had om beslissingen te nemen. 'Mij lijkt het ook echt heel erg leuk. Dan blijf ik de cheerleaders trainen, maar dan kan ik ook weer eens in wat andere stijlen les geven. Straks verleer ik het nog!' Ze moest lachen, maar raakte al snel stil door zijn vraag. Peinzend beet ze op haar lip en begon toen aarzelend te praten: 'Mijn ouders zijn schatten van mensen. Ze geloven er waarschijnlijk ook niets van dat ik drugs heb gesmokkeld.'

'Je passie verleer je echt niet zomaar. En ik weet zeker dat je erg goed bent, dus dat talent raak je echt niet zomaar kwijt.' Julian grinnikte, maar hield al snel stil toen hij zag dat haar humeur omsloeg. Hij legde een arm rond haar middel en drukte een kus op haar slaap. 'Het is in ieder geval fijn dat ze in je onschuld blijven geloven. Ook al ben je niet bij hen.' Julian probeerde haar gerust te stellen. Hij wilde alles behalve dat ze ongelukkig was.

Ze sloeg ook haar armen om zijn middel heen en keek hem met een flauwe glimlach aan. 'Mijn ouders hadden je echt heel erg leuk gevonden, Julian. Vooral mijn moeder! Ze zeurde er altijd over dat ik eens een volwassen man moest zoeken. Iemand die me zou beschermen tegen problemen, in plaats van me erin te loodsen. Maar uiteraard koos ik weer precies die foute gast uit.' Ze grinnikte door de ironie ervan en drukte een kus op zijn wang. 'En nu heb ik de hoofdprijs,' grapte ze.

'Ik kom niet eens in de buurt van de hoofdprijs, Florrie. Ik ben echt niet perfect.' Julian keek haar ernstig aan. Ze moest zich toch realiseren dat hij juist wel problemen mee bracht. Zijn hele levensstijl zat vol problemen. Florrie had er alleen nog niet werkelijk kennis mee gemaakt. Tristan of Marise konden ieder moment hun tanden in haar nek zetten. En al waren zij het niet, hij had genoeg andere vijanden die de taak graag op zich namen om zijn geliefde van hem weg te nemen. 'Maar ik neem aan dat niemand perfect is..'

Florrie liet hem abrupt los en keek hem met beginnende frustratie aan. 'Dat zeg je nou altijd, Julian! Dan zeg ik iets aardigs over je en dan boor je jezelf de grond in, terwijl je mij waarschuwt over dat je zo'n stomme en vervelende man bent. Je overtuigt mij er toch niet van dat je slechte kanten hebt.' Koppig liep ze verder en sloeg haar armen om haarzelf heen. Het was koud geworden en ook de lucht werd donker. Opnieuw draaide ze zich om en keek hem boos aan. 'Bij mij loop je toch ook gevaar, maar dat roep ik toch ook niet de godganse dag?'

Julians humeur werd niet veel beter toen Florrie gefrustreerd reageerde. Hij liet haar gaan en keek toe hoe ze verder liep. 'Het gaat niet om wie ik bén, Florrie. Ik weet dat ik een zak kan zijn, maar dat zou ik nooit voor jou zijn. Het gaat er om wat ik kán en wat anderen die mij niet mogen met jou kunnen doen. Wat als ik de controle verlies? Dan kan niemand je beschermen. Dat is een heel ander gevaar dan de autoriteiten die achter jou aanzitten. Met één simpele spreuk zullen zij nooit meer achter je aan zitten. Begrijp je wat ik bedoel? Ik wil niet dat je dat vergeet. Het is fijn dat je me accepteert, maar het is niet zonder risico. En ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als er iets met je gebeurde.' Zijn wenkbrauwen overschaduwden zijn ogen en met een donkere blik keek hij van haar weg.

Zwijgend keek Florrie naar Julian en luisterde naar zijn woorden. Ze had er niets op terug te zeggen. Hij had gelijk. Ze nam risico door met hem om te gaan, ze wist dat er mensen achter Julian zaten en daardoor ook achter haar. En dat die autoriteiten niets voor stelden in vergelijking waar Julian voor stond. Toen het langzaam begon te regenen, werd ze uit haar gedachten gehaald en liep ze snel naar hem toe. 'Kom, we gaan naar mijn huis toe,' zei ze zacht, terwijl ze weer zijn hand pakte.

Julian vond het vreselijk dat Florrie niets zei, maar tegelijkertijd vertelde haar gezicht hem al genoeg. Ze begreep het maar al te goed en dat maakte het misschien des te bijzonder dat ze het bij hem uithield. Julian wist dat hij zich een gelukkig man kon rekenen met Florrie, maar toch wist hij dat ze beter verdiende. 'Laten we dat doen.' antwoordde hij zacht terwijl hij in haar hand kneep.

Ze glimlachte bij zijn kneepje, alsof dat de goedkeuring was dat alles weer goed was. Ze sloeg haar arm om hem heen en drukte liefdevol een kus op zijn wang. 'Wat zijn we beiden heerlijk koppig,' lachte ze en keek naar de lucht, terwijl het steeds harder begon te regenen. Opnieuw pakte ze zijn hand en begon giechelend richting haar huis te rennen. 'Wie het als eerste is, krijgt een extra grote kop koffie!' riep ze en keek achterom om te zien of de honden ook mee kwamen.

'Het is maar goed dat we daar beiden bewust van zijn.' grijnsde Julian terug. Hij wilde zijn lippen op de hare drukken, maar Florrie schoot er vandoor en trok hem mee. 'Dat zorgt er zeker voor dat ik nog harder ga rennen!' Julian was aardig op conditie, aangezien hij altijd fit moest zijn voor zijn werk. Hij trainde wekelijks, soms dagelijk en niet alleen met zijn krachten maar ook zijn lichaam. Dus hij kon natuurlijk snel rennen.

Florrie kwam niet veel later dan Julian aan bij haar huis en lachend hijgde ze uit onder het afdakje. 'Lange benen,' was het enige wat ze zei, terwijl ze glimlachend naar zijn benen wees, alsof dat alles verklaarde. Daarna ging ze naar binnen en haalde snel een stapel handdoeken. Zorgvuldig droogde ze elke hond af, zodat ze niet het hele huis nat zouden maken, en richtte zich als laatste op Julian. 'Kom eens hier jij,' glimlachte ze en maakte net zo zorgvuldig zijn gezicht droog.

Julian stond al onder het afdak uit te puffen toen Florrie aankwam. Hij grinnikte om haar opmerking en volgde haar toen naar binnen, maar bleef netjes op de deurmat staan totdat hij een handdoek kreeg. Terwijl hij wachtte trok hij alvast zijn schoenen uit en zette deze aan de kant. Toen Florrie zijn gezicht droog depte, ging hij glimlachend met zijn hand door haar natte haar. Voorzichtig drukte hij zijn lippen in haar nek. 'Is de koffie de enige beloning die ik krijg?'

Ze glimlachte toen hij haar aan keek en drukte een zachte, liefdevolle kus op zijn lippen. 'Ik zal er eens over nadenken wat ik denk dat je allemaal verdient,' plaagde ze en trok hem ondertussen naar binnen, richting haar slaap kamer. Daar rommelde ze in haar kast tot ze een trui van Julian, die ze ooit had geleend, en haar grootste joggingbroek had gevonden. 'Zou de broek passen? Ik weet het niet...' Voor haar zelf haalde ze ook een een droog hemdje en broek uit de kast.

Julian grinnikte en liep gewillig met haar mee naar haar slaapkamer. Daar pakte hij de kledingstukken van haar aan en ontdeed zich van zijn natte kleding. 'Dat zullen we wel zien als ik hem pas.' Voor hij de droge kleding aantrok, kuste hij Florrie nog met enig verlangen en keek haar glimlachend aan. 'Binnenkort ligt onze kleding gewoon in één kast.'

'Ben je niet bang dat ik al je ruimte zal inpikken?' plaagde ze lachend en drukte teder haar lippen op de zijne. Ze duwde hem op bed en ging tussen zijn benen staan, terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg. 'Ik kijk er heel erg naar uit,' glimlachte ze. Toch bracht het ook enige spanning bij haar omhoog; ze was nog nooit zo serieus met een man geweest, wat natuurlijk ook niet heel erg raar was, gezien haar jonge leeftijd. Al was deze verhuizing niet alleen om hun relatie; het bracht hun waarschijnlijk beiden veel rust als zij veilig bij Julian thuis was.

Julian legde het shirt en de broek aan de kant en omwikkelde Florrie's middel met zijn armen. 'Je mag zoveel ruimte innemen als je wilt. Zolang jij het bent, vind ik een beetje ruimte afstaan geen probleem.' Hij glimlachte en streek met zijn neus langs de zachte huid van haar buik. 'Het zal wel even wennen worden met een vrouw in huis. Dus het spijt me als mijn huishoud technieken niet al te best zijn. Ik heb mijn moeder al erg lang niet meer over de vloer gehad, noch heb ik haar ooit om advies gevraagd. Dus het akn nogal eens tegenvallen.'

'Ik heb ook een tijdlang geen advies meer gekregen van mijn moeder, dus het zal er vast niet beter op worden met mij erbij,' zei ze glimlachend en legde haar handen in zijn haren, om zijn gezicht zo weer naar haar lippen te bewegen voor een verlangende kus. 'En dan kunnen we dit elke dag doen,' zei ze speels en ging op zijn schoot zitten. Nog steeds voelde het hele idee onwerkelijk, maar toch keek ze er erg naar uit. 'Wil je trouwens douchen? Of gaat het zo?'

'Misschien durf ik mijn zus en moeder eindelijk eens op bezoek te vragen als jij ingetrokken bent. Dan kan ik ze eens laten zien dat ik toch echt een léven heb nu.' Julian grinnikte om de gedachte aan zijn familie en schudde toen zijn hoofd. Zijn zus zou nooit onder de indruk zijn, want zij had alles en Julian had nooit echt iets gehad. En Florrie was natuurlijk ook geen bezit. 'Hmm, voor mij gaat het zo.' murmelde hij tegen haar lippen en kuste haar toen weer.

Verbaasd keek ze hem aan, maar dat sloeg al snel om in blijdschap. 'Ja, dat moet je doen! Ik denk dat ze dat heel erg leuk zullen vinden. Denk je... Misschien kan ik mijn ouders dan ook een keer langs vragen.' Peinzend beet ze op haar lip en bedacht de risico's die daaraan verbonden waren. Maar al snel waren haar gedachten enkel op Julian en zijn lippen gericht. Opeens kwam er een vraag in haar op die ze al langer had gehad. 'Je zus, is zij ook een heks?' vroeg ze benieuwd, nadat ze zijn lippen had losgelaten. 'En je ouders? Want ik denk dat het erfelijk is, of heb ik het fout?'

'We zullen zien. Laten we jou eerst maar eens veilig overbrengen naar mijn nederige stulpje.' Julian legde een hand op haar wang en glimlachte bij haar zoveelste vraag. Hij had nog nooit eerder zo veel vragen moeten beantwoorden. Het was verfrissend om eens niet te liegen. 'Nee. Mijn moeder is een heks en ik heb het gen als enige over genomen. Mijn zus is 'slechts' een welgestelde zakenvrouw geworden met het perfecte geiznnetje.' Hij beeldde de haakjes met zijn vingers uit en glimlachte. Hij was wel degelijk trots op zijn oudere zus.

'Laten we dat inderdaad maar eerst doen,' zei ze met een gelukzalige glimlach. Ze drukte een kus op zijn neus en legde daarna haar wang tegen zijn borst aan, terwijl ze hem stevig vast hield. 'Ze is er niet eentje?' zei Florrie verbaasd. Ze had gedacht dat het heksen gen aan alle kinderen werd overgegeven. Dat had ze ergens op internet gelezen, wat nu weer bleek dat het onzin was. Grinnikend gleed ze met haar vingers over zijn wang naar zijn borst en ze drukte een zachte kus op zijn schouder. 'Wij gaan het ook geweldig samen krijgen.'

'Het is een erfelijk gen, maar het hoeft niet per se geactiveerd te worden. Zo kun je pas ontdekken dat je een heks bent op latere leeftijd. Dan is het gen er wel, maar heeft het zich nooit geopenbaard. Mijn zus heeft nooit dat moment gehad.' Julian pakte Florrie's hand vast en verstrengelde hun vingers met een glimlach.  Zacht drukte hij een kus op haar lippen. 'Daar heb ik all vertrouwen in.' grinnikte Julian terwijl hij Florrie optilde en haar voorzichtig op het bed legde.