Huis van Florrie

Florrie fronste bedachtzaam en dacht na over zijn woorden. Het was nog steeds moeilijk te beseffen wat hij nou eigenlijk was en dat hij ook werkelijk krachten had. Dat hij in staat was om dat gigantische vuur te blussen. 'Maar... met je krachten, kan je dan ook mensen bezeren? Verwonden? Doden?' Het laatste sprak ze zacht uit en afwachtend keek ze hem aan. 'Je doet altijd zo mysterieus over je krachten, dat je een heks bent, en zo.'

Julian zocht Florrie's hand op en streek voorzichtig langs de nerven op haar hand. 'Het kan. Maar daar gebruikt bijna niemand zijn krachten voor. Er zijn andere veel nuttigere en betere dingen die je er mee kan doen. Zoals het helen dat ik bij jou deed. Heksen helpen anderen zo vaak zonder dat we het door hebben. Ik ken er een aantal die werkelijk prachtige dingen met hun krachten doen.' Julian wilde absoluut niet dat Florrie dacht dat hij iets slechts zou doen, ook al deed hij dat misschien wel.

Florrie keek hem met glunderende ogen aan. Ze was er zo trots op dat hij zijn krachten op een goede manier gebruikte, al had ze hem er nooit van verdenkt dat hij zijn krachten zou misbruiken. Zo'n man was Julian niet. Vrolijk stond ze op en trok hem daarna ook omhoog. 'Zullen we door het bos gaan lopen? Het is zulk heerlijk weer!' Ze floot kort en al snel kwamen haar honden aangerend. 'En blijf je vanavond trouwens eten?'

Julian kwam met behulp van Florrie omhoog en bestudeerde haar lachende gezicht. Ze nam het erg goed op, beter dan hij ooit verwacht had. Tenminste: het leek alsof ze het goed opnam. Hij had zo het idee dat ze hem niet alles liet zien. 'Lijkt me een geweldig plan.' Hij legde zijn hand op haar heup en kuste haar wang. 'En ik zou erg graag blijven eten. Ik ben heel benieuwd naar jouw kookkunsten, lieve Florrie.'

Ze wuifde zijn woorden lacherig weg. 'Vergeleken met jou kook ik vreselijk, Julian. Het wordt vanavond ook waarschijnlijk pasta of rijst. Iets makkelijks.' Ze draaide zich naar hem om en drukte een kus op zijn lippen, waarna ze een wenkbrauw op trok. 'Of je kan me ook wel helpen?' lachte ze plagerig en liep daarna naar buiten toe. Het was heerlijk weer en de zon scheen fel. 'Waar zullen we naartoe lopen?'

'Ik ben er van overtuigd dat je echt wel kunt koken. Tenminste ik hoop dat je wat van mijn kookkunsten hebt opgestoken.' Julian raakte plagerig haar neus aan en volgde haar het huisje uit. 'Waar naartoe?' Hij keek bedenkelijk om zich heen en haalde zijn schouders op. 'Ik heb de omgeving nog niet erg verkend sinds ik hier ben. Het bos is me onbekend.' Dat was natuurlijk de grootste onzin, aangezien Julian alles al had uitgekamd op zoek naar sporen van vampieren of weerwolven. En hij had er genoeg gevonden.

'Ik hoop ook dat ik wat van je kunsten heb opgestoken,' lachte ze, 'want ik moet uiteraard je verwachtingen waarmaken.' Buiten pakte ze zijn hand vast en keek ze om haar heen. 'Die kant op!' zei ze, terwijl ze wees. In de verte kon je al de glinsteringen van het meer zien. Het was een prachtige plek en Florrie voelde zich dan ook bevoorrecht dat ze zo dichtbij mocht wonen. 'Trouwens, kan je me zometeen nog iets van je krachten laten zien?'

Julian streelde haar hand en schudde lachend zijn hoofd. 'Ik ben heel snel tevreden, Florrie. Zolang het niet aangebrand is, eet ik het.' Hij keek de kant op waar zij naar toe wilde en zag de glinstering van het meer al. Voor hem stelde het niet meer voor dan de plek waar hij Noah ontmoet had. Later was hij er niet meer geweest. 'Natuurlijk. Wat zou je graag willen zien?'

'Dat is de juiste instelling, Goode!' lachte ze en trok hem mee naar het meer toe. Bedenkelijk legde ze een vinger tegen haar lippen en keek daarna Julian aan. Verlegen haalde ze haar schouders op. 'Ik heb geen idee waar je allemaal toe in staat bent. Enkel het helen en wat je op de kermis deed. Ik heb zelf wat research gedaan op internet, maar daar kwam ik allemaal onzin op tegen. Nou ja, ik denk in elk geval dat het onzin is.'

Julian hield haar hand stevig vast en volgde haar naar het meer. Hij legde zijn arm rond haar middel en drukte een kus op de vinger die ze voor hem hield. 'Er wordt inderdaad nogal wat onzin op het internet geplaatst over mijn soort. Ik kan echt niet alles, en als ik het kan dan is het maar beperkt. Ik ben niet zo almachtig als de natuur dat voor alles eigenlijk wel een oplossing heeft. Soms kan ik de natuur alleen wat bijstaan. Zoals bij het helen van wonden of het doven van vuur. Ik werk alleen met wat er al aanwezig is, ik kan niet iets laten verschijnen uit het niets.'

Met nieuwsgierige ogen keek ze hem aan en luisterde gefascineerd naar zijn woorden. Ze had haar handen op zijn borst gelegd en keek daarna bedenkelijk om haar heen. Zou ze iets kunnen verzinnen wat hij kon doen? 'Kan je bijvoorbeeld takken laten zweven? Of ijs bevriezen?' lachte ze en liet hem los, om naar de rand van het water te lopen. 'Maar kan je jezelf met je krachten verdedigen? Als Tristan bijvoorbeeld je iets wil aan doen?'

'Ja, dat kan ik.' Julian liep achter haar aan naar de oever en hurkte daar neer. Hij liet zijn hand door het water gaan en maakte een kommetje van zijn hand. 'Ik kan mezelf inderdaad verdedigen. Ik kan vampieren afweren. Dat heeft mijn moeder me ook aangeleerd.' Aandachtig staarde hij naar het water in zijn hand en warmde het toen met een non-verbale spreuk op.

'Vampieren?' zei Florrie verbaasd en ging op de rand zitten, zodat haar blote voeten in het water staken. 'Bestaan zij echt?' Gefascineerd keek ze naar zijn handen en wat hij met het water deed. 'Die Tristan, is hij een vampier? Ben je in gevaar?' vroeg ze bezorgd. Ze realiseerde zich nu pas hoe weinig ze eigenlijk van Julians verleden wist; want waarom had hij ruzie met Tristan? 'Want waarom zou je moeder je anders leren om jezelf te verdedigen tegen vampiers?'

Julian kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Hij had haar dat deel express nog niet verteld omdat het erg ingewikkeld was om uit te leggen. 'Ze bestaan inderdaad en Tristan is er een voorbeeld van. Een erg zeldzaam voorbeeld aangezien hij.. oud is.' Julian had het eerst niet door gehad met wie hij een confrontatie had gehad, maar na wat onderzoek was hij er al snel achter gekomen wie Tristan was. Of tenminste hij wist alles totdat het spoor ophield. Hij kon alleen maar gokken hoe oud hij was. 'Je bent niet in gevaar en ik ook niet, behalve als ze het echt op je gemunt hebben.' Zijn leugen klonk nogal zwak.

'Wat houd je voor me achter, Julian?' fluisterde ze verward na zijn woorden. Ze durfde hem niet aan te kijken, dus staarde ze maar naar het water. Dat hij een heks was, was al iets om te verwerken op zich, maar dat vampieren bestonden en dat er eentje bij haar op school werkte? Het was al een wonder dat ze zo kalm bleef. 'Het is vast niet: hoe ouder, hoe slapper?' vroeg ze met een beginnende glimlach en legde haar hand weer op de zijne.

'Nee. Ze lijken alleen meer zelfbeheersing te hebben naarmate ze ouder worden. Je moet banger zijn voor degene die pas een korte tijd vampier zijn.' Julian liet het water langs zijn vingers glijden en veegde zijn hand aan zijn broek af om Florrie in zijn armen te nemen. 'Lieverd, ik bescherm je, oke? Ik bescherm jou en Noah en Grace en de kinderen op de school. Ik probeer dit hele dorp te beschermen en dat gaat me ook lukken. Ik zorg wel dat Marise en Tristan verdwijnen.' Hij was er echt van overtuigd dat hij dat zou kunnen doen.

Ze keek hem recht aan, maar stond hem wel toe om haar dichter naar hem toe te trekken. 'Maar, Julian, wie beschermt jou dan?' vroeg ze zachtjes. Ze geloofde er heilig in dat hij kon wat hij zei, dat ze geen enkel gevaar zou lopen, maar ze wist ook dat hij koppig was. Niet overmoedig, maar hij stortte zich wel in elk gevaar zonder na te denken. Dat had ze zelf gezien bij de brand op de kermis. Bij die beloofde bescherming zou hij niet aan zichzelf denken. Ze drukte hem achterover in het gras en ging met een ernstige blik boven hem hangen. 'Beloof me dat je jezelf geen gevaar laat lopen, Julian Goode.'

'Ik ben erg bekwaam in het beschermen van mezelf. Ik heb mezelf zelfs hieruit kunnen redden.' Julian hield zijn verminkte hand op en glimlachte zonder enige humor. Nu ze zoveel wist was het moeilijk om niet alles met haar te delen. Of in ieder geval haar te informeren over wat voor persoon hij eigenlijk wel niet was en dat Florrie vast en zeker een betere man kon vinden dan hij zelf. 'Ik laat mezelf geen gevaar lopen.' besloot hij uiteindelijk.

'Dat was het enige wat ik wou horen,' zei ze zachtjes en glimlachte daarna opgelucht. Langzaam liet ze zichzelf dichter naar hem toe zakken en kuste zacht zijn lippen. 'Waarom kan niet iemand anders de superheld gaan spelen?' vroeg ze met een flauwe glimlach en ging ondertussen naast hem liggen in het gras. Ze draaide op haar rug en keek naar de blauwe lucht. 'Mag ik bij jou intrekken, Julian?' Ze zou niet meer alleen in dat kleine huisje in het bos durven wonen.

'Die vraag is nooit te beantwoorden.' Julian kuste haar terug en keek met een kleine glimlach toe hoe ze in het gras ging liggen. Met zijn rechterhand streelde hij over haar heup. Haar vraag verraste hem niet eens en bracht hem net zo min aan het twijfelen. 'Ja, natuurlijk.' Julian wist niet zeker of het een goed of slecht teken was dat hij zo zeker was van zijn antwoord. Hij voelde zich echter met de minuut egoïstischer nu hij nog steeds zoveel voor zich hield omdat hij Florrie zo graag bij zich wilde houden. Julian wist niet hoe hij het moest beginnen met uitleggen en stelde het daarom maar geheel uit.

Opgelucht dat hij instemde op haar vraag draaide ze zijdelings naar hem toe en drukte ze een dankbare kus op zijn wang. 'Jeetje Julian, in één klap heb je er vier huisgenoten bij,' glimlachte ze en stond weer op. Snel trok ze hem ook omhoog en sloeg haar arm om hem heen. 'We moeten de honden maar eens gaan zoeken. Ze zullen hier vast ergens spelen, al zie ik ze even niet meer,' fronste Florrie.

Julian lachte en haalde zijn schouders op. 'Altijd beter dan alleen.' Hij kwam omhoog met Florrie's hulp en hield haar dicht tegen zich aan toen ze naar de honden wilde zoeken. 'Mag ik niet nog een moment van mijn huisgenootje genieten?' vroeg hij haar speels en kuste haar daarna zacht in haar nek en op haar schouder. De laatste keer dat Julian met iemand samen had gewoond was met zijn familie. Daarna had hij wel relaties gehad, maar die waren nooit erg serieus geweest. Zijn relatie met Florrie nam Julian daarentegen erg serieus.

'Je mag nog heel erg lang van je huisgenoot gaan genieten,' lachte ze, 'dus niet zo ongeduldig, Julian!' Ook al vond ze het hartstikke leuk om bij hem in te trekken, ze zou haar eigen huis ook gaan missen. Ze had dan ook geen idee hoe ze al die spullen zou verhuizen. In eerste instantie zou ze alleen maar het hoognodige meenemen. Florrie floot op haar vingers en al snel kwamen de honden aan rennen. Daarna drukte ze een kus op zijn wang en liep verder. 'Trouwens, Noah vroeg paar dagen geleden nog naar je. Jullie hadden iets afgesproken?'

Julian liet Florrie met tegenzin weer los, maar glimlachte toch naar haar. Ze zouden dus echt gaan samenwonen. De jonge cheerleader coach met de oude conciërge. Hij zag de roddels al voor zich. Julian liep met haar mee en knikte. 'Inderdaad, ik heb hem al even niet meer gesproken, niet erg attent van me. Ik zal hem zo snel mogelijk opzoeken.' Hij had inderdaad wel eens iets van zich mogen laten horen, maar hij was nogal druk geweest met zijn werk en onderzoek naar Tristan en naar de zaak van Florrie.

'Ach, dat zal hij vast overleven,' lachte ze en wreef over de kop van een van de honden. Daarna pakte ze Julian's hand weer vast en keek hem nieuwsgierig aan. 'Waarover moet je hem dan spreken?' Noah had tegen haar gesproken alsof hij geen seconde kon wachten om met Julian af te spreken. Opnieuw was ze benieuwd en keerde ze zich naar hem toe. 'Waarom werd je eigenlijk conciërge? En niet iets spannenders, waarbij je je krachten kon gebruiken? Tuinier?' lachte ze.