Huis van Florrie

Julian trok zijn been met een grijns terug en leunde naar voren over de tafel om een kus op haar wang te drukken. 'Ik zou graag blijven. Je laatste nacht hier. Jeetje, dit gaat wel snel hè?' Hij lachte, maar bedoelde het erg serieus. Hij was nog nooit zo snel gegaan in een serieuze relatie. Zijn eerdere relaties waren uberhaupt nooit zo ver gekomen.

'Mijn laatste nacht...' stemde ze zachtjes in en keek om haar heen. Uit een impulsieve vraag waren meteen acties ontsprongen en nu zou ze echt bij hem gaan wonen. Over snel gesproken. Toch kon het haar niet snel genoeg gaan als het om Julian ging. Ze pakte de borden op en waste deze vluchtig af, waarna ze met haar handen op het aanrecht steunde en uit het raam keek. 'Had je dit ooit kunnen verwachten toen je me voor het eerst in de lerarenkamer zag?' glimlachte ze vragend.

'Nee. Ik was toen nog zo anders. Toen was ik nog de man die niet verder kwam dan het bed met een vrouw. En nu is dat echt niet meer het belangrijkste.' Julian was op gestaan en naast Florrie gaan staan om eveneens het uitzicht te bekijken. Hij legde zijn hand over die van haar en glimlachte. 'Je brengt het betere in me naar boven. Zonder jou was ik nog altijd even verbitterd en sarcastisch geweest. En nu is dat hopelijk wat minder.'

Florrie draaide zich naar hem om en bekeek kort zijn gezicht. 'Het is minder,' zei ze eerlijk en legde haar hand op zijn wang. 'En ik heb er nooit veel van gemerkt, Julian, maak je maar geen zorgen.' Glimlachend drukte ze een kus op zijn lippen en gleed met haar vingers over zijn borst. 'Zullen we op de bank een film gaan kijken of alvast in bed gaan liggen en kletsen ofzoiets?' Ze glimlachte en begon daarna alvast de deuren op slot te doen.

'Vind je het erg als we vandaag vroeg naar bed gaan? Ik moet vroeg op om te gaan werken en die hele dag met jou heeft me werkelijk uitgeput.' Plagen lachte hij naar Florrie en legde hij zijn voorhoofd tegen dat van haar. Morgen zou ze al bij hem intrekken. Waarschijnlijk zou Julian zich dat ook pas echt morgen realiseren. Het voelde nog niet als de werkelijkheid, maar eerder als een droom. Een die hij, moest hij helaas bekennen, al jaren had gehad.

'Nee, dat vind ik geen enkel probleem,' glimlachte ze en onderdrukte ondertussen een gaap. 'Ik moet morgen flink gaan inpakken, dus vroeg slapen is misschien wel slim.' Ze hield zijn gezicht tussen haar handen en drukte liefdevol haar lippen tegen zijn voorhoofd. 'Kom, dan gaan we ons klaarmaken.' In de badkamer zocht ze naar een extra tandenborstel en handdoek. Daarna haalde ze uit haar kast een extra kussen en deed hier een sloop om heen. 'Ik krijg natuurlijk niet elke dag leuke mannen over de vloer,' giechelde ze.

'Nou, lieve Florrie, laten we dan maar snel het bed induiken.' Hij ging achter haar aan de badkamer in en gebruikte alvast de tandenborstel en maakte zich verder klaar om in bed te kruipen. Hij had echt slaap nodig na deze dag. Het zou zwaar gaan worden om Florrie in huis te nemen. Geweldig, maar ook zwaar. 'Zeker niet zo een leuke man als ik!' lachte hij.

Ook zij poetste snel haar tanden en maakte haar gezicht schoon met wat productjes. Daarna kleedde ze zich om in haar slaapkleding en kroop onder de dekens. Gelukzalig zuchtte ze uit en kroop ze tegen hem aan. 'Bij lange na niet,' glimlachte ze en kuste teder zijn lippen. Ze dacht aan morgen en meteen voelde ze spanning in haar buik ontstaan. Haar hoofd legde ze dichtbij de zijne en langzaam en vermoeid sloot ze haar ogen. 'Ik ben moeier dan ik had verwacht.'

Julian trok simpelweg zijn broek en shirt uit en ging onder de dekens liggen. Hij sloeg meteen zijn armen om Florrie heen en kuste haar met een gelukzalig gevoel terug. 'Dan gaan we gewoon meteen slapen. We hebben nog vele nachten om van elkaar te genieten.' grinnikte hij. Zacht gleed hij met zijn hand over haar bovenarm en gaf haar nog een nachtkus voor hij zijn eigen ogen sloot. 'Welterusten, Florrie.'

'Morgen al,' glimlachte ze enthousiast, maar opende haar ogen niet. Ze ging nog wat dichter tegen hem aan liggen en voelde hoe langzaam alle stress en angst uit haar stroomde. Ze voelde zich veilig met Julian. 'Schrik niet als er vannacht opeens iets op je springt of aan je voet likt... Mijn honden zijn totaal niet afgericht,' giechelde ze zachtjes en gaf hem een kus terug. 'Welterusten, Julian. Ik hoop dat je goed slaapt.' Zelf had ze nog niet een kwartier haar ogen dicht of ze viel al in een diepe slaap.

Julian grijnsde en gaf een duwtje in haar zij. 'Dan zal ik er maar aan moeten gaan wennen óf ze beter africhten.' Hij kon de slaap pas vatten toen Florrie's ademhaling rustig was geworden. Hij slaapte diep en kalm, zoals hij alleen met Florrie naast zich kon.