Het schoolplein

'Ik heb werkelijk geen idee, maar lezen in ieder geval niet.' Ze had geen idee wat hij dagelijks zou moeten doen, maar hij was zo geen lees-type in haar ogen. Dit bewees maar weer eens hoe slechte ze was in mensen inschatten. 'Je bent in ieder geval niet bang om uitgebreid naar een meisje te kijken.' merkte ze met een grijns op.

Peter grijnsde naar Lexi. 'Ik zit vol verassingen.' Hij lachte nog harder toen ze opmerkte dat hij naar haar keek. 'Sorry, ik kan het niet helpen. Te veel mooie gezichtjes op deze school.' Hij klonk arrogant en zelfverzekerd. Eerder had hij vaak de onschuldige, charmante jongen gespeeld. Maar dit keer beviel het hem de ego tripper uit te hangen. Zowel met Tara als nu met Lexi vervulde hij die rol.

Lexi keek hem aan, maar besloot er verder niets op te zeggen. 'Ik denk dat ik zo maar weer eens naar binnen ga - het begint nogal koud te worden en mijn volgende les begint over tien minuten.' zei ze, terwijl ze alvast opstond en haar tas van het bankje afpakte. 'Ik zie je vast nog wel een keertje op school en anders wel ergens in het dorp.' Lexi glimlachte even. 'Het was leuk je te ontmoeten Peter.'

'Insgelijks, Lexi.' Peter glimlachte naar het mooie blonde meisje en bekeek haar nog een laatste keer goed voordat ze naar binnen verdween. Hij bleef zelf op het bankje zitten, omdat hij toch nog geen les had. Kon hij mooi nog even genieten van de frisse lucht en zijn sigaret oproken. Met de peuk in zijn mond keek hij geamuseerd voor zich uit.

NEW
Elle zat tegen een boom aan op de grond en pakte haar lunch erbij. Het was niet veel, enkel een appel en crackers, en begon het snel op te eten. Ze barstte van de honger. Even keek ze nieuwsgierig om zich heen; ze kwam eigenlijk weinig op het schoolplein en helemaal niet tijdens de lunchpauze. Maar ze was bang dat Thomas zou vragen om aan zijn tafel te gaan zitten en dan moest ze al zijn vrienden onder ogen zien. Van het idee al werd ze benauwd.

Isobel had geen zin gehad om binnen te zitten. Het was er naar haar mening veel te benauwd met al die mensen tijdens de lunchpauze. Daarbij was het best lekker weer buiten, dus besloot ze om naar het schoolplein te gaan. Het was er niet eens zo heel druk, maar de eerste persoon die ze zag zat tegen een boom aan en was haar beste vriendin, echter had ze haar al tijden niet gesproken en daar had ze spijt van, dus liep ze naar haar toe. 'Hey Elle.'

Ze had al snel haar eten op, maar had nog steeds honger. Toch moest ze dat maar verbijten en zou ze vandaag verder nauwelijks meer iets eten. Opeens zag ze Isobel aankomen en glimlachte ze breed. Snel stond ze op en sloot haar vriendin in haar armen. Ze had haar zoveel te vertellen. 'Hé Bel,' zei ze en liet haar weer los. 'Kom je erbij zitten?'

Isobel knikte en ging haast haar vriendin zitten. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en pakte een bakje yoghurt uit haar tas. Ook pakte ze een bakje met een fruitsalade en hield deze voor Elle. 'Jij ook wat?' Ze had eigenlijk helemaal geen honger, maar aangezien ze vanmiddag training had moest ze wel wat eten.

Ze schudde haar hoofd en keek Isobel aan. 'Nee, ik heb geen honger,' loog ze en legde haar tas aan de kant, zodat Isobel naast haar kon zitten. 'Het gaat wel goed,' mompelde ze, maar realiseerde zich toen dat ze toch niet voor Isobel kon liegen. 'Het gaat verschrikkelijk.' Ze zuchtte en leunde wat meer tegen de boom aan. 'En hoe gaat het met jou?'

Isobel zette het bakje naast zich neer en draaide zich naar haar vriendin toe. 'Spuug het eruit Elle,' zei ze tegen haar vriendin en glimlachte naar haar. 'Ik weet dat we elkaar niet meer zo vaak spreken, maar je weet wel dat je altijd alles kwijt kan bij mij hè, vergeet dat alsjeblieft niet.

Ze haalde haar schouders op en beet op haar lip. 'Het is thuis nu erg lastig. Er is iets met Alex, mijn moeder en Woody praten niet met elkaar, ik praat niet met mijn vader. Ook date ik een soort van met Thomas, maar durf hem op school nauwelijks aan te spreken, omdat ik zijn vrienden zo intimiderend vind. En we hebben gezoend tijdens het gala, maar hoeveel weet ik nou van hem en hoeveel weet hij van mij?' Hiermee doelde ze op het feit dat zij een heks was, maar dat kon ze Isobel niet vertellen. 'Ook hebben we het thuis niet meer zo breed. Het is erg lastig.'

Isobel keek haar aan en streek langs haar wang. 'Het komt wel goed thuis, het heeft waarschijnlijk gewoon even tijd nodig en geloof me, Woody voelt zich ook rottig over de situatie.' Dat zei hij tenminste. Ze wist nog steeds niet wat er aan de hand was, maar dat maakte haar ook niet zoveel uit. 'En als je een keertje bij mij wilt blijven ben je altijd welkom.'

Elle beet op haar lip en schudde haar hoofd. 'Dat is het punt Isobel, ik weet niet of het goed gaat komen. Er is iets gebeurd in huis, en het heeft alles, en ook echt alles veranderd. Ik wou dat ik het je kon vertellen, maar ik kan het niet.' Ze keek haar vriendin verontschuldigend aan en glimlachte toen. 'Zou ik vannacht misschien bij je kunnen blijven? Ik wil echt niet naar huis gaan.' Ze keek haar vriendin aan en porde toen zachtjes tegen haar schouder. 'En, hoe gaat het nou tussen jou en Woody?'

Ze moest eens weten wat er bij haar thuis allemaal verborgen werd. Niemand, maar dan ook niemand wist dat ze een weerwolf was. Woody wist het niet, Elle wist het niet - haar ouders wisten het niet, niemand wist het. 'Tuurlijk mag je vannacht blijven, je mag zolang blijven als je wilt - ik heb wel vanmiddag training, dus je kan wel kom kijken als je wilt?' stelde ze voor en lachte. 'Tussen mij en Woody gaat het super.'

Ze knikte enthousiast. 'Ik vind het altijd leuk om bij je training te kijken,' zei ze gemeend en knuffelde haar vriendin nog een keer. 'Ik heb je gemist, vooral je jongenskennis, want die heb ik nu echt heel erg nodig.' Ze giechelde en tikte plagerig op haar neus. 'Dus het is al echt best serieus? Wanneer komt Woody je aan mijn ouders voorstellen, ook al kennen ze je allang?' vroeg ze lachend.

Isobel lachte. 'Gek kind.' grijnsde ze en omhelsde haar. 'Ik weet niet, steeds als we bij jou zijn zijn je ouders weg.' grinnikte ze. Misschien deed hij dat ook wel expres, maar Isobel deed dat zelf net zo hard: ze wilde niet dat haar ouders haar belachelijk zouden maken, maar haar ouders hadden wel door dat ze samen met iemand was.

'Dat doet ie waarschijnlijk expres. Hij mijdt Alex en mij waarschijnlijk ook, want ik heb je nog niet samen met Woody bij mij thuis gezien.' Eigenlijk realiseerde ze zich dat nu pas. 'Maar mijn ouders weten het en vinden het hartstikke leuk. Ze zeiden ook dat als het thuis allemaal wat beter ging, dat je natuurlijk een keer mag komen blijven eten bij ons. Ik verheug me nu al op alle gênante verhalen die ze over Woody gaan vertellen!'

Isobel lachte. 'Daar ben ik ook erg benieuwd naar.' lachte ze en dacht na over wat er allemaal gebeurd zou kunnen zijn, ach dat zou ze vanzelf wel te weten komen. 'Mijn pa weet wel dat ik een relatie heb, maar niet met wie - en hij loopt me er de hele tijd mee te pesten.' grinnikte ze. Van haar vader kon ze het wel hebben, van haar moeder absoluut niet.

'Dat is dus het enige handige van de hele situatie thuis, mijn ouders hebben helemaal niet door dat ik, nou ja, date met een jongen. En eigenlijk wil ik het ook zo lang mogelijk geheim houden, want mijn ouders kennen de zijne en mijn vader kent Thomas ook persoonlijk enzo.' Ze wist niet wat het was, maar ze vond dat hele date en relatie gedoe maar moeilijk. Ze had geen idee wat ze moest doen en hoe ze tegen Thomas moest doen. Uiteindelijk ontliep ze hem dus maar gewoon op school.

Isobel glimlachte. 'Het komt allemaal wel goed met Thomas, Elle. Je wilt niet weten hoe ik me gedroeg tijdens m'n eerste relatie.' Ze werd spontaan rood toen ze eraan moest denken. Het was zo gênant geweest. 'Oké, laten we het daar toch maar niet over hebben.' lachte ze en nam een hapje van de yoghurt.

Elle lachte met haar mee, maar ze was ook bezorgd; het voelde niet goed om een relatie met Thomas te hebben en hem tegelijkertijd voor te liegen. Straks wou hij helemaal geen relatie met een heks en dan heeft zij dat de hele tijd verborgen gehouden. Het voelde niet goed. 'We zullen het wel zien,' zuchtte ze en glimlachte naar haar vriendin. 'Niet te geloven dat ik gewoon een beginnende relatie heb,' zei ze zachtjes en zelf ook nog steeds overdonderd.

Isobel glimlachte. 'Het komt wel goed hoor Ellie bellie, geloof mij maar.' verzekerde ze haar vriendin en pakte, nadat ze het bakje yoghurt ophad, het bakje fruit en begon het langzaam op te eten. 'Ik heb geen zin meer om naar de les te gaan,' grinnikte ze en keek Elle aan. 'Eigenlijk heb ik ook geen zin om te trainen.' lachte ze vervolgens.

'Pas maar op hoor, Woody houdt niet van rebelse meisjes,' plaagde Elle giechelend en sloeg haar armen over elkaar heen, om zo naar de lucht te staren. Waarom zou ze het eigenlijk ook niet vertellen? Isobel was haar beste vriendin en ze geloofde er heilig in dat ze Elle nooit in de steek moet laten. 'Isobel...' begon ze nerveus en keek haar aan. 'Ik liep paar weken geleden samen met Noah bij de rivier. Een tak viel toen naar beneden en had ons eigenlijk moeten raken, maar ik... Ik hield hem tegen.' Ze trok aan haar mouw en zuchtte. 'Maar dat deed ik niet door de tak aan te raken.'

Isobel fronste haar wenkbrauwen. 'En wat wil je daarmee zeggen?' vroeg ze niets begrijpend en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze snapte niet helemaal wat Elle haar nou duidelijk wilde maken? Dat ze een tak tegenhield, zodat deze niet op hen zouden vallen?

Ze zuchtte en bedacht zich hoe ze dit zou kunnen vertellen. 'Ik gebruikte mijn krachten, Isobel. Ik ben... Ik ben een heks. Net zoals mijn moeder en mijn grootmoeder.' Dat Woody het ook was, vertelde ze maar niet. Dat mocht hij zelf doen. 'Ik wil niet meer tegen je liegen, Isobel, daarom vertel ik je de waarheid. Ik hoop alleen dat je me nu niet anders gaat zien. Ik ben nog steeds dezelfde Elle.'