Het huis van de Familie Dane

'Ik heb vast wel ergens maskertjes liggen.' grijnsde ze en snelde de trap op. Ze toverde nog een paar maskertjes uit de lade van haar kastje en pakte tevens wat scrub en andere dingetjes. 'Zo, en dan nog een paar schijfjes komkommer en dan zijn we compleet.' Ze glimlachte naar Elle.

Met knikkende knieën stond Elle voor het huis van Isobel. Ze wilde met haar praten, over alles, alles wat er tussen hun de laatste tijd was gebeurd. Maar toch was Elle echt heel erg zenuwachtig. Ze had geen idee of Isobel er wel behoefte aan had om het goed te maken, of dat ze überhaupt nog vriendinnen wou zijn met Elle. Maar Elle moest het gewoon weten, want net zoals paar maanden geleden was ze weer helemaal emotioneel en psychisch ingestort zonder haar vriendin.

Isobel knauwde op de achterkant van haar pen. Ze had een hekel aan wiskunde en ze snapte er dan ook niets van. Haar concentratie was op dit moment 0,0 en het enige wat er door haar hoofd heen maalde was dat verdomde gesprek. Het was alweer een tijdje terug, maar nog steeds zat het haar dwars. Wáárom had ze het gezegd? Dat was nog steeds de vraag die ze aan zichzelf stelde.

Elle leunde tegen de deur en keek naar de lucht. Ze kon nu nog steeds weggaan, bedacht ze. Maar dan zouden ze elkaar nog langer negeren en Elle wist echt niet of ze dat wel zou volhouden. Isobel was haar vriendin, haar allerbeste vriendin, en ook nog eens haar enige vriendin. Dus haalde ze diep adem en drukte op de bel. Nerveus wachtte ze tot er open werd gedaan.

Geërgerd gooide Isobel haar pen neer op het schrift - dat nog leeg was - en liep naar beneden nadat de bel was gegaan. Haar moeder was aan het werk en haar vader was met haar twee jongere broertjes ergens in de sneeuw aan het spelen. Zíj vonden de sneeuw leuk, Isobel zelf had er een hekel aan: het enige wat er gebeurde was dat je verdomde langzaam moest rijden en als je ging fietsen ging je op iedere hoek op je plaat. En alsof haar dag nog niet beter kon worden, toen Isobel de deur opende stond Elle voor haar neus. 'Hé.' mompelde ze en keek haar aan.

Elle trok haar muts dieper over haar hoofd en staarde enkel naar de deur, tot deze opeens open ging en Isobel voor haar neus stond. Meteen werd Elle weer zenuwachtig en kon voor een moment alleen maar naar haar vriendin kijken. 'Hoi Isobel,' zei ze zachtjes en trok zenuwachtig aan haar sjaal. 'Mag ik misschien binnen komen? Of kom ik ongelegen?'

Isobel bekeek haar kort en knikte. 'Kom maar binnen.' Ze draaide zich al om en beende de kamer in om plaats te nemen op de bank. Ze wist wel waarom ze hier was: ze wilde praten en hoewel Isobel er eigenlijk niet echt voor in de stemming was, liet ze het toch toe. Het moest er ooit van komen en het kon maar beter snel gebeurd zijn. Waarom ze precies boos was wist ze niet, ze had haar tenslotte min of meer gedwongen om het te zeggen en dáár was ze boos om.

'Oké, bedankt,' piepte ze zachtjes en stapte het huis binnen, om zo de voordeur te sluiten. Een voor een en misschien expres een beetje langzaam trok ze haar muts, sjaal, handschoenen, jas en schoenen uit, om zo naast haar te zitten op de bank. Ze bekeek Isobel en glimlachte. 'Hoe gaat het met je? Ik.. Ik mis je zo.' Ze wist dat ze er maar beter niet omheen kon draaien. 'Echt heel, heel erg mis ik je.'

'Het gaat goed.' antwoordde ze kortaf en staarde naar de besneeuwde tuin. Ze knikte enkel bij haar woorden dat ze Isobel miste. 'Hoe gaat het met jou.' Nog steeds keek ze haar niet aan en staarde ze naar buiten. Het was voor haar moeilijk om Elle te vergeven. Elle wist haar geheim en voorheen had niemand haar geheim geweten, toen was het veilig. Wat nou als Elle haar mond voorbij praatte en het aan de etenstafel eruit gooide? Nee, daar wilde ze niet aan denken. Ze wilde niet dat Woody wist dat ze zo'n afschuwelijk monster was.

'Oké gelukkig,' zei ze zachtjes en sloeg haar benen over elkaar. 'Ehm... Gaat wel goed.' Ze loog en zou alles aan haar willen vertellen, maar dat durfde ze niet. Het voelde niet meer zoals voorheen met Isobel. Elle begreep echt niet waarom ze nog steeds boos was; ze had helemaal níets fout gedaan. 'Ben... Ben je nog steeds boos?' vroeg ze toch maar voor de zekerheid. 'Op mij?'

Isobel keek haar kort aan en keek weer naar buiten. 'Ik ben boos dat je me praktisch hebt gedwongen om het te vertellen en het enige waar ik aan kan denken als ik naar je kijk is dat je het weet en dat gevoel háát ik.' zei ze kalm tegen haar en plukte wat aan het nieuwe kussen dat op de bank lag. 'Dus ja... ik ben nog steeds boos.'

'Gedwongen?' vroeg Elle verbaasd en verward. 'Hoe kan ik je nou tot iets dwingen als ik niet zou weten waartoe ik dat zou kunnen doen? Alsof ik wist van je geheim!' Ze legde haar hand op Isobels arm. 'Ik heb het aan niemand verteld, nog niet eens iets over losgelaten. Je weet dat ik dat nooit zou doen. Maar ik snap het niet, je bent boos over iets wat ik niet heb gedaan? Of in elk geval echt niet opzettelijk, ik zweer het Bel!'

'Je snapt niet hoe dat voelt Elle, niemand snapt het!' Gefrustreerd stond Isobel op en liep naar de keukentafel toe om daar te blijven staan. 'Niemand snapt hoe het voelt om iedere maand je beheersing te verliezen en in een harig monster op vier poten te veranderen! En je kan het dan misschien niet opzettelijk bedoeld hebben, maar het is wel gebeurd. En ja, daar geef ik jou deels de schuld van ja - want als jij niet de hele tijd had vol gehouden dat "het toch niet zo erg was" had ik het je nooit verteld!'

'Ik ben toch niet diegene geweest die het heeft verteld, dat ben jíj Isobel!' wierp ze zacht tegen en beet op haar lip. Ze kon nog zoveel zeggen, maar ze wist dat Isobel koppig was en haar toch niet gelijk zou geven. 'Het spijt me zó erg, Bel, maar ik ben je beste vriendin en ik wil je met alle liefde helpen. Met álles! En ik kijk je echt niet anders aan, nu ik je geheim weet. Ik heb juist het idee dat onze vriendschap sterker is geworden of sterker kan worden doordat we elkaars geheimen weten!'

'Je kan me niet helpen Elle! Niemand kan me helpen en ik wíl geen hulp.' wierp ze haar tegen. 'Sterker? Vind je dit sterker?' vroeg Isobel schamper lachend. 'Nee, onze vriendschap is niet sterker op geworden Elle, bij lange na niet.' Haar stem was bitter en er kwam geen sprankje gevoel vanaf.

Elle schrok van Isobel en voelde hoe langzamerhand haar schouders begonnen te zakken in wanhoop. Ze beet op haar lip om niet te gaan huilen, dat zou alles enkel erger maken. 'Dan zal ik je niet helpen, Isobel, mij maakt het niet uit. Ik sta altijd voor je klaar, maar ik zal je niet lastig vallen als je dat niet wil. Ik snap het gewoon niet... Waarom wil je geen vriendinnen meer zijn? Ik heb al weken niet meer geslapen omdat het zo tussen ons is. Ik kan niet eens onder woorden brengen hoe erg ik je mis, Bel.'

Isobel keek Elle aan. Ze ging op de keukentafel zitten en zuchtte uit. 'Je snapt niet hoe het voelt voor mij dat iemand dit weet. Het is verwarrend en bovenal frustrerend en ja, dat reageer ik deels op jou af omdat ik het op niemand anders af kan reageren. En hoe hard ik het ook probeer, hoe hard ik ook probeer om het te vergeten of om niet boos te zijn - ik kan het gewoon niet. Niet nu.' Haar stem was weer kalm geworden en ze stond op. 'Dus ik sluit niets uit, ik zeg niet dat onze vriendschap over is, of dat ik niet meer om je geef - maar op dit moment moet ik het gewoon op een laag pitje zetten, want ik kán het niet meer Elle. Ik wil er niet iedere dag aan herinnerd worden.'

'Ik... Ik zal het proberen te begrijpen,' zei Elle eerlijk en slikte moeizaam. Ze had zo, zo erg gehoopt dat alles weer goed zou komen vandaag. Dus voelde ze toch een traan over haar wang glijden, die ze snel weg veegde. Ze geloofde Isobel altijd, maar deze woorden niet. Het voelde alsof ze afscheid nam van Elle, misschien niet voor altijd, maar wel voor een lange tijd. 'Wil je anders dat ik dus niet meer tegen je zal praten? Of je niet meer zal komen opzoeken?' Op dit moment zou Elle alles doen wat Isobel haar zou bevelen.

Isobel keek haar aan. 'Je hoeft me niet voor maanden te ontwijken of me niet meer aan te kijken. We hebben nog steeds lessen samen en Woody - nou ja het komt erop neer dat we elkaar vaak genoeg zien. Enkel, kan ik gewoon niet meer álles samen doen. Ik heb gewoon ruimte nodig.'

'Oh oké,' zei ze ontzet en keek naar haar handen. Ze bedacht zich hoe ze door alle verkiezings gebeurtenissen moest komen zonder Isobel, en al snel kwam ze tot een antwoord. Dat zou haar natuurlijk niet lukken zonder haar. Elle stond op en keek Isobel aan. 'Wil je dat ik nu ga?' vroeg ze zachtjes en leunde tegen de keukentafel aan. 'En sorry als ik je vaak opeiste en al je tijd in nam. Je bent gewoon mijn enige vriendin en het was nooit mijn bedoeling geweest om je helemaal op te eisen voor mezelf!'

Isobel schudde haar hoofd. 'Kom hier.' Ze omhelsde haar stevig. Het was duidelijk dat Elle het lastiger had dan zijzelf en ergens snapte ze het wel. Isobel wist dat Elle niet veel vriendinnen had, en als ze zelf een andere optie had gezien had ze haar nooit zo laten vallen. Maar dit moest ze doen, voor zichzelf. 'Je eiste me niet op, Ellie en...' Isobel zuchtte uit. 'Ik ben niet meer boos, ik was gewoon gefrustreerd en... Nou ja - vergeet mijn woorden. Ik heb gewoon even tijd nodig, meer niet.'

Ze sloeg haar armen stevig om haar vriendin en meteen voelde ze hoe haar ogen nat werden door de tranen. 'Ik hou van je, Bel,' snikte ze tegen haar shirt aan en keek haar vriendin toen aan. 'En ik wou dat ik je niet gedwongen had. Het ging perongeluk, het spijt me zo.' Opnieuw sloeg ze haar armen om haar heen en hield Isobel zo voor een moment vast. Het was alsof het weer gewoon als vanouds was.

Isobel was lang genoeg boos geweest, en ergens had Elle wel gelijk: Isobel was zelf degene geweest die het had verteld, maar om dat toe te geven was lastig. Het was makkelijker om iemand anders de schuld te geven en boos te worden. 'Niet huilen gekkie.' lachte Isobel en veegde de tranen van de wangen van Elle af.

Elle lachte ook en veegde de tranen van haar wangen af. Ze nam weer plaats op de bank en keek Isobel aan. 'Ik ben zo blij voor jou en Woody. Woody is helemaal uit zijn schulp gekropen, dankzij jou Isobel. En jij... Als je over hem praat, dan glunder je helemaal. Het is zo mooi om te zien.' Meteen dacht ze aan Thomas en zuchtte diep. Ze veegde met haar handen vermoeid over haar gezicht. 'Ik moet je nog zoveel vertellen.'

Isobel keek haar aan en glimlachte. 'Ik ben dol op hem, echt dol.' Hij was haar vriendje, maar tegelijkertijd ook haar beste vriend en hij gaf haar zoveel terug. 'Weetje, wil je iets te drinken? En vertel dan maar meteen wat je wilt vertellen.' Als ze hier nu toch was, kon ze maar net zo goed alles op tafel gooien.