Het huis van de Familie Dane

Elle was door haar vader afgezet bij Isobels huis en snel liep ze naar de voordeur toe. Voordat ze het wist, had ze al drie keer gebeld en stond ze geduldig te wachten. Ze had echt zin om weer eens wat leuks te doen met Isobel en om eens goed bij te praten. Elle opende de brievenbus en keek of Isobel er al aan kwam. 'Bel! Doe eens open!' lachte ze.

'Wow - wow. Rustig Elle, ik ben al onderweg.' riep Isobel lachend en draaide de deur van het slot om deze te openen. 'Ik ben Wonderwoman niet, gekkie.' Ze omhelsde haar vriendin stevig en drukte een kus op haar wang. 'En hoe gaat het met Ellie?' vroeg ze en deed de deur achter haar dicht.

Elle sloeg ook stevig haar armen om haar vriendin heen en glimlachte. Een goed gesprek met haar beste vriendin had ze echt even nodig. 'Ik-ik weet het niet,' zei ze eerlijk en liep naar binnen. 'Je weet wel, dat hele gedoe met Thomas. Ik heb echt geen idee hoe het nu tussen ons is, wat er aan de hand is met hem, of ik misschien iets fout doe.' Ze nam plaats op de bank en keek naar haar voeten. 'Het maakt me zo onzeker.'

Isobel liep achter haar aan en ging met opgetrokken benen op de bank zitten. 'Ik zou willen zeggen "zo is Thomas nou eenmaal" maar dit, ik geef eerlijk toe, dit is niet iets dat Thomas zou doen. Ik weet niet wat er met hem aan de hand is Elle.' Ze vond het echt heel erg vervelend voor haar vriendin, maar ze had ook geen idee wat ze eraan kon veranderen. Ze had Thomas al een hele tijd niet meer gezien.

Dat Isobel het ook raar gedrag vond, maakte Elle nog nerveuzer. Ze beet op haar nagel en staarde opnieuw naar haar voeten. 'Ik weet echt niet wat ik moet doen, Isobel,' zei ze zachtjes en trok haar benen op tot ze tegen haar borst aan zaten. 'Misschien stel ik me wel heel erg aan, maar meer mensen beginnen het te merken... Woody, jij, zijn teamgenoten, zijn vrienden.' Hij en Elle hadden nog wel gebeld, maar verder had ze hem niet gezien sinds prom.

'Misschien moet je maar gewoon bij hem langsgaan.' stelde ze voor. 'Het is vrij duidelijk dat hij niet naar jou toekomt, dus dan moet jij maar naar hem toegaan.' Ze wist anders ook niet wat Elle kon doen. 'Wil je iets te drinken?' Ze stond alvast op om naar de keuken te lopen en voor zichzelf een glas water in te schenken.

Elle zuchtte en knikte. 'Ik ben al bij hem langs geweest, maar elke keer vertelde zijn ouders dat hij ziek was of dat Thomas liever geen bezoek had of er werd gewoonweg niet opengedaan. Maar ik zal het nog wel een keer proberen.' Ze knikte instemmend op de vraag of ze wat drinken wou en geduldig wachtte ze. 'En hoe gaat het met jou, Isobel? Aan Woody's constant goede humeur zal het vast wel goed tussen jullie gaan,' glimlachte Elle.

Isobel schonk ook voor Elle een glas water in en liep weer terug naar de woonkamer. 'Met mij gaat het geweldig en met ons gaat het inderdaad ook super.' Ze krulde haar lippen op in een glimlach en keek haar aan. 'Eindelijk, eindelijk was hij eraan toe. En wauw - Elle, serieus. Ik heb er geen eens woorden voor.' lachte ze en voelde hoe haar hoofd rood werd.

Het was zo stom, maar Elle werd werkelijk ook rood toen ze na een tijdje door had dat Isobel het over seks had. Met Woody. 'Ik ben echt blij voor je,' glimlachte Elle en kneep in de hand van Isobel. Met glunderende oogjes keek ze haar vriendin aan: nu kon Elle eindelijk eens horen over Woody's liefdesleven en niet andersom. 'Dus, zat hij niet te erg te stuntelen?' lachte ze plagerig en dronk van haar water.

Isobel begon te grijnzen. 'Nee, hij was niet aan het stuntelen Elle.' Ze gaf haar vriendin een duwtje tegen haar schouder. 'Hij was volgens mij wel ontzettend nerveus, maar dat was ik ook toen het erop aankwam, dus ach.' Ze had zelf ook zenuwen gevoeld op het moment zelf, maar die waren al snel weer verdwenen. 'Ga je eigenlijk nog op vakantie?' vroeg ze nieuwsgierig en nam een slok water.

Elle grijnste ook en probeerde het beeld van Woody en Isobel uit haar hoofd te bannen. Treurig haalde ze haar schouders op bij Isobel's vraag. 'Thomas en ik zouden een roadtrip doen. Ik had al best veel geregeld en mijn ouders hebben toestemming gegeven. Maar... Ik denk dat hij niet meer doorgaat. Ik denk dat Thomas het niet meer wil.' Ze kon wel huilen bij die woorden. Toch beet ze op haar lip en bleef strak naar de muur kijken. Die lessen van Julian hadden haar misschien niet minder verlegen gemaakt, maar wel harder gemaakt.

Isobel keek haar aan en zuchtte uit. 'Als je niet gaat met Thomas, kunnen wij misschien een weekje ergens naartoe gaan met de auto? Alleen als je graag wilt hoor. Maar zeg nooit nooit Elle, misschien wil hij nog steeds wel op vakantie, maar heeft hij om een of andere reden tijd nodig?' Het was een slap excuus, maar iets anders kon ze op dit moment ook niet bedenken.

Elle keek verbaasd op, maar met beginnende enthousiasme. 'Meen je dat, Isobel? Dat lijkt me echt enorm leuk!' Ze draaide op de bank naar haar vriendin toe en glimlachte breed. 'Ja, je hebt gelijk, misschien moet ik hem wel gewoon even de tijd geven.' Toch bleef er in haar achterhoofd dat er echt iets aan de hand was. Maar wat, dat wist ze niet. 'Gaan jij en Woody dan niet samen op vakantie?'

Isobel keek haar aan en knikte. 'Natuurlijk! hartstikke gezellig, we gaan er gewoon iets leuks van maken. We kijken wel waar we naartoe gaan, dat komt helemaal goed!' verzekerde ze haar. 'Woody weet het nog niet, en je mag het hem echt niet vertellen! Maar, ik heb een reisje naar Parijs geboekt voor ons tweeën, echt een super mooi hotel in de stad.' zei ze enthousiast. 'Ik moet alleen nog het goede moment vinden om het hem te vertellen.'

NEW.

Isobel had zichzelf ingepakt in de dikke universiteitstrui van Woody. In haar handen had ze een grote mok stomende thee en haar hoofd leunde tegen de rugleuning van de bank. Ze had het de hele dag al koud, en zelfs Woody's trui maakte het er niet beter op. Als het goed was zou Elle zo meteen langskomen en ze had er de hele dag al zin in. Het was een tijd geleden dat ze haar had gesproken, ze hadden het namelijk beide erg druk gehad, dus het was weer eens tijd voor een ouderwetse bijkletsavond.

Sinds het hele gebeuren met Thomas was Elle niet meer zichzelf geweest. Ze genoot nergens meer van, zag nergens de noodzaak meer van in en vooral een grote angst was bij haar binnen gekomen. Dat hele ''supernatural'' gevoel had ze nooit zo serieus genomen, zelfs niet terwijl ze een heks was, maar nu Thomas opeens een vampier was geworden, was de wereld die ze zo goed kende opeens totaal veranderd. Ze lag nachten wakker, enkel bedenkend hoe ze haar andere vrienden kon beschermen. Zoals Isobel. Zacht klopte ze op de deur en wachtte ze tot er open werd gedaan.

Bij het zachte geklop op de deur, sprong Isobel op en printte ze naar de voordeur toe om deze te openen. 'Elle!' Enthousiast vloog ze haar vriendin om de nek en drukte ze een kus op haar wang. 'Ik heb je echt gemist meis,' zei ze, nog steeds in de omhelzing en liet haar los. 'Wil je misschien iets te drinken? Of iets lekkers, ik heb nog taart in de koelkast staan van gisteren, het is niet zo lekker als de taarten van je oma, maar hij is ook zeker niet verkeerd.' lachte ze.

Elle glimlachte automatisch toen ze Isobel in de deuropening zag staan en ook zijn sloeg haar armen om haar vriendin heen. 'Hoi Isobel!' zei ze enthousiast en maakte zichzelf los uit de omhelzing, terwijl ze achter haar vriendin aan het huis in liep. 'Ja, graag wat water. En ik hoef niets lekker, misschien later.' Ze moest lachen om de opmerking over haar oma. Sinds kort woonde ook haar opa bij hun in huis en dus was het nu echt een drukke boel geworden. 'Hoe gaat het met je?'

'Goed, druk, maar goed.' De trainingen waren net begonnen en dat betekende dat Isobel het drukker had dan ooit tevoren: ze zat én in haar laatste jaar van school én ze was vertegenwoordigster van haar turnteam geworden, wat betekende, meer trainen, events bijwonen en promoten voor haar team. Voor Elle schonk ze in de keuken een glas water in en liep hiermee naar de woonkamer toe. 'En hoe gaat het met jou? Alweer een beetje zin in school?'

Dankbaar nam Elle het glas aan en dacht na over Isobels vraag. Ging het eigenlijk wel goed met haar? Tussen haar en Thomas was het gelukkig weer helemaal goed en Thomas leek zijn krachten steeds beter te kunnen beheersen. Maar het schuldgevoel was er nog steeds - als ze nou met hem mee was gelopen, dan had ze hem kunnen beschermen. Ze was niet voor niets een heks en ze kon nog niet eens haar vriendje beschermen! 'Het- het gaat wel goed,' zei ze met een glimlach en knikte toen. 'Ja, ik vind school altijd erg leuk. Maar vertel over je vakantie!'

'Dat klonk niet echt overtuigend Elle...' lachte Isobel en trok een wenkbrauw op. 'Nadat ik over mijn vakantie heb verteld, wil ik de waarheid.' grinnikte ze en keek haar even aan. 'Ik weet niet of Woody het je had verteld... maar, weet je nog dat reisje naar Parijs dat ik voor ons tweeën had geboekt? Je weet wel, omdat hij geslaagd was, de beurs had en binnenkort jarig is? Hij is er helemaal over geflipt en weigerde om mee te gaan, dus uiteindelijk ben ik nergens naartoe geweest en heb ik het reisje aan mijn ouders gegeven.' Ze was er nog steeds zuur over. Het had haar klauwen vol geld gekost, dat ook nog eens lang had geduurd bij het zuur verdienende baantje in de kantine van de sporthal.

Elle reageerde maar niet op Isobels woorden: ze was vergeten hoe goed haar vriendin haar kende. Ze wist dat ze de waarheid niet kon vertellen, dus zocht ze wanhopig naar een goed verhaal. Al werden deze gedachten al snel onderbroken door verbazing. 'Wat?! Dat meen je niet! Ik dacht dat hij het geweldig zou vinden!' Elle zette haar glas weg en keek haar vriendin nog steeds met grote ogen aan. 'Jeetje, wat raar, waarom zou hij dat afslaan? Ik snap er echt niets van... Heeft hij gezegd waarom?'

Schouder ophalend keek ze naar haar mok thee. 'Hij had zogenaamd introductiekamp, al viel die in de week erna. En hij vond dat hij zo'n duur cadeau niet van me kon aannemen, ik weet het ook niet.' mompelde ze. Ze was al lang geleden opgehouden met erover na te denken. Dat ze hem niet mee kreeg was duidelijk en meer kon ze er ook niet aan doen. 'Het enige wat ik hoop dat mijn ouders mijn geld niet weggooien door ruzie te gaan maken als ze daar zijn.' Dat gebeurde namelijk nog al snel op vakantie.

'Oh, wauw, dat had ik niet van Woody verwacht...' zei ze zachtjes. Aan de ene kant had ze het ook wel kunnen verwachten: als Thomas opeens voor haar stond met de verrassing dat ze naar Parijs zouden gaan, had ze waarschijnlijk ook geweigerd. Zo'n cadeau kon ze niet aannemen. In haar hoofd kwam nog op dat zij en Isobel wel op vakantie hadden gekund met zijn tweeën, maar Isobel had de vakantie al aan haar ouders gegeven. 'Dat is echt balen van het geld.'

'Ach niets aan te doen. Het is gebeurd.' Ze pakte de mok van de tafel af en nam er er een slok uit. 'Maar nu over jou. Wat is er allemaal aan de hand? En ik wil dat je eerlijk bent Elle.' Net als Woody was Elle een verschrikkelijke leugenaar: het was overduidelijk als ze tegen Isobel loog, en ergens vond ze dat wel grappig. 'Je weet dat je alles bij me kwijt kunt, echt alles.'