Het huis van de Familie Dane

Ze knikte en liep mee naar de keuken, om daar op het aanrecht te gaan zitten. Ze bloosde al bij de gedachte aan wat ze zou vertellen. 'Nou, Thomas en ik dus,' zei ze zachtjes en vertelde over het gala en ook de date de dag daarna. 'Maar, toen we weer naar school gingen, is het vreselijk geworden. Iedereen staart naar me, fluistert en roddelt over me, en je weet wel die meiden die me altijd pesten? Ondanks dat Thomas er iets van gezegd heeft, gaan ze gewoon nog steeds door. En ze doen het alleen niet als ik Thomas niet op zoek, dus ik ontwijk hem de hele dag. En ik voel me zo schuldig dat hij niet weet dat ik een heks ben...'

'Wees eerlijk tegen hem Elle, over die meiden en vertel hoe dat je laat voelen. Dat hele heksen gebeuren zou ik maar achterwegen laten als ik jou was. Volgens mij is hij absoluut niet thuis in die wereld, ik kon het hebben omdat ik - nou ja - je weet wel. Maar hij... Ik zou het er niet op wagen, tenzij het ineens aan bod komt ofzo..' zei Isobel tegen haar en keek haar aan. 'Vind je hem écht leuk Elle?'

Ze knikte en dacht over de woorden na. Ze wist dat het een heel, heel slecht idee was om Thomas over haar heksengedoe te vertellen, maar ze kon ook niet geloven dat ze ooit een normale, geweldige, eerlijke relatie zouden hebben als zij haar grootste geheim én identiteit niet zou vertellen. Ze dacht ook na over de laatste vraag van Isobel en keek haar wanhopig aan. 'Ik weet het niet, Isobel. Ik vind een relatie hebben zo lastig en verwarrend. En het is altijd gezellig en leuk als ik bij hem ben, maar op school is het een ware hel. En we verschillen zo, en misschien maakt dat een relatie sterker, maar misschien ook... niet.'

'Woody en ik zijn ook twee tegenpolen van elkaar Elle, maar als je twijfelt over je relatie met hem is het enigste wat je kan doen je twijfels uitspreken. Dat is beter voor jullie beide, want je laat jezelf er alleen maar slechter doorvoelen en het is niet eerlijk tege over Thomas om de schijn hoog te houden.' Dat was Isobels mening, maar Elle moest natuurlijk diens waarvan ze zelf dacht dat het 't beste was.

'Ik zal er met hem over gaan praten,' besloot Elle, maar wist dat ze haar eigen woorden nooit serieus moest nemen. Waarschijnlijk durfde Elle het toch niet en Isobel wist dat vast wel. Ze wisten alles van elkaar, bij een enkele beweging kon Elle al zien wat er met Isobel aan de hand was. 'Bedankt voor het advies, Bel,' glimlachte ze en kneep even in haar arm. Het was fijn om weer eens een goed gesprek te hebben.

'Echt doen hè? En niet alleen zeggen dat je het doet.' Isobel keek haar streng aan en liep terug naar de woonkamer om daar op de bank te gaan zitten. 'Geen probleem, voor advies ben ik altijd beschikbaar.' Het was niet dat Isobel nou zo belachelijk veel ervaring met alles had, maar ze durfde meer dan Elle - dat was alles. Als Elle wat opener zou zijn tegen andere en meer zou durven, kon ze veel meer bereiken, maar het was lastig om dat tot haar door te laten dringen.

Nieuw

Woody stond voor de deur van Isobel's huis. Zoals altijd was hij nerveus. Hij wist dat het helemaal goed zat tussen hen, maar toch zorgde het voor enige zenuwen. Bovendien zou hij deze keer haar vader ontmoeten en wellicht haar broetjes, als die thuis waren. Er stond dus een hoop druk op dit bezoek. Woody had zich waar mogelijk compleet voorbereid. Hij had een heel toekomstplan, mocht haar vader er naar vragen, én hij had gezorgd dat hij wat had om met de jongens over te praten. Mischien waren zijn voorbereidingen niet nodig geweest, maar hij nam leiver het zekere voor het onzekere.

Isobel werd gek van al het gekakel van haar broertjes. Haar vader stond in de keuken en het was haar taak om haar broertjes daar weg te houden: ze wilde liever geen plastic soldaatjes in de salade vinden, niet nu Woody kwam. Toen de bel ging sprongen haar beide broertjes op, om naar de deur te racen en deze open te doen. Isobel snelde achter hen aan. 'Aaron, Jayden doe alsjeblieft wat rustiger.' klaagde ze en glimlachte toen ze Woody zag. 'Hé, kom binnen.'

Woody was blij het gezicht van Isobel te zien. Vlug gaf hij haar een kus, maar zo onopvallend mogelijk. Het was een feit dat jonge broertjes niets met kussen en ander klef gedoe hadden. Als Woody in de smaak wilde vallen, moest hij zich dus zeker niet zo gedragen in hun buurt. 'Hé, Izzy.' Hij glimlachte naar haar en trok zijn jas uit.

Isobel moest lachen toen haar broertjes vieze gezichten trokken toen Woody haar een kus gaf. 'Wacht maar tot jullie ouder zijn,' zei ze lachend en stuurde ze de woonkamer in. 'Negeer die twee maar als ze vervelend zijn hoor.' grinnikte Isobel en opende haar armen voor een omhelzing.

Pas toen de broertjes uit het zicht waren, was hij minder gespannen en omhelsde Isobel. Hij tilde haar kort op met een nerveus lachje en drukte zijn lippen vol op de hare. Hij had haar een aantal dagen niet gezien. Hoewel ze er niet echt over hadden gepraat, wist Woody wat er aan de hand was geweest en had hij zoals beloofd zijn afstand genomen, hoe moeilijk dat ook was. 'Sorry als ik het ga verpesten vanavond.' verontschuldigde hij zich alvast.

Ook Isobel omhelsde hem stevig en kuste hem. 'Natuurlijk ga je het niet verpesten. Mijn moeder is weer eens op een of ander diner van de zaak, dus die is er de hele avond niet.' Isobel was blij dat haar moeder er niet was, meer dan blij eigenlijk. 'Mijn pa vind je nu al aardig, dus daar hoef je je geen zorgen om te maken. En mijn broertjes kan je ook makkelijk voor je winnen: praat over het leger, of dinosaurussen, of auto's. Van die typische jongens dingen.' lachte ze.

'Ik ben blij dat jij al zo overtuigd bent van het succes van deze avond. Dat compenseert met hoe ik er over denk.' Woody grijnsde bescheiden maar zuchtte daarna. Het was makkelijker gezegd dan gedaan om even een avondje door te brengen met de vader en broertjes van je vriendin. 'Ze houden ook wel van football, toch?' Smekend keek hij haar bijna aan. Woody had er op gerekend dat haar vader én broertjes daar wel over mee konden praten. Het was zijn favoriete onderwerp.

'Vast wel. Alles wat een beetje jongensachtig is vinden ze geweldig. En anders praat ie over Westerns, dan weet je in ieder geval zeker dat mijn vader aan je lippen hangt.' Nog steeds had Isobel haar armen om zijn middel heen en ze gaf hem een klein kusje. 'Maar je moet je er niet zo druk over maken, het komt helemaal goed.'

'Ik ga mijn best doen.' Woody glimlachte en hield haar nog even in zijn armen voordat hij haar weer los liet. Hij keek in de richting van de keuken en wreef zijn handen zenuwachtig over elkaar. 'Dus, moet ik me maar voor gaan stellen aan je vader?' vroeg hij haar en stopte zijn handen in zijn zakken. Hij wist niet zo goed hoe hij zich nu moest gedragen.

'Weet je wat, ik stel je wel voor, goed?' Ze pakte zijn hand beet en opende de deur naar de woonkamer. 'Pap, Woody is er!' riep ze richting de keuken en glimlachte naar Woody. Haar vader kwam haastig de keuken uitgelopen, met de pollepel nog in zijn handen en lachte. 'Hé, Woody - leuk je eindelijk eens te ontmoeten! Ik ben Richard, Isobel's vader.' Vriendelijk stak hij zijn hand uit en keek naar zijn twee zoons die achter hem verschenen. 'Jongens stel jezelf eens even voor.' zei hij streng, maar er kwam geen woord uit de mond van de jongens. 'Dat is Aaron en dat is Jayden.' zei Isobel uiteindelijk lachend, wijzend naar de twee. 'Normaal zijn ze niet zo stil hoor.'

Woody knikte en liep met haar mee de woonkamer in. Het zag er al weer wat anders uit dan toen hij hier de laatste keer was. Woody keek op toen Isobel's vader binnenkwam. Beleefd schudde hij de hand van de man en glimlachte vriendelijk. 'Aangenaam kennis te maken.' zei hij zo net mogelijk en keek toen naar de twee broertjes van Isobel. Ze herinnerden hem aan zijn eigen zusjes toen ze nog klein waren. Alex was altijd net een klein, ruig jongetje en Elle was het lieve meisje. Hij lachte naar hen, maar wist niet goed hoe hij met hen om moest gaan.

Isobel glimlachte en vulde de stilte op die was gevallen. 'Hoever is het eten pap?' Haar vader sprong op, chaotisch als hij was, en liep terug naar de keuken. 'Nog een paar minuutjes!' hoorde ze uiteindelijk en ze keek naar Woody. 'Wil je misschien al iets te drinken?' vroeg ze aan en hem keek hoe haar broertjes weer richting de woonkamer liepen om te spelen met hun legerpoppetjes.

'Ik lust wel gewoon wat water.' zei Woody en keek haar broertjes eveneens na. Ze zagen er nog zo kinds uit. Ze hadden vast nog niets door van de wereld waar ze deel van uit maakten in dit dorp. Maar meneer Dane was net zo onwetend. Dat verontrustte Woody iedere keer weer. 'Wat eten we?' vroeg Woody om niet weer een stilte te laten vallen.

'Spaghetti,' zei Isobel, terwijl ze naar de keuken liep en twee glazen met water inschonk. Zo liep ze terug en zette de glazen op de tafel neer. Eenmaal bij Woody sloeg ze haar handen om zijn middel heen. 'Relax,' fluisterde ze tegen zijn lippen aan en begon zacht te lachen. 'Je hoeft je nergens zorgen om te maken, gekkie.' verzekerde ze hem en streek langs zijn haren heen.

Woody keek naar Isobel en toen hij zeker was dat er niemand in het zicht was, drukte hij zijn lippen verlangend op die van haar. Als er iemand was die hem gerust kon stellen dan was zij het wel. 'Sorry, ik maak me inderdaad te veel zorgen.' Hij glimlachte schuldbewust en liet haar toen weer los. Hij zou het vervelend vinden zo gezien te worden door haar broertjes of vader. Hij pakte het glas water op en dronk er wat van.

Isobel grinnikte. Ze zag haar vader aan komen lopen met een grote pan eten en wenkte Woody om aan de tafel te komen zitten. Al snel zaten haar broertjes ook aan de tafel en konden ze beginnen met eten. 'Gasten mogen als eerste opscheppen,' zei haar vader en keek naar Woody toe. 'Woody, vertel eens wat over jezelf. We hebben al een hoop van Isobel gehoord, maar we zijn nieuwsgierig.' ging haar vader verder en haar broertjes knikte. 'Ben je echt zo goed in football?' vroeg Aaron en keek hem met grote, nieuwsgierige ogen aan. 'Hij is het beste van het team, toch Woody?' zei Isobel en gaf hem een klein stootje tegen zijn schouder aan.

Woody ging naast Isobel aan tafel zitten en schepte alvast maar op zodat de jongens niet te lang hoefden te wachten. Bescheiden haalde hij zijn schouders op en keek naar Isobel. 'Ik ben vast niet de beste. Thomas is ook erg goed. Maar ik hoop dat ik goed genoeg ben voor een beurs.' vertelde hij hen en nam toen een hap van zijn spaghetti. Het was simpel - Woody was veel gewend van thuis - maar erg lekker. 'Dit smaakt heerlijk.' merkte hij op.

'Hij is wel erg bescheiden hoor, want hij is super.' verzekerde Isobel haar broertjes die netjes hun spaghetti aten. 'Heb je verder nog hobby's? Ik hoorde van Is dat je ook veel Westerns keek?' Haar vader was ook een gigantische Western-fan en Isobel was bang dat hij er de hele avond niet over zou ophouden.

'Doen jullie al een sport?' vroeg Woody aan de broertjes van Isobel. Hij was zelf al heel jong bezig geweest met sport. Zijn vader was al vroeg begonnen met hem football te leren. En ondertussen had hij alle sporten wel eens een keertje uitgeprobeerd. Hij dacht niet dat er iets anders was waar hij goed in was behalve in sport. 'Ja klopt! Mijn moeder keek ze altijd en ik heb er eens eentje met haar gekeken en toen was ik verkocht. Ik houd van de klassiekers, geweldig!' vertelde Woody enthousiast en keek meneer Dane vragend aan. 'Wat is u favoriet?'