Het huis van de Familie Dane

Woody kuste haar terug op haar lippen en keek haar ernstig aan. 'Maar het gaat niet per se om de jeugd problemen. Eerder om wat we zijn. In wat voor wereld we leven. We praten er zo weinig over, maar het is o zo belangrijk.' Hij hield haar tegen zich aan en verstopte zijn gezicht in haar haren. Woody had nooit problemen gehad met wat hij was, maar voor Isobel zou het waarschijnlijk een stuk moeilijker zijn. Zijn droom had hun mythische kanten sterk benadrukt en Woody maakte zich er druk om.

Isobel keek hem aan en legde haar hoofd tegen zijn schouder. 'Ik vind het niet leuk om erover te praten... over hoe ik in een monster verander eens per maand. Het is nou niet echt een fleurige gebeurtenis.' merkte ze op, misschien iets botter dan nodig was. 'Sorry... ik- ik praat er gewoon niet graag over. Met niemand niet.' Naast Woody en Elle wist - gelukkig - niemand ergens van.

Woody streek door haar blonde haar en probeerde haar zo goed mogelijk gerust te stellen aangezien zijn woorden dat nooit zouden kunnen doen. 'Ik-' Hij dacht goed na over zijn woorden en was een tijdje stil voor hij de juiste gevonden had. 'Je weet dat ik alleen maar moeite heb met wat je bent omdat ik weet dat het je pijn doet en dat er zomaar iets met je zou kunnen gebeuren. En ik hoop dat je het mij kunt vertellen als er iets fout is gegaan. Je hoeft niet bang te zijn dat ik er niets van wil weten. Ik kan je dan ook helpen. Ik heb het nodige van mijn moeder geleerd..' Dit vertrouwen vond hij zo veel belangrijker dan het vertrouwen om seks te hebben.

Isobel knikte. 'Dat weet ik,' mompelde ze en sloeg haar armen om elkaar heen. 'Maar dat maakt het niet makkelijker om erover te praten. Iedere- iedere keer als ik het erover heb herinner ik mezelf eraan en ik walg van mezelf. Ik weet wat ik gedaan heb, soms, maar soms ook niet en die onmacht vreet aan me. Je wilt niet weten hoe het voelt als je wakker wordt met bebloede handen, ergens in de middle of nowhere, naakt, niet wetend wíens bloed dat is. Het kan van een konijn zijn, of van een hert, maar het kan ook van een mens zijn...'

Woody keek haar aan en hield haar gezicht voorzichtig tussen zijn handen in zodat hij zijn ogen op die van haar kon richten. 'Je kunt er niets aan doen, Isobel. Je hebt er geen invloed op. Walg alsjeblieft niet van jezelf.' Hij vond het vreselijk om het getergde gezicht van Isobel te moeten aanschouwen. 'Mijn moeder- Zij helpt mijn vader bij de transformaties. Ik weet er niet het fijne van, maar ze is altijd bij hem gebleven om te voorkomen dat hij iets doet waar hij spijt van heeft. En ik geloof dat ze hem na de transformatie helpt met de pijn. Ik zou het willen proberen als jij dat zou willen..' Hij had geen idee hoe ze hier op zou reageren.

Isobel keek hem aan en pakte zijn beide handen beet. 'Ik weet dat je graag wilt helpen, Elle heeft het ook al voorgesteld maar... maar ik wil echt niet dat jullie me zo zien en vooral jij niet.' Ze zou het vreselijk vinden als hij haar iedere maand zou moeten aanschouwen in die staat. 'Het is gewoon iets dat ik zelf moet doen, iets dat ik altijd al zelf heb gedaan, hoewel verlichting van de pijn ook niet echt verkeerd klinkt.' Ze moest lichtjes grinniken om het laatste. 'Ik waardeer je aanbod, echt, maar ik kan het gewoon niet accepteren... niet nu.'

Woody wilde koppig zijn zoals alleen een Lewis kon en zeggen dat hij het wel aan zou kunnen om haar te zien transformeren, maar het ging nu niet om hem. Hij zuchtte en knikte accepterend. 'Ik kan ook naar je toe komen de dag daarna. Of je kunt naar me komen. Dan kan ik je dan met de pijn helpen?' Hij wilde zo graag dat hij iets kon doen. Voor Alex en zijn vader en zijn opa kon hij al niets meer uitmaken, maar misschien voor Isobel wel.

Isobel keek hem aan en knikte. 'Dat zou wel fijn zijn denk ik,' zei ze tegen hem en kroop nog dichter tegen hem aan. Hoeveel makkelijker zou alles zijn als haar ouders overal vanaf wisten... Dan hoefde ze de dag erna niet naar school, geen excuses meer verzinnen, gewoon de waarheid kunnen vertellen. Maar bovenal geen ruzies meer. Haar rothumeur zorgde er vaak voor dat zij en haar ouders knallende ruzie kregen, omdat ze zo onverklaarbaar was.

Woody hield haar in zijn armen en legde zijn hoofd tegen haar aan. Het was niet fijn dat zijn hele familie deel uitmaakte van al het mythische gedoe. Het had voor nogal wat problemen gezorgd. Toch was het waarschijnlijk vele malen erger als je de enige in je familie was die er bij hoorde. Zijn ouders wisten gelukkig wat er met Alex aan de hand was. Ze wisten wat Woody was. Dat maakte het niet makkelijk, maar wel was het een compleet andere situatie. Zwijgend hield hij Isobel tegen zich aan.

Isobel zweeg ook en voelde hoe haar hartslag weer langzaam daalde. Steeds als ze het over zoiets had, werd ze ontzettend nerveus. 'Ik ben in ieder geval blij dat ik het met jou kan delen en dat je me er niet voor haat..' mompelde ze haast onverstaanbaar. Om het voor haar familie te moeten verbergen was erg, maar ze zou het nog veel erger vinden om het voor hem te moeten verbergen. Gelukkig was dat niet het geval.

Woody streek een pluk haar terug achter haar oor en keek haar ernstig aan. 'Ik zou je nooit haten voor iets waar je zelfs niets aan kunt doen.' Het ontging hem niet dat ze nog altijd dacht dat hij haar daardoor zou kunnen gaan verafschuwen. Sinds hij op de hoogte was van zijn vader, opa en Alex, kon hij dat echt niet. En bovendien wie zou Isobel ooit haten? Met een glimlach gaf hij haar een kus op haar wang.

Isobel gaf hem een klein glimlachje en keek hem aan. 'Dat weet ik,' Ze wist dat hij haar nooit zou beoordelen daarop, maar dat haalde niet weg dat ze zichzelf niet beoordeelde, of zichzelf een verschrikkelijk monster vond. 'het is alleen moeilijk om te geloven dat jij het accepteert, als ik het zelf niet accepteer...' vertelde ze hem oprecht.

Woody zuchtte en legde zijn armen rond haar middel. 'Sommige dingen zijn niet te accepteren, geloof ik, maar we moeten het er toch maar mee doen.' Hij keek van haar weg en schudde zijn hoofd. 'Dat mijn zusje en jij dit moeten meemaken kan ik niet bevatten. En mijn vader, mijn opa-' Hij liet zijn ogen weer op de hare rusten en glimlachte triest. 'Het is een fucked up wereld, niet?' Hij kon vrolijk met zijn handen wapperen en mensen genezen, terwijl Isobel juist totaal geen controle had over wat ze was en eerder destructie zou veroorzaken.

Isobel keek hem aan en knikte. 'Dat is de wereld zeker...' mompelde ze zacht. Waarom was de wereld eigenlijk zo oneerlijk, waarom bestaan deze genen überhaupt. Het is niet normaal dat mensen in beesten veranderen, of mensen kunnen genezen, of wat dan ook. Waarom was niet gewoon iedereen een mens, waarom kon het niet gewoon zwart of wit zijn? Dat zou alles zoveel makkelijker maken. 'Ik hou van je. Zielsveel.'

Woody wist dat juist omdat ze in die wereld van mystiek zaten het zoveel meer betekende dat ze van elkaar hielden. Ze waren niet zomaar twee tieners die even een relatie hadden. Hij nam het zoveel serieuzer dan dat. Ze wisten dingen van elkaar die zeer ernstig en vertrouwelijk waren. En bovenal voelden ze zich ondanks alles sterk tot elkaar aangetrokken. 'En ik houd van jou, Isobel.' Hij keek haar recht aan toen hij dat zei, zonder enige gêne.

Ze kon de oprechtheid in zijn ogen zien en dat deed haar glimlachen. Het voelde goed om iemand zoals Woody te hebben. Zeker in haar situatie. Ze wist dat ze alles aan hem kon vertellen, dat hij haar nooit zou beoordelen over domme dingen, maar bovenal wist ze dat ze hem kon vertrouwen. Dat was voor haar nog het belangrijkste. Hij zou haar geheimen niet zomaar doorvertellen, of haar vertrouwen schaden, zo was hij niet.

Woody glimlachte terug en gaf haar een zachte kus. Hij kon hier nog tijden zo met haar zitten, maar hij kon niet altijd blijven. Hij had Elle beloofd dat hij niet te laat thuis zou zijn, zodat hij een verhaal kon ophangen tegen zijn ouders over de vorige avond. 'Zullen we maar eens af gaan ruimen?' vroeg hij met tegenzin.

'Moet je echt al gaan?' pruilde ze en sloeg haar armen om hem heen. Isobel was in een treurige stemming en zin om het hele weekend alleen te zitten had ze niet. Ze zou willen dat hij nog langer bij haar kon blijven, dat ze zich tegen hem aan kon nestelen op de bank. In haar ogen bestond er geen beter gevoel dan dat.

Woody knikte. 'Ik wil een beetje bij Elle in de buurt blijven. Ik geloof niet dat ze het zomaar aan pap en mam verteld, dus iemand moet haar gerust stellen dat het wel goed komt.' Hij drukte een kus op haar wang en nam haar toen mee overeind om de tafel gaan af te ruimen. 'Anders ga je mee? Of je komt vanavond eten. Je mag ook blijven slapen als je dit grote lege huis niet meer aan kan.' Hij glimlachte naar haar.

'Ik wil ook niet op een stalker lijken die niet één dag zonder haar vriendje kan.' Hoewel dat eigenlijk wel de waarheid was. Ze kon wel zonder hem, enkel niet op dit moment. Ze voelde zich één groot wrak, waarom wist ze zelf ook niet. 'Maar ik moet het er maar mee doen denk ik.' Ze wilde hem ook niet de hele tijd op de lip hangen.

Woody bekeek Isobel met een onderzoekende blik en gaf haar een kus op haar wang. 'Ze vinden het echt niet erg hoor als je mee eet. Mam maakt toch altijd te veel. Of ik kan morgen nog even langs komen?' Hij zou het vervelend vinden dat ze hier maar in haar eentje zat, omdat Woody zo graag thuis wilde zijn voor Elle. En eigenlijk was hij ook veel liever hier bij Isobel, maar hij voelde zich gewoon erg verantwoordelijk voor zijn zus.

Isobel keek hem aan en haalde haar schouders op. 'Als je Elle en Alex er geen probleem mee hebben, zou ik wel mee willen eten... En je ouders moeten het natuurlijk goed vinden.' Als ze alleen thuis zou zijn, zou er waarschijnlijk toch niet veel van koken komen en werd het weer een pizza, of een opwarmmaaltijd.

Woody trok Isobel overeind van haar stoel en sloeg zijn armen om haar nek. 'Dan kom je gewoon.' Hij gaf haar glimlachend een kus en speelde met een pluk van haar haar. 'Misschien vindt Elle het juist fijn als jij er ook bent. Ze kan niet álles aan mij kwijt. Daar ben jij voor nodig.' Woody liet haar weer los en ging verder met het opruimen van de laatste restjes.

'Hm, daar heb je misschien gelijk in.' lachte ze. Elle wist dat ze alles aan Isobel kwijt kon, hoewel Isobel de afgelopen tijd niet al te begripvol is geweest. Misschien moest ze daar ook maar eens haar excuses voor aanbieden. Ze hield met de laatste beetjes, zette alles in de vaatwasser. 'Zo, alles is weer schoon. Dat laatste beetje ruim ik straks wel op.'

NEW

Het was al een tijd gelden dat Isobel samen iets met Elle had gedaan, dus had ze haar vriendin opgebeld en gevraagd of ze zin had om langs te komen. Nu zat ze op de bank, te wachten tot de bel zou gaan. Haar broertje had een wedstrijd, dus haar andere broertje en vader waren aan het kijken. Haar moeder was - zoals gewoonlijk - aan het werk, dus was ze weer eens alleen thuis.