Het huis van de Familie Dane

'Welterusten,' Isobel draaide zich op haar zij, zodat ze met haar rug naar hem toe lag. Voorlopig zou ze nog niet in slaap vallen, ze lag te piekeren over van alles en nog wat. Natuurlijk had hij wel gezegd dat het niet aan haar lag, maar toch liet hij haar twijfelen. Wat nou als het kwam door het feit dat ze een weerwolf was, of misschien twijfelde hij wel aan hun relatie... Een diepe zucht verliet haar mond, toen ze tot de conclusie kwam dat dit geen zin had: ze zat zichzelf alleen maar op te fokken.

Het was dat Woody uitgeput was. Hij kon het al niet meer opbrengen om het nog te proberen, dus ging hij slechts tegen Isobel heen liggen en sloot zijn ogen. Hij had niet veel tijd om te piekeren, omdat hij al vrij snel als een blok in slaap viel. De hele dag had zijn tol geeist.

Woody had erg rustig geslapen ondanks de spanning die er was geweest. Pas in de ochtend ging hij draaien en woelen. Hij was nog diep in slaap en zat in een compleet andere wereld dan in Isobel's slaapkamer. Uiteindelijk schrok hij wakker en zat hij bezweet rechtop in het bed. Met zijn ogen zocht hij wanhopig naar Isobel die hij uiteindelijk aan de andere kant van de kamer vond.

Isobel keek verbaasd op toen Woody overeind schoot. 'Gaat het?' Ze liep terug naar de andere kant van de kamer en ging naast hem op het bed zitten. Met haar vingers streek ze langs de natte haren die aan zijn voorhoofd geplakt zaten en kuste zijn lippen. Het hele incident van gisteren zat nog steeds in haar achterhoofd, maar ze probeerde er zo min mogelijk aan te denken.

Woody slikte moeizaam en hield Isobel meteen tegen zich aan toen ze naast hem zat. 'Ja-' Hij sloot zijn ogen met een frons. 'Sorry, het was maar een nachtmerrie. Het was niets.' mompelde hij met zoveel overtuiging als hij op kon brengen. Het had zo echt gevoeld, dat het hem zelfs nu hij wakker was angst aan jaagde. Maar het was maar een droom.

Isobel sloeg haar armen ook om hem heen en voelde dat de achterkant van zijn shirt ook doorweekt was. 'Weet je zeker dat het wel gaat?' vroeg ze zich bezorgd af en streek langs zijn wang. 'Als er iets is kun je het me altijd vertellen, dat weet je.' Als hij het voor zich wilde houden, had ze daar eveneens geen problemen mee.

'Ja, maak je maar geen zorgen. Gewoon een nare droom.' Woody glimlachte zwakjes en hield haar op een afstandje zodat ze niet nat zou worden door zijn zweet. Hij wilde haar niet ongerust maken met waarover hij had gedroomd en wat voor impact de beelden op hem hadden. Ze waren nogal schokkend te noemen. Langzaam kwam hij van het bed af en ging met zijn handen door zijn haar. 'Zou ik misschien mogen douchen? Ik geloof niet dat je zo lang bij me in de buurt wil blijven.' grapte hij.

Isobel begon te lachen op zijn opmerking. 'Ik wil altijd bij je in de buurt zijn, zelfs als je bezweet bent.' verzekerde ze hem. 'Één verdieping naar beneden, de handdoeken liggen in de lade onder de wastafel en ik denk dat je er verder wel uitkomt, toch? Wil je nog een schoon shirt?' Inmiddels was ze opgestaan van het bed en had ze een sweater van haar turn-team aangetrokken, met het logo van de school erop.

Woody wilde naar haar terug lachen, maar deed uiteindelijk niet eens meer een poging. Hij pakte zijn tas er bij en haalde daar zijn spijkerbroek en t-shirt uit. 'Oh, nee ik heb het shirt van gisteren nog. En ik vind inderdaad wel uit hoe het werkt.' Hij keek Isobel kort aan voor hij naar haar toe stapte en haar een kus gaf. 'Tot zo.' zei hij uiteindelijk met een glimlach waarna Woody naar beneden ging en al snel onder de douche stond.

Dat er iets aan de hand was met Woody was duidelijk, maar wat? Isobel kon er geen vinger op leggen. Met een zucht liet ze zichzelf op het bed vallen en bleef daar een paar minuten liggen. Vervolgens stond ze op en liep ze naar de kledingkast om er een setje kleding uit te pakken en deze aan te trekken. Voor de spiegel deed ze haar haren in een zijwaartse vlecht en deed wat make-up op haar gezicht.

Woody probeerde de verscheidene beelden uit zijn droom aan elkaar vast te knopen, maar ze bleven maar door elkaar heen lopen. Hij wist zeker dat hij Isobel, Elle en Alex had gezien en dat het er niet te best aan toe ging. Het ergste was dat hij er niet bij was geweest, dat hij niets had kunnen doen behalve kijken vanaf een afstandje. Liever stopte hij de beelden nu weg totdat hij het er met zijn oma over kon hebben. Na een tijdje kwam hij onder de douche vandaan, droogde zich af en kleedde zich aan om vervolgens terug naar Isobels kamer te gaan. 'Zo, ik sterf van de honger. Zullen we ontbijten?' vroeg hij vrolijk.

Isobel keek op toen hij de kamer binnen kwam lopen. 'Dat lijkt me een goed idee, volgens mij hebben we nog afbakbroodjes beneden liggen, en stokbrood.' Isobel ontbeet altijd met van alles en nog wat. De ene dag was het crusli, de andere dag stokbrood en die keer erna weer crackers. 'Heb je verder wel goed geslapen?' vroeg ze zich af en keek hem aan. Ze maakte zich altijd snel zorgen om andere mensen.

'Dat klinkt heerlijk.' Zijn familie at 's ochtends nooit zo uitgebreid. Zijn moeder was vaak al naar de winkel als hij en zijn zussen wakker werden. En zijn vader was nooit echt een keukenwonder geweest. Oma Lewis was ondertussen te oud om van alles op tafel te zetten. Hoewel ze het soms toch nog deed. Het deed Woody goed om aan die dingen te denken. Zo vergat hij de droom. 'Ja, heerlijk. Zo naast jou.' Hij glimlachte en omhelsde haar liefdevol.

Isobel glimlachte. 'Mooi zo,' Ze gaf hem nog een kus voordat ze de deur opende en de twee trappen naar beneden hobbelde. Eenmaal beneden liep ze naar de keuken toe en draaide ze de oven aan, zodat deze kon voorverwarmen. 'Wil je iets te drinken?' Zelf dronk ze in de ochtend altijd thee, dus vulde ze de waterkoker, voor tenminste een paar koppen, en zette deze aan.

Woody liep achter haar aan de trappen af. Hij was nog altijd een beetje verbaasd over de grote van en de ruimte in het huis. Bij hem thuis stond alles hutje mutje op elkaar. Hij had zelfs een tijdje op één kamer geslapen met zijn zusje. Gelukkig had hij nu al een tijdje zijn eigen kamer. 'Thee is prima.' antwoordde hij met een glimlach waarna hij op één van de keukenstoelen ging zitten.

Binnen een mum van tijd had Isobel twee koppen thee op tafel staan en had ze de broodjes in de oven gedaan. Er viel een stilte en Isobel keek Woody aan. 'Heb je nog iets van Elle gehoord? Volgens mij is het wel goed gegaan vannacht, gelukkig maar.' Om heel eerlijk te zijn was dit pas de eerste keer dat ze weer aan Elle had gedacht. Ze was de tragedie van gisterenavond alweer bijna vergeten.

Woody schudde zijn hoofd. 'Nee, ik had geen berichten en niemand heeft me proberen te bellen. Het zal dus wel goed zijn. Of ze heeft het allemaal voor zich gehouden.' Hij zuchtte even terwijl hij zijn handen om de kop thee vouwde. 'Ik weet niet wat ik ga doen als ik Thomas bij de training onder ogen moet komen.' vertelde hij Isobel met grote twijfel in zijn stem. Hij wist niet of hij hem moest gaan ontwijken of maar gewoon de confrontatie aan moest gaan. Het beviel hem beide niet. Thomas mocht dan vooral om Elle geven, maar Woody beschouwde hem ook als een vriend.

Isobel keek hem aan. 'Ik ben denk ik niet de beste adviseur in deze situatie, maar als ik jou was zou ik het aller eerst rustig met hem uitpraten. Hij verdiend niet nog een klap op zijn neus.' Ze kon het niet laten om even te grinniken bij het idee. God, die klap had goed gevoeld. Precies wat hij op dat moment verdiende - in Isobel's ogen tenminste.

Woody legde zijn armen op de tafel rustte zijn hoofd vervolgens er bovenop. Hij was ongelooflijk slecht in dit soort dingen. 'Oke oke, ik zal hem niet nog een keer een klap verkopen.' lachte hij. Hij kwam overeind om wat van zijn thee te drinken en Isobel met een glimlach aan te kijken. 'Sorry dat het zo'n chaotische avond is geworden.'

Isobel haalde haar schouders op. 'Daar kon jij ook niets aan doen.' verzekerde ze hem. Steeds als er een feest werd gegeven, of ze hadden een leuke avond gepland, gebeurde er iets waardoor het minder leuk werd. Altijd. Alsof ze geen plezier mochten hebben. Isobel volgde zijn voorbeeld en dronk ook van haar thee, toen de oven begon te piepen: De broodjes waren klaar. Met een ovenhandschoen haalde ze de broodjes eruit en legde ze ze op een groot bord.

Woody fronste. 'Ik had er wel iets aan kunnen doen.' mompelde hij zacht terwijl hij in zijn mok keek. Daarna ging hij op luidere en zekerdere toon verder: 'We gaan echt nog eens een geweldige avond hebben, Izzy. Gewoon met ons tweeën. Deze vakantie. Het komt echt wel dat er een keer niet vanalles tussen komt.' Woody wilde het graag en hij wist dat zij er ook zeker voor in stond, het zou dus ook echt wel een keer gebeuren. Maar nu kond het gewoon echt niet.

Isobel zuchtte uit en stond op van haar stoel. Ze ging achter Woody staan en sloeg haar armen vanaf achteren om hem heen. 'Je kon er niets aan doen Woody... echt niet, geloof mij nou maar.' Alsof hij er iets aan had kunnen doen dat Thomas met een ander stond te klooien. 'Je moet jezelf niet de schuld geven, dat heeft geen nut.'

Woody leunde tegen Isobels lichaam en zuchtte nogmaals. 'Ik weet het, sorry, maar het is zoveel makkelijker de schuld bij jezelf te leggen.' Hij pakte haar hand vast en draaide zijn stoel een kwartslag, zodat hij haar met een verlegen glimlach op zijn schoot kon nemen. 'Dat we ons druk maken over deze kleinde dingen terwijl er zoveel ergere dingen zijn, verbaast me nog steeds.' zei hij met een glimlach.

'Maar het is niet nodig, ook al lijkt het misschien makkelijker.' Isobel keek hem aan en leunde tegen zijn borstkas aan. 'Daar zijn we tieners voor, nu mogen we ons nog druk maken over onbelangrijke dingen.' grapte ze en drukte een kus op zijn wang. 'Al moeten we ons ook niet teveel zorgen maken, voor je het weet is je jeugd weer voorbij en dan moeten we pas echt aan de bak.'