Het huis van de Familie McKenzie-Starling

Emma kwam sloom naar beneden strompelen, gehuld in een topje en een korte sportbroek. 'Bonjour.' mompelde ze en ging aan de tafel zitten. Ze sliep nog half en eigenlijk had ze helemaal geen zin om naar beneden te gaan, maar ze hoorde allemaal lawaai en echt in slaap vallen zat er ook niet meer in.

'Hey kleine,' begroete Thomas zijn zusje terwijl Lexi bedankt werd door zijn vader en de eerste wafel kreeg. 'Serpent dat je bent,' pest hij Lexi waarna hij zacht zijn moeder een kus terugdrukte. 'Hey mam! Lekker geslapen?' Hij keek haar glimlachend aan als teken dat alles oké was.

Daniel daarin tegen verzorgde iedereen van een wafel en drank om daarna zijn vrouw in zijn armen te sluiten. 'Hey jij,' fluisterde hij zacht en drukte een kusje op haar lippen. Hij vond juist dat hun kiederen dit moesten zien..;

'Zegt wie?' vroeg Lexi lachend toen Thomas haar een serpent noemde en nam smachtend een hapje van de eerste warme wafel. 'Kan je er niet tegen dat ik de eerste wafel heb?' vroeg ze grinnikend en hield een stukje voor zijn neus, waarna ze het zelf in haar mond stopte. Af en toe waren het net kleine kinderen.

'Ik heb heerlijk geslapen,' zei Zoë met een glimlach naar haar enigste zoon. Ze was dol op haar meiden, maar ze kon niet ontkennen dat ze even dol op Thomas was. Het was heerlijk om een jongen te hebben die dol was op zijn zusjes en de rest van de familie. Ja, Dan en zij hadden het echt getroffen wat kinderen betrof - het waren stuk voor stuk schatten van kinderen.

Emma keek met een opgetrokken wenkbrauw naar haar ouders die uitgebreid stonden te zoenen. 'Ook goedemorgen..' merkte ze droog op, waarna ze een geïrriteerde blik van Lexi toe geworpen kreeg. 'Doe niet zo kinderachtig Emma.' merkte ze op, waarna hun moeder hen beide aankeek. 'Geen ruzie aan tafel jongens.'

Thomas stak zijn tong pestrig uit naar zijn oudste zusje en bewoog hierbij zijn hoofd. 'Eet hem dan maar op voor hij koud wordt, zusje!' Hij moest lachen om Emma. 'Nog een paar jaar en je bent gewoon dat ze elkaar eigenlijk willen opeten.' grinnikte hij en nam plaats tegenover haar.
Daniel legde een wafel op Emma haar bord en streelde door haar blonde haar. 'Ik hou ook nog van jou hoor, Em.' grinnikte hij en drukte een kus op die haar kruin zoals hij altijd deed toen ze klein was. Lexi en hij knuffelde toen altijd. Klein waren ze allemaal schatten, maar nu nog steeds. 'En Tom; foei!' Hierbij tikte hij met het handvat dan de spatel tegen zijn zoonshoofd. Zacht, maar die protesteerde. 'Dus wat gaan we doen voor vandaag, liefste schatten?'

Emma keek haar broer na en daarna naar haar vader een haar een kus op haar kruin gaf. Hij deed nog steeds alsof ze een klein kind was, een tijd die ze allang voorbij was - maar ze zij er niets van. 'Bedankt pap.' zei ze toen hij een wafel op haar bord legde en ze brak er een stukje vanaf. Warm waren ze het lekkerste.

Zoë keek lachend naar Daniël. 'Goede vraag, jullie mogen kiezen - mij maakt het niets uit.' Lexi begon te lachen. 'Dat had je beter niet kunnen zeggen mam, nu komen Emma en Thomas met allerlei rare ideeën.' zei ze grinnikend en keek haar vader aan. 'Waar hebben jullie zin in? Wij mogen altijd kiezen.'

Daniël glimlachte. 'Ouderwets picknicken lijkt me wel wat? Of wat gaan we ondernemen? Ik wil niet wéér naar de film. Zeggen jullie eens wat!' Hierbij keek hij zijn kinderen aan. 'Ik mag genoeg over jullie al kiezen.' Thomas keek naar hen. Hierbij hield hij zich altijd buiten en at nu zijn wafel op. Uitdagend keek hij naar Lexi. Puur om wat reactie uit te lokken en knipoogde naar Emma.

Lexi keek haar vader aan. 'Weet ik veel.' mompelde ze met haar mond vol wafel en keek naar Thomas. 'Kies jij maar, jij kan altijd goed kiezen - als het maar niet iets met sport is, dan gaan we wel picknicken.' Ze zag Emma met haar ogen rollen en keek haar kant op. 'Heb jij een beter idee dan Emma?'

'Dames, geen ruzie.' Zoë keek haar dochters bestraffend aan en keek naar Daniël. 'Ik vind picknicken eigenlijk best een leuk idee, dan gaan we lekker naar het meer toe - het is lekker weer - dan maakt pap wafels en ik pannenkoeken?'

Daniël keek zijn twee meiden ook bestraffend aan. 'Lexi en Emma! Wat is jullie probleem met elkaar de laatste tijd? Als we zo doorgaan doen we niks. En Tom, stop eens met die blikken te trekken! Je haalt ook het bloed zo onder haar nagels vandaag.' Hij knikte naar Lexi. Hierna keek hij zijn vrouw aan. 'We doen niks sport én niks discussie.'

Lexi keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Emma. 'Jeetje Emma, doe niet zo kinderachtig!' zei ze doen Emma haar een por gaf. Zelf schoof ze haar stoel naar achteren en liep ze naar boven toe. 'Jullie zien maar wat je gaat doen.' Emma begon te grijnzen, maar stopte al snel toen ze de blik van haar moeder zag.

'Wat is dat toch de hele tijd met jullie twee?' mompelde Zoë geërgerd en keek naar Daniël. 'Ga jij achter d'r aan?' Zoë ging meestal, maar misschien had Lexi even behoefte aan wat woorden van Daniël.

Thomas keek onbegrijpelijk naar zijn familie. 'Em, dat was echt zo niet lief van je.' Hierbij nam hij haar wafel in. 'Hey Lex! Trek het je niet te veel... aan.' Ze was al weer weg. Daniël trok het wafelijzer uit en gooide de handdoek neer. 'Ja, doe ik.' Hij streelde even langs Zoë haar hand en liep daarna Lexi achterna.
Zacht klopte hij, maar liep vrijwel meteen binnen. 'Hey schat,' Dan nam plaats op het bed en keek haar aan. 'Gaat het met mijn grote meid?' Hij spreidde lichtjes zijn armen zodat ze daar in kon schuilen als ze wou.

Emma keek op toen haar vader binnen kwam lopen en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Emma is altijd kinderachtig en ik wordt er gek van.' mompelde ze geïrriteerd en kroop in de armen van haar vader. Ze was ook ongesteld en dat zorgde ervoor dat ze zich overal aan irriteerde - maar dat hoefde haar vader niet te weten.

Emma grijnsde. 'Ik heb helemaal niets gedaan.' zei ze, terwijl ze haar wafel opat en een bestraffende blik van Thomas en haar moeder kreeg. 'Wat nou?' Zoë schudde haar hoofd en zuchtte uit. 'Ik denk dat het maar beter is als je Lexi een beetje met rust laat Emma,'

Daniel legde zijn armen rond zijn dochter en drukte een kus op deze haar wang waarnavoorzichtig en gerustellend een hand gleed door de zachte haren. 'Ik ga haar niet verdedigen, Lexi, maar ze is jonger. Ze houdt ervan om jouw reactie te zien als ze zo doet... Je gaat er ook telkens weer op in. En het maakt ook helemaal niet uit dat je niet graag sport of geen sport doet, oké? Sorry, je oudje is weer waardeloos vandaag. Zal ik maar gewoon knuffelen?'

Thomas keek zijn zus aan. 'Lexi voelt zich wat minderwaardig, denk ik, Emma. Zeker als je zo doet. En het is gewoon ieder weekend hetzelfde liejde; twee zusjes ruzie en wij zitten er weer tussen in. Als dat dramatoneel van Lex en jou er niet was hadden we al wat leuks kunnen doen met mam en pap, maar nee. Egoistisch denken.' Thomas stond op en ruimde zijn bord af waarna hij kort naar zijn moeder keek.

Lexi lachte naar haar vader en omhelsde hem. Op een of andere manier kon hij haar altijd weer opvrolijken. Ze werd gewoon gek van Emma's gedrag, tijden lang had ze het weten te negeren en nu was ze er gewoon klaar mee. 'Ik weet het, ik moet het ook gewoon negeren - maar het is gewoon zo kinderachtig.'

Emma keek haar broer oogrollend aan en pakte ook haar lege bord vast. 'Ik zei amper iets tegen d'r.' merkte ze op en zette ook het glas op het aanrecht neer. Ze bond haar haren vast in een staart en plofte op de bank voor de tv neer.

Zoë keek naar haar zoon, die ook op het punt stond om te gaan bekvechten met Emma. Godzijdank negeerde die het en ging op de bank zitten. Daar was ze het ook niet mee eens, maar het was beter dan al dat geruzie. 'Het komt wel goed met Lex, zoals altijd.' zei ze met een glimlach tegen Thomas en gaf hem aan kus op zijn wang. Ze zou hem een kus op zijn voorhoofd willen geven, maar helaas: daar was hij te lang voor en tenzij ze op een trappetje zou gaan staan, zou dat niet lukken.

Daniël begreep zijn oudste dochter wel, maar vond ook dat zij niet al haar frustratie op haar kleine zusje moest uitwerken. 'Het komt wel goed, Lexi.' Hierbij glimlachte hij naar haar. Ze was een prachtige dochter en leek erg veel op haar moeder. Geen van allen leken ze op hem. Juist zij kon zo aangebrand doen als hij. 'Dus kom je nu wat leuks doen met ons?'

Thomas glimlachte naar zijn moeder en nam haar in zijn armen om haar op te tillen. Hij pestte haar graag met hun lengteverschil. Nou, eerder plaagde hij haar. 'Ik hou ook van jou, mam.' Zacht drukte hij een kus op haar voorhoofd en zette haar veilig neer.

Lexi keek hem aan en knikte. 'Natuurlijk kom ik nog iets leuk doen met jullie.' Ze liet haar plezier niet verpesten door haar irritante zusje. 'Ik help mama anders wel met pannekoeken bakken.' stelde ze voor, terwijl ze naar beneden toe liep. Emma keek ze niet aan en ze ging naast Thomas en haar moeder in de keuken staan.

Zoë begon te lachen toen haar zoon haar optilde. 'Thomas!' riep ze lachend en wachtte tot hij haar weer neerzette. Ze keek hem hoofdschuddend aan en gaf hem een korte tik op zijn schouder. 'Je weet dat je je moeder niet zo moet plagen.' zei ze lachend en ruimde het afgewassen servies op.

'Mam? Ik jou plagen? Dat doe ik toch niet.' Hij lachte en trok zijn zus in zijn armen. 'Jij wilt wel een knuffel van je favoriete broer hé?' Hierbij streelde hij even olagend door haar haren, maar knuffelde haar daarna zoals hij altijd deed. Emma was een speelvogel, maar met Lexi kon hij echt praten. Ze was voor hem zijn zus, maar ook beste vriendin. Misschien kwam doordat ze het tweelingen waren, maar dat dacht hij eerder niet.

Daniel kwam naar beneden en glimlachte bij Thomas die zijn zus knuffelde. 'Hey Zoe! Wij hebben perfecte kinderen gekocht lijkt me.' Hierbij ging hij naast Emma zitten. 'Emmie,' Hij streelde wat haren uit haar gezicht en keek haar aan. 'Gaat het, schat? Wat zullen wij doen voor die picknick?'

Lexi keek haar broer aan en omhelsde hem. Ze was blij dat ze Thomas had en niet samen met Emma was, dan zouden ze waarschijnlijk de hele dag ruzie hebben. 'Je bent ook m'n enigste broer dus je móet wel mijn favoriete broer zijn.' grapte ze en gaf hem een kus op zijn wang. En natuurlijk scheelde het ook dat ze tweeling waren, dan had je toch een sterkere band.

Emma keek op van de voetbalwedstrijd op tv toen haar vader naast haar kwam zitten. Het was een herhaling van de wedstrijd van gisteren, maar dat maakte haar niet uit. 'Ja, het gaat prima.' antwoordde ze schouderophalend. 'Zolang jou pannenkoeken er maar zijn vind ik alles goed.' lachte ze.

Thomas grijnsde en keek zijn zus aan. 'Maakt niet uit, want ik weet dat je van me houdt.' Hierbij liet hij haar los en ging opzoek naar de picknickmand en een deken om op te zitten.

Dan keek Emma aan. 'Mam maakt de pannekoeken en ik neem nog enkele wafels mee van daarjuist. Zullen wij zo anders het dronken en andere lekkere dingen in de mand stoppen?' Als ze ruzie hadden deed Dan meestal alsof het kleine kinderen waren. Het knuffelen en de kusjes, de troostende stem... Het maakte hen niet veel uit, maar hielp wel met hen beter te voelen. Vanaf het begin wou hij een ''perfecte'' vader worden.

Lexi pakte wat servies uit de kast en stopte deze in de picknickmand die Thomas had gepakt. Ook pakte ze de chocolade saus uit de koelkast voor op de pannenkoeken en wafels en kookte ze alvast water voor de thee die ze dadelijk in de thermosfles zou doen.

Emma keek nog even naar de tv en zette hem toen uit. 'Ja is goed.' zei ze uiteindelijk en stond op. Soms leek het of haar ouders de enige waren die aan haar kant stonden, al was dat ook niet altijd het geval.

Zoë hielp Lexi met de spullen en bakte ondertussen de pannenkoeken die zich al snel opstapelde. Toen ze er voor ieder drie had, stopte ze en wikkelde ze de pannenkoeken in met aluminiumfolie om ze warm te houden.

Thomas hielp zijn moeder en zijn zus. 'Ik ga toch even over sport beginnen; binnenkort komt er blijkbaar alvast een scoit kijken en bij de eindwedstrijd nog eens... Dus ik vroeg me af of jullie willen komen kijken? Het moet niet, maar...' Hij zag hen echt altijd zitten in de tribune. Vele lette niet op hun familie, maar dat deed hij wel, het was een extra stimulatie om hen aan het juichen te krijgen.

Danny liep net op dat moment met Emma binnen. 'Scout? Als in een beurs? Dat is niet mis, jongen! Ik kom vast en zeker zoals iedere keer.' Het was een feit dat hij overal heen ging voor zijn kinderen. Hierbij nam hij wat drank en glazen om die daarna aan Emma te geven.

Lexi keek op. 'Een scout? Wauw, natuurlijk kom ik kijken!' Er waren slechts een paar wedstrijden die ze had gemist, maar dat was dan omdat ze of ziek was geweest of er was iets anders tussen gekomen.

'Je wordt vast en zeker gescout schat.' zei Zoë met een glimlach en zette de pannenkoeken in de mand. Ze was trots op haar kinderen. Lexi mocht dan misschien niets aan sport doen, ze was een heerlijke meid om mee om te gaan en Emma en Thomas waren zo gedreven in wat ze deden. 'Hoe gaat het met voetballen Em?' vroeg ze nieuwsgierig en keek haar jongste dochter aan.

Emma keek op. 'Gaat goed, we hebben volgende week weer een wedstrijd en als we die winnen staan we sowieso in de finale van dit jaar - ondanks dat we nog een paar wedstrijden moeten spelen.' Ze hadden dit jaar tot nu toe alles gewonnen, en Emma was trots op haar team. Ze hoopte ook dat ze volgend jaar aanvoerster zou worden.

Thomas hield zijn handen in de lucht. 'Yes! Dan heb ik gelijk een familiereünie!' plaagde hij Emma en Lexi met een onschuldige grijns. 'Dus liefste schatten, zijn we bijna klaar om te vertrekken? Want ik ga dus niet een hele namiddag op jullie kniezende hoofden blijven kijken en niets doen.' Thomas was niet de jongen die niet niets kon doen. Hij moest altijd wat hebben om zich bezig te houden.

Danny lachte enkel en streelde door Emma haar haren. 'Zet em op kleine. Gaat vast en zeker weer goed gaan. En Lexi? Pannenkoeken een beetje gelukt? Want ik heb eigenlijk terug honger.'

'Ik ben klaar.' zei Lexi toen ze de laatste spulletjes in de mand deed en het kleed van de tafel afpakte. 'Jullie zeggen wel dat ik altijd overal lang over doe - maar uiteindelijk zijn jullie altijd het laatste.' lachte ze en bedacht zich dat ze nog geen schoenen aan had. 'Één momentje.' grinnikte ze en haastte zich naar boven toe om een paar schoenen uit te kiezen.

Emma begon te grijzen. 'Tegen de tijd dat zij klaar is met d'r schoenen zijn wij al op de picknick plek.' lachte ze en pakte de mand van de tafel. 'Jeetje, wat dit hierin? Dit ding weegt een ton man!' Vlug zette ze hem terug op de tafel. 'De eer is aan jullie om hem te dragen.' Ze keek om naar haar vader en Thomas en grinnikte.

Thomas nam de mand en keek Lexi aan. 'Niet zeuren en ga dan ondertussen nog wat televisie kijken, zusje.' Hierbij stak hij zijn tong weer uit en bracht de mand alvast naar de auto. Het leuke was dat ze een redelijke ruime auto voor hen hadden. Zijn vader en moeder hadden die dingen dan ook goed uit gepland. 'Kom op mam, pap en irritante zussen!'